Beter laat dan nooit. Hier ons allerlaatste blogbericht.

Exact één jaar hadden we reeds onze vlucht van Brussel naar Londen achter de rug. En zaten we wachtend in Heathrow op onze vlucht naar Johannesburg met elk een driehoekig boterhammetje, drankje en chipke in de hand. Het begin van onze droom die in vervulling ging. We hadden er zolang naar uitgekeken en eindelijk was het zover. We vlogen naar een voor ons onbekend land, met onbekende mensen en zouden er hopelijk veel ervaringen opdoen. We hebben er zoveel van verwacht en al onze verwachtingen zijn uitgekomen. Het werd een ervaring om nooit meer te vergeten, met prachtige herinneringen, veel levenservaring, nieuwe vrienden,…

Ondertussen zijn we beiden afgestudeerd als leerkracht kleuteronderwijs. Eline heeft haar eigen klasje en Jolien volgt haar Banaba opleiding Buitengewoon Onderwijs.

De laatste week in Zuid-Afrika was vrij hectisch. We hadden nog zoveel te doen en zo weinig tijd. Hier krijg je een kort overzichtje van wat er zoal gebeurd is.

Op maandag zijn we thuisgebleven om aan onze bachelorproef te werken. ’s Middags had Mike ons beloofd om ons mee te nemen voor ons laatste ritje op de bakkie. Er was echter een waterpomp kapot op de boerderij waardoor Mike deze eerst moest herstellen. Rond 17uur kwam hij ons ophalen en vertrokken we. We genoten met volle teugen van het uitzicht en het ritje. We voederden de koeien nog een laatste maal, zwaaiden de jongens op de boerderij uit,… We waren echter wel  vergeten dat het in Zuid-Afrika heel snel donker wordt en afkoelt. Je had ons moeten zien zitten in ons schort en topje. Brrr. Gelukkig snelde Mike te hulp en gaf ons enkele perfect passende truien (minimum 8 maten te groot). We sloten ons ritje af met een zonsondergang van op de bakkie, dat hadden we nog niet gezien. PRACHTIG! Één ding moesten we nog hebben vooraleer we naar huis vertrokken: een foto van op de bakkie. Mike stond klaar op te shooten toen plots de flits zijn pet van zijn hoofd wipte. We kwamen beiden niet meer bij van het lachen. Zijn tweede poging (zonder pet) is wel gelukt. Het is een mooie foto geworden.

Dinsdag stonden we voor de allerlaatste keer vroeg op om naar ons schooltje te gaan. We gaven voor de laatste keer nog eens het beste van onszelf. De tijd vloog jammer genoeg voorbij. Toen we Lizette haar auto zagen oprijden, wisten we dat het zover was: het afscheid van de kinderen en leerkrachten.  Wat zouden we hen missen! We hebben er zoveel mooie momenten gehad, bijgeleerd en vriendschap gekregen.

Woensdag hadden Lizette en Mike een afscheidsfeestje met de ouderen gepland. We aten lekkere Chinese braai (wok op de bbq), praatten en lachten heel wat af. Als kers op de taart mocht Jolien samen met John een ritje op de moto maken. Whoehoe!

Donderdag was het onze allerlaatste dag in Petrus Steyn. We maakten onze valiezen en troffen alle voorbereidingen voor ons afscheidsfeestje/Bijbelstudie met the Young people. We gingen naar de winkel in Reights om inkopen, kochten in de plaatselijke beenhouwerij bulltong voor onze pappies en wandelden nog eens door het kleine maar mooie Petrus Steyn. Eens thuis maakte Eline haar Famous dessert en Jolien ontfermde zich over de patatjes. Het was een rush zoals we dat enkel in België kennen J.
Een ritje met de bakkie kon er altijd nog bij dus gingen we mee toen Mike Yvonne met de bakkie naar huis bracht. We trokken er nog enkele foto’s en namen ook van hen afscheid.
Eens thuis sprongen we onder de douche en maakten ons klaar om te vertrekken.
Het werd een heel leuke avond met alle jonge mensen die we in Zuid-Afrika hebben leren kennen.
Het dessert van Eline  viel trouwens heel erg in de smaak.
Tegen de vroege uurtje kropen we moe maar met een glimlach  in ons bed.

Na enkele uren ging onze wekker vrijdag af (4u30), heel pijnlijk. We aten ons laatste ontbijtje aan de bar (toast met nutella en een tas koffie) en probeerden onze koffer dicht te krijgen. Dit bleek niet zo makkelijk te zijn. Eline haar koffer kregen we samen dicht, voor Jolien haar koffer moest Mike komen helpen. Toen we naar buiten gingen om onze koffer in de auto te stoppen, konden we onze ogen niet geloven. De bakkie stond klaar met een kar aan die helemaal volgeladen was. Mike nam onze koffers en gooide ze op de kar. Echt gerust waren we er niet in. Denk aan zo’n Marokkaans gezin die met 5 in een veel te kleine auto zit en tot op het dag volgestouwd is met materiaal. We konden er gelukkig wel om lachen. Jolien voelde zich niet zo lekker. Ze had hevige buikpijn. Wat de reden hiervan was een groot raadsel. In de auto viel ze meteen in slaap. Lizette en Mike zetten ons af bij haar dochter. Ze moesten naar de grootouderdag op school. Haar dochter bracht ons rond 8u30 naar het Loftus Versfeld in Johannesburg (footballstadion). We kregen er een privérondleiding en ook al kenden we niets van football en de spelers, we keken onze ogen uit en poseerden trots op het veld en in de kleedkamers. Wie weet wie we hier jaloers mee konden maken (hihi). Na de rondleiding dronken we nog iets in de kantine. Lizette en Mike zouden ons hier komen oppikken. We wisten echter totaal niet rond welk uur. Omdat Jolien geen zo’n leuk gezelschap was op dat moment, keken we een footballwedstrijdje in de kantine. Rond 13u kwamen ze ons oppikken. Eens in de auto viel Jolien meteen terug in slaap. Dat slaapje was echter van korte duur. Tegen 13u30 stopte de auto plots. Iedereen stapte uit. Bleek dat we op de luchthaven waren. Al onze valiezen werden uitgehaald. We waren een beetje overdonderd omdat we onze vlucht pas om 19 uur hadden. We dachten dat we samen nog iets zouden eten of drinken in de luchthaven maar dit was het geval niet. We namen afscheid en bleven overdonderd achter. Als echte Belgen besloten we een terrasje te doen en iets te eten. Jolien hield het bij één hapje van de spaghetti van Eline. We installeerden ons als echte toeristen in de zeteltjes met onze voeten op onze bagage en waakten elk om beurten, ondertussen luisterden we naar muziek. Eline ging naar het toilet en zei toen ze terugkwam: ‘Jolien schiet mij niet dood… De vlucht heeft 2 uur vertraging’. Ons partijtje wachten werd dus met enkele uren verlengd. Tegen 19uur checkten we in en deden nog wat winkeltjes. Wat waren we blij toen we om 21uur eindelijk op ons vliegtuig konden stappen. We vielen meteen allebei in slaap.

Zaterdag = thuiskomstdag. We hebben beiden de volledige vlucht geslapen en werden gewekt door de stewardess. Eens geland in heathrow haasten we ons om onze aansluiting naar Brussel te halen. We hadden gelukkig nog een beetje tijd over om een klein ontbijtje te nemen. Toen we nog even zaten te wachten voordat we konden instappen werden we allebei heel stil. ‘Dit was het, ons avontuur is voorbij’. We waren blij en somber tegelijkertijd. Blij om alle mooie momenten, ervaringen en mensen die we hebben leren kennen, somber omdat het zo snel gegaan was.
Op het vliegtuig naar Brussel schreven we elkaar een brief. Naar Elines normen ‘Geen emotioneel gedoe he :D’. Eens aangekomen in Brussel werden we plots heel nerveus. In stilte wachtten we op onze koffers en Jolien merkte dat haar tenen geel begonnen uit te slaan. Op slippers in Brussel aankomen bleek toch iets te enthousiast te zijn. Natuurlijk rolden onze valiezen pas als laatste over de band. We namen ze en volgden de pijltjes naar de uitgang. Op dat moment ging er vanalles door ons hoofd ‘Wie zal er staan, Misschien zelfs ‘hello-goodbye, zullen er mensen wenen, zullen wij wenen,… . Eline ging een versnelling sneller en Jolien kon haar nauwelijks bijhouden. Toen we binnenkwamen hoorden we meteen ‘JAAAAAA!!!!! Ze zijn er!!!!!’ We werden omringd door heel veel vrienden en familie en ons geluk kon niet op. Wat is het fijn om terug thuis te komen.

Wist je dat:

-          De auto’s er zowel links, op de pechstrook als in het midden van de weg rijden?

-          Rechts voorbijsteken doodnormaal  is?

-          We helemaal geen radio nodig hadden: Eline zong gratis en voor niets.

-          De pumpkincake van Lizette overheerlijk is.

-          De open landschappen prachtig zijn.

-          Je er geen gordel moet dragen?

-          We in onze laatste brief geschreven hebben dat we elkaar meer zouden opzoeken nu we de lange afstanden gewoon waren. Dit is er echter nog niet van gekomen.

-          Limpopo en de zonsondergang in Kaapstad het mooiste is wat we er gezien hebben. 

-          We heel wat afgelachen hebben.

-          Jolien haar computer oplader en muziekstick in Zuid-Afrika vergeten is?

-          We nog steeds contact hebben met Zuid-Afrikanen.

-          We Zuid-Afrika verschrikkelijk hard missen en diep in ons hart koesteren.

-           …

Hopelijk hebben we jullie een klein beetje kunnen meenemen op ons avontuur deur die hoeke Suid Afrika. Wij hebben er alleszins volop van genoten, hopelijk jullie ook.

Dikke Kus!X
Jolien & Eline

23-01-2013 om 18:28 geschreven door Eline & Jolien  

Maandag gingen we elk terug naar onze school. Ai ai ai om 5u30 opstaan waren we niet meer gewoon en dat had zijn gevolgen. Jolien had een aangename verrassing toen ze op haar schooltje aankwam. Er waren twee kleuters van 5 jaar overgeplaatst van de baby-klas naar de 3-4jarigen klas. Beide kinderen hebben een beperking en de leerkrachten wisten niet beter dan ze in de babyklas te laten ‘Ze kunnen toch niet, dragen nog een pamper, spreken niet,…’. Jolien had hen voor onze trip naar Limpopo duidelijk gemaakt dat beide kleuters niets bijleren als ze in de babyklas zouden blijven. De leerkrachten en directie had meteen daad bij het woord gevoegd en de kinderen overgeplaatst. Ze doen het heel goed in de andere klas. Toen we thuis kwamen was het prachtig weer, we legden ons in het gras en deden een dutje in de zon. We haalden beiden onze sportmodus nog eens boven en trainden de poep,bil en kuitspieren op de hometrainer. ’s Avonds kropen we vroeg in bed aangezien we onze slaap goed konden gebruiken.

Dinsdag ging het al iets beter om zo vroeg op te staan ( lees: ‘ ietsiepietsie’ ). We hielpen de leerkrachten en amuseerden ons terug volop. In Jolien haar school verkocht een leerkracht traditionele kinderjurken. Ze kocht er twee. In onze schooltjes kwamen 2 controleurs van social development langs die heel verwonderd waren dat er blanken hielpen in de scholen. Eens thuis sprong Eline terug op de fiets terwijl Jolien haar mailtjes typte.

