Het is nu
echt bijna helemaal voorbij allemaal. Ik weet het wel, maar eigenlijk ook niet
Ik weet alleszins dat de Indiase echo lang in mijn hoofd gaat weergalmen.
Ik zit in
het vliegveld van Bangalore, te genieten van wireless internet dat ik dankzij
de hulp van de barman heb kunnen verkrijgen. Vandaag, 26 april ben ik het
feestvarken van de dag. De kaarsjes heb ik nog niet geblazen, de ballonnen nog
niet kapot gesprongen en de taart nog niet opgevreten, dat komt straks. Na mijn
31 uur durende Odyssee naar Brussel De reisroute ziet er zo uit:
Bhubaneswar - Bangalore
Bangalore - Kochin
Kochin Abu Dhabi
Abu Dhabi Brussel
Ja,
inderdaad, ik ben er nog niet meteen
Ik heb
daarnet mijn laatste roepies in boeken omgeruild. Na een praatje met de
winkelier wil ik betalen. Pech, zijn kassa doet het niet. Hij raadt me aan om
nog even in zijn winkel rond te kijken en als ik na een tijdje terugkom staat
hij klaar met een roos in zijn hand om mij te feliciteren. Ja, ik ben vandaag het eenzame feestvarken die net 22 is geworden!
De
laatste keer dat ik schreef was ik op het punt te vertrekken naar Kerala. De
beelden die mij echt gaan bijblijven zijn de ongelooflijke kracht en schoonheid
van de natuur. Zo rijk aan specerijen, fruit, thee, koffie ongelooflijk. Maar
ook de dieren die ik daar gezien heb, echt echt indrukwekkend. Ik ontdek mezelf
als een natuurliefhebster.
Orissa
zal ik ook nooit vergeten, maar de beelden zijn daar echt totaal anders
moeilijker om uit te leggen. Samen met Maartje werden we ontvangen door USO,
een partnerorganisatie van Amaidi die zich voornamelijk de Tribal Population
helpt. Vooral de vrouwen dan, want zij zijn het die 18 uur per dag aan het werk
zijn, terwijl hun mannen vooral goed zijn in alcohol drinken onder een boom.
Een realiteit waar ik niet bewust van was
In
tegenstelling tot alle andere Indiërs die ons geen minuut met rust laten in de
trein of bus, die fotos nemen van ons en die blij zijn met onze aanwezigheid,
merken we in de kleine dorpjes een heel andere attitude ten opzichte van
vreemdelingen. Maar in de zoo waar we gisteren waren, voelden we ons al snel
weer even een interessant onderdeel van de fauna van onze planeet. Net als die
Witte Tijgers Im white, weird huh!
Zo, ik
geloof dat ik even ben uitgepraat Morgen middag ben ik thuis en vlieg ik in de armen van mijn vriendje, mijn ouders, zusjes en nichtje, jeej!
Mijn verblijf op Nirvana School is afgelopen. Na al
deze gebeurtenissen sta ik er met gemengde gevoelens bij, maar ik kijk nu toch
wel uit naar het reizen. Het was een bewogen weekje en overschakelen naar iets
anders lijkt me wel leuk... Mijn bagage zit al vol met de tonnen glimlachjes,
handenklap, knuffels en traantjes van de kinderen.
Samen met Katrina vertrek ik maandag avond richting
Kerala. Toevallig functioneren we beiden op dezelfde manier op vlak van het
plannen van een reis: zo veel mogelijk uitstellen van bookings, op het moment
zelf zien waar we naartoe willen, genieten en niet opgejaagd worden door een
vooraf opgestelde route. Voor degenen die toch iets willen weten van een
mogelijke route die we eventueel zouden kunnen volgen, dit zijn onze wensen:
Coimbatore, Ooty, Kochin, Munnar, Periyar Wildlife Park, Allepey, Madurai,
Tanjore, Chidambaram Als je het op de kaart bekijkt, maken we een cirkel van
boven naar beneden, en komen dan terug uit op Pondi. Rond 15 april kom ik terug
naar de guesthouse vanwaar ik een paar daagjes later samen met Maartje naar
Orissa trek. Spannend, het Indiaas avontuur is nog niet over, en dat komt mij
goed uit!
Weet je nog, het straatkinderenproject Santhosha
Nanban? De vans draaien nu op volle toeren in hun geweldige mobile tuition
bus en de kinderen kunnen met een frisse hoofd aan het werk. Het waren daar
echt fijne momenten, echt onvergetelijk! Ik voelde meteen dat ik in dat soort
projecten beter thuishoor dan in een gewone school. Misschien, wie weet, ga ik
er ooit nog eens naartoe.
Champion is een rickshaw-driver die als kind opgroeide
in Santhosha Nanban en die ik daar kort leerde kennen. Hij heeft geweldige
vlammen op zijn wielen, kei stoer! Met andere rickshaw-drivers heb ik de
gewoonte de prijs hevig te onderhandelen, maar hij zegt telkens dont ask me,
its how much you like. Lief hé!
