Hallo daar aan mijn medelezers,

Vandaag weer vroeg opgestaan, ja dat hoort er bij als je de bergen intrekt. Wel vreemd is dat het hier geen pijn doet. Niet dat ik thuis problemen heb met opstaan hoor, integendeel, als het moet dan moet het. Wat wel leuk is, is dat hier het ontbijt al lekker staat te geuren als je onder de douche uitkomt. En thuis moeten we daar natuurlijk zelf voor zorgen.

Dus al heel vroeg stond Jan bij mij, en moest ik mee buiten komen kijken naar de Tatra. Jongens, wat een beeld zeg. De tranen  kwamen in m’n ogen, en nee, niet van de ajuin of de zon. Dit was adembenemend. Ik ben al dikwijls hier geweest, maar zo, neen, dit beeld, dat was al jaren geleden dat ik dit nog voor mijn ogen gezien heb. Ik heb dan maar dadelijk mijn portrettentrekker boven gehaald en foto’s beginnen trekken. Ik mocht zelfs de pantoffels van Jan aan doen. Toen was ik plotseling niet meer te houden, alles kon niet vlug genoeg meer gaan.

Zonder nadenken ben ik van het een het ander ingevlogen. Ik moest en zou snel, heel snel weg zijn.

Ik had het er gisterenavond nog met jan over gehad. Ik zei, “Jan, morgen ga ik naar Tatranska Lomnica”. Jan lachte en zei; ” Gaat niet jongen, morgen regen, de ganse dag “. Mannekes, ik zou gejankt hebben, maar dat heb ik nogal eens dikwijls als het me niet gaat. Ik dacht ja, we zien wel weer morgen.

Dus, wat ik nu zeg is niet mooi, maar…. Een gids weet ook niet alles.

Ik heel snel naar het station gegaan, lees maar gelopen, want dat was het bijna. De trein op, en ikke weg. Mijn lichaam beefde van de spanning. Ik keek uit op die Tatra, die onmenselijk grote en gevaarlijke Tatra, die ik vandaag toch weer een klein, ja zeg maar klein beetje ging bedwingen. Ik zal twee toppen doen, dat is mijn plan.

Onderweg nog samen gezeten met Franse madammekes. Ik moet daar toch iets uitgestraald hebben, want die waren uitgelaten als ze hoorden dat ik uit Belgie kwam, en een beetje hun taal kon verstaan. Hun gids was een Slowaaks meisje, en die vroeg wat mijn plan was. Toen ik dat vertelde, zei ze dadelijk, dat ik daar niet alleen kon gaan, en dat zeker niet mocht. Trouwens, die stonden allemaal met hun mond open toen ze hoorden dat ik daar alleen was, dat konden ze maar niet begrijpen. Er was er zelfs eentje bij die me een aanbod deed om mee verder te reizen. Heb ik maar afgeslagen hoor, trouwens ze was veel te oud voor mij. En ik vertelde haar dat ik thuis een hele lieve, en mooie vrouw en kindjes had. Vond ze jammer, want ik mocht altijd mee in haar valies zei ze.

Maar toen moest ik die gidse nog zeggen dat ik van plan zou veranderen. Ik heb ze maar wijs gemaakt dat ik dat niet alleen zou doen. Het was ondertussen toch tijd om af te stappen van die electric sjoek.

Jongens, het kon niet snel genoeg gaan. Ik heb bijna gelopen tot aan de eerste liftstop. Vraag maar aan Anja, want die belde me net om iets te vragen. Ik kon bijna niet antwoorden van de spanning en het hijgen, zo snel ging ik bergop.

Dan snel tickets gekocht, eentje tot Skalnato pleso, en dan nog eentje voor Lomnika stitt. Wel duur zeg, in totaal moest ik hier 33 € betalen. Maar het loont de moeite. Eerst neem je een lift die wel 2km lang is en een hoogte overbrugt van wel 800 meter. Dan kom je boven en van daaruit kan je kiezen, ofwel ga je naar Lomnika stitt, ofwel neem je eerst nog een andere lift, en van daaruit kan je de eerste top beklimmen. Dit heb ik eerst gedaan, ik moest wel nog een kaartje van 8€ bij kopen.

Eenmaal boven gekomen, moest ik mijn gids wel gelijk geven hoor. Jongens, hier leek het dus echt winter. Er waren plaatsen waar je de wandelweg niet meer zag, zoveel sneeuw lag daar. Wel heel tricky, zeg. Jan had weer eens gelijk, heel, heel gevaarlijk.  Even twijfelde ik, en genoot ik van de sneeuw, maar dan heb ik mijn moed bijeen geraapt en de tocht naar de top ingezet. Ik had Anja nog gebeld om te zeggen wat ik ging doen, zij raadde me dit natuurlijk dadelijk af, en gelijk had ze. Maar ik ben er toch maar dadelijk aan begonnen, ik kan ook niet luisteren he? Zolang alles goed gaat, heb ik het daar heel moeilijk mee. Ik had ze wel beloofd van uiterst voorzichtig te zijn, en dat heb ik ook gedaan. Buiten een paar klifs buiten de pad, en een gladde sneeuwtop op gegaan, heb ik niets buitensporig gedaan. Ik denk dat ze me nooit nog een ticket boekt als ze dit allemaal leest. Foto’s volgen nog hoor, en het zal meer dan de moeite zijn, dat beloof ik.

Eenmaal de top bereikt, (ik begrijp het zelf ook niet, maar ik zit beter in vorm dan vroeger. Ik ben ook veel minder bang van alles. Is dat nu omdat ik te lui ben om bang te zijn, of heb ik meer wilskracht gekregen en een drang om dat allemaal nog eens mee te maken en te zien voor ik oud ben, ik weet het niet. Beslissen jullie, die me kennen daar maar zelf over), wat foto’s genomen en terug aan de afdaling begonnen, een paar keer op mijn bek gegaan in de sneeuw!! Oh wat was die glad. Terug de lift genomen naar Skalnato pleso. Even gerust, en dan was het tijd voor het grote werk.

De langste en hoogste kabelbaan ter wereld gaat mij naar Lomnika stitt, 2800 meter brengen. Van