Woensdag was een belangrijke dag. We kregen controle van Riette Els, de coördinator van de organisatie die onze stage zou beoordelen. Er was afgesproken dat ze rond 10u ging langskomen? Bij Eline kwam ze om 11u30 langs en bij Jolien om 12u. Tijd wordt hier niet zo nauw genomen. Riette keek wat rond en praatte met de leerkrachten. Na haar bezoek nam ze ons mee naar een lager en middelbare school. Toen we door de gangen liepen voelden we ons als aapjes in de zoo. Meisjes en jongens riepen ons na dat ze van ons hielden en wilden ons aanraken ( verrassend). Op een gegeven moment keek Jolien achter haar en zag dat Eline niet meer volgde. Ze keerde terug en achter de hoek zag ze Eline omsingeld door meisjes en jongens. ( en zoals je weet houdt ze niet zo van al die aandacht! J ). We ontmoetten de directeur en stelden ons voor. Heel trots zei hij dat hij ons ging voorstellen aan onze Afrikaanse leeftijdsgenoten. Bracht hij ons naar graad 9 ( = 15 jarigen, die er eigenlijk 18,19 jaar uitzien. Hij kon het amper geloven toen we hem erop wezen dat we eigenlijk 20 en 22 jaar oud zijn. CONCLUSIE: Wij zien er niet jong oud, de Afrikaanse jeugd ziet er oud uit J. Rond 14u gingen we naar Vaalmal, het shoppingcenter. Lizette en Riette vulden onze beoordeling in terwijl wij winkeltjes deden. Rond 16u ontmoetten we elkaar opnieuw. Riette complimenteerde ons over onze inzet, ze vertelde dat ze in al die jaren nog nooit zo’n goede, gemotiveerde, toegewijde studenten gehad hebben die hun studies zo serieus nemen. Ze verzekerde ons dat we echt een verschil hebben gemaakt in onze scholen. Ze zijn laatst in het project gekomen en waren zeer zwak, op dit moment zijn ze een voorbeeld voor andere scholen. Wij straalden van geluk, een beter compliment kon ze ons niet geven want dit was waarvoor we naar hier zijn gekomen. Onze dag kon niet meer stuk. Eens thuis bleek er opnieuw geen stroom te zijn. We wasten ons maakten ons klaar met behulp van een zaklamp voor het etentje bij de familie Bosman ( de piloten). Eens aangekomen zag Jolien al van ver gevaar, 2 reuzenhonden kwamen op ons afgelopen. Gelukkig was Eline er om haar te beschermen. Aan het huis zagen we rode lichten flikkeren. Wij dachten meteen al aan een disco party. Maar eigenlijk is dit huis gewoon een beveiligde burcht: honden, alarmen, hekkens, prikkeldraden,… Binnen werden we hartelijk verwelkomd. We gaven Nelis een foto van ons drie bij ZIJN vliegtuig als bedanking voor de  vlucht een paar weken geleden. Hij was er heel blij mee en gaat het boven zijn bed hangen! Dat was er ook weer over J ! We gingen aan de bar zitten en dronken een wijntje, Jolien kan het maar niet gewoon worden dat er geen hapjes gegeven worden tijdens het aperitief. Op een gegeven moment gingen we aan tafel, Eline ging naast Jolien zitten en had de uitgedokterde tafelschikking totaal niet door!  Blijkbaar was het de bedoeling jongetje – meisje. Toen de gastvrouw er haar op wees ging ze maar tussen Isaak en Hennie zitten. We aten lekkere braai ( toevallig) en een dessertje met merengue en chocomousse. Het was tamelijk zwaar maar We love it! We waren dan ook samen met Hennie de enigen die alles opaten. We dronken een koffietje en voor we naar huis gingen stond Jolien nog een helse opdracht te wachten! Het pad met grote honden doorkuisen whoeeeee.

Op donderdag bleven we in Petrus Steyn om voor school te werken. Normaal was het de bedoeling dat Isa ons in de middag ging oppikken om naar een school voor kinderen met beperkingen te brengen. Jammer genoeg is dit niet kunnen doorgaan. Toch maakten we er een productieve dag van; we werkten voor de bachelorproef, schreven mails, Jolien trainde haar bilspieren, we maakten een wandeling door DE stad. Het weer was vandaag niet zo denderend, het leek meer op een zomerdag in België. We hadden onze lange broek en trui aan, brr het was koud! Die avond gingen we naar de Bijbelstudie. Deze keer had Gerard, de priester een quiz voorbereid. Vanzelfsprekend waren wij  een  grote meerwaarde voor onze groep, aangezien we op alle vragen konden antwoorden ( lees: 0). Op een gegeven moment stond ons groepje zover achter, totaal niet door ons, dat Gerard besloot de laatste vraag op 15 punten te zetten zodat elke groep de kans kreeg te winnen.  Hij schetste een teken op een blad, toen hij het blad omdraaide herkenden wij het teken meteen van de Chiro. Jolien riep: ‘DE CHIRO’, Eline riep: ‘PAX CHRISTIE’ en tetjiiiiinnnngggg de 15 punten en overwinning waren binnen. We werden er moe van en gingen vroeg naar huis. We besloten om te stappen aangezien het maar 300 m was. Iedereen verklaarde ons gek want alleen in de donker stappen doe je niet! Ze boden ons allemaal een lift aan, wel charmant, maar we sloegen ze af en stapten naar huis. We kwamen veilig thuis, het waren 300 spannend meters J, en kropen in bed.

Vrijdag was het de bedoeling dat we met Mike zouden meegaan naar zijn school om zijn lessen mee te volgen, dit is niet kunnen doorgaan aangezien het examens zijn. Dan gingen we maar onze koffers pakken voor de langverwachte trip naar Durban! Het was wel niet zo’n goed weer, maar wij zijn echte optimisten dus ging alles mee; bikini, zonnebril, palletjes, zonnecrème,… Ook onze warme kleren gingen mee, voor het val dat… kortom onze hele inboedel zat gepakt en gezakt klaar. Nu nog wachten op de thuiskomst van Lizette en Mike. Toen Lizette thuiskwam stelde ze ons voor de keuze: Of we gingen naar Durban, waar het de hele tijd pijpenstelen regende en we enkel konden shoppen of we bleven in Petrus Steyn en konden de jonge mensen zaterdag uitnodigen en gingen zondag naar het huis van Mandela. Hoe lang we ook al naar Durban uitkeken en hoe veel zin we er ook in hadden, we konden niet veel anders dan voor keuze 2 kiezen. Teleurgesteld gingen we alles terug uitpakken. De grote vraag was hoe we onze vrijdag verder zouden invullen. We stelden voor dat wij voor het avondeten zouden zorgen. We stelden onze menu samen: pasta met scampi’s in roomsaus en voor de heren kippenfilet met frietjes met als dessert chocolademousse. Lizette bracht ons naar Reigts waar we de inkopen deden. Op de terugweg kreeg Eline hevige maagkrampen. Eens thuis begonnen we aan de mise en place: Jolien maakte de chocomousse en Eline pelde de scampi’s, sneed de frietjes en sneed de kip in blokjes. ’s Avonds nam Jolien de scampi’s voor haar rekening, en maakte ze klaar zoals ze dat had geleerd van in Den Leeuw. Eline bakte de kip en maakte de saus zoals Knorr het haar vertelde. Jolien waande zich als een echte chef – kok met als citaat: ‘ je moet proeven wat je maakt’. Ze herhaalde het wel 20 keer. Van waar zou ze dit toch hebben?  Eline haar buikpijn ging maar niet over, daardoor zat ze meer op de pot dan in de potten.  Tijdens het diner complimenteerde Lizette en Co ons over onze kookkunsten. Die avond gingen we vroeg slapen! Eline had nog een lange nacht voor de boeg: van de badkamer naar de slaapkamer en omgekeerd.

Zaterdagmorgen ging de wekker om 8u af. Mike zou ons meenemen naar de plaas. Eline voelde zich nog steeds niet lekker dus bleef liggen. Rond 9u ging Jolien op zoek naar Mike, bleek dat hij al vertrokken was! Er was ergens een waterpomp kapot die hij dringend moest herstellen aangezien het al een hele tijd niet meer heeft geregend. Jolien ging buiten in het zonnetje zitten en schreef een groot deel van de blog. Toen Mike enkele uren later thuiskwam vertelde hij dat ze pas in de namiddag naar de plaas zouden vertrekken. Jolien ging een uurtje trainen op de fiets. Ze is goed bezig en houdt een strikt schema bij! Een echte Sporty Spice J. Ondertussen bevond ook Eline zich al weer onder de levenden en die middag genoten we samen van het zonnetje. Rond 16u werd het ons duidelijk dat de uitstap naar de plaas niet meer zou doorgaan, de waterpomp was nog steeds niet hersteld! Die avond kregen we bezoek van: ‘ the young people’ ( Hennie, Yvonne, Thys, John, Jandrie, Ian, zus van Ian, Rianka en Rouan). We aperitiefden, babbelden, lachten, braaiden, lachten nog meer,… Rond een uur of 11 kwamen ook Neels en zijn 2 broers nog even langs! Neels zag onze afscheidsparty op donderdag volledig zitten en wou zelfs een boot inhuren. We zijn benieuwd wat daarvan in huis gaat komen!

Zondag rond een uur of negen vertrokken we ( Mike, Lizette en wij) naar Johannesburg. We zouden er het huis van Nelson Mandela bezoeken. Bij de inkom was het voor toeristen 2 euro duurder dan voor Zuid – Afrikanen! We vonden het museum/ huis wel een beetje klein voor 6 euro inkom te betalen! Maar het was interessant om er eens geweest te zijn en we hadden ook 2 fantastische gidsen aan onze zijde. Eens buiten bezochten we de verschillende souvenirkraampjes. Aan een bepaald kraampje had Eline wat souvenirtjes gekozen en maar onderhandelen en afbieden. Op het einde van het spel vergeet ze haar wisselgeld! Gelukkig was de verkoopster zo eerlijk en riep de hele tijd ‘HALLO HALLO’ na 5 keer hallo terug te roepen had ze door dat het om haar wisselgeld ging! Een paar minuten later staan we aan een ander kraampje, waar Jolien naar … staat te kijken ( verrassing). Plots schrikt Eline: ‘ Aaaah waarom heb ik een boek in mijn handen!’. Had ze per ongeluk de leesboek meegenomen van een verkoopster, snel ging ze hem gaan terugbrengen! Ze was heel verward, en dat heeft ze nochtans nooit! We dronken nog een pintje op een terras. Jolien was zo blij dat ze een echte Stella kon drinken,  want je huis is waar je Stella staat! we reden verder naar een monument voor Hector Pietersen, een student die tijdens een opstand is doodgeschoten door de politie. Ook bij dit monument stonden veel souvenirkraampjes. Jolien zag prachtige Afrikaanse doeken Ze onderhandelde tot het zweet van haar voorhoofd liep, maar ze bleven wat te duur. Uiteindelijk ging ze voor het kleiner model, dat ook heel erg mooi is. Rond 15u gingen we braaien bij Riette. Het was heel erg lekker! We ontmoetten ook Lizette’s zoon en schoondochter. We dronken samen een koffietje en reden naar huis. We stonden met mond vol tanden te kijken naar de huizen in de wijk van Riette. Een klein verschil met de huisjes in de Townships! SLIK , op onze terugweg luisterden we naar muziek en genoten van de prachtige sterrenhemel! Rond 20u kwamen we thuis, keken vampire diaries en gingen slapen.

Jammergenoeg gaan onze laatste dagen hier in Zuid-Afrika in.
 
Tot blogs

19-03-2012 om 10:05 geschreven door Eline & Jolien  

Maandag = CAPE TOWN HERE WE COME!