Philippe is de man achter het project. Hij is een
gezellige Belg met een heel mooi Belgisch accent in het Frans, waar ik meteen
een thuis-gevoel-golf van kreeg; Hij is ontzettend enthousiast, heeft oog voor
elk kind in het huis en botst na al die jaren in India nog steeds met Indiase
gewoontes.
Ik ben vrijdag op bezoek gegaan naar Baby Sarahs
Home. Dat is een weeshuis voor kinderen met een mentale handicap waar Maartje,
Sara, Karin, Isabel en Djoelan uit de Amaidi guesthouse werken. Wow, dat was
wel even indrukwekkend, maar wel leuk om eindelijk eens een concreet beeld te
hebben van die plek waar ik al zoveel van heb horen praten. Het is wel echt een
heel harde realiteit, heel zware verhalen dat die kinderen hebben meegemaakt.
Ben zonet even tussendoor mijn fles water gaan vullen
(het is hier nu ontzettend warm!). Onderweg kwam ik Ama tegen, ons omaatje van
de guesthouse. Ze trok aan mijn T-shirt om duidelijk te maken dat ik naast haar
moest komen zitten. Echt schattig hoe ze zichzelf duidelijk maakt met weinig
woorden. Ze vertelde over het laatst dat ik een Indiase boyfriend moest vinden
en hier in India moest blijven wonen. Grappig
Mijn to do -lijstje voor vertrek is nog lang niet af,
ik kan de item blog nu wel schrappen, yess! Nu nog al de rest, waaronder het
opruimen van mijn kamer en maken van mijn zak. O jee, gaat alles er straks in
geraken? Ik betwijfel het!
Laat gerust nog wat meer berichtjes achter, dat is
altijd fijn om te lezen! De volgende berichtjes worden waarschijnlijk nog
sporadischer door de reis.
Ik schrok even toen ik de datum zag van mijn laatste
bericht... oeps, heb even de blog uit het oog verloren! Maar, geen paniek, het
gaat hier nog steeds heel erg goed!
Wie had ooit gedacht dat ik 3 maanden erg kort zou
vinden? Niet dat ik niet terug naar jullie wil, hoor, maar toch 26 maart is
mijn laatste dag op school! Te gek! Ik had wat langer willen blijven, maar
daarna beginnen de examens, en dan zijn we als vrijwilligers als een blok aan
hun been. Wat gaan we hen nu laten doen? (met
een groot vraagteken!)
Ik ben ervan versteld hoe druk mijn dagen gevuld zijn.
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar de dingen lopen steeds
(ongeveer) vloeiend in elkaar.
De laatste tijden heb ik heel wat tijd doorgebracht
met Katrina en Barry, twee vrijwilligers van op school. Ze zijn heel wat ouder
en het doet eigenlijk wel deugd om gek te doen en vol op in discussie te gaan met
mensen van een andere generatie. We zien de dingen sowieso anders, en dat is
wel verrijkend.
Ook met de meiden van de guesthouse is het erg fijn.
Gisteren wouden we gaan feesten en als voorwendsel namen we maar mijn
verjaardag (weliswaar op 26 april). Een maandje te vroeg, maar echt een super
fijne avond.
Nadat ik vorige week op bezoek was in een organisatie
die straatkinderen uit Pondi onder de vleugels neemt, was ik helemaal onder de
indruk. Echt een fijn project! Ze hebben onder andere een bus omgebouwd tot
klasje waar de kinderen s avonds eerst mee worden opgehaald en dan nascholing
krijgen. Maar het is daar ontzettend warm, en daarom heb ik besloten om vans
voor hen te kopen. Morgen ga ik met de busdriver naar de winkel en dan moeten
ze die aansluiten op de batterij. Ben benieuwd
Stilaan moet ik al denken aan afscheid nemen, maar dat
wil ik helemaal niet! Vooral met Pooja en Radisegar wordt het even moeilijk: wat
gebeurd er daarna met hen? Welke toekomst staat hen te wachten?
Vanaf 30 maart begin ik te reizen. Eerst twee weekjes
met Katrina in Kerala en dan een weekje naar Orissa met Maartje. Spannend!
Ik geef toe het is een korte mail met enkele
flitsindrukken van het moment, maar doordat de dingen tot hun einde lopen, ben
ik met mijn hoofd niet helemaal bij het schrijven.
Hopelijk stellen jullie het ook goed, ik hoorde dat de
zon nu ook in België weer schijnt. Leuk! Groetjes,
zoek een goeie stoel op, neem wat te eten en te drinken, en lezen maar!
Lieve mensen,
Gezien mijn Indiase indrukken zich
stilaan beginnen op te stapelen in mijn overvolle hoofd, ga ik weer aan het
schrijven. Na het weekendje in Mamalapuram heb ik drie dagen alle uithoeken van
mijn bedje bezocht, zoals ik al in het vorig berichtje al vertelde. Ik voelde
me echt blij toen ik op donderdag weer aan de slag kon.
