Wilt u ons iets vertellen of meedelen? Aarzel niet, typ het hier!
Stage te Senegal
06-05-2014
Veilig thuis
Dag iedereen
We zijn terug thuis, én veilig! Na een goede vlucht met lekker eten en drank landden we zo'n 15 min. vroeger dan gepland. Na een lange wachttijd bij het terugkrijgen van de valiezen, konden we eindelijk onze ouders, vrienden en andere familieleden een glimlach op hun gezicht bezorgen.
Een leuk gevoel om terug thuis te komen!
Ons avontuur zit erop... 9 weken in totaal, het leek lang, maar we zijn reeds terug op veilig en gekend grondgebied!
Bedankt voor het volgen van deze blog, als ook de commentaren en feedback! Het was ook voor ons leuk om jullie berichten, opmerkingen en vragen te kunnen lezen. Ons blog werd niet altijd even snel aangevuld, maar wegens het slechte internet, geen tijd, of eerlijk gezegd; vergeten!, werden jullie toch op de hoogte gehouden van de belangrijkste zaken :) Toch nogmaals onze excuses ;)
Inderdaad, het is ongelofelijk! Ons blog wordt weeral eens aangevuld ;) We krijgen het onder de knie, maar de terugkeer naar Brussel staat al gepland voor deze avond :(
Vandaag, zondag, hebben we in de voormiddag en deels in de namiddag onze valiezen klaargemaakt. Een immens werk, daar we redelijk wat cadeautjes en souvenirs hebben gekocht ;) Deze avond genieten we nog eens van een heerlijke Senegalese hamburger en erna met de taxi naar de luchthaven!
Zoals jullie wel weten staat ons vertrek gepland deze avond om 21u45. We komen dan aan in Brussel om 5u35. Ik heb net alle gegevens nog eens bekeken en kon concluderen dat er niets veranderd is in het vluchtschema!
Gisteren hebben we onze laatste 'echte' dag goed besteed. In de voormiddag zochten we nog naar de allerlaatste souvenirs op de markt van Grand-Yoff. En met succes! Iedereen heeft alles gekocht! We kunnen met een goed gevoel huiswaarts keren :)
Na de middag zijn we samen met de kinderen van de verpleegkundig directeur naar de dierentuin geweest! We leken net een jeugdbeweging die een uitstap maakte... 5 kinderen om ons heen! Na het bezoek van de dierentuin maakten we een rondvaart met een bootje op het moeras! Een leuke ervaring met vele grote en rare volgens.
Bij de terugkeer naar ons logement, stelde de verpleegkundig directeur voor om een laatste rondrit door Dakar en omstreken te maken. We zagen een monument en locaties die we eerder nog niet gezien hadden. De tocht duurde zo'n 2 uur!
Ondertussen was het al 20u30 alvorens we konden eten. We hadden al reeds lange tijd beslist om de laatste avond uit te gaan eten. We zochten een goed restaurant, waar ik en Rien tagliatelle met garnalen en Jana penne bolognaise bestelden. Achteraf aten ik en Rien nog een banana split en Jana een chocolade moelleux. Het was heerlijk!
Om de avond af te sluiten, besloten we naar een café (pub) te gaan om iets te drinken. Wat we daar allemaal gedronken hebben, gaan we natuurlijk niet aan jullie neus hangen ;) Wat ons wel opviel, er kwamen veel (oudere) mannen binnen... De reden was snel duidelijk... Je kon de trap opgaan, waar enkele vrouwen in korte rokjes of kleedjes te vinden waren ;)
We zaten dus goed! Vond ik toch... :) We bleven er tot 2 uur, waarna we de taxi naar huis namen.
Echt moe waren we nog niet, waardoor we allen beslisten nog een filmpje te kijken. Laat in het bedje dus, maar voor de laatste avond mag dit wel eens ;)
Deze namiddag houden we het dan ook rustig! Een echte planning hebben we niet meer... Iedereen nog eens een goeiedag zeggen en bedanken!
Onze excuses voor het lange wachten. We hebben regelmatig internetproblemen en zijn eerlijk gezegd het schrijven van het blog ook een beetje uit het oog verloren.