Om 4u30 veegden we de slapers uit onze ogen, maakten ons klaar, namen onze valiezen en vertrokken richting Johannesburg waar we om 11u25 op het vliegtuig richting Kaapstad stapten. Eens aangekomen had de B&B ervoor gezorgd dat we werden opgehaald. Al van ver zagen we een man met een bordje staan, we dachten natuurlijk meteen dat het voor ons bedoeld was. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat er wel 50 mensen met bordjes stonden. Tussen alle bordjes zochten we onze namen maar die waren nergens te vinden. Plots zagen we een man met een bordje ‘At Forrest. Joleen Haileen’. De naam van de B&B klopte wel niet maar omdat we onze namen ongeveer konden herkennen stapten we op hem af. Bleek dat deze man inderdaad op ons stond te wachten. Hij bracht ons naar de correcte B&B aan de voet van de Table Mauntain. Enkel jammer dat onze kamer zicht had op… een gele muur.
 We hadden ons voorgenomen om deze week eens een echte toerist af te hangen. Onze slippers en Celeberty kleed (tot op de grond) trokken we aan en trokken de deur achter ons dicht. Op het stadsplannetje leek alles zo dicht bij elkaar te zijn dus vertrokken we te voet naar ’t stad. Bleek natuurlijk dat het toch vrij ver was. We lieten ons echter niet doen en stapten ijverig verder. Naarmate we dichter bij het stad kwamen merkten we dat de huizen minder luxueus werden en dat we minder en minder blanken tegenkwamen.  Na een half uurtje stappen kwamen we op een marktje terecht waar we op ons gemak eens wilden rondlopen. Dat was echter buiten de marktkramers gerekend die ons constant aanraakte, opdringerig waren,… Kortom wat we zo graag hebben. Jolien moest Eline bijna tegen houden of ze ging in de aanval.
We kregen honger en besloten om op zoek te gaan naar een restaurant waar we iets kleins konden eten. Dat moest hier toch wel ergens te vinden zijn in zo’n grote stad… Niet dus. We stapten tot aan het Waterfront dat zich aan de andere kant van het stad bevindt. Plots schreeuwde Eline ‘Ik zie parasollen!!!’. Toen we dichterbij kwamen bleek het restaurant ‘Den Anker’ te heten. Typisch, het eerste restaurant dat we hier tegenkwamen was van Belgen. We installeerden ons op het terras, bestelden ons een wijntje, aten een voorgerechtje (kaas- & garnaalkroketten) en deelden een portie mosselen met echte frietjes. Mmm wat smaakte het. Onze dag kon niet meer stuk. Zeker niet nadat de zeehonden ons kwamen groeten vanuit het water.  We verkenden het Waterfront en waanden ons in Europa, zo toeristisch. We genoten van een acrobatenshow, afrikaanse zanger, zagen een Belgische bonbonwinkel en keken rond in de winkeltjes. We konden onze ogen niet geloven toen we de prijzen zagen; 100 Rand voor een ketting waarvoor wij 20 Rand aan de locale inwoners betalen. Er staat dan ook nog eens op ‘made by the locals’. Benieuwd hoeveel de locals van dat geld te zien krijgen. Hierna namen we de taxi terug naar de B&B. ’s Nachts rondwandelen is Not Done. Niet enkel in Kaapstad maar in heel Zuid-Afrika.

Dinsdag stonden we vroeg op en genoten van een heerlijk ontbijt dat Piet voor ons bereidde. Aan tafel leerden we een Zwitser en een Nederlander kennen.
Er was geen wolkje aan de lucht en vonden dat we ervan moesten profiteren om naar de Tafelberg te gaan. Wie weet werd het weer de komende dagen slechter. We voelden de gevolgen van onze lange wandeling gisteren, maar besloten toch om bergop naar de kabellift van de Tafelberg te stappen. We trokken onze wandelschoenen aan en werden vergezeld door de Nederlander Harry. Onderweg kwamen we heel wat bussen en auto’s tegen die ons waarschijnlijk zot verklaarden. Enkel zotte Europeanen stappen. Maar we waren niet de enigen, we kwamen ook fietsers en lopers tegen. Na een uurtje stappen bereikten we de kabelbaan. Van daaruit namen we de lift naar boven. Eens boven waren we sprakeloos, wat een zicht (zie foto’s). En wij maar denken dat men overdreef als men over het prachtige zicht sprak. Dit is zeker één van de mooiste uitzichten die we al gezien hebben. Zeker en vast de moeite waard. Eens boven bleek ook dat het geen balkonnetje was zoals we eerst dachten, maar dat je er heuse rotswandelingen kan maken. Na een fris drankje en een pizza namen we de kabelbaan naar beneden en stapten terug naar de B&B. Trots als een aap vertelden we Piet dat we tot aan de kabelbaan gewandeld hadden. Na deze grote inspanning vonden we dat we wel een beloning verdienden en namen de taxi naar Cliftonbeach waar we ons op het strand installeerden. Jolien keek al van 24.01 uit naar de zee zodat ze een frisse duik kon nemen. Na één stap in het water bleek dat het ijskoude water het van haar won. Brrr! Gekken die daarin gaan (Eline dus). Achter ons zat er een Duitse vriendengroep die ons vroeg om een foto van hen te maken. We namen van de gelegenheid gebruik en vroegen hen of ze een plaats wisten waar er restaurantjes zijn.  Ze boden ons een lift aan en brachten ons naar Campsbay. We kwamen daar rond 18u aan en waren dus mooi op tijd om te genieten van een prachtige zonsondergang. We haalden onze sportieve kant nog eens boven en klommen op de rotsen omdat we daar een beter zicht hadden op zowel de zonsondergang als de surfers. De camera werd bovengehaald zodat we deze mooie beelden ook aan jullie konden laten zien. Ondertussen haalde Eline stap 2 van haar meesterplan ‘Bday Rhona’ boven. Ze belde haar als verrassing op. Natuurlijk staat ook dit op foto. Na een goeie 5min bellen viel de verbinding plots weg. Oeps baai baai centjes, maar het was het waard. Wat straalde ze toen ze haar vriendinnen aan de lijn had. Een onvergetelijk moment.
Nadat de zon onder was zagen we een jongen en een meisje de rotsen opklimmen met een mand. De jongen toverde een romantisch etentje tevoorschijn waarbij niets ontbrak. (kaarsjes, champagne, dekentje,….). Jaloers maakten we ons uit de voeten. Met een prachtig Engels (U.K) accent sprak hij ons aan of we geen foto van het romantische tafereeltje konden maken.  Met pijn in het hart legde Jolien het mooie moment vast. We lieten de tortelduifjes alleen en zochten iets om te eten. Omdat Jolien nog nooit Sushi gegeten had wou Eline haar dit graag laten proeven. We zochten een tafeltje op het terras waar we rustig wilden genieten van een heerlijke cocktail en lasagne. Natuurlijk waren we naast enkele dronken Engelse jongeren gaan zitten waardoor we ‘rustig’ wel konden vergeten. Toen we onze drankjes kregen vroegen we of we als aperitief geen sushiproevertjes konden krijgen. Dit was niet mogelijk want ons eten was al klaar. Nog sneller dan in de Kastard.
Eens terug in de B&B had Eline nog via skype een verjaardagsfeestje. Omdat haar vrienden haar niet konden zien en nauwelijks konden horen, heeft heel de B&B het gesprek gehoord ( horen jullie mij? Iemand?). Na enkele minuten ging Eline teleurgesteld typen terwijl ze haar vrienden hoorde praten.  ( Waarom lachen jullie? Wat is er? Wie gaat er weg? … ) Jolien lag plat van het lachen onder haar douche.

Woensdag zagen we Harry terug aan het ontbijt. Hij ging met de auto naar Cape Point en Bouldersbeach.  We vonden dat we deze kans (lees : gratis taxi) niet konden laten liggen en gingen met hem mee. Eens aangekomen bleek dat Cape Point niet een gewoon strand is maar een heus natuurreservaat waarbij je bergop moet klimmen om van het mooie uitzicht te genieten. Natuurlijk hadden wij ons zo goed geïnformeerd en hadden ons kleedje en slippers aan. We lieten ons niet doen en beklommen de berg. We stapten zelfs tot het uiterste puntje van Cape Point. Ai ai onze kuiten. We dronken iets en Harry wou een pizzaatje eten. Omdat wij de laatste tijd nogal veel pizza gegeten hadden, hadden we daar niet zo’n zin in. We hielden hem natuurlijk niet tegen, maar het mocht niet baten. Vanaf dat moment was de vriendelijke Nederlander iets minder vriendelijk. Toen we terug met de auto vertrokken en Eline hem na 100m vroeg om rechtsomkeer te maken voor een plasstop was het hek helemaal van de dam. Hij nam wraak op ons door onmiddellijk naar Bouldersbeach te rijden zonder eten. Iedereen weet natuurlijk dat Eline haar humeur gepaard gaat met eten. Eens aangekomen op Bouldersbeach bleek natuurlijk dat we ook hier inkom moesten betalen. We gingen binnen en bekeken de pinguïns en het prachtige strand. Het is er heel klein. We vonden het er prachtig maar dit kunnen ze ook bij ons in de zoo maken. De pinguïns die we van ver op Cape Point zagen vonden we veel mooier om te zien. Na een kwartiertje wou Harry terug naar de B&B. Natuurlijk maakte hij ook deze keer geen tussenstop. Eline viel bijna flauw (totaal niet overdreven). Jolien zag de leuke dag al helemaal in het water vallen. Eens in de B&B viel Eline meteen alle koekjes aan die we in de kamer hadden. Hierna was ze gelukkig terug de oude. Omdat we hadden toegezegd in een gezellig dinertje met Piet, zijn vrouw en Harry konden we niet ver gaan aangezien het ondertussen al 16u was. We gingen te voet naar het stoppingcentrum. Jammer genoeg was het er vrij klein met geen mooie winkels. We kochten wat eten en wandelden terug naar de B&B. Rond 19u maakte Harry ons een heerlijke Nasi-Goring klaar. Bij een aperitiefje werden we terug dikke vrienden, zeker nadat we hem uitgebreid complimenteerden over zijn kookkunsten. We leerden Piet zijn vrouw kennen die van Ierse afkomst is. Wat een mooi accent. Nadat we elkaar welterusten wensten gingen we terug naar onze kamer waar we beiden doodop in slaap vielen.

Donderdag stond er een chilldag op het programma  ( onze spieren hadden er nood aan). We namen een taxi naar Waterfront waar we eerst nog wat winkeltjes deden, een apero’tje dronken in ‘Den Anker’ om vandaar op den boat te stappen voor een rondvaartje. Eline had al eens op een catamaran gezeten en verzekerde Jolien dat je heel relaxed op de netten een dutje kon doen. Dus met handdoek, bikini en zonnebril installeerden we ons. Waren we nog geen 5 min op zee of de kapitein haalde zijn zeilen omhoog. Een sterke wind stak op en het water klotste langs alle kanten. De golven overspoelden het hele dek. Jolien zat in met haar camera dus ging vlug naar binnen. Eline probeerde het nog even langer vol te houden maar iedereen lachte haar toch maar uit dus kwam ze als een verzopen kipje naar binnen. We hadden de grootste fun, en dit moest een chilldag worden. Na een tijdje gingen de wind liggen en konden we relaxen/ kiekjes maken. Rond 15u00 meerden we terug aan bij ‘ Den Anker’. We aten er een steak tartaar met frietjes mmm… Na onze lunch namen we de taxi naar Campsbay. Met veel zwier en zwaai installeerden we ons op het strand en gingen zonnebaden. Net toen Jolien haar bikini wou aantrekken kwam een man op ons toe gestapt om te vragen niet in de camera te kijken. Bleek dat we midden op de set van een reclamespot zaten. We probeerden ons casual te gedragen. Niet dat dat echt gelukt is maar bon, hoe gedraag je je in een reclamespot? Op een gegeven moment begon iedereen te klappen en werd de set rondom ons opgeruimd. Bleven we daar bijna helemaal alleen over, echt lachen. Toen de zon begon onder te gaan verplaatsten we ons opnieuw naar de rotsen om te genieten van de prachtige zonsondergang en niet onknappe surfers ;) . Om in schoonheid afscheid te nemen van Kaapstad gingen we nog een cocktailke drinken en proefde Jolien eindelijk Sushi. Ze vond het lekker maar zou het nooit bestellen. Dit vond Eline helemaal niet erg, des te meer was er voor haar! Hihi

 Vrijdag stonden we op, gingen ontbijten en maakten de valies om terug richting Vrijstaat te vliegen. Het is echt veel te snel voorbij gegaan. Een echte TOP-week!!!  Om 10u30 kwam de taxi ons halen en om 13u00 hingen we al in de lucht. Gelukkig duurde de vlucht maar twee uurtjes. Achter Jolien zat een leuk jongetje de hele tijd tegen haar stoel te schoppen. Heel subtiel stampte ze terug maar het mocht niet baten. Naast Eline zat een vrouw met teennagels van wel 10 cm lang, alsof dat nog niet erg genoeg taakten ze constant haar been  Brrrrr….  Om 15u00 zat de rustgevende vlucht erop en kwam Lizette ons halen. Tijdens de terugweg stopten we bij Riette voor een koffietje en bij OJ om ribbetjes af te halen mmm… Toen we om 20u00 aankwamen in Petrus Steyn bleek dat er die middag een verschrikkelijk onweer was losgebarsten. Het hele dorp zat zonder elektriciteit.  Gelukkig heeft de familie Botha een stroomgenerator ( die je waarschijnlijk tot in Johannesburg kon horen draaien). We aten onze ribbetjes op, namen een douchke, Jolien kreeg haar schat nog even aan de lijn en we gingen slapen.

