Maandag = CAPE TOWN HERE WE COME!

Om 4u30 veegden we de slapers uit onze ogen, maakten ons klaar, namen onze valiezen en vertrokken richting Johannesburg waar we om 11u25 op het vliegtuig richting Kaapstad stapten. Eens aangekomen had de B&B ervoor gezorgd dat we werden opgehaald. Al van ver zagen we een man met een bordje staan, we dachten natuurlijk meteen dat het voor ons bedoeld was. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat er wel 50 mensen met bordjes stonden. Tussen alle bordjes zochten we onze namen maar die waren nergens te vinden. Plots zagen we een man met een bordje ‘At Forrest. Joleen Haileen’. De naam van de B&B klopte wel niet maar omdat we onze namen ongeveer konden herkennen stapten we op hem af. Bleek dat deze man inderdaad op ons stond te wachten. Hij bracht ons naar de correcte B&B aan de voet van de Table Mauntain. Enkel jammer dat onze kamer zicht had op… een gele muur.
 We hadden ons voorgenomen om deze week eens een echte toerist af te hangen. Onze slippers en Celeberty kleed (tot op de grond) trokken we aan en trokken de deur achter ons dicht. Op het stadsplannetje leek alles zo dicht bij elkaar te zijn dus vertrokken we te voet naar ’t stad. Bleek natuurlijk dat het toch vrij ver was. We lieten ons echter niet doen en stapten ijverig verder. Naarmate we dichter bij het stad kwamen merkten we dat de huizen minder luxueus werden en dat we minder en minder blanken tegenkwamen.  Na een half uurtje stappen kwamen we op een marktje terecht waar we op ons gemak eens wilden rondlopen. Dat was echter buiten de marktkramers gerekend die ons constant aanraakte, opdringerig waren,… Kortom wat we zo graag hebben. Jolien moest Eline bijna tegen houden of ze ging in de aanval.
We kregen honger en besloten om op zoek te gaan naar een restaurant waar we iets kleins konden eten. Dat moest hier toch wel ergens te vinden zijn in zo’n grote stad… Niet dus. We stapten tot aan het Waterfront dat zich aan de andere kant van het stad bevindt. Plots schreeuwde Eline ‘Ik zie parasollen!!!’. Toen we dichterbij kwamen bleek het restaurant ‘Den Anker’ te heten. Typisch, het eerste restaurant dat we hier tegenkwamen was van Belgen. We installeerden ons op het terras, bestelden ons een wijntje, aten een voorgerechtje (kaas- & garnaalkroketten) en deelden een portie mosselen met echte frietjes. Mmm wat smaakte het. Onze dag kon niet meer stuk. Zeker niet nadat de zeehonden ons kwamen groeten vanuit het water.  We verkenden het Waterfront en waanden ons in Europa, zo toeristisch. We genoten van een acrobatenshow, afrikaanse zanger, zagen een Belgische bonbonwinkel en keken rond in de winkeltjes. We konden onze ogen niet geloven toen we de prijzen zagen; 100 Rand voor een ketting waarvoor wij 20 Rand aan de locale inwoners betalen. Er staat dan ook nog eens op ‘made by the locals’. Benieuwd hoeveel de locals van dat geld te zien krijgen. Hierna namen we de taxi terug naar de B&B. ’s Nachts rondwandelen is Not Done. Niet enkel in Kaapstad maar in heel Zuid-Afrika.