Toen heb ik een dagje in de school van
Camilles kinderen (Arjun en Bharati) doorgebracht, met name de Stansforts
International School. Heel internationaal is deze school niet, maar ze spreken
er wel (goed) Engels. Voor wiskunde gebruiken ze daar heel wat materialen van
Montesorri, wat mij kon helpen in mijn eigen lesjes. Het was fijn om te zien
dat dingen in andere scholen anders (lees beter) kunnen verlopen dan op mijn eigen
school. Wat mij vooral opviel was het ordebeleid daar: blijkbaar hebben
helemaal geen nood aan zware straffen, laat staan fysieke straffen! Ik was aan
de ene kant opgelucht (oef, het kan wel zonder!) en verbaasd (hoe doen ze dit
dan?) maar ik ga er beslist nog een keer heen om het verder uit te zoeken. Ik
werd er door Arjun vrolijk aan iedereen voorgesteld als look, this is my
friend!. Ik was wel dé attractie van de dag, want op een bepaald moment moest
ik in het bijzijn van een tiental onbekende volwassenen en voor de hele groep
kinderen een verhaaltje vertellen. Ik kreeg twee handpoppen aangeboden en moest
meteen aan de slag. Oeps, ik had helemaal een black out! Euh een verhaaltje,
ja, met deze twee popjes oei! Toen kwamen drie juffen mij te hulp met een
ongelooflijk moraliserend verhaaltje dat ik gewoon moest navertellen, en met
mijn lege kop, deed ik dit dan maar, blij dat ik van het zelf verzinnen af was.
Bleek achteraf dat ze dit gefilmd hebben, en weet je waarvoor? Voor een
reclamespotje op de televisie en een projectie ervan op de annual day (=
schoolfeest)!!! Oh my god, had ik dat geweten!
Diezelfde avond hadden Maartje en ik een
afspraak met Nafi, dat Noord-Indiaas meisje uit de taxi. Een Tamil movie was op
het programma. Dankzij haar sporadische vertalingen en de weinig subtiele
beelden, hebben we er meer dan 80% van verstaan! Het was een mega romantisch
verhaal, waar de honing gewoon van afdroop, maar helaas voor mijn overgevoelige
oogjes, eindigde het erg slecht. Nafi ging er helemaal in op: ze klapte, floot,
lachte luid en juichte mee op de helden aan te sporen en was diep ontgoocheld
op het einde. Toeschouwers nemen hier gewoon de telefoon op, slaan een
babbeltje met elkaar en boeren er op los na hun colaatje. Weer een nieuwe
ervaring rijker!
Vrijdag vertrok ik samen met Gwen en
Sara (twee andere vrijwilligers uit de Amaidi Guesthouse Girls Club) voor een
onwijs gek weekend! De bedoeling was om bomen te kopen en te planten om de
natuur te helpen bij het herstellen van de vervuiling die we veroorzaakten door
hier met het vliegtuig naartoe te komen. Klinkt mooi hé, maar eigenlijk sloeg
dat nergens op. We kwamen in een miserabel schooltje terecht waar er lokalen,
drinkbaar water noch toiletten waren, en daar stonden we dan, met onze boompjes!
Het was ook een mengeling van gelegenheden, want onze actie werd helemaal
opgeslokt door de aanwezigheid van één of andere burgemeester die heel wat geld
beloofde die hij waarschijnlijk niet gaat geven. Een vreemd en ongemakkelijk
gebeuren dus, maar we staan wel in de krant!!! Met een foto en een boompje!
Jaja, ik wordt hier stilaan beroemd! Maar het is pas achteraf dat het echt een
speciaal werd. De organisatoren namen ons mee voor een tweedaags programma.
Gelukkig waren we die dag in een ongelooflijke lachkick, want anders hadden we
ons toch wel kunnen ergeren aan het lange wachten op iets, maar wat? We hadden
een hele groep bodyguards mee die overal met ons meegingen: een tiental stoere
jongens als sardientjes opeen geplakt in de tweede auto! De 3 stars hadden
lekker een hele achterbank en leuke muziek om de rit gezellig te maken! Echt
vet! Tussen dat wachten op iets (Godot?) in, hebben een hele hoop tempels
bezocht waar we telkens weer een nieuwe stip poeder op ons voorhoofd bij
kregen. Daarna werden we in alle eer uitgenodigd bij die burgemeester om een
klapje te doen met zijn zoon. In alle eer (meer een zijden doek over onze
schouders) verlieten we die plek voor het huis van Palani, de organisator van
de trip. Onderweg, leerden ze ons een liedje die we met moeite konden mee
neuriën, maar dat gelde ook voor hen bij het Nederlands liedje dat wij hen wilden
aanleren. Een keer aangekomen, werden we door Palanis hele familie (= moeder,
vader, vrouw, kind, nonkel ) warm ontvangen met ongelooflijk te veel eten en
een filmpje van Palanis trouwfeest. Na het bekijken van dezelfde beelden op
foto, het spelen met de baby, het neefje en het nichtje, het bedanken voor het
eten en het duidelijk maken dat we nu écht wel genoeg hadden, kregen we onze
slaapplaats te zien: de grond van het salon! Haha, echt op zijn Indiaas!