 Zaterdag slaapten we heel heel heel lang uit. We ontbeten en gingen meteen aan de slag, want ook hier in Zuid – Afrika zijn er geen kaboutertjes die het schoolwerk doen. We gingen ook om beurten fietsen op de hometrainer! Gelukkig sportten we enkele calorieën eraf want die avond stond een braai op het programma. Thys, Yvonne en Hennie kwamen ook eten.

 Zondag ging de wekker om 8u af, niet om naar de kerk te gaan maar naar Clarens. Een dorpje in de bergen genoemd naar de plaats Clarence in Zwitserland. Thys, zijn broer, Hennie, en Yvonne kwamen ons ophalen. We zagen veel bergen, restaurantjes en winkeltjes. Jammer van het weer, het regende en was tamelijk koud. We aten pizza en reden de bergen in om een paar mooie foto’s te kunnen maken. Jolien zag een mooi meertje dat ze graag om haar camera wou. Ze stapte uit en stak de straat over. Plots riep Thys, pas op voor de apen. Zaten er toch wel een stuk of drie bavianen op drie meter van haar. In drie seconden zat ze terug in de auto. Even later ging ze toch terug, onder begeleiding van Thys weliswaar. Op de terugweg we in een gezellig restaurantje een Belgische chocomelk (warme melk met een lepel van chocolade, mmm…) ’s Avonds ging Eline relaxen in bad terwijl Jolien haar boekhouding in orde bracht. We aten een boterhammetje, schreven onze blog en gingen slapen.

Nog twee weken en ons avontuur zit er op, niet te geloven!

Tot blogs

Eline en Jolien

11-03-2012 om 20:56 geschreven door Eline & Jolien  

Eerst en vooral:

GELUKKIGE VERJAARDAG Rhona  ( voor dinsdag) en Elodie ( voor vrijdag) !!!!!!!!!

We hebben er een heel variërende, verrassende, boeiende, culturele,… week opzitten

Maandag werkten we overdag beiden in onze schooltjes, het is ondertussen onze tweede thuis geworden, de leerkrachten zijn onze vrienden,… het voelt echt niet aan als werken, we amuseren er ons rot. Tijdens de rit naar huis stuurden we Nelis of het weer goed zat voor een ritje in zijn vliegtuig. Want ja we hebben nu een Afrikaanse simkaart J We wachtten en wachtten en wachtten maar hij stuurde maar niet terug. Thuisgekomen besloten we om een powernapke te doen maar plots stond Nelis met zijn vliegtuig voor de deur om ons op te pikken …. Nee dat is gelogen, hij belde en Lizette zette ons af bij het vliegveld. Eline werd benoemd tot co – piloot, bleek dat ze niet mocht praten om het luchtverkeer niet te storen, was dat een tegenvaller ! We vlogen boven  Petrus Steyn en zochten Lizette’s huis maar vonden het nooit, gelukkig kent Nelis zijn weg daarboven een beetje en toonde hij het ons.  Het was echt tof

Na dinsdag zou het nog 2 weken duren voor we terug naar ons schooltje gingen. Daarom was het de bedoeling dat de leerkrachten zelf aan de slag gingen met was wij hen leerden. Wij keken vooral en stuurden bij waar nodig. Want uiteindelijk moeten ze het alleen kunnen.  Toen de kinderen gingen slapen kwam Jay ons halen en zette ons af in het shoppingcenter in afwachting van Lizette. We printten er enkele foto’s af die we later aan onze schooltjes gaan geven.  Daarna attakeerden we de mr. Price, 1000 kleren voor geen geld. Om een voorbeeld te geven, voor 25 euro kocht Jolien: een coctailljurk, een kleed tot op de grond, en oorringen. Eline kocht voor 20 euro: een blouse, een topje, een t- shirt en oorbellen. ’s Avonds maakten we onze koffers voor Limpopo.

Woensdag stonden we om 4u30 op! Ochtendstond had op dat moment echt geen goud in de mond. Lizette bracht ons naar Johannesburg ( ongeveer 2u30 in de auto). We ontmoetten Riette, dronken een koffietje, namen afscheid van Lizette en weg waren we. In Pretoria pikten we de professor op, Marieke De Wit. Zij doet onderzoek in de pre - primary scholen in Limpopo. Om 16u00 kwamen we aan in ons hotel in Thohoyandou.  Vlug zetten we de koffers in de kamer en gingen een kijkje nemen op een plaatselijke markt. We kochten er heerlijke delicatessen en de thuisblijvers MOETEN ze proeven, jullie kunnen kiezen uit: gedroogde zwarte of bruine wormen, mieren, pompoenbloemen en iets zwart, rotsachtig waarvan we de naam vergeten zijn. begin maar al te watertanden. Terug in ons hotel namen we een verfrissende douche want na een 11 uur durende autorit voel je je niet bepaald frisman. Deze autoritten zouden bij ons al dagen op voorhand worden voorbereid terwijl het hier doodnormaal is. Aangezien we in de auto de tijd doodden door ons vol te stampen met lekkernijen hadden we die avond niet zoveel honger. Toch aten we een pizzaatje, met een heerlijke cocktail.  We hadden nog een paar stukken over, direct kwam een man naar ons om te vragen of hij de rest mocht opeten. Dit was de eerste keer sinds ons verblijf dat we zo direct met de armoede in contact kwamen, we schaamden ons.  We kropen vroeg in bed want er stonden nog drukke dagen op het programma.

Donderdag bezochten we met de professor de scholen op het plattenland. Een heel andere leefwereld dan in de Freestate. Het leek alsof we in een ander land waren. De mensen leefden in hutjes, mensen moeten kilometers lopen voor water,… De werkeloosheid en armoede is nog groter dan in de townships in de Freestate. We kwamen in een schooltje aan waar de leerkracht nog niet betaald was voor de maand Februari ( en wie weet welke maanden wel!), we konden onze oren niet geloven. De professor gaf haar een zak meel en twee blikken groenten. De vrouw wist niet hoe ze haar dankbaarheid kon uitten. We voelden ons heel raar en ongemakkelijk, je moet het gezien hebben om te begrijpen. Hierna gingen we naar een andere school waar een oudertraining plaatsvond. De ouders verzamelden in een hut en zaten op de grond, wij kregen de eer om op stoelen te zitten. We voelden ons hier niet goed bij en gingen ook op de grond zitten. De training was interessant. De professor legde het belang van gezonde voeding, hygiëne en thuis voorlezen uit. Jammer dat we de gesprekken en discussies tussen de ouders niet begrepen. Plots haalde aan moeder haar gsm boven, zonder enige gene trok ze een foto van ons. Wij konden onze lach niet inhouden. Later, toen het ijs gebroken was, kwamen de ouders naar ons toe om een foto te vragen. Ze wouden hun vrienden en familie laten zien dat er echte Goa’s ( witten) op school waren. Hierna volgde er een heerlijke lunch  (kip, rode biet en pap), we aten er met onze handen. Niet echt voor ons weggelegd.  Na de lunch namen we afscheid en keerden we terug naar het hotel. We keerden opnieuw terug naar het marktje. We waren een beetje de aapjes van het circus. Er vroeg zelfs iemand aan Eline of hij haar huid mocht aanraken ( ze antwoordde: never gonna happen!!) Jolien kreeg dan weer te horen dat ze een engel van God was! Die avond aten we lekkere ribbetjes! De professor en Riette konden het niet begrijpen dat wij zoveel eten.  

Vrijdag voormidag stonden er opnieuw scholen op het programma. Bleek dat het die dag atletiek was en dus in geen enkele school les werd gegeven  ( voor zover ze dit hier al doen). We bezochten een lagere school waar er terug in oudertraining plaatsvond. Wij gingen een klasje verder kijken waar allerlei traditionele kostuums hingen.  We trokken alle twee een rok aan, plots weerklonk muziek uit de boxen en begonnen een paar kinderen te dansen. Natuurlijk deden wij ook mee. We gaven alles wat we maar konden en shaketen er op los, maar in vergelijking met hen bakten we er niet veel van. Riette kondigde aan dat de terugreis van start kon gaan. Jammer, we kwamen er net in. we zaten ongeveer een uurtje in de auto tot Jolien het uitschreeuwde: ‘ HET KRUGERPARK OP DAT BORD’. De professor antwoordde droog dat dit heel raar was aangezien het Krugerpark helemaal niet in de buurt gelegen is. Jolien geloofde haar niet en was er van overtuigd dat dit het echte Krugerpark was, en begon zelfs al te dromen over een onverwachts bezoek. Eline de pessimist ( volgens haar realist) geloofde dit niet. We stopten de auto aangezien Riette en de professor nog ‘iets moesten regelen’. Nu wist Jolien het zeker! Eline probeerde haar met beide voeten terug op de grond te brengen maar het lukte niet. Maar Jolien had gelijk, even later reden we de Kruger national binnen. Wat een verrassing. Met onze neus tegen de ruiten speurden we de omgeving af op zoek naar dieren. Heel erg spannend! Elke vijf minuten riep Jolien: STOOOOOOOOP ah nee het is een takje, STOOOOP, ah nee het was een verkleurd blaadje! Aangezien de rest wel goede ogen heeft zagen we: KOEDOE’s, springbokken, rooibokken, olifanten, zebra’s, giraffen, nijlpaarden, een meerkat, black wild beasts, schildpadden, duizendpoten, en nog heel wat prachtige vogels waarvan ons de namen niet bekend zijn. rond 17 uur verlieten we het park en begonnen we aan de echte terugreis. Om 01uoo kwamen we aan in een bed and breakfast in Johannesburg. We vielen beiden als een baksteen in slaap.

‘s Morgens werd ons pas duidelijk in wat voor prachtige kamer we lagen met zicht op zwembad, waar we meteen een verfrissende duik in namen. Na het ontbijt kuierden we nog een beetje aan het zwembad tot Lizette’s dochter ons kwam halen. Een 2 tal uurtjes later waren we thuis. We dronken een koffietje en vertelden ons wilde verhalen vanuit Limpopo. ’s Avonds waste Jolien al onze delicate kledingstukken met de hand! Bedankt Jolien.

Zondag een officiële rustdag/uitslaapdag! Maar jammer genoeg niet voor ons. Om 8u30 kwamen Thijs, Rianka en Rouhan ons halen voor een dagje fun fun fun. We bezochten een dierenpark/gamepark met een zot zwembad, jammer genoeg hadden we ons badkostuum niet mee. Eerst reden we in een jeep door het dierenpark daarna aten we ons buikje rond, te rond! We gaven 20 euro en konden à volonté  eten en drinken. Jolien haar geluk kon niet op toen ze zag dat je er Gamba’s kon eten. ( de porties zijn hier 3 keer groter dan in België.)  Daarna gingen we Bowlen . Rianka won het eerste spelletje, Eline verloor. Rouhan won het tweede spelletje en Eline verloor! We aten nog een ijsje en reden naar huis. We hadden de grootste fun in de auto maar hebben geen idee meer waarom. Deze avond maakten we onze koffer en schreven onze blog ( deze dus!) Morgen vertrekken we naar Cape Town. Heel erg spannend, we kijken er naar uit.

Tot blogs

Jolien en Eline

04-03-2012 om 21:46 geschreven door Eline & Jolien  

Woehoew, onze trip naar Cape town staat vast! We vertrekken op maandag 5 maart en op vrijdag 9 maart komen we terug. We verblijven in een B&B aan de voet van de Table Mountain! J

Deze week werkten we een hele week  in ons schooltje in de Townships van Sasolburg.

Maandagmorgen kwam Eline op haar school en bleek dat er ingebroken was! Al het eten en de gas was weg. Dit wou zeggen dat de leerkracht ergens anders moest gaan koken en Eline de volledige klas moest overnemen. Dit was niet zo fijn want de bedoeling is dat we de leerkrachten iets bijbrengen. En probeer aar eens een verhaal te vertellen in het Sutu?