Twee weken geleden trokken we richting brousse (Ndiaga niaw). Het vertrek was al een avontuur op zich. Vanwege de lange rit, moesten we tweemaal overstappen in een andere taxi. Tijdens de eerste rit werkten de ramen van de taxi niet en dienden we deze manueel te bedienen. Manueel betekent hier dus letterlijk het raam omhoog trekken. Bovendien begaf ook de deur van de taxi het bij de afrit van de autostrade. Deze vloog zonder enige reden open, wat ons een hilarisch moment bezorgde.
Voor we konden vertrekken met de tweede taxi hebben we ongeveer een uur moeten wachtten. De taxichauffeur wou niet vertrekken alvorens zijn taxi vol zat met mensen richting Mbour (een volle taxi = 8 personen). Met honderd kilo bagage op het dak en in de koffer konden we vertrekken. De taxi ging niet snel vanwege het gewicht, waardoor de rit meer dan twee uur duurde.
Toen we in Mbour aankwamen was het al donker. We reden de parking op waar we onze laatste overstap zouden maken. Uitstappen hoefden we zelf niet te beslissen. Taxichauffeurs liepen met onze taxi mee, gooiden de deuren op en trokken ons letterlijk uit de wagen richting hun taxi. Een hectisch moment.
Na een reis van meer dan vier uur sliepen we bij het gezin van een dokter die we in ons ziekenhuis hadden leren kennen. Dit was in een gezondheidspost zelf. We werden heel vriendelijk ontvangen. Jana en ik sliepen samen en Sebastian sliep bij de schoonbroer van de dokter.
Bij de aankomst in het huisje viel ons op dat het daar bedrukkend warm was. De volgende dag was al snel duidelijk hoe dat kwam. Overdag behaalden de temperaturen daar een maximum van maar liefst 40°C en meer. Vanwege de hoge temperaturen werkte men daar enkel in de voormiddag en s avonds na 16u30.
Tijdens voormiddag hielpen we steeds de dokter bij de vele consultaties. We mochten onder meer de temperaturen en bloeddruk meten van alle patiënten, babytjes wegen en meten, etc. Het bijwonen van de consultaties was voor ons zeer interessant. Zo zagen we bijvoorbeeld voor het eerst een leprapatiënt. Het viel ons op dat vooral antibiotica voorgeschreven werd. Omwille van het beperkte aantal medicijnen die er beschikbaar zijn schrijft men voor bijna alle aandoeningen antibiotica voor. Men is er dan ook van overtuigd dat je met antibiotica zo goed als alles kan genezen.
In de namiddag hadden we pauze en namen ook voornamelijk rust. Door de hoge temperaturen waren we letterlijk van de kaart. Wanneer de temperaturen daalden vertrokken we met de ambulance naar de omliggende dorpen om te vaccineren. In de ambulance was slechts plaats voor vier waaronder een patiënt. Wij zaten met 8 volwassenen in de ambulance, niet echt comfortabel als je weet dat er in de brousse ook geen deftige wegen beschikbaar zijn. Het vaccineren vonden we allen heel leuk. Moeders kwamen van ver om hun baby te laten vaccineren. Soms moeten zij kilometers stappen tot zij een gezondheidspost bereiken. Het waren voornamelijk babytjes tussen 0- 11 maand die nood hadden aan een vaccin.
Voor en na het vaccineren hadden we steeds de gelegenheid de dorpjes te bezoeken. Deze bestonden uit strooien hutjes. Jana en mezelf zijn er letterlijk ons hart verloren. De natuur, de levensstijl, de families, etc. allemaal prachtig!
s Avonds aten we allen samen, zoals men daar gewoon is. Dit wil zeggen dat we met vier à vijf personen op de grond zaten en uit een grote schaal aten. Het eten was steeds overheerlijk.
Door de warmte was het niet eenvoudig om in te slapen, daarom namen we elke avond plaats op het domein van de gezondheidspost. We zaten er bij te praten over hoe de dag verlopen was.
Aangezien het die week Pasen zou zijn waren er overal Djembés hoorbaar. Toen Jana en mezelf de volgende avond niet konden inslapen door de warmte besloten we dan ook zon buurtfeest bij te wonen. Daarna assisteerden we s nachts nog bij enkele bevallingen. De eerste vrouw stapte met haar familie het centrum binnen. We namen haar bloeddruk, plaatsten een infuus en namen nog een malariatest af. Aangezien de baby in stuit lag, kon de vrouw daar niet bevallen.