Eigenlijk hebben we best wel goed geslapen hoor.
s Anderendaags, na de koffie, zijn we
naar hun fish farm gaan kijken, waar een visser met een groot net een dikke
vis voor ons ontbijt er uit pikte. Ik heb nog nooit zon verse vis gegeten,
maar ik had ook nog nooit gefrituurde vis als ontbijt gehad! Zwaar op de maag,
maar wat een fijne ervaring! Ik voelde mij even deel van de familie.
Als afsluiter gingen we weer op pad met
onze bodyguards om een cashewnotenplantage te bezoeken. Wel leuk om te zien,
maar het was echt zoooo warm in de zon! Ik voelde mij helemaal wegsmelten! Toen
we weer op Godot zaten te wachten, die achteraf zelfgegrilde cashewnoten bleek
te zijn, kwam er een dorpsmuzikant langs. Onze bodyguards, die onze voorliefde
voor muziek kenden uit het luide zingen in de auto en die onze smaak lichtjes
wouden veranderen, riepen hem dichterbij en zo werden we verheugd op heerlijke
muziek met fijne tabla ritmes.
Moe en tevreden reden we naar huis
Maar het is nog niet gedaan De volgende
ochtend vertrokken we om 5.30 a.m. met de rickshaw richting de haven van Pondy.
Met zeven Amaidi Girls en één Amaidi Boy (jaja, de enige die er maar af en toe
komt) klommen we dapper en met vermoeide oogjes een bootje in. Het programma
was veelbelovend: zonsopgang bewonderen vanuit de boot, ontbijt naast een
Oud-Romeinse ruïne en boottocht in de backwaters. Maar het werd een echte flop:
het was al bijna licht toen we instapten, we hadden verschrikkelijk veel honger,
we verdwaalden bijna toen we naar die ruïne stapten, die ruïne was 200 jaar oud
en volgens de organisatoren Oud-Romeins en achteraf moesten we steeds de boot
uit op niet bepaald mooie plekjes. Oeps, ik klink wel erg negatief, maar ik ben
ook niet echt een ochtendmens Daarna ben ik zo snel mogelijk weer mijn bed
ingetrokken!
Na een weekje weg te zijn gebleven van
de Nirvana School, koste het mij wat moeite om er naar terug te keren. Waar was
mijn motivatie gebleven?
Ja, ik begon steeds meer negatieve
dingen rond mij te zien Maar als ik even écht bedacht wat nu juist negatief
was, bleek dat maar een onderdeel te zijn van een hele hoop leuke dingen. Vaag
hé, hoe ik het nu vertel Deze week kwam er eigenlijk een wending in mijn
positie tegenover het slaan. Na een voorval waarbij een Gwen de headmaster had
aangesproken in verband met een straf die hij had opgelegd, (wat absoluut niet
gedaan wordt in het bijzijn van de kinderen!) kregen we van de directrice te
horen dat we ons moesten aanpassen (this is India) en dat we de dingen moesten
accepteren zoals ze zijn. Nadat Gwen dan een gesprek had met de headmaster zelf,
bleek dat het zo erg nog niet was, en dat hij wel degelijk wou weten hoe het
anders aan te pakken, maar dat de directrice dit misschien niet wilt. Soms is
het moeilijk hier, want de school (lees die directrice) neemt eigenlijk
vrijwilligers aan enkel en alleen om het geld die het kan opbrengen. Maar de
headmaster en de leerkrachten zijn er wel degelijk mee bezig, en ik heb de
indruk dat er al degelijk een reflectie erover onstaan is. Een leerkracht kwam
speciaal vragen stellen aan de headmaster hierover... wat vroeger blijkbaar
niet het geval zou zijn geweest. En ik zie al andere soorten straffen opdagen
(bv. door de knieen buigen, wat weliswaar nog geen leerrijke straf is, maar wat
al een stap is in de goeie richting). De kinderen zijn fysieke straffen gewoon,
en eigenlijk zijn ze daar echt niet ongelukkig door of gekrenkt in hun
persoonlijkheid. Dit inzien hielp me om de taak te relativeren. Al die lachende
gezichten, het gejoel en gejuich tijdens het schoolfeest wanneer de
leerkrachten één voor één het podium opgingen... dat betekent ook wel wat. Voor
mij is het belangrijk om samen met de leerkrachten dit onderwerp uit te diepen,
en stilaan tot bewustwording komen. Ik kijk er naar uit naar de volgende
workshop, (wss volgende zaterdag) want tot nu toe is er maar één geweest.