Jolien kon de leerkrachten wel volop trainen. Ze waren opnieuw laaiend enthousiast.

Op een gegeven moment was het snacktime en moest ze de boekentassen uitdelen. Jolien las de namen voor: ‘Ellen? Wie is Ellen?’ bleek dat het waarschijnlijk om een boekentas ging die was meegegeven met spullenhulp! De boekentas was namelijk van Kamohelo J . ‘Oeps’

De Crèches beginnen altijd zeer vroeg ( half zeven) en we wilden op dinsdag graag de morning ring ( het onthaal)  meemaken, die begint om acht uur. Dat wil zeggen dat we om half zeven zeker moesten vertrekken. Met de slapers nog in onze ogen werden we bij schooltjes afgezet. De leerkrachten schrokken dat we deze keer zo vroeg aankwamen. Normaal gezien waren we er pas tegen 9uur.

In Jolien haar schooltje begint de dag met ‘Development = praying’. De hele school staat dan in één lokaaltje en gedurende een kwartier zingen ze het ene lied na het andere waarna ze eindigen met een gebed. Echt heel mooi om te zien. De leerkrachten kunnen er prachtig zingen. Uw oren moeten er wel goed tegen bestand zijn want eens je zoveel kinderen + leerkrachten bij elkaar zet om te zingen gaan de decibels serieus de hoogte in, vooral ook omdat men hier zingt/roept. Eline haar dag begon met de morning ring die ze eindelijk eens kon meemaken. Ze luisterde aandachtig en ging hierna terug met volle overgave aan het werk, ze leerde de kinderen ‘Waka Waka’ van Shakira met bijhorend dansje.

Op woensdag werkten we zoals elke dag de ziel uit ons lichaam! Om te beginnen leerden we de kinderen dat we niet La Goa ( the white one) zijn maar Eline en Jolien. Bij de ene had dit al wat meer effect dan bij de andere.
 Het was een prachtige dag. Je moet weten dat het in de cheques ( metalen stalletjes) om dood te vallen is. Op weg naar huis snakten we beiden naar een frisse duik in het zwembad. En telkens als we thuiskomen begint het te gieten! De weergoden zijn ons hier niet gunstig.

’s Avonds voelde Jolien  zich niet zo lekker ( keelpijn, oorpijn, nekpijn). Eline verzorgde haar als een echt mamaatje. Zette een koffietje voor haar, gaaf haar oordruppels. Oké dat was het eigenlijk. Stiekem genoot Jolien ervan om zo verwent te worden, maar van misbruik was er natuurlijk geen sprake. ‘Eline kan je de deur voor mij openen… Ik ben zooooo ziek L’

Donderdag kropen we opnieuw vroeg uit de veren om naar onze schooltjes te gaan. Zoals elke dag trainden we er de leerkrachten en genoten we met volle teugen.

(Wat zullen we onze schooltjes missen).
Toen Jolien in haar schooltje aankwam bleek dat er 3 leerkrachten afwezig waren. Ze moest samen met de hulpkok twee klassen voor haar rekening nemen (84lln). Fieuw dat was zeker niet te onderschatten.  Ze liet de twee klassen samenwerken en deed een kunstgroepsactiviteit met een 10tal kinderen. Na een tijdje bleek dat ze evengoed Chinees kon spreken want geen enkel kind begreep wat ze bedoelde. Zelfs na tussenkomst van de hulpkok die alles voor haar vertaalde kwam er geen leven in de kinderen. Het is dus heel moeilijk om hen iets nieuws aan te leren zonder de hulp van de leerkrachten.

Eline had het iets rustiger in haar schooltje met 16 kinderen, hihi. Ze kreeg die dag zelfs een huwelijksaanzoek van een voorbijganger. Juist jammer dat hij aan de lijm had gezeten.

Plots kwam Jay ons halen. Halsoverkop moest Jolien  haar schooltje verlaten want we moesten naar de training. Heel erg om de hulpkok alleen met 84 kinderen achter te laten. Eens aangekomen op de training konden we eerst in de keuken aanschuiven voor een lekkere maaltijd. Toen we ons bij de menigte in de refter wouden voegen werd ons vriendelijk verzocht om ons naar de ruimte ernaast te verplaatsen. Waar we zielig en alleen konden verder eten. ( gelukkig is hier van racisme geen sprake). De kok kwam onze mening over het eten vragen. We vonden het super  lekker, maar het was wel een beetje pikant. Toen Eline zei dat het ‘hot’ was stelde de kok meteen voor om  de volgende keer iets minder ‘hot’ klaar te maken.  Jolien haar reactie hierop ‘O maar dat is niet nodig, na wat blazen was het perfect’ .  Misverstanden hebben we hier dus regelmatig. De kok was een vriendelijke jonge vrouw waar we een babbeltje mee maakten (zo zaten we niet meer zielig alleen te eten). De volgende keer wil ze ons iets typisch Afrikaans laten eten of een lekkere lasagne. Jammer dat we wel niet weten of we nog een training zullen bijwonen.

De training was voor ons vooral herhaling van wat we in onze opleiding geleerd hebben (basis). We vonden het wel heel interessant om naar Riette te luisteren. Ze kan heel geboeid vertellen en heeft heel veel voorbeelden waardoor de leerkrachten er veel van opsteken.
Na een tijdje begonnen we toch naar de rustige autorit te verlangen en hoopten we dat het deze keer mooi weer bleef zodat we nog eens een duikje in het zwembad konden nemen. Tot onze grote verbazing bleek dat we de terugrit niet alleen zouden maken. 2 van Lizette haar kleinkinderen(Jana 4j en Lyssa 1.5j) en hun nanny (Lydia) kwamen voor een weekje op bezoek. 

Eens thuis hadden we geluk, we konden toch wel een klein uurtje van het mooie weer genieten.

Vrijdag werd het een vrijdag zoals we die in België ook vaak hebben: Heel moeilijk om uit ons bed te raken. Eens in school trainden we de leerkrachten. De directrice van Eline haar school klaagde over het hoge gras rondom de school. Op die manier is het heel moeilijk voor de kinderen om de school te bereiken. Die dag was er een ‘machine’ de graskanten aan het afrijden op de bouwwerf naast de school. De directrice zag dat de aannemer blank was en vroeg Eline om met hem te onderhandelen.  (Je weet wel, La Goa’s onder elkaar!) Vele handgebaren later kreeg ze het voor elkaar dat volgende week een padje wordt gemaakt van de straat naar de school. Woehoew.

 Jolien had een leuke babbel met Martha, de juf van graad R. De juf vertelde haar dat ze het super jammer vond dat ze terug naar België ging nu ze een goede vriendin had leren kennen waar ze alles tegen kon vertellen.

Op de terugweg  hoorden we dat Frummels (de hond) ’s morgens bevallen was van 2 puppy’s. We vonden het vreselijk jammer dat we de geboorte niet van dichtbij hadden kunnen meemaken, maar waren natuurlijk razend enthousiast om de puppy’s te zien.
Eens thuis bleek dat er nog familie op bezoek kwam, Mike’s dochter ‘Suki’ met haar vriend ‘Maarten’ en haar zoontje ‘Jesse’. Het is hier dan ook nooit erg lang stil in huis.
Omdat het mooi weer was wou Lizette dat haar auto gewassen werd. We stelden ons meteen kandidaat. ‘At the carwash o wow o o o…’

Autoshampoo kennen ze hier niet, het was gewoon met water en een zeemvelleke te doen.

Hier soigneren de mannen  hun ‘schatjes’ duidelijk minder dan in België.

’s Avonds kwamen Thijs en zijn vader op bezoek om eens naar Frummels te kijken. Ze was namelijk nog niet klaar met bevallen.

Zaterdagmorgen stonden we op met slecht nieuws. Er was een puppy’tje gestorven. Omdat Lizette dacht dat er iets mis was met Frummels haar moedermelk moeten we de andere puppy extra melk geven. Heel leuk om te doen. Als echte mama’s gaven we het de fles.
Na een lekker en groot ontbijt met de hele familie vertrokken we met de bakkie naar de farm. we kropen achteraan en genoten van het zicht en de zon. Eline had voor we vertrokken haar haar mooi in een staart gestoken met een haarband in haar haar ( hoeveel ‘haar’ kan je in een zin zetten?). Nu moet je weten dat als je achteraan in de bakkie zit je heel veel wind vangt. Resultaat: De wind nam Eline haar haarband mee de lucht in. Mike herstelde er een windmolen (niet zo groot als bij ons natuurlijk) terwijl wij op ontdekkingstocht door de velden gingen. Plots schreeuwde Eline ‘Jolieeeeeeeeeeeen kijk!’. Eline sprong in het rond met een brede lach op haar gezicht en met haar haarband in haar handen. Gelukkig als een klein kind die haar lievelingspop terugvindt.
Wat later pikte Mike ons terug op en liet hij ons proeven van perziken die aan een boom langs de weg groeiden, heel lekker. We haalden al onze spieren boven en gaven de koeien eten. Nu moet je weten dat zo’n zak meer weegt dan Jolien ( wel minder dan Eline haha) . Mike vertelde ons nog wat geschiedenis en hij toonde ons graven vanuit de tijd dat de boeren in hongersnood leefden en er heel veel kinderen stierven.
Later haalde Mike al zijn fotofantasie boven en stelde hij ons voor om foto’s te maken toen we op het dak van de bakkie zaten, op een stalletje bij de windmolen,… Hiervoor moesten we natuurlijk klimmen en klauteren als echte aapjes. Jolien maar lachen met de ‘minder sportieve kant’ van Eline maar toen ze van het stalletje naar beneden klom stapte ze natuurlijk met haar ene voet recht in een diepe modderplas. Gelukkig  (volgens Eline:  jammer) was het geen koeienstr…

Thuis genoten de kindjes van het mooie weer en sprongen ze in het zwembad. Wij hadden honger dus maakte Jolien ons lekkere wentelteefjes (klakkoars). Jaja ook in haar schuilt er een heus kooktalent. Toen we naar buiten keken zagen we dat niet enkel de kinderen in het zwembad zaten maar ook Mike, met kleren enal. Hij had de grootste pret van allemaal en speelde een krokodil. Zouden onze papa’s later ook zo zijn met hun kleinkinderen? (hihi)  
Om 17 u barste er een hels onweer los boven Petrus Steyn dat de volledig nacht zou blijven aanhouden. Tijdens zo’n onweer gaan de lichten hier soms aan en uit, maar we kijken er ondertussen niet meer van op.

’s Avonds keken we nog naar een rugbywedstrijd = vleeshoop. Wij verkiezen toch wel voetbal, daar liggen ze tenminste niet constant (of toch niet zoveel) op de grond.

Deze morgen (zondag) maakten we ons terug tip-top in orde voor de kerk. Omdat het een heel speciale gelegenheid was; Cardo (18j) deed zijn geloofsbelijdenis ( plechtige communie),trok Jolien zelfs nog eens haar hoge hakken aan. Anders doet ze dit hier niet meer omdat ze blijkbaar de enige is die dat hier draagt. In de kerk kregen we de erezitplaats (bovenaan). Eline speelde paparazzi en trok foto’s van het hele gebeuren. Na de mis dronk iedereen nog een kopje koffie en aten we een hapje.
Om 12u gingen we naar ‘Sarita’s place’ voor een braai ter ere van Cardo. We leerden er terug enkele nieuwe mensen kennen. Het werd een heel leuke dag.
Rond 18u kwamen we thuis en schreven onze blog.

Morgen en dinsdag gaan we terug naar ons schooltje. Van woensdag tot en met vrijdag gaan we naar Limpopo met Riette schooltjes gaan bezoeken.
Er staat ons terug een drukke maar leuke week voor de boeg.

Tot blogs

26-02-2012 om 20:22 geschreven door Eline & Jolien  

Ondertussen hebben we ook al een mindere kant van Zuid – Afrika leren kennen. Het internet is als de beurzen. De ene dag gaat het heel goed en verbruik je bijna niets, de andere dag gaat het heel traag of ligt het internet gewoon volledig plat. Het laatste was het geval deze week, niemand in Petrus Steyn had toegang tot internet. Gelukkig werkt het terug, zodat we onze lieve vrienden en familie op de hoogte kunnen houden.