Terwijl we wachtten op de ambulancier, kwam een tweede vrouw met haar familie op paard en kar het centrum binnen. Toen we de opening van de vrouw wilden nagaan, merkten we op dat het handje van de baby al volledig uit de vrouw stak. Ook deze vrouw mocht niet in de gezondheidspost bevallen. De ambulancier moet bij een oproep eerst 4km te voet wandelen tot aan zijn ambulance, alvorens hij kan vertrekken. Het duurde dus lang, en ook voor beide vrouwen was dit een ganse lijdensweg.
Daarna namen Jana en mezelf opnieuw buiten plaats. Het uitzicht was er prachtig. Elke avond was er volle maan. Deze gaf veel licht op het open landschap, waardoor we een mooi uitzicht kregen. Daarnaast was er ook de immense rust en stilte, enkel de geluiden van de vele insecten waren hoorbaar. Het contrast met het centrum kon niet groter zijn.
De vrouw van de dokter was een echte huisvrouw, een moederfiguur. Zij zag ons letterlijk als haar kinderen. Voor het eerst in weken kregen we opnieuw een gevoel van thuis zijn en door onze mama verwend te worden. Ook haar drie kinderen waren schatten. Ze hielpen bij het huishouden en in onze vrij tijd speelden we samen spelletjes.
Na ons avontuur in de brousse besloten we het eiland Gorée te bezoeken. Door de pittoreske kleurrijke huisjes en het vele artistieke werk hadden we er een echt Italiëgevoel. Het Italiëgevoel verdween echter snel toen we moesten wachtten op ons middagmaal. De Senegalese traagheid kwam opnieuw boven. Jana kreeg haar eten pas geserveerd een half uur nadat Sebastian en mezelf gegeten hadden.
Afgelopen zondag bezochten we het stadium Demba Diop waar wekelijks combatwedstrijden plaatsvinden. We namen plaats in de tribune waar we samen met de plaatselijke bevolking mee supporterden voor de favorieten. Een leuke ervaring.
Daarnaast zijn we deze week ook gaan surfen. Samen met onze begeleider deden we een gezamenlijke opwarming alvorens we in het water gingen. Onze begeleider gaf toe dat het niet de meest geschikte dag was om voor het eerst te surfen. De golven waren immens, maar hij beloofde ons dat we naar het einde van de les toe op onze plank zouden kunnen staan. Na vele malen oefenen zijn we er dan ook allen in geslaagd om op onze plank te blijven staan.
Gisteren bezochten we het roze meer waar we een tocht te paard deden. Er was de ganse dag felle zon waardoor we huiswaarts keerden met knalrode billetjes. Het roze meer is gekend voor het extreem hoge zoutgehalte en roze water. Het water was echter niet roze, maar bruin. Toch was het uitzicht er prachtig.
Verder zullen we deze week nog zwemmen in het opluchtzwembad en vooral veel eten. Aangezien iedereen ons nog wil zien voor we zondag terugkeren naar België, worden we overal uitgenodigd voor etentjes. Daarnaast proberen we onze resterende vier dagen optimaal te benutten en met volle teugen te genieten.
Opnieuw onze excuses voor het lange wachten op een update
van onze blog.
Om te beginnen willen we iedereen geruststellen betreffende
het ebolavirus. Voorlopig lopen we nog geen gevaar. Het is een ziekte dat zeer geconcentreerd
blijft in Guinee. We houden nauw contact met school en buitenlandse zaken.
Indien er gevaar zou dreigen, keren we terug naar België. Voorlopig dus GEEN
PANIEK!
De afgelopen twee weken liepen we stage, deze hebben we vorige
vrijdag positief afgerond. Deze week zullen we nog 4 dagen stage lopen in de brousse.
We zullen daar hoofdzakelijk vaccineren. Van deze vier dagen zullen we uiterst genieten
aangezien dit wellicht onze laatste stagedagen van de gehele opleiding
verpleegkunde zullen zijn.