Dinsdag stonden we vroeg op en genoten van een heerlijk ontbijt dat Piet voor ons bereidde. Aan tafel leerden we een Zwitser en een Nederlander kennen.
Er was geen wolkje aan de lucht en vonden dat we ervan moesten profiteren om naar de Tafelberg te gaan. Wie weet werd het weer de komende dagen slechter. We voelden de gevolgen van onze lange wandeling gisteren, maar besloten toch om bergop naar de kabellift van de Tafelberg te stappen. We trokken onze wandelschoenen aan en werden vergezeld door de Nederlander Harry. Onderweg kwamen we heel wat bussen en auto’s tegen die ons waarschijnlijk zot verklaarden. Enkel zotte Europeanen stappen. Maar we waren niet de enigen, we kwamen ook fietsers en lopers tegen. Na een uurtje stappen bereikten we de kabelbaan. Van daaruit namen we de lift naar boven. Eens boven waren we sprakeloos, wat een zicht (zie foto’s). En wij maar denken dat men overdreef als men over het prachtige zicht sprak. Dit is zeker één van de mooiste uitzichten die we al gezien hebben. Zeker en vast de moeite waard. Eens boven bleek ook dat het geen balkonnetje was zoals we eerst dachten, maar dat je er heuse rotswandelingen kan maken. Na een fris drankje en een pizza namen we de kabelbaan naar beneden en stapten terug naar de B&B. Trots als een aap vertelden we Piet dat we tot aan de kabelbaan gewandeld hadden. Na deze grote inspanning vonden we dat we wel een beloning verdienden en namen de taxi naar Cliftonbeach waar we ons op het strand installeerden. Jolien keek al van 24.01 uit naar de zee zodat ze een frisse duik kon nemen. Na één stap in het water bleek dat het ijskoude water het van haar won. Brrr! Gekken die daarin gaan (Eline dus). Achter ons zat er een Duitse vriendengroep die ons vroeg om een foto van hen te maken. We namen van de gelegenheid gebruik en vroegen hen of ze een plaats wisten waar er restaurantjes zijn.  Ze boden ons een lift aan en brachten ons naar Campsbay. We kwamen daar rond 18u aan en waren dus mooi op tijd om te genieten van een prachtige zonsondergang. We haalden onze sportieve kant nog eens boven en klommen op de rotsen omdat we daar een beter zicht hadden op zowel de zonsondergang als de surfers. De camera werd bovengehaald zodat we deze mooie beelden ook aan jullie konden laten zien. Ondertussen haalde Eline stap 2 van haar meesterplan ‘Bday Rhona’ boven. Ze belde haar als verrassing op. Natuurlijk staat ook dit op foto. Na een goeie 5min bellen viel de verbinding plots weg. Oeps baai baai centjes, maar het was het waard. Wat straalde ze toen ze haar vriendinnen aan de lijn had. Een onvergetelijk moment.
Nadat de zon onder was zagen we een jongen en een meisje de rotsen opklimmen met een mand. De jongen toverde een romantisch etentje tevoorschijn waarbij niets ontbrak. (kaarsjes, champagne, dekentje,….). Jaloers maakten we ons uit de voeten. Met een prachtig Engels (U.K) accent sprak hij ons aan of we geen foto van het romantische tafereeltje konden maken.  Met pijn in het hart legde Jolien het mooie moment vast. We lieten de tortelduifjes alleen en zochten iets om te eten. Omdat Jolien nog nooit Sushi gegeten had wou Eline haar dit graag laten proeven. We zochten een tafeltje op het terras waar we rustig wilden genieten van een heerlijke cocktail en lasagne. Natuurlijk waren we naast enkele dronken Engelse jongeren gaan zitten waardoor we ‘rustig’ wel konden vergeten. Toen we onze drankjes kregen vroegen we of we als aperitief geen sushiproevertjes konden krijgen. Dit was niet mogelijk want ons eten was al klaar. Nog sneller dan in de Kastard.
Eens terug in de B&B had Eline nog via skype een verjaardagsfeestje. Omdat haar vrienden haar niet konden zien en nauwelijks konden horen, heeft heel de B&B het gesprek gehoord ( horen jullie mij? Iemand?). Na enkele minuten ging Eline teleurgesteld typen terwijl ze haar vrienden hoorde praten.  ( Waarom lachen jullie? Wat is er? Wie gaat er weg? … ) Jolien lag plat van het lachen onder haar douche.

Woensdag zagen we Harry terug aan het ontbijt. Hij ging met de auto naar Cape Point en Bouldersbeach.  We vonden dat we deze kans (lees : gratis taxi) niet konden laten liggen en gingen met hem mee. Eens aangekomen bleek dat Cape Point niet een gewoon strand is maar een heus natuurreservaat waarbij je bergop moet klimmen om van het mooie uitzicht te genieten. Natuurlijk hadden wij ons zo goed geïnformeerd en hadden ons kleedje en slippers aan. We lieten ons niet doen en beklommen de berg. We stapten zelfs tot het uiterste puntje van Cape Point. Ai ai onze kuiten. We dronken iets en Harry wou een pizzaatje eten. Omdat wij de laatste tijd nogal veel pizza gegeten hadden, hadden we daar niet zo’n zin in. We hielden hem natuurlijk niet tegen, maar het mocht niet baten. Vanaf dat moment was de vriendelijke Nederlander iets minder vriendelijk. Toen we terug met de auto vertrokken en Eline hem na 100m vroeg om rechtsomkeer te maken voor een plasstop was het hek helemaal van de dam. Hij nam wraak op ons door onmiddellijk naar Bouldersbeach te rijden zonder eten. Iedereen weet natuurlijk dat Eline haar humeur gepaard gaat met eten. Eens aangekomen op Bouldersbeach bleek natuurlijk dat we ook hier inkom moesten betalen. We gingen binnen en bekeken de pinguïns en het prachtige strand. Het is er heel klein. We vonden het er prachtig maar dit kunnen ze ook bij ons in de zoo maken. De pinguïns die we van ver op Cape Point zagen vonden we veel mooier om te zien. Na een kwartiertje wou Harry terug naar de B&B. Natuurlijk maakte hij ook deze keer geen tussenstop. Eline viel bijna flauw (totaal niet overdreven). Jolien zag de leuke dag al helemaal in het water vallen. Eens in de B&B viel Eline meteen alle koekjes aan die we in de kamer hadden. Hierna was ze gelukkig terug de oude. Omdat we hadden toegezegd in een gezellig dinertje met Piet, zijn vrouw en Harry konden we niet ver gaan aangezien het ondertussen al 16u was. We gingen te voet naar het stoppingcentrum. Jammer genoeg was het er vrij klein met geen mooie winkels. We kochten wat eten en wandelden terug naar de B&B. Rond 19u maakte Harry ons een heerlijke Nasi-Goring klaar. Bij een aperitiefje werden we terug dikke vrienden, zeker nadat we hem uitgebreid complimenteerden over zijn kookkunsten. We leerden Piet zijn vrouw kennen die van Ierse afkomst is. Wat een mooi accent. Nadat we elkaar welterusten wensten gingen we terug naar onze kamer waar we beiden doodop in slaap vielen.

Donderdag stond er een chilldag op het programma  ( onze spieren hadden er nood aan). We namen een taxi naar Waterfront waar we eerst nog wat winkeltjes deden, een apero’tje dronken in ‘Den Anker’ om vandaar op den boat te stappen voor een rondvaartje. Eline had al eens op een catamaran gezeten en verzekerde Jolien dat je heel relaxed op de netten een dutje kon doen. Dus met handdoek, bikini en zonnebril installeerden we ons. Waren we nog geen 5 min op zee of de kapitein haalde zijn zeilen omhoog. Een sterke wind stak op en het water klotste langs alle kanten. De golven overspoelden het hele dek. Jolien zat in met haar camera dus ging vlug naar binnen. Eline probeerde het nog even langer vol te houden maar iedereen lachte haar toch maar uit dus kwam ze als een verzopen kipje naar binnen. We hadden de grootste fun, en dit moest een chilldag worden. Na een tijdje gingen de wind liggen en konden we relaxen/ kiekjes maken. Rond 15u00 meerden we terug aan bij ‘ Den Anker’. We aten er een steak tartaar met frietjes mmm… Na onze lunch namen we de taxi naar Campsbay. Met veel zwier en zwaai installeerden we ons op het strand en gingen zonnebaden. Net toen Jolien haar bikini wou aantrekken kwam een man op ons toe gestapt om te vragen niet in de camera te kijken. Bleek dat we midden op de set van een reclamespot zaten. We probeerden ons casual te gedragen. Niet dat dat echt gelukt is maar bon, hoe gedraag je je in een reclamespot? Op een gegeven moment begon iedereen te klappen en werd de set rondom ons opgeruimd. Bleven we daar bijna helemaal alleen over, echt lachen. Toen de zon begon onder te gaan verplaatsten we ons opnieuw naar de rotsen om te genieten van de prachtige zonsondergang en niet onknappe surfers ;) . Om in schoonheid afscheid te nemen van Kaapstad gingen we nog een cocktailke drinken en proefde Jolien eindelijk Sushi. Ze vond het lekker maar zou het nooit bestellen. Dit vond Eline helemaal niet erg, des te meer was er voor haar! Hihi

 Vrijdag stonden we op, gingen ontbijten en maakten de valies om terug richting Vrijstaat te vliegen. Het is echt veel te snel voorbij gegaan. Een echte TOP-week!!!  Om 10u30 kwam de taxi ons halen en om 13u00 hingen we al in de lucht. Gelukkig duurde de vlucht maar twee uurtjes. Achter Jolien zat een leuk jongetje de hele tijd tegen haar stoel te schoppen. Heel subtiel stampte ze terug maar het mocht niet baten. Naast Eline zat een vrouw met teennagels van wel 10 cm lang, alsof dat nog niet erg genoeg taakten ze constant haar been  Brrrrr….  Om 15u00 zat de rustgevende vlucht erop en kwam Lizette ons halen. Tijdens de terugweg stopten we bij Riette voor een koffietje en bij OJ om ribbetjes af te halen mmm… Toen we om 20u00 aankwamen in Petrus Steyn bleek dat er die middag een verschrikkelijk onweer was losgebarsten. Het hele dorp zat zonder elektriciteit.  Gelukkig heeft de familie Botha een stroomgenerator ( die je waarschijnlijk tot in Johannesburg kon horen draaien). We aten onze ribbetjes op, namen een douchke, Jolien kreeg haar schat nog even aan de lijn en we gingen slapen.

 Zaterdag slaapten we heel heel heel lang uit. We ontbeten en gingen meteen aan de slag, want ook hier in Zuid – Afrika zijn er geen kaboutertjes die het schoolwerk doen. We gingen ook om beurten fietsen op de hometrainer! Gelukkig sportten we enkele calorieën eraf want die avond stond een braai op het programma. Thys, Yvonne en Hennie kwamen ook eten.

 Zondag ging de wekker om 8u af, niet om naar de kerk te gaan maar naar Clarens. Een dorpje in de bergen genoemd naar de plaats Clarence in Zwitserland. Thys, zijn broer, Hennie, en Yvonne kwamen ons ophalen. We zagen veel bergen, restaurantjes en winkeltjes. Jammer van het weer, het regende en was tamelijk koud. We aten pizza en reden de bergen in om een paar mooie foto’s te kunnen maken. Jolien zag een mooi meertje dat ze graag om haar camera wou. Ze stapte uit en stak de straat over. Plots riep Thys, pas op voor de apen. Zaten er toch wel een stuk of drie bavianen op drie meter van haar. In drie seconden zat ze terug in de auto. Even later ging ze toch terug, onder begeleiding van Thys weliswaar. Op de terugweg we in een gezellig restaurantje een Belgische chocomelk (warme melk met een lepel van chocolade, mmm…) ’s Avonds ging Eline relaxen in bad terwijl Jolien haar boekhouding in orde bracht. We aten een boterhammetje, schreven onze blog en gingen slapen.

Nog twee weken en ons avontuur zit er op, niet te geloven!

Tot blogs

Eline en Jolien

11-03-2012 om 20:56 geschreven door Eline & Jolien