Hoe zag onze week eruit:

Maandag vertrokken we gepakt en gezakt naar Sasolburg, waar we met Jay naar schooltjes in de townships gingen. We maakten een verjaardagskalender, een boekenhoek, een thematafel en een dagkalender. Daarna vertrokken we vol verwachtingen naar het schooltje waar we enkele weken geleden hoeken hadden gemaakt. Een aangekomen stonden we perplex. Alle klassen waren van gebouw veranderd en van ons harde werk was niks meer te bespeuren. ‘ de harde realiteit van de townships!’ We lieten het niet aan ons hart komen en gingen bij de baby’s en peuters helpen. Daarna brachtr Jay ons naar de B&B ‘ Ka nie kla nie’. We werden hartelijk ontvangen door Tommy (precies een populaire naam hier in Zuid – Afrika, perfect!) en gingen met hem naar de winkel waar we ons heel wat lekkers kochten. ’s Avonds volgde er een heerlijke maaltijd en een leuke babbel met Tommy. Moe kropen we in ons bed.

 Dinsdagmorgen: VALENTIJN BABY!!!
Jolien kon deze keer niet tot ’s avonds wachten en opende meteen het briefje van Kas. Woehoew eindelijk mocht ze het pakje openmaken. En jaja de Kas heeft zijn best gedaan: een prachtige ketting.Thx baby ;)
We ontbeten en maakten ons klaar om te vertrekken naar de Townships.
Jolien wou de  koelbox openen maar zag ze dat de hele familie Mier ook van ons lekkers had genoten. Gelukkig voor Eline vonden ze de marsmallows niet lekker.
Toen we terug bij de eerste school van maandag aankwamen zagen we dat Valentijn ook hier niet onopgemerkt voorbijgaat. Iedereen was in rood/wit gekleed, de klas was versierd,… Jammer dat we hier niet van op de hoogte waren, we kregen een standje van de juf en moesten bijna een boete betalen. ( Jay vertelde ons dat haar zoon 5 rand moet betalen als hij niet in het rood/wit is gekleed!)
Jolien bleef in de school, Eline ging naar de tweede school van gisteren.Voor Jolien werd het de leerrijkste voormiddag ooit, de juf liet haar de hele tijd Valentijnskaarten en puzzels maken! Net toen ze haar geduld bijna verloor verscheen Eline ‘ de redder in nood’ , in de deuropening. Samen gingen we naar het schooltje waar zij hielp. Eline gaf een lesje muzikale opvoeding waarin ze al haar talenten bovenhaalde. Net voor het middagmaal bidden de kinderen en begonnen de leerkrachtig perfect tweestemmig te zingen. We voelden kleiner en kleiner worden.
We hielpen met het middagmaal en genoten met volle teugen. Hierna volgde het leukste deel, het tapijt vegen! Met al onze krachten gingen we het tapijt met bamboestokken te lijf. Precies of we hadden nooit iets anders gedaan stonden we daar met onze poep in de lucht. Eline: ‘ Voila sé onze dagelijkse portie sport zit erop!’ De juffen lachten en veegden het tapijt een 2^de keer alsof het niets was. ( Wat zijn we toch blij met de uitvinding van de stofzuiger!)Na deze grote inspanning deden de kinderen een dutje op ( propere) tapijt. Wij waren de oppassers van dienst! We namen onze taak heel serieus! Jolien hield zich wakker door naar foto’s op haar camera te kijken terwijl ze Eline steeds dieper en dieper zag wegzakken. ( en ja dit staat op foto J ) Net toen Jolien het ook moeilijk kreeg kwam Jay ons halen, oeps betrapt!
Omdat de familie Mier ons eten had gestolen gingen we terug met Tommy naar de winkel. Terug thuis leerden we zijn vrouw kennen. Ze was zeer vriendelijk en excuseerde zich dat ze al terug weg moest voor de Bijbelstudie. Dit wou zeggen dat Tommy helemaal alleen thuis was op Valentijn.Dit kregen we niet over ons hart dus nodigden we Tommy uit voor een valentijnsdiner. Hij zorgde voor het eten: hamburgers met frieten, wij voor de drank: en lekker flesje wijn.  Hij zei dat we de beste gasten waren in jaren. ( dank u Tommy J )

 Woensdagmorgen pakten we onze koffers, onze tijd in  ‘Ka nie kla ni’ zat er al op.
We vertrokken elk naar onze eigen school. Eline kreeg een schooltje met 12 kinderen, hihi, en haalde de Kleuterjuf in haar naar boven. Jolien hielp haar met het maken van hoeken, daarna vertrok ze naar haar eigen schooltje: 3 klassen met elk 42 kinderen… slik.
Ze maakte hoeken en muziekinstrumenten met het weinige materiaal dat ze had.
In de namiddag gaf Jay les aan leerkrachten. Wij installeerden ons aan een tafeltje achteraan want daar zitten de coole studenten J. Plots kwam de leerkracht die Jolien valentijnskaartjes liet maken naast ons zitten. Eline gierde het uit. De les ging over AIDS. Iedereen ging in groepjes zitten en maakten een brainstorm. Aangezien niemand in ons groepje wou zitten hebben we een clubje op ons twee opgericht (voor mensen met een …).  We waren zo blij dat Jay ons de kans gaf om voor de hele groep onze voorstelling voor te stellen (niet dus). Met knikkende knieën vertelden we in ons beste Engels over onze beperkte kennis van Aids. Achteraf bleek dat we niet zo bescheiden moesten zijn, we waren bij de besten. Toen iedereen aan de beurt was geweest overliepen we de cursus. Even later kwam Lizette ons halen.
Die avond sliepen we terug in ons vertrouwde huisje in de Bothastreet.

 Donderdagochtend namen we een andere route naar Vanderbijlpark. We zagen weiden met duizenden zonnebloemen, struisvogels en babi’s ooh… (Eens iets anders dan Sidmar passeren of in stinkende treinen zitten op weg naar school). Eens aangekomen stapten we in Jays auto die ons elk naar ons schooltje bracht. Eline deed een thema)gesprek in haar school (My family), deed een activiteit werken met wasco, leerde de juf hoe je memorie moet spelen, bouwde de poppenhoek opnieuw op die Jolien de dag ervoor had gemaakt maar de juf terug had afgebroken, leerde de juf hoe je een verhaal voorleest aan de kinderen en legde uit hoe je werkt met de materialen die voorzien zijn voor Outside-free-play (trampoline, watertafel, …. )
Jolien zette in haar school iedereen aan het werk. Toonde de leerkracht hoe je schildert met de kinderen, deed een activiteit schrijfdans en muzikale opvoeding, leerde de juf ook een verhaal vertellen en toonde de juf dat je veel kan bereiken door tussendoor liedjes te zingen. Als voorbeeld gaf ze de ‘Rups pardie pardaf’. Het ging als volgt.

Op het einde gaf ze nog een lesje ritmiek aan graad R. Jolien was heel blij. Wat een verschil met haar vorige school! Hier waren de leerkrachten zeer enthousiast en stelden veel vragen. Een zeer vruchtbare dag voor ons beiden.
Om 14u gingen de kinderen slapen en kwam Jay ons halen. Ze bracht ons naar een traditioneel marktje waar we op souvenirjacht gingen. Rara wat hebben we gekocht hihi. Rond 17u waren we thuis en dronken we een chocomelkske (of 10). Om 19u werden we verwacht op de Bijbelstudie bij Yvonne. Lizette gaf ons een bijbel mee. Je had ons moeten zien lopen. Zo fier als een gieter met onze eigen bijbel onder de arm. Jammer genoeg duurde het pijnlijk lang voor we het juiste verhaal vonden. Wisten wij veel dat een bijbel alfabetisch gerangschikt is. Na de studie trakteerde Yvonne met lekkere hapjes en een drankje. Een vriendin van Yvonne zette ons later op de avond thuis af. We aten nog een chipke terwijl we naar Vampire Diaries keken (jaja Eline is er ondertussen ook al aan verkocht) en gingen slapen.  

 Vrijdag hadden we vrijaf whoehoe. We sliepen lekker lang, tot 10u en gingen in onze pyama ontbijten. Eline maakte wentelteven en omdat Jolien braaf was kreeg ze ook eentje! Daarna werkten we flink aan onze bachelorproef, schreven onze blog en maakten ons klaar voor het feest van het jaar: BILLIEMILLIE BABY! (Een soort van boerenfestival). We bekeken eerst de auto’s en natuurlijk wou Eline een foto in de zotste jeep hebben. Enkel jammer dat ze zich in België waande en aan de verkeerde kant van het stuur ging zitten. We kuierden wat door de vele kraampjes terwijl de jongens allerlei lekkers kochten.Wij stierven echter van de dorst en snakten naar een frisse… . We aten een lekkere pizza en Eline leidde voor het eerst in haar leven een gebed. Bravo Eline! De zanger Bobby lieten we aan ons voorbijgaan (De droom van elk Zuid-Afrikaans meisje. Sorry meisjes, hij is niet echt onze dada.) en gingen naar de biertent. We bestelden elk een pintje en kregen een halve liter bier voor onze neus (slik). Ian zat de hele avond op zijn stoel te dansen en na veel zagen en aandringen van hem waagden we ons uiteindelijk op de dansvloer. We haalden onze zotste moves boven en gaven ons volledig. Plots begon iedereen rond ons in koppels sokkie te dansen.(koppeldans) Wij gingen braafjes terug zitten en vroegen ons af waarom wij in België nooit zo dansen. We werden ten dans gevraagd en na veel oefenen kregen we de dans een beetje onder de knie. We genoten ervan en kregen de smaak goed te pakken.  Jolien werd zelfs door een onbekende jongeheer ten dans gevraagd. Gelukkig stemde ze toe want hij bleek een echt danstalent te zijn. Eline vormde ondertussen een paar met Thys, nog een beginnende danser maar ze hadden samen de grootste fun. Plots kwam een jongen op Eline toe gestapt en zei hij hoe mooi hij haar vond. Ze vroeg zijn leeftijd. Hij zei ‘18jaar’ zij zei ‘hé, ik ben ook 18 jaar… Grapje ik ben 22jaar.’ Zijn antwoordt ‘Oké daag.’
Om 2u30 viel de muziek plots uit. We dachten dat er een probleem was en boden meteen onze hulp aan aangezien wij zoveel weten van elektronica. Na enkele minuten werd het echter pijnlijk duidelijk dat het feestje voorbij was… Gedaan met de pret. Onze privébob thys bracht ons veilig thuis en met de dansmoves in ons lichaam kropen we in bed.

 Onze conclusie voor deze avond:
- De jongens hier zijn echte danstalenten. De jongens in België kunnen hier veel van leren (hint hint).
- We moeten deze dansen introduceren in het Belgisch uitgaansleven. Zoveel fun fun fuuuuun.
- Dit was zeker en vast de aller-leukste avond sinds onze aankomst hier.

Op naar morgen! Deel 2.

Tot blogs

18-02-2012 om 00:00 geschreven door Eline & Jolien  

‘ na regen komt zonneschijn, ook in Zuid – Afrika’

De afgelopen dagen heeft het hier geregend, maar nu zitten we terug lekker in het zonnetje aan het zwembad onze blog te schrijven. Hihi

Dinsdagochtend zaten we gepakt en gezakt in de auto om te vertrekken naar Bloemfontein. Na een rit van 2 u maakten we eerst een stop in Welkom. Lizette had er een afspraak met het education department waar ze haar project ‘ Rally to read’ voorstelde. Daarna zetten we onze rit verder naar Lize, een studente lager onderwijs bij wie we verbleven. Ze woont in een beveiligd gebied in Bloemfontein. Lizette had een code nodig om binnen te kunnen. Het gebied deed ons denken aan centerparks. We werden hartelijk verwelkomd en kregen een drankje aangeboden. We zaten gezellig op haar terras met prachtig uitzicht. ’s Avonds nam ze ons mee naar de Italiaan. Wij aten een pizza en Lizette een lasagne. Het was net alsof we op reis waren. Thuis keken we nog naar een dvd over een soort van stand up comedian over het geloof. Zeer vreemd.
Eens in bed konden we de slaap niet vatten door de warmte, gelukkig brak er ’s nachts een hels onweer los dat voor de nodige afkoeling zorgde.