Tijdens onze laatste weken stage in het ziekenhuis liepen we
ook een dag stage op het operatiekwartier. De interessantste operatie die we
bijgewoond hebben was een amputatie van het onderbeen.
Gisteren bezochten we nogmaals een ziekenhuis, in de avond
werkten we allen nog even voor school (leuk is anders mits het goede weer).
In eerste instantie was het de bedoeling om vandaag het
eiland Ngor te bezoeken. Onze chauffeur besliste hier enigszins anders over en
bracht ons naar het Parc Hann (mini-zoo).
Het viel ons vooral op dat de afsluitingen alles behalve veilig zijn. De dieren
zaten ook in hele kleine kooien en waren veel minder verzorgd dan in België.
Desalniettemin was het tof dit eens te zien!
Daarna deden we een safari zonder dieren (met de auto door
natuurgebied). Van putten in de weg merkten we niks, ahum, ahum (sarcasme).
Eens dit gezien bezochten we het eiland Ngor. We namen een
pirogue (kleine oversteekboot) naar het eiland. Er stonden vele huizen en er
was een mooi strand. We verkenden het gehele eiland en lagen wat op het strand.
Het bleek geen echte toeristische trekpleister, het eiland was namelijk heel
klein waardoor we snel klaar waren met
het bezichtigen ervan.
Op het vaste land (aan de overkant van het eiland) is het
een waar vissersparadijs. Zelfs kinderen worden ingezet om op zee te gaan
vissen.
Op het einde van onze dag namen we een verfrissende duik in
het water! Het was zeer aangenaam, tot we merkten dat we omsingeld waren door kwallen.
Het was een goedgevulde dag waardoor we nu uitgeteld in de
zetel zitten.
Na ons brousse-avontuur zullen we het blog opnieuw aanvullen
om onze ervaringen met jullie te delen.
Het weekend zit er weeral op. We weten dat we ondertussen al enkele dagen achterkomen, maar het is niet steeds gemakkelijk om na een drukke stagedag onze blog aan te vullen. Ook de weekends gaan snel voorbij. Zoals jullie wel weten bezoeken we steeds op zaterdag een ziekenhuis. Daardoor kunnen we enkel op zondag werken voor school en onze blog aanvullen. Afgelopen week verliep zeer vlot. Jana veranderde van dienst materniteit naar spoedgevallen. We staan dus met twee op dezelfde stageplaats. Op minder drukke momenten kunnen we eens met elkaar praten waardoor de tijd sneller vooruit gaat. Er zijn veel verschillende zaken opmerkbaar op deze stageplaats. Wondzorg, steriliteit en hygiëne, werktempo, etc. zijn duidelijk verschillend dan deze in België. Jullie hoeven dus zeker en vast geen schrik te hebben, we keren zeker terug naar ons vertrouwde landje. Afgelopen week kregen we te maken met een sterftegeval. Een jongetje van ongeveer 8 jaar (straatkindje) werd door de brandweer binnengebracht. Het kind was uiterst mager en had vermoedelijk polio (kinderverlamming). Het had reeds koud waardoor geen enkele hulp meer kon baten. Ook een meisje van 14 maand oud werd de spoed binnengebracht. Het was gevallen op een golfplaat en had een zeer diepe snijwonde van ongeveer 14cm thv de keel (bijna van oor naar oor). Gelukkig waren geen belangrijke bloedvaten en/of zenuwen geraakt. Men probeerde reeds op de spoedgevallen de snijwonde te hechten, maar tevergeefs. Het meisje raakte in een hypovolemische shock (teveel bloedverlies), alsook een intoxicatie van Lidocaïne (lokale verdoving). Tijdens het hechten van de wonde begon het kindje helemaal te schudden. Het werd onmiddellijk naar de intensieve zorgen overgebracht. Later die dag werd het meisje geopereerd. Deze operatie hebben we met ons drieën kunnen bijwonen. De dag nadien was het meisje "terug de oude". Ze was alert en actief.
Ook op Rien haar dienst verloopt alles goed. De studenten zijn niet altijd even vriendelijk maar Rien laat haar zeker niet kennen. Ze heeft zelfs deze week helemaal alleen chemotherapie gegeven aan een patiënte. Iets om trots op te zijn!!!