Ik kreeg van de lerares UKG te horen dat
mijn twee slow learners Pooja en Radisegar het heel wat beter doen, ook in de
andere lessen sinds ik er bij ben! Woehoew, als dat niet de max is! Als ik de
klas inkom om ze te komen halen, staan ze elkaar op te porren om op te schieten
zodat we kunnen vertrekken. De momenten met hen geven mij heel wat plezier en
voldoening. Thats why Im here! Nu ben ik van plan om meer met hen bezig te
zijn, en de Standard II kinderen niet meer bij me te nemen.
Daarnaast hebben Gwen en ik een heel
ander project opgestart op school, namelijk het schilderen van de muren samen
met de kinderen en de leerkrachten! Per klas gaan we één grote mandala
schilderen en we maken er ook eentje voor de hele schoolteam. Zelf tapen we de
contouren en de kinderen schilderen binnenin. Pas als het droog is, halen we de
tape er af. Twee mandalas staan al te schitteren, maar in totaal moeten we er
11 maken! In de brandende zon is het wel erg zwaar, maar het is de moeite
waard!
Oh ja, over het weer: het is hier
snikheet! Elke dag wordt het warmer en warmer heb ik het gevoel. Als ik s
morgens op school toekom met de fiets ben ik al helemaal nat van het zweet, en
s avonds net hetzelfde! Maar echt bruin ben ik niet alleen mijn armen en mijn
gezicht zullen deze zomer een voorsprong hebben, maar de rest mag ik hier toch
niet echt tonen, dus dat blijft wit!
Om wat af te koelen (letterlijk en
figuurlijk) ben ik eergisteren gaan zwemmen! Heerlijk om even baantjes te
trekken en aan niets meer te hoeven denken!
Gisteren was het Annual Day op school! Dat
is een 4 uur durende schoolfeest met super mooie dansjes, een hoop dankwoordjes
en veel te lange speeches die in Tamil en in het Engels gegeven worden. Met de
hulp van de leerkrachten kreeg ik mijn sari om, en toen moesten alle details
die ik vergeten was verzameld worden: een bindi, poeder voor mijn gezicht,
oorbellen (dat ging niet want ik heb geen gaatjes), een ketting en armbandjes. Dat
laatste bleek een probleem te zijn, want ik heb veel te grote handen! Toen
kwamen twee mamas vastbesloten op mij af, namen mijn handen vast en drukten die
keihard de armbandjes in. Wow, dat was pijnlijk! Maar ik kreeg van iedereen een
hele hoop complimentjes.
Er kwamen heel wat ouders opdagen, en
gezien het een lange gebeurtenis was, kreeg ik de kans wat glimlachjes en
knikjes met hen te wisselen. Er zijn eigenlijk heel veel moslims in de school.
Dat zie je aan de kinderen niet, want zij dragen het uniform. Van ver deed een
mama teken dat mijn beha-bandje te zien was: oeps!!! Dat is echt not done, maar
ze lachte vriendelijk en opgelucht toen ik het onder mijn sari-blote-buik-topje verstopte!
Zo meer dag genoeg nieuws, niet? Hopeleijk
stellen jullie het goed, en als jullie door deze mail door gekomen zijn, laat
dan maar een berichtje achter!
Ik weet het, ik ben jullie een beloofde mailtje
schuldig, maar die komt nog wel! Later De items liggen klaar, ik
moet het alleen nog schrijven. Ondertussen, een ander verhaal!
Dit weekend was geweldig! Ik ben er met Maartje
even op uitgetrokken richting Mamalapuram (=Mahabalipuram). Check maar even op google
images, het is echt de moeite waard! En check ook even haar blog, daar vind je
er hetzelfde verhaal in andere woorden en leuke foto's die ik er maar niet op krijg.
We spraken af aan het busstation van Pondy. Ik
was iets vroeger en kreeg bij het wachten een hele lading vuile blikken op mij
af. Nou ja, stations zijn er overal wel voor gekend Toen we eindelijk de bus opstapten
was wel opgelucht, daar gingen we dan! Met het wind door ons haar en een
colaatje bij de hand gingen prachtige landschappen aan ons voorbij. Het is hier
een mooi groene streek waar er heel wat palmbomen te zien zijn, rijstplantages en
grote, overstroomde gebieden waar ze zout produceren. Leuk om even rustig naar
te kijken! De bus dropte ons ergens langs de weg, en ik moest wel lachen, want
ik wist even helemaal niet waar we waren! Maar al snel kwam een rickshaw aan
Toen begon ons zoektocht naar een hotel. Na een
paar bezoekjes naar guesthouses, hoorden we van een zwembad en dat is ons wel
bijgebleven! Heerlijk, daar hadden we de Beach Hotel met zwembad, woehoew! Even zwemmen, winkelen en dan heerlijke verse
vis eten op het strand, mmmmm!
De volgende dag stonden we vroeg op. We hadden
immers heel wat op het programma alvorens het te warm zou worden! Het begon wel
grappig. De Shore Temple zagen we al een hele tijd, maar we konden de goeie
ingang maar niet vinden. Toen we langs een wei en een grasplein dichterbij
kwamen, wenkte een ticketman ons van ver. Ohja, een ticketje! Wat mooi zeg, die
grote, fiere tempels die tijd, water en wind hebben doorstaan! Echt
ongelooflijk! Sommigen zijn uit één blok geslepen, echt gek. We waren er erg
vroeg en we hadden de hele site voor ons alleen. Maar toen vloog een kind op
ons af Hello, hello! Whats your name?.
Oeps, iets te snel gejuicht om rust, daar kwamen ook de broers aan en de ouders
Het was toen al ontzettend warm, maar toch
konden we nog even een berg opklimmen waar we heel wat aapjes hadden gezien.
Alweer kwamen we een tempel in langs een andere weg dan de officiële! Wat we
daar zagen was een hele park vol met verscholen tempels hier en daar.
Een groep vrouwen zaten even uit te rusten op
een bankje met een fles water. Toen kwam een snugger aapje naar hen toe en nam
hun fles zomaar af. De vrouw wist helemaal niet wat haar overkwam. Toen boorde
het aapje zijn tand onderaan in de fles en begon te drinken. Echt grappig!
Maartje en ik lagen toe!
Op het heetst van de dag zijn we even gaan
zwemmen. Van het ene kwam het andere en toen lagen we daar gezellig op een
ligstoel met een boekje en heel wat zonnecrème. Heerlijk! Achteraf zagen mijn
kaakjes en mijn neusje er wel heel rood uit, maar dat nam ik er dan maar bij.
In Mamalapuram zijn er twee straatjes boemvol met
leuke winkels. Erg moeilijk om te ontwijken, en erg moeilijk om oogklepjes op
te zetten. Dus hebben we maar lekker veel mooie dingen gekocht! Zoveel, dat we
zelfs schulden hadden s avonds, want de geldautomaat deed het die dag niet.
s Avonds hebben heerlijk te veel bier
opgedronken en heerlijk zitten babbelen over alles en nog wat. In dat
restaurantje kregen we beiden onze eerste huwelijksaanzoek, maar wel van
dezelfde prettig gestoorde jongen, dus het telt niet voor echt! Het bierflesje
moest wel onder de tafel, want moest er controle opduiken, waren we clean. Haha,
helemaal niet dus! Toen we s avonds naar bed strompelden, waren onze schulden
nogal wat opgelopen! Zelfs de barman had ons geld voorgeschoten voor wat
sigaretjes!
s Anderendaags gingen we al vroeg naar die
fameuze bankautomaat, en zoals je het wel verwacht (maar wij toen niet) was die
helemaal nog niet hersteld! We dachten toen maar wat meer van onze hotelbill te
betalen met de kaart om cash terug te krijgen. Eerst mocht dat niet, dan lukte
het niet en toen we ons echt zorgen begonnen maken, maakte het machientje het
vertrouwde bip-bip geluidje die zegt dat het toch dik in orde is! Oef
Nadat al onze schulden werden afbetaald en we
weer een duikje in het water hadden genomen, vertrokken we naar de Crocodile
Farm met de bus. Daar zagen we duizenden krokodillen in alle vormen en
groottes! Echt indrukwekkend! Die beesten moeten zich wel vervelen een hele
dag.
Vandaar uit was het plan om terug te keren
naar Pondy. Maar toen moesten we nog langs Mamalapuram. Toen de bus daar in het
station aankwam, liepen een hee horde mensen op de bus af. Ze gooiden zo snel
mogelijk hun tassen op de stoelen langs het raampje om een zitplaats te
bemachtigen. Maar toen de deuren opengingen begon de chaos pas echt! Duwen dat
ze deden, ongelooflijk, en wij stonden nog steeds in de bus!
We waren nog niet klaar met onze buservaringen,
want de eerste rechtstreekse bus naar Pondy bleek overvol te zijn en stopte
niet. Toen kwam de tweede er aan en ook daar geraakten we niet in. Zo ging dat
een tijdje door, toen een jonge kerel ons vroegen of we met twee andere meisjes
een taxi wilden delen. Nou goed dan! Het bleken twee Noord-Indiase meisjes te
zijn die in Pony studeerden. Vet leuk om met dat ene meisje naast ons (de
andere sliep) te platen. Vooral zij was helemaal in de zevende hemel, want ze
had nog nooit met blanke mensen gesproken. Ze wist helemaal niet waarom we in
de zon lagen in onze bikini, en toen we vertelden dat dit was om bruin te
worden, vond ze dat nog gekker. Zij vinden bruin zijn helemaal niet mooi en
gebruiken crème om hun huid te verbleken! We spraken af om samen eens naar de
film te gaan deze week.
Toen ik thuis aankwam voelde ik me niet zo
lekker en kroop snel mijn bed in. Sindsdien lig ik overdag nog steeds in bed,
met een lastige, koortsige griep. Veel slapen is mijn eerste bezigheid. Maar ik
vindt het soms wel rot Gek dat griep ook in warme landen voorkomt, ik associeerde
dat steeds met winter.
Als mijn taal soms Hollands klinkt, is dat heel
normaal. Ik ben hier in de Guesthouse omringt met Nederlanders en hun uitspraken
neem ik af en toe wel over: vet leuk, zeg maar, gaan pinnen, Als ik straks
thuiskom, herken je mij niet meer!
De komende dagen wacht mij nog heel wat leuke
dingen, dus, later meer nieuws!
Deze mail
heb ik al zeker 4 keer opnieuw geschreven, maar hoe langer ik wacht, hoe
moeilijker het wordt! Ik zoek steeds weer opnieuw naar een evenwicht tussen de
realiteit hier en de manier om het onder woorden te brengen
Niet dat
mijn ogen niet meer wijd open gaan, hoor, maar ik begin toch stilaan te wennen
aan het feit dat ik in India ben. Toch floep ik er af en toe toch nog een Jeeeej ik ben in India! uit! De
volgende stap is het wennen aan werken in India Het is eerlijk gezegd niet
eenvoudig! Dit wist ik wel al voor ik vertrok, maar nu is het toch echt héél
duidelijk! Ik zal mij in deze mail hierop toespitsen, er volgt een andere mail
met wat nieuws over buiten de school!
Ik ben
begonnen met mezelf heel wat tijd te gunnen om te observeren. Twee klasjes
worden mij aangewezen: Standard II (2de leerjaar) en UKG (een soort
3de kleuterklas met de inhoud van een 1e leerjaar). Het
feit dat ik nog steeds aan het studeren ben, bleek de leerkrachten duidelijk te
maken dat ik hun plaats niet wou innemen en dat ik hen ook niet kom beoordelen.
De bedoeling is dat ik als 'remedial teacher' de 'slow learners' bij me neem
voor wiskunde. Oorspronkelijk wou ik dat ook voor Engels doen, maar ik merkte
al snel dat de taalbarrière zeker voor 5-jarige kinderen moeilijk overbrugbaar
bleek te zijn.
De lessen
worden hier heel anders gegeven. Een voorbeeld gegrepen uit de les Science:
De
leerkracht schrijft op het bord:
Question: Name 4
natural things.
En schrijft
er meteen bij:
Answer: The moon, a
flower, the mountains, the see.
Een
leerkracht leest luidop, de leerlingen herhalen in koor:
Name en spelt het woord (met hun accent geeft dat in
fonetisch schrift iets als jen-jej-jam-i)
Name! Name!
Daarna
dreunen ze deze 4 voorbeelden op tot ze het vanbuiten kennen.
Ik weet
niet of je je dit kan voorstellen: bijna altijd mondeling, veel herhalen in
koor, weinig inzicht, geen koppeling tussen een letter en zijn klank (lezen dan
ook herkennend), geen koppeling tussen woord en symbool (vb. eight en 8) heel
slecht niveau van Engels (ook dat van de lkr), constant spellen van woorden...
Maar er zijn ook heel positieve dingen: heel gemotiveerde kdr en lkr, heel hoog
niveau van wiskunde (kunnen op 5 jaar al optellen tot 20 over de brug!), heel
respectvolle kinderen, warm ontvangst van de kinderen, veel lachende gezichten...
Het is een
hele uitdaging om hier te komen lesgeven. De kinderen worden getraind op een ontzettend
goed auditief geheugen, maar helaas is er weinig inzicht in de dingen. De
lesjes die ik met mijn slow learners heb, doen mij er telkens weer aan
herinneren. In de ene groep probeer ik hen met handen en voeten te leren tellen
van 0 tot 10. In de andere groep (4 leerlingen) gaat over aftrekken van
geldwaarden.
Ik merk nu
al dat hier heel wat te doen valt, zowel op schoolniveau, op klasniveau als op
niveau van de kinderen. Nu ben ik mij aan het afvragen wat juist het meest
belangrijke is...
Vorige week werd ik voor het eerst werkelijk geconfronteerd met de realiteit
hier die soms compleet botst met de idealen die ik heb. Een leerkracht sloeg
een kind omdat hij geen correct antwoord gaf. Ik was er toevallig bij en keek
er helemaal versteld naar. In
10 minuten heeft dat kind zeker 4 keer een pijnlijke klop gekregen. Als
vreemdeling hier ben je in een moeilijke positie: moet je iets zeggen,is dit wel
mijn taak, hoe komt dat
over ...
Maar ik merkte dat dit voorval echt de essentie krenkt van waarom ik graag met
kinderen omga, namelijk omwille van de mooie relatie die je er mee kan opbouwen.
Daarom wil en kan ik mijn ogen niet sluiten. Ook de directie is tegen fysieke
straffen en probeert daar al jaren iets aan te doen. Maar ze weten niet juist
hoe ze het moeten aanpakken. Daarom is er besloten geweest dat ik morgen een
workshop geef voor de leerkrachten met als titel 'beating is not necessary'.
Misschien wordt het ook een opeenvolging van korte workshops... Spannend! Heb
wel de zenuwen! Mijn taak zou zich dus in de toekomst mogelijk verplaatsen naar
schoolniveau en meer bepaald werken rond sociale vaardigheden, relatie,
klimaat...
Je merkt het, werken in India is echt niet evident! Maar ik stel het hier reuze
goed en gelukkig heb ik Camille, de directeur van Amaidi en Gwenn, een
leerkracht uit Nederland die mij steunen en helpen bij het werk in de school. Maar
met zon ervaring leer ik op korte tijd ontzettend veel over mezelf, mijn eigen
waarden en eigen grenzen!
Laat gerust
maar wat boodschappen achter, dat is altijd wel leuk om te lezen!
Hallo iedereen! Ik probeer de dagen te tellen sinds ik hier ben aangekomen, maar het lijkt me onlogisch: nog zo weinig dagen, en al zoveel meegemaakt!? Gek! Nu even nadenken hoe ik aan het vertellen moet beginnen... Ik denk dat ik gewoon een paar indrukken en anecdotes ga vertellen. Want anders ben ik uren bezig!
° Race door Chennai, richting Pondicherry: Het verkeer is doodgevaarlijk; auto's, vrachtwagens, motors, rickshaws, dieren en mensen, koeien, tempels, winkeltjes, ... alles door elkaar! Rijden ze nu links of moet ik mij ernstige zorgen beginnen maken? Oef, ze rijden links! Ik zie er uit als een belangrijke star in een mooie auto die snel naar een belangrijke pek moet, maar ik voel me gewoon zweeterig. Mijn ogen slorpen de beelden op en mijn hoofd staat er een beetje leeg bij.
° De guesthouse van Amaidi: In een buitengelegen dorpje (Bharathi Nagar) met een idyllische binnenkoer, mooie bomen, luide kraaien, eekhoorntjes, blaffende honden en een dak gemaakt uit grote bananenbladeren (denk ik). Er heerst er een heel aangename, familiale sfeer: veel nederlandse vrijwilligers, Camille en zijn familie en nog wat mensen. Heel gezellig!
° Inauguratie van nieuwe lokalen voor een school: De schoolmaster, Anne-Marie (degene die dit project financieerde), Camille (directeur van Amaidi) en de leerkrachten vormen samen met de priester het centrum van een hinduïstische ritueel met offergaves, veel rook, bloemen en veel kleuren. De kinderen zitten er achter. Ik vind een plekje onder hen, om niet al te veel op te vallen. Blijkt niet echt te werken: eerst verlegen glimlachjes, onderlinge lachbuien, stilletjes aan dichterbij kruipen, even mijn arm aanraken, mijn rug, en dan schateren! Haha, die kinderen zijn echt schattig!
Morgen ga ik voor het eerst naar de school! Spannend...
In deze brief wil ik jullie vooral meer informatie geven over wat ik concreet zal doen, daar in het verre India. Ik vertrek in het kader van mijn studies Lager Onderwijs aan de Hogeschool-Universiteit Brussel. De hogeschool heeft mij in contact gebracht met de organisatie AMAIDI (zie http://www.amaidi.org) die op zijn beurt een partnerschool heeft gevonden waar ik terecht kan: de Nirvana School gelegen dichtbij Pondicherry, ten zuiden van Madras (http://www.nirvanaschool.org).
Naast het lesgeven aan kinderen van 5 tot 7 jaar, is het de bedoeling dat ik een onderzoek voer naar de mogelijkheden van differentiëren in de lessen. Onze westerse (Vlaamse) ideeën rond goed onderwijs sturen ons in die richting, maar geldt dat ook voor de Indische onderwijsvisie, cultuur, gemeenschap, ... ? Een groot vraagteken!
Dit is het plan vooraf, maar of dit al dan niet echt verwezenlijkt zal worden, laat ik jullie weten in de volgende berichten...
Het vertrek nadert met grote stappen... nog 2 maanden en mijn leefwereld is helemaal gewijzigd! De gedachte alleen al, doet mijn buik tintelen van opwinding en mijn schouders omhoog trekken van spanning.
Met deze blog wil ik jullie een proevertje van mijn reis geven, misschien dromen jullie dan ook even weg van verre oorden...
De eerste stappen werden reeds gezet, nochthans moet ik nog zoveel doen! De voorbereiding is erg interessant, spannend ook wel, en toch wou ik jullie ook mijn angst meedelen: na de aanslagen van vorige week in Mumbai is het alarmniveau op 3 geslagen (heel erg gevaarlijk dus, zie www.diplomatie.be). Als het verergert (vanaf alarmniveau 4), mag ik niet vertrekken! De verzekeringen nemen dit risico niet... Afwachten dus, en hopen!