De volgende ochtend moest Lize naar de les en wij gingen mee! Toen we de universiteit van Bloemfontein bereikten was het alsof we in een Amerikaanse film zaten. ( een zeer groot domein, een mierennest van studenten, studentenhuizen,…) De les, didactiek wiskunde, werd in het Afrikaans gegeven, daardoor begrepen we zo goed als alles. Heel interessant.
Na de les bezochten we een museum over het concentratiekamp tijdens de Boerenoorlog in Zuid – Afrika. Lize vertelde ons dat terwijl de boeren en Britten op het veld aan het vechten waren, de vrouwen en kinderen werden opgesloten in concentratiekampen.  Wat ons het meest bijblijft van het museum zijn de juwelen die gemaakt werden met het haar van de kinderen.
Na het museum stopten we bij een shoppingcenter voor een broodje.
Eline ging geld afhalen, nu moet je weten dat Afrikaanse banken zeer betrouwbaar zijn, zo kwam er uit de automaat 20 rand in plaats van de gevraagde 200 rand!
Na een 3u durende autorit kwamen we thuis, aten ons buikje vol en gingen met een hoofd vol nieuwe ervaringen slapen.

 Donderdag nam Lizette ons mee naar de school in Vanderbijlpark. Tijdens ons eerste bezoek, een paar weken geleden, beloofden we de juf een uitgeprinte klasfoto. Zo gezegd zo gedaan!
De juf was heel enthousiast en bedankte ons een keer of 1000. We bleven de hele voormiddag in de school.
In de namiddag had Lizette en vergadering dus gingen wij ondertussen op souvenirjacht.
’s Avonds kwam de kok in Eline naar boven, ze maakte pannenkoeken. Na het 10^de  exemplaar bleef ze nog steeds het excuus gebruiken dat de eerste pannenkoek altijd mislukt. Jolien warmde chocoladesaus op en sneed banaan en druiven, mmm…
Na het eten speelden we: ‘ Om ter meest druiven in je mond zonder te lachen!’.

VRIJDAGOCHTEND – 5U- BADKAMER.
Eline: ‘aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, jolien kom kom kom!’
Jolien komt de badkamer binnen, Eline zit in een hoekje te flippen.
Eline: ‘een reuzenkikker in de douche !!!!!!’
Jolien transformeert in een heldin, redt de shampooflessen en sluit de kikker op door de deuren van de douche te sluiten!
Fieuw, dat was op het nippertje!
Na dit hels avontuur vertrokken we naar Welkom. Beiden deden we een powernapke in de auto.
Om 8u kwamen we aan en ontmoetten we Juliette, medewerkster van Read. Ze bracht ons naar een crèche ( kinderen van 1 – 6 jaar). De juffen waren heel vriendelijk, ze boden ons zelfs thee aan in kopjes die duidelijk enkel voor hoog bezoekt gebruikt weren. De directie wou ons op het einde zelfs betalen voor ons werk. We waren vereerd, maar hebben haar duidelijk gemaakt dat de leerkansen die zij ons biedt zoveel meer voor ons betekenen dan geld. We hielpen er tot 13u. Tijdens de lunch trakteerde Lizette ons op een lekkere pizza. Op de terugweg kregen we beiden het goede nieuws dat we voor al onze examens geslaagd zijn. We zetten de muziek wat luider en zongen uit volle borst mee. Of lizette ervan genoot was iets anders. (Bedank Nathalie & Arian om het voor ons te checken.) Eens thuis werden we verwelkomt door Nico, Yvette, Danette, Tommy en Ignus, familie van Lizette die een weekendje op bezoek kwam. Hiervoor moesten we wel naar een andere kamer verhuizen. In deze kamer was er geen deur tussen de badkamer en het slaapgedeelte waardoor een toiletbezoek steeds in een lachbui eindigde. Dankzij Nico weten we ook waarom ons internet zo snel op was. Hij begreep er niets van toen we het hem vertelden. Jolien haar computer werd binnenstebuiten gekeerd en na lang zoeken vond hij DE SCHULDIGE :‘qTorrent 2.2.1’. Blijkbaar was Jolien gedurende al die tijd een heel diepgaand programma aan het downloaden…. KULDERZIPKEN. Na deze ontdekking dronken we samen nog een goed glas wijn en kropen voor het eerst samen in bed. Jolien dacht waarschijnlijk dat ze bij Kasper in bed lag want ze kroop steeds dichter tegen Eline aan. Eline is niet zo’n knuffelaar, dus kroop ze van Jolien weg waardoor ze bijna uit het bed viel. Toen Jolien haar arm ook nog eens rond Eline wou leggen was voor haar de maat vol ‘Jolien, je duwt mij uit het bed!!’. Jammerend kroop Jolien terug naar de andere kant van het bed.

 Zaterdag sliepen we lang uit en genoten we van de zon. Met een verbrande huid als resultaat. We schreven onze blog, speelden met de 2j oude Jessie en zijn 10 jarige nicht, werden professionele Seaball-players. (Betekent niets meer dan spelen met de palletjes J). ’s Avonds gingen we met de hele crew (yvonne, Hennie, Nico, Yvette, Ignus & wij) naar de Braai van Neels. We leerden er nieuwe mensen kennen. Eline had een heel diepgaand gesprek met Thijs over het huwelijk (lees: discussie). We aten croque monsieurs met biefstuk, dronken wijntjes, proefden alle nieuwe drankjes, verwarmden ons aan het vuur en gingen rond middernacht naar huis. Gelukkig waren we niet buitengesloten! (Wel dus) Nico probeerde met ijzerdraad het raam open te breken. De pret kon niet op. Plots stond Tommy in nachtplunje voor het raam om ‘de dieven’ weg te jagen. Gelukkig had hij snel door dat wij het waren en liet ons binnen. We dronken nog een kopje thee, praatten nog wat na en kropen in bed.

Zondagochtend stond Jolien zich volop klaar te maken voor de uitstap naar de kerk tot Lizette kwam melden dat de zondagochtend uitstap niet doorging. Geschminkt en gedaan kroop ze terug naast Eline, die het bed al volledig had ingepalmd. We keken nog wat Friends en Vampire Daries en gingen ontbijten. Na het ontbijt bereidden we ons voor op maandag: Stage in de Townships. We verzamelden allerlei kosteloze materialen, knipten een alfabet (of 3) uit,… ’s Middags was er een gezellige Braai met iedereen. We aten Potjie kos voor het eerst. Het lijkt een beetje op hutsepot bij ons (zonder de spruiten) en volgens Jolien ook zonder worst, ook al blijft Eline beweren dat er in hutsepot GEEN worst hoort.
Nu gaan we nog een beetje genieten van het zonnetje en vanavond op bezoek bij John en Isa.

Maandagavond en dinsdagavond blijven we in een B&B in het Vanderbijlpark overnachten. Woensdag slapen we terug thuis.

Tot blogs
Jolien en Eline

12-02-2012 om 15:34 geschreven door Eline & Jolien  

Helllooooowwwww

We hebben van de organisatie goed nieuws gekregen. Ze waren heel tevreden over ons handelen in de townships vorige week. Daarom hebben ze  besloten om ons vanaf volgende week ( maandag  13 februari) elk een school te geven in de townships die wij gaan trainen voor 1 week ( klassen verdelen, inrichten, leerkrachten trainen, materialen uitleggen,…) Na die week krijgt de school nog even de tijd om via onze training verder te werken. Op een gegeven moment gaat de organisatie de school een bezoek brengen. Ze gaan controleren of de school zich inzet ( bijvoorbeeld door de materialen te gebruiken die wij hen leerden kennen). Merken ze dat de school geen inspanningen heeft geleverd dan wordt er besloten niet meer verder te werken met de school.

Dit is een zeer mooie leerkans die de organisatie ons biedt! We kijken er naar uit.

Wat hebben we zoals uitgespookt deze week?

- Op woensdag hebben we een school bezocht in Vanderbijlpark. Het was heel erg warm dus de kinderen mochten buiten spelen. We speelden met de banden in het gras, sprongen touwtje, hielden een fotoshoot J ,… heel gezellige sfeer!

- Donderdag bleven we thuis om van de zon te genieten en aan onze bachelorproef te werken. Ook hebben we wat gewerkt voor onze stage in België ( thema Zuid – Afrika). We maakten een lijstje met mogelijke activiteiten en zaken die we zeker nodig hebben om onze klas te versieren.

‘s Avonds namen Yvonne en Hennie ons mee naar een bijeenkomst over Bijbelstudie.

Dat was heel vreemd voor ons, allemaal jonge mensen die de verhalen uit de Bijbel onder de loep namen. Iedereen zat in de kring en kwam 1 voor 1 aan het woord, echt lachen als één van ons twee moest antwoorden op diepzinnige vragen over het leven in het Zuid – Afrikaans.

- Vrijdag bezochten we de school in Petrus Steyn ( waar we ook verblijven). De directrice was heel vriendelijk en gaf ons leuke spulletjes mee die we konden gebruiken voor onze stage in België ( een mini – Jembé, boeken,…) In de graad R ( 5 – 6 jarigen) hielpen we de kinderen die werkblaadjes rond halenstructuur moesten invullen. Daarna was het tijd om buiten te spelen, Ze lieten allemaal hun danskunsten zien.  Daar kunnen wij in België nog was van leren!

Die avond gingen we braaien bij John en Isa,Vrienden van Mike en Lizette.

 We stonden versteld van hun huis met 10 miljard kamers, 5 miljoen badkamers, 5 duizend salons,…

 (iets overdreven natuurlijk J ).

Ze hadden ook BVN dus konden we naar het VRT journaal kijken, woehoew.

- Op zaterdag onderging Eline een Brazilian blow dry, het ontkrullen van het haar, bij Yvonne.

Wat was ze gelukkig met het resultaat ! Ze kan wel nog steeds niet geloven dat het stijl blijft na het wassen, dus doet ze dat nu nog maar even niet… ieuw J.

Die middag nam Mike ons opnieuw mee naar de plaas ( boerderij). Op onze weg maakten we even een stop om vrienden van Mike te bezoeken. We gaven er de lammetjes eten en dronken een colaatje. Daarna gingen we verder, gezellig achterop in het bakkie.

Op een gegeven moment schreeuwde Jolien het uit: EEEEEEN PAAAAAAAARD! Ze sprong naar de andere kant van het bakkie.

Bleek dat er ons een paar paarden volgden J . Aangezien paarden uitzonderlijk gevaarlijke dieren zijn is de reactie van Jolien heel begrijpelijk!

- Zondag gingen we naar de kerk, we zongen mee uit volle borst . Echt lachen toen Lizette al tijdens de intro begon te zingen. Na de kerk kwamen Charitta en haar man braaien. Rond 16u kuisten we het zwembad uit daarna ging Jolien lopen terwijl Eline haar op de hoek van de straat stond op te wachten. ’s Avonds keken we samen naar Dear John (snif snif), zoals een echte Zondag in feite.

- vandaag shopten we in de voormiddag en werkten we aan onze bachelorproef in de namiddag. Morgen gaan we voor 2 dagen naar Bloemfontein om boerderijscholen te bezoeken. Wat we ons daarbij moeten voorstellen zien we dan wel.

Nu maken we ons klaar voor braai 1000001144 vanavond J.  Het is terug bij de leeuwen dus doen we deze keer wel een lange broek en loopschoenen aan.  Je weet natuurlijk nooit…

Tot blogs,

Jolien & Eline

06-02-2012 om 16:18 geschreven door Eline & Jolien  

Hallo daar in het “zonnige” België.

Hier een berichtje om de vrieskou even te vergeten. Ps: Het was hier vandaag 30°C.

Eerst en vooral GOOD NEWS!  Jolien is terug bereikbaar op haar GSM. Eline is opgelucht, nu hoeft ze de ‘pikante’ berichtjes van Kasper niet meer te lezen.