De zon scheen dit weekend heel fel. We profiteerden ervan om even naar de zee te gaan. De zon scheen zelfs zo hard dat Seba als een knalrode kreeft terug thuis kwam. Ook ik ben een beetje verbrand op de neus en schouders.
Verder verloopt alles zoals het hoort. Vandaag hebben we ons huisje gekuist, met alle gevolgen van dien.... het huisje is proper en de trekker brak in twee. Morgenavond naar de winkel en we kunnen terug een tweetal weken verder. Doordat het uur afgelopen nacht bij jullie veranderde, is er een verschil van twee uur. Wanneer het bij jullie 20 uur 's avonds is, is het bij ons nog maar 18 uur.
We zullen proberen om onze blog iets vlugger aan te vullen, want 11 dagen is een redelijk lange tijd! ;-)
Ondertussen al 23 uur gepasseerd, waardoor we ons bedje gaan opzoeken! Slaapwel!
Maandag, na een "drukke" werkdag hadden we een
afspraak bij de verpleegkundig directeur.
Het is met hem dat we de meeste zaken regelen, dus ook alles betreffende ons
logement.
Bij onze aankomst had hij gezegd dat het logement vrij was voor zeker 1 maand,
maar voor de tweede maand was het nog niet zeker.
Hij kon ons mededelen dat we volgende maand in ons huisje mogen blijven zolang
er niks tussenkomt. Wanneer we het logement moeten verlaten zal hij het ons
komen vertellen en gaat hij mee zoeken naar een oplossing.
We hopen dat we hier gedurende de volledige periode kunnen verblijven!
Dinsdag gingen Rien en ik op zoek naar een verjaardagscadeau
voor Seba.
We klopten aan bij de overbuur met de vraag of hij niks tof en typisch van hier
wist als cadeau.
Hij zei dat er veel te vinden was op de markt en vergezelde ons bij onze
zoektocht.
Twee uren lang liepen we de markt af op zoek naar iets tof voor Seba.
Uiteindelijk niks deftig gevonden, helaas. We besloten dan maar naar de winkels
te gaan en wat eten te kopen. Het was ondertussen al half 8 en het begon donker
te worden.
Seba had al lang eens zin in spaghetti dus kochten we spaghetti! Daarnaast
gingen we nog naar de bakker waar we taartjes en koffiekoeken kochten.
Geen cadeau dus, maar wel een overvolle maag!
Midden in de nacht, toen onze man des huizes dus jarig was,
besloot Rien naar zijn bed te stappen en kei luid: GELUKKIGE VERJAARDAG SEBA!, te roepen. We waren natuurlijk allebei
geschrokken.
Woensdagavond na het werk zijn we dan naar buiten gegaan en
hebben we een goede pizza gegeten om Seba zijn verjaardag nogmaals te vieren!
Vandaag was het een iets mindere dag, iedereen voelde zich niet echt 100%, maar
dat zal wel snel overgaan!
Op onze stageplaatsen gaat het nog steeds goed.
Rien heeft vooral diverse wondzorg uitgevoerd, chemotherapie en infuustherapie
gegeven, bloedafnames gedaan en de dokters geassisteerd bij puncties en biopsies.
Ook heeft ze naar twee bevallingen komen kijken bij mij op de materniteit.
Bij 1 van de bevallingen mocht ik echt assisteren en het kindje op de wereld
trekken! Het is een meisje en alles gaat goed met haar!
Seba heeft ongeveer dezelfde zaken gedaan op stage, waaronder het naaien van
een vinger!
Zoals jullie horen gaat alles hier goed en beleven we elke
week wel iets!
Onze excuses dat het opnieuw even duurde vooraleer we het blog aanvulden.
Het internet was deze week niet optimaal.
Onze tweede stageweek is snel voorbij gegaan met een positieve evaluatie als gevolg.
Donderdag was een stagedag zoals alle andere dagen. Elk had zijn werk en de dag verliep behoorlijk snel.
Toen we na het bekijken van een film in ons bed wouden kruipen deed ik een, voor niet iedereen even, leuke ontdekking.
We hadden namelijk bezoek van een salamander.
Jana en mezelf probeerden het beestje te vangen, Sebastian wou het eerder volledig uit de weg ruimen. Misschien toch een beetje bang? ;) Uiteindelijk is het dier aan onze aandacht ontsnapt. Waarschijnlijk zit hij onder de lamp waar wij niet bij kunnen.
