Woehoew, onze trip naar Cape town staat vast! We vertrekken op maandag 5 maart en op vrijdag 9 maart komen we terug. We verblijven in een B&B aan de voet van de Table Mountain! J

Deze week werkten we een hele week  in ons schooltje in de Townships van Sasolburg.

Maandagmorgen kwam Eline op haar school en bleek dat er ingebroken was! Al het eten en de gas was weg. Dit wou zeggen dat de leerkracht ergens anders moest gaan koken en Eline de volledige klas moest overnemen. Dit was niet zo fijn want de bedoeling is dat we de leerkrachten iets bijbrengen. En probeer aar eens een verhaal te vertellen in het Sutu?

Jolien kon de leerkrachten wel volop trainen. Ze waren opnieuw laaiend enthousiast.

Op een gegeven moment was het snacktime en moest ze de boekentassen uitdelen. Jolien las de namen voor: ‘Ellen? Wie is Ellen?’ bleek dat het waarschijnlijk om een boekentas ging die was meegegeven met spullenhulp! De boekentas was namelijk van Kamohelo J . ‘Oeps’

De Crèches beginnen altijd zeer vroeg ( half zeven) en we wilden op dinsdag graag de morning ring ( het onthaal)  meemaken, die begint om acht uur. Dat wil zeggen dat we om half zeven zeker moesten vertrekken. Met de slapers nog in onze ogen werden we bij schooltjes afgezet. De leerkrachten schrokken dat we deze keer zo vroeg aankwamen. Normaal gezien waren we er pas tegen 9uur.

In Jolien haar schooltje begint de dag met ‘Development = praying’. De hele school staat dan in één lokaaltje en gedurende een kwartier zingen ze het ene lied na het andere waarna ze eindigen met een gebed. Echt heel mooi om te zien. De leerkrachten kunnen er prachtig zingen. Uw oren moeten er wel goed tegen bestand zijn want eens je zoveel kinderen + leerkrachten bij elkaar zet om te zingen gaan de decibels serieus de hoogte in, vooral ook omdat men hier zingt/roept. Eline haar dag begon met de morning ring die ze eindelijk eens kon meemaken. Ze luisterde aandachtig en ging hierna terug met volle overgave aan het werk, ze leerde de kinderen ‘Waka Waka’ van Shakira met bijhorend dansje.

Op woensdag werkten we zoals elke dag de ziel uit ons lichaam! Om te beginnen leerden we de kinderen dat we niet La Goa ( the white one) zijn maar Eline en Jolien. Bij de ene had dit al wat meer effect dan bij de andere.
 Het was een prachtige dag. Je moet weten dat het in de cheques ( metalen stalletjes) om dood te vallen is. Op weg naar huis snakten we beiden naar een frisse duik in het zwembad. En telkens als we thuiskomen begint het te gieten! De weergoden zijn ons hier niet gunstig.

’s Avonds voelde Jolien  zich niet zo lekker ( keelpijn, oorpijn, nekpijn). Eline verzorgde haar als een echt mamaatje. Zette een koffietje voor haar, gaaf haar oordruppels. Oké dat was het eigenlijk. Stiekem genoot Jolien ervan om zo verwent te worden, maar van misbruik was er natuurlijk geen sprake. ‘Eline kan je de deur voor mij openen… Ik ben zooooo ziek L’

Donderdag kropen we opnieuw vroeg uit de veren om naar onze schooltjes te gaan. Zoals elke dag trainden we er de leerkrachten en genoten we met volle teugen.

(Wat zullen we onze schooltjes missen).
Toen Jolien in haar schooltje aankwam bleek dat er 3 leerkrachten afwezig waren. Ze moest samen met de hulpkok twee klassen voor haar rekening nemen (84lln). Fieuw dat was zeker niet te onderschatten.  Ze liet de twee klassen samenwerken en deed een kunstgroepsactiviteit met een 10tal kinderen. Na een tijdje bleek dat ze evengoed Chinees kon spreken want geen enkel kind begreep wat ze bedoelde. Zelfs na tussenkomst van de hulpkok die alles voor haar vertaalde kwam er geen leven in de kinderen. Het is dus heel moeilijk om hen iets nieuws aan te leren zonder de hulp van de leerkrachten.

Eline had het iets rustiger in haar schooltje met 16 kinderen, hihi. Ze kreeg die dag zelfs een huwelijksaanzoek van een voorbijganger. Juist jammer dat hij aan de lijm had gezeten.

Plots kwam Jay ons halen. Halsoverkop moest Jolien  haar schooltje verlaten want we moesten naar de training. Heel erg om de hulpkok alleen met 84 kinderen achter te laten. Eens aangekomen op de training konden we eerst in de keuken aanschuiven voor een lekkere maaltijd. Toen we ons bij de menigte in de refter wouden voegen werd ons vriendelijk verzocht om ons naar de ruimte ernaast te verplaatsen. Waar we zielig en alleen konden verder eten. ( gelukkig is hier van racisme geen sprake). De kok kwam onze mening over het eten vragen. We vonden het super  lekker, maar het was wel een beetje pikant. Toen Eline zei dat het ‘hot’ was stelde de kok meteen voor om  de volgende keer iets minder ‘hot’ klaar te maken.  Jolien haar reactie hierop ‘O maar dat is niet nodig, na wat blazen was het perfect’ .  Misverstanden hebben we hier dus regelmatig. De kok was een vriendelijke jonge vrouw waar we een babbeltje mee maakten (zo zaten we niet meer zielig alleen te eten). De volgende keer wil ze ons iets typisch Afrikaans laten eten of een lekkere lasagne. Jammer dat we wel niet weten of we nog een training zullen bijwonen.

De training was voor ons vooral herhaling van wat we in onze opleiding geleerd hebben (basis). We vonden het wel heel interessant om naar Riette te luisteren. Ze kan heel geboeid vertellen en heeft heel veel voorbeelden waardoor de leerkrachten er veel van opsteken.
Na een tijdje begonnen we toch naar de rustige autorit te verlangen en hoopten we dat het deze keer mooi weer bleef zodat we nog eens een duikje in het zwembad konden nemen. Tot onze grote verbazing bleek dat we de terugrit niet alleen zouden maken. 2 van Lizette haar kleinkinderen(Jana 4j en Lyssa 1.5j) en hun nanny (Lydia) kwamen voor een weekje op bezoek. 

Eens thuis hadden we geluk, we konden toch wel een klein uurtje van het mooie weer genieten.

Vrijdag werd het een vrijdag zoals we die in België ook vaak hebben: Heel moeilijk om uit ons bed te raken. Eens in school trainden we de leerkrachten. De directrice van Eline haar school klaagde over het hoge gras rondom de school. Op die manier is het heel moeilijk voor de kinderen om de school te bereiken. Die dag was er een ‘machine’ de graskanten aan het afrijden op de bouwwerf naast de school. De directrice zag dat de aannemer blank was en vroeg Eline om met hem te onderhandelen.  (Je weet wel, La Goa’s onder elkaar!) Vele handgebaren later kreeg ze het voor elkaar dat volgende week een padje wordt gemaakt van de straat naar de school. Woehoew.

 Jolien had een leuke babbel met Martha, de juf van graad R. De juf vertelde haar dat ze het super jammer vond dat ze terug naar België ging nu ze een goede vriendin had leren kennen waar ze alles tegen kon vertellen.

Op de terugweg  hoorden we dat Frummels (de hond) ’s morgens bevallen was van 2 puppy’s. We vonden het vreselijk jammer dat we de geboorte niet van dichtbij hadden kunnen meemaken, maar waren natuurlijk razend enthousiast om de puppy’s te zien.
Eens thuis bleek dat er nog familie op bezoek kwam, Mike’s dochter ‘Suki’ met haar vriend ‘Maarten’ en haar zoontje ‘Jesse’. Het is hier dan ook nooit erg lang stil in huis.
Omdat het mooi weer was wou Lizette dat haar auto gewassen werd. We stelden ons meteen kandidaat. ‘At the carwash o wow o o o…’

Autoshampoo kennen ze hier niet, het was gewoon met water en een zeemvelleke te doen.

Hier soigneren de mannen  hun ‘schatjes’ duidelijk minder dan in België.

’s Avonds kwamen Thijs en zijn vader op bezoek om eens naar Frummels te kijken. Ze was namelijk nog niet klaar met bevallen.

Zaterdagmorgen stonden we op met slecht nieuws. Er was een puppy’tje gestorven. Omdat Lizette dacht dat er iets mis was met Frummels haar moedermelk moeten we de andere puppy extra melk geven. Heel leuk om te doen. Als echte mama’s gaven we het de fles.
Na een lekker en groot ontbijt met de hele familie vertrokken we met de bakkie naar de farm. we kropen achteraan en genoten van het zicht en de zon. Eline had voor we vertrokken haar haar mooi in een staart gestoken met een haarband in haar haar ( hoeveel ‘haar’ kan je in een zin zetten?). Nu moet je weten dat als je achteraan in de bakkie zit je heel veel wind vangt. Resultaat: De wind nam Eline haar haarband mee de lucht in. Mike herstelde er een windmolen (niet zo groot als bij ons natuurlijk) terwijl wij op ontdekkingstocht door de velden gingen. Plots schreeuwde Eline ‘Jolieeeeeeeeeeeen kijk!’. Eline sprong in het rond met een brede lach op haar gezicht en met haar haarband in haar handen. Gelukkig als een klein kind die haar lievelingspop terugvindt.
Wat later pikte Mike ons terug op en liet hij ons proeven van perziken die aan een boom langs de weg groeiden, heel lekker. We haalden al onze spieren boven en gaven de koeien eten. Nu moet je weten dat zo’n zak meer weegt dan Jolien ( wel minder dan Eline haha) . Mike vertelde ons nog wat geschiedenis en hij toonde ons graven vanuit de tijd dat de boeren in hongersnood leefden en er heel veel kinderen stierven.
Later haalde Mike al zijn fotofantasie boven en stelde hij ons voor om foto’s te maken toen we op het dak van de bakkie zaten, op een stalletje bij de windmolen,… Hiervoor moesten we natuurlijk klimmen en klauteren als echte aapjes. Jolien maar lachen met de ‘minder sportieve kant’ van Eline maar toen ze van het stalletje naar beneden klom stapte ze natuurlijk met haar ene voet recht in een diepe modderplas. Gelukkig  (volgens Eline:  jammer) was het geen koeienstr…

Thuis genoten de kindjes van het mooie weer en sprongen ze in het zwembad. Wij hadden honger dus maakte Jolien ons lekkere wentelteefjes (klakkoars). Jaja ook in haar schuilt er een heus kooktalent. Toen we naar buiten keken zagen we dat niet enkel de kinderen in het zwembad zaten maar ook Mike, met kleren enal. Hij had de grootste pret van allemaal en speelde een krokodil. Zouden onze papa’s later ook zo zijn met hun kleinkinderen? (hihi)  
Om 17 u barste er een hels onweer los boven Petrus Steyn dat de volledig nacht zou blijven aanhouden. Tijdens zo’n onweer gaan de lichten hier soms aan en uit, maar we kijken er ondertussen niet meer van op.

’s Avonds keken we nog naar een rugbywedstrijd = vleeshoop. Wij verkiezen toch wel voetbal, daar liggen ze tenminste niet constant (of toch niet zoveel) op de grond.

Deze morgen (zondag) maakten we ons terug tip-top in orde voor de kerk. Omdat het een heel speciale gelegenheid was; Cardo (18j) deed zijn geloofsbelijdenis ( plechtige communie),trok Jolien zelfs nog eens haar hoge hakken aan. Anders doet ze dit hier niet meer omdat ze blijkbaar de enige is die dat hier draagt. In de kerk kregen we de erezitplaats (bovenaan). Eline speelde paparazzi en trok foto’s van het hele gebeuren. Na de mis dronk iedereen nog een kopje koffie en aten we een hapje.
Om 12u gingen we naar ‘Sarita’s place’ voor een braai ter ere van Cardo. We leerden er terug enkele nieuwe mensen kennen. Het werd een heel leuke dag.
Rond 18u kwamen we thuis en schreven onze blog.

Morgen en dinsdag gaan we terug naar ons schooltje. Van woensdag tot en met vrijdag gaan we naar Limpopo met Riette schooltjes gaan bezoeken.
Er staat ons terug een drukke maar leuke week voor de boeg.

Tot blogs

26-02-2012 om 20:22 geschreven door Eline & Jolien