Zondagmorgen maakten we een uitstap die geleden was van onze plechtige communie, we gingen naar de kerk! Om half tien stond iedereen klaar in zijn beste kleren, wij in jeans met t-shirt. We stonden ervan versteld hoeveel jonge mensen, kleine kinderen en families er waren. Heel gezellig. De mis verschilde niet veel van de onze in België ( tot zover we weten), behalve kennen ze geen hosties en komen ze rond met shotjes wijn.

Opdracht voor volgende week: de kerkliederen vanbuiten kennen!

Na de mis kreeg Lizette telefoon van vrienden dat ze langskwamen voor lunch. Iedereen ging aan de slag om op een korte tijd een heerlijke maaltijd klaar te maken. Teamwork!

Na de braai gingen we een bezoekje brengen aan de leeuwen. Jolien had haar sportieve Shoes aangetrokken in het geval ze moest gaan lopen. In het eerste hok zaten jonkies, heel schattig! Jammer dat we geen lange broek aanhadden, anders mochten we erbij! En Jolien dacht nog zo voorbereid te zijn. Wat verder zaten Musafa met zijn vrouw. Ze zaten wat te ver om te kunnen poseren dus lokten we ze. Op zijn dooie gemak kwam Musafa dichter en dichter. We gingen voor de perfecte foto dus stapten wij ook dichter en dichter naar het hek. Op een gegeven moment zat Jolien gehurkt met de camera prepared to flash en stonden Lizette en Eline ernaast ‘rare geluiden’ te maken. ( zoiets als: kom poesie poesie J ) PLOTS uit het niets ging Musafa ten aanval, hij sprong op het hek en zei: WAAAAAAAAAAAAAAAH, We zouden geld geven om onze reactie nog eens terug te zien. Mike die alles zag vanuit de auto moet nog steeds lachen als hij eraan denkt.

Na dit avontuur kropen we moe, maar met een brede glimlach in bed.

Maandag ging de wekker om 5u30 af. We wreven de slapers uit onze ogen, aten toast en dronken koffie. Om 6u30 vertrokken we opnieuw voor een 2 uur durende autorit. In Wimpy’s (snackbar) dronken we een lekkere glaasje fruitsap en ontmoetten Riette en Jay, medewerkers van NGO Read.  We gingen met hen mee naar deTownship waar ze training gaven aan de leerkrachten. Voor ons was dit heel interessant. Deze schooltjes/créches zijn heel back to basic. We namen meteen het hef in eigen handen en gingen aan het werk. Eline hielt een theekransje met de jongste kleuters terwijl Jolien met handen en voeten een verhaal vertelde aan de vijfjarigen. De leerkrachten waren er heel vriendelijk, deden enthousiast mee en stonden open voor onze ideeën.
Hierna vertrokken we naar een ander schooltje waar we vooral observeerden in functie van onze bachelorproef.

Op weg naar huis waren we al aan het dromen over een frisse duik in het zwembad. Toen we bijna thuis waren kwamen we echter in een hels onweer terecht (regen, donder en bliksem). We zaten wat beteuterd naar buiten te staren toen Lizette riep ‘Johannes heeft een ongeluk gehad!’. We aarzelden geen minuut en liepen naar hem toe, de één al wat sneller dan de ander. We probeerden te helpen, maar uiteindelijk waren we meer ramptoerist. We hadden wel meteen door dat er iets was met zijn schouder, hij kermde van de pijn en liep vloekend heen en weer. Toen Mike thuis kwam gingen ze naar het ziekenhuis. Gelukkig was het niet gebroken.   
Hierna werkten we de verslagen van de scholen af en kropen we met een gerust hart in ons bed.

Vandaag ging de wekker terugveel te vroeg af. We gingen mee met Jay naar de Township en bezochten er twee scholen. Toen we in de eerste school aankwamen begonnen de leerkrachten meteen enkele gymoefeningen met de kinderen te doen. We vroegen ons af of ze dit elke dag doen of enkel omdat er ‘bezoek’ was. De leerkrachten vertelden ook een verhaal op een manier die we nog nooit gezien hadden. De leerkracht las een zin voor en de kinderen herhaalden deze zin. Of ze het verhaal werkelijk ook begrepen is iets anders.
In de tweede school dat we bezochten konden we heel praktisch aan het werk gaan. Er was net een nieuw lokaaltje bijgebouwd en het moest nog ingericht worden voor graad R. Eline liet haar fantasie de vrije loop en zocht  naar materialen voor de de fantacy corner. Zelfs de vuilbakken moesten eraan geloven, zo maakte ze met plastiek een deur. Jolien installeerde ondertussen een lees-, schrijf- en knutselhoek. Toen ze de leerkrachten om verf vroeg, haalden ze enkele grote bakken met speelgoed die nog in de verpakking zat. Dit speelgoed hadden ze enkele maanden geleden  van de organisatie gekregen, maar omdat de leerkrachten de spelletjes zelf niet goed kennen grijpen ze steeds naar het vertrouwde materiaal terug. Bv. een bal. We haalden alles uit het plastiek en legden de spelletjes uit aan de kinderen en leerkrachten. Ze waren heel enthousiast en begonnen meteen te experimenteren. Daarna namen we afscheid van de kleine schatjes. Toch wel een moeilijk moment voor Eline aangezien ze in de deuropening bleef staan en wel 10 000 keer ‘Bye Bye Bye..’ zei.
Eens thuisgekomen namen we de frisse duik in het zwembad die we nog tegoed hadden van gisteren.

Het is nu 20u50 Zuid-Afrikaanse tijd. We kijken nog een aflevering Friends en gaan naar dromenland aangezien de wekker morgen opnieuw vroeg afgaat.

Voor de nieuwsgierigen onder ons, de bestanden van de foto’s zijn te groot om op de blog te plaatsen, als iemand weet hoe je bestanden kleiner maakt …

Tot blogs

Jolien & Eline

31-01-2012 om 20:09 geschreven door Eline & Jolien  

Hellooooooo

Hier zijn we weer met meer Afrika News.

Woensdag hebben we eerst lekker lang kunnen uitslapen. Daarna aten we een toast met Nutella. Lizette nam ons mee naar Rights, volgens hen slechts 5km hiervandaan. 3 kwartier later pas kwamen we aan in de garage van Henny (de schoonzoon van Lizette en getrouwd met Yvonne). Daar lieten we haar auto achter en kwamen met de bakkie (jeep) terug. Rond 15u waren we thuis en aten we vleestaart (een soort van vol-au-vent). Na het eten gingen we zonnebaden. Jolien was bezorgd om haar zonneallergie en smeerde zicht grondig in. Ook Eline nam haar voorzorgsmaatregelen, ze viel echter in slaap en werd een half uur later wakker als een echte ‘lobster queen’. Rond 19u was het aperitief, waar Mike ons opnieuw inlichtte over ‘THE MAIN PROBLEM OF SOUTH AFRICA’. Rond 20u30 was het BRAAI-TIME (BBQ). Op het menu stond schapenvlees. Voor Jolien was er kip voorzien. Helemaal in het begin zei ze dat ze geen rood vlees lust. Daarom krijgt ze nu enkel kip voorgeschoteld (echt lachen!). Na het eten ging iedereen naar bed. Vraag ons niet hoe het komt, maar we waren ook moe ;).

Donderdag bezochten we met Yvonne het plaatselijke schooltje van Petrus Steyn. Het is een school met een goede reputatie. We mochten gaan kijken in Graad R (5-6jarigen). We zagen hoe ze werkten rond het lichaam (2benen, 2armen, 10vingers, 1 neus,…). In België is dit leerstof voor de 1^e-2^e kleuterklas. De kinderen kregen ook turnles. Naar onze mening hadden de kinderen niet genoeg kansen om te bewegen. Ze stonden heel vaak stil te wachten. Er was telkens maar één kind aan het bewegen. Als hier de verschillen met België al zo duidelijk zijn, eens benieuwd wat we gaan zien in de Townships.
Daarna gingen we huiswaarts en schreven ons verslag.
Rond 16u gingen we ‘De stad’ verkennen. We deden dit te voet want fietsen hebben ze hier niet. Volgens hen zijn fietsen voor mensen die geen auto hebben. We bezochten een paar winkeltjes, slenterden door de straten en werden grondig nagekeken. (Blanken nemen altijd de auto). Op een gegeven moment kwamen we een man teen. Hij was zo verbaasd dat wij van België naar dit kleine stadje kwamen. (Hij zou eens moeten weten dat België nog kleiner is dan zijn provincie) . Apentrots toonde ons zijn tweedehands winkel .

Toen we terug thuis waren proefden we Melkos ( een soort papje) , een specialiteit in ZA. We lustten het maar ons lievelingseten zal het nooit worden J .

Rond 21u keken we nog wat afleveringen Friends ( Eline Haar lievelingsprogramma). En rond 22u gingen we slapen, vrijdag moesten we vroeg uit de veren.

Vrijdag, gisteren dus ging onze wekker om 6u, om 7u zouden we vertrekken. Uiteindelijk vertrokken we om 7u30. ( Zuid Afrikanen en tijd …).

We waren op weg naar een school in  Vanderbijlpark. Tijdens de autorit vielen we alle twee in slaap. De lange afstanden… zullen we ze ooit gewoon worden?

We kwamen aan bij de school rond 10u30. We werden hartelijk verwelkomd door de directrice die ons naar klas graad R bracht. De juf was heel lief en enthousiast, ze gaf ons veel relevante informatie voor onze bachelorproef. In de klas zaten 29 kleuters. Alle 29 kleuters waren tegelijk, aan banken, in stilte aan het rijgen. We konden onze ogen niet geloven. Benieuwd wat onze opleiding hiervan vindt. Even later kwam Lizette ons halen en bracht ons naar de Kentucky Fried Chicken. Ze stond erop, aangezien wij dit niet hebben in België.

We hadden reuzenhonger en dachten dat we direct mochten aanvallen. Bleek dat de kip voor thuis was … nog 2 uur rijden! J

’s Avonds gingen we naar een visfestijn ten voordele van de kerk.

De mensen waren heel vriendelijk en verzonnen een bijnaam voor Jolien, Tin Tinky ( naam van een heel kleine volgen in ZA).

We dronken heerlijke Afrikaanse wijn. De fles van Jolien was bijna leeg en ze voelde zich nog zo fris als wat. Eline begreep er niks van, zij had 2 glazen op en voelde het al in haar hoofd.

Jolien maar lachen en lachen tot uitkwam dat in de rode wijn dubbel zoveel alcohol zat dan in de witte wijn.

Het was een fijne avond ( eerste keer in maanden geen Napoleon voor Eline L )

Deze morgen maakte Lizette ons wakker om 8u30, het ontbijt was klaar!

Met onze ogen nog maar halfopen sloften we de woonkamer binnen. Blijkbaar was er bezoek, daar stonden we in onze pyjama. ( van een goede eerste indruk gesproken J )

Bij het ontbijt was er toast, choco, kaas, eitjes… het leek een beetje op zondagmorgen in België .

We proefden ook een nieuwe soort pap. Jolien, de slimme van het duo, nam een klein beetje en at het snel op. De zoon van Lizette zei dat we gedroogd vlees in de pap moesten doen. Eline, de treuzelaar van het duo, had nog veel pap over dus moest er eraan geloven. MMM… lekker ;)

Na het eten nam Mike ons mee naar zijn plaas ( boerderij) met de bakkie ( jeep).

We namen onze cowboyhoed, zonnebril en zonnecrème mee zoals echte voorbereide avonturiers.

Het was prachtig op de plaas, dit moet je zien met je eigen ogen! Onbeschrijfelijk.

We leerden Ronny, Sammy en Johannes kennen, de werknemers van Mike.

We vertelden Mike over de boerderijen in België, hij moest lachen met de kleine oppervlaktes.

Terug thuis aten we broodjes. Lizette’s zoon en een vriend wouden ALLES weten over België.

We probeerden met handen en voeten alles uit te leggen.

Vanavond gaan we naar vrienden van Lizette en Mike om de 18^de verjaardag van de zoon te vieren.

De feestjes worden we nooit beu.

Tot blogs,

Jolien en Eline

28-01-2012 om 17:44 geschreven door Eline & Jolien