(Voor de geïnteresseerden onder jullie is een filmpje op facebook te vinden).
Vrijdag viel er zowel op materniteit, urgences als chirurgie weinig werk te verrichten.
We brachten dan maar een bezoekje aan elkaars dienst.
Tijdens de week hadden we een uitnodiging gekregen om op vrijdagavond gratis te gaan eten. Een uitnodiging die we niet lieten liggen.
Even het eten raden? Opnieuw hamburgers!
Dit vinden wij natuurlijk niet zo erg, want na een weekje rijst kan een grand hamburger met ei en frieten toch goed smaken ;)
Na een gezellige babbel keerden we met een goed gevuld buikje terug naar onze studio.
Voor Jana en mezelf was inslapen geen probleem. Sebastian daarentegen had nog steeds schrik ongewild een salamander te ontmoeten.
Zaterdag besloten we opnieuw een ziekenhuis te bezoeken en een lokale markt met kleren en accessoires te bezichtigen.
Een rustig dagje, want het was maar liefst 28 graden!
Ook vandaag is het opnieuw heel warm. We namen deze voormiddag deel aan een activiteit die het ziekenhuis organiseerde.
Deze namiddag werken we allen terug aan onze bachelorproef of stageverslag.
Nadien zullen we nog wat genieten van het mooie weer en een vrouwtje bezoeken die we deze week ontmoet hebben.
Misschien een interessant weetje: haar man heeft maar liefst 43(!) kinderen bij 4 vrouwen.
We zijn alvast benieuwd naar de verhalen en houden jullie dan ook met plezier op de hoogte.
Tijd gevonden om onze blog aan te vullen. Gisteren, na een 'harde' dag 'werken', zijn we naar de markt geweest om drank en waskommen te kopen. Twee hilarische zaken zijn daar gebeurd; 1) Rien 'vergat' extra geld mee te nemen, waardoor we geen drank meer konden kopen... 2) Er worden ook vissen op de markt verkocht, waardoor Jana het zo nodig vond om daar eens in te gaan staan :) RESULTAAT: ons huisje stinkt nog!
's Avonds hebben Jana en Sebastian nog een film gekeken terwijl Rien al in dromeland was :)
Na een lange werkdag van vandaag, hebben we de omgeving van het ziekenhuis verder uitgekamd. De plaatselijke bevolking had ons reeds laten weten dat achter het ziekenhuis een grote plas water lag. Vandaar de zovele muggen 's avonds.
De bedoeling was om die plas te bezichtigen, maar we zijn afgedwaald naar een sociaal centrum. Jonge kinderen kunnen er voetballen en basketballen. We kregen de kans om mee te doen, maar hebben die geweigerd. We beloofden wel om morgenavond een spelletje mee te spelen :)
Na onze wandeling/ontdekkingstocht, gingen we ons eten halen. Wat was dat... Een plateau vol erwten in bruine saus... Onze keuze was vlug gemaakt -> hamburger eten rechtover het ziekenhuis!
Erna nog wat bananen en brood voor morgen kopen, en het eerste deel van onze avond zat erop. Na het typen van dit blogbericht, gaan we nog wat 'TV' (filmpjes op laptop) bekijken en erna ons bedje opzoeken!
We zitten ondertussen al aan de helft van de week! Tijd gaat snel! Onze plannen voor dit weekend zijn ook al gemaakt; ZATERDAG: ziekenhuis bezoeken ZONDAG: werken voor bachelorproef en schoolzaken
Ah
ja, Jana en ik zijn trouwens redelijk stijf... Blijkbaar redelijk
opvallend voor sommige mensen, aangezien we aangesproken worden over ons
'wandelgedrag' ;) Komisch!
Eerst en vooral willen wij onze excuses aanbieden dat het
zolang duurde vooraleer we iets van ons lieten horen.
Dit komt doordat het internet hier drie dagen niet gewerkt heeft.
Als tweede willen we laten weten dat Jana weer volledig de oude is. Geen zorgen
dus! ;)
Het verlangen naar een hamburger was hier vorige week groot.
Daarom besloten we vrijdag, om het weekend in te zetten met hamburgers.
Die hebben ons echt gesmaakt! Dit weekend hebben we ook een ander ziekenhuis
bezocht, zeer interessant.
Qua werking was het ziekenhuis toch vergelijkbaar met het ziekenhuis waar wij
stage lopen.
Vervolgens hebben wij een heleboel inkopen gedaan, zodat we
deze week na stage niet meer naar de winkel hoeven. De winkel was zeer groot en
iets duurder dan we gedacht hadden.
Toch weerhield het ons niet om een grote pot Nutella en enkele typisch
Belgische zaken mee te nemen.
Dat missen we toch wel. In de winkel kwamen we een jonge vrouw tegen uit
Brussel.
Ze is de liefde gevolgd en werkt hier nu in de haven sinds November. Leuk om
hier in Senegal ook even Vlaams te kunnen praten, want het dialect Wolof blijft
voor ons toch zeer moeilijk.
Nadien namen we de bus terug naar het ziekenhuis. Dit was de eerste keer en
zeer leuk.
Op die manier hebben we veel van de stad gezien. Vooral Sebastian en mezelf
dan, want Jana lag te slapen aangezien ze die dag ziek werd.
Het weekend verliep verder zeer rustig. Jana en Sebastian
werkten aan hun bachelorproef, terwijl ik genoot van het zonnetje (met alle
gevolgen nadien!) en enkele stagedocumenten in orde bracht. Daarnaast hebben we
ook veel gesprekken (met bekenden en vreemden) gevoerd op het domein van het
ziekenhuis, aangezien we hier nooit even met rust gelaten worden.
Senegalezen zijn namelijk heeeeeeeeeel sociaal J.
Vandaag zijn we uitgerust en met volle moed terug een nieuwe
week gestart.
Jana had deze voormiddag voldoende werk, maar in de namiddag was het terug
rustiger.
Bij Sebastian en mezelf verliep de dag zoals gewoonlijk. Het was zeer aangenaam
werken.
Rond 18u besloten Jana en Sebastian om nog een rondje te
gaan lopen.
Om 19u kwamen ze uitgeteld terug thuis. Ikzelf had ondertussen al voor het eten
gezorgd ;).
A bientôt
Groeten,
Jana, Rien en Sebastian
[Rien]
Bonjour madames et monsieurs!
Gisteren hadden we besloten een hamburger te gaan eten.
Toen we in het mini-restaurantje aankwamen (recht tegenover het ziekenhuis)
besloten we iets typisch van hier te eten in plaats van een doorsnee hamburger.
We besloten alle drie om chawarma uit te proberen.
Het is een soort van pittavlees met wat groentjes en frieten, gewikkeld in een
kleine wrap.
We mochten boven plaatsnemen.
Het was er zeer kalm en we hadden uitzicht op het ziekenhuis. Eens besteld was
het even wachten op het eten.
Tijdens het wachten sloegen we eenpraatje met de broer van de baas, best gezellig!
Daarbovenop kregen we de code van het wifinetwerk, superhandig natuurlijk!
Na het eten, wat ons alle drie zeer goed bevallen is, besloten we natuurlijk
nog even te internetten. Het netwerk bleek zeer goed te zijn en daar waren we
allen blij om (aangezien men in het ziekenhuis geen deftig wifinetwerk heeft L).
Daarna kochten we nog wat brood en bananen om als dessert in
ons huisje op te eten.
Dat heeft zeker gesmaakt. Met het weinige internet dat we hier op de campus
hebben, zijn we er toch in geslaagd enkele filmpjes van Wauters vs. Waes te
bekijken.
Eens dit gedaan, was het alweer tijd om in ons bedje te kruipen.
Het was alweer een vermoeiende dag en we kijken allen echt uit naar het
weekend.
Vandaag, na een stevig ontbijt was het tijd om de laatste
werkdag van de week in te zetten.
Nog even gaan werken en dan kunnen we even genieten van 2 dagen rust.
We zijn van plan om in het weekend eens een ander ziekenhuis
te bezoeken.
Dat lijkt ons zeer interessant! Daarnaast zullen we helaas ook nog wat moeten werken
aan onze bachelorproef (behalve Rien natuurlijk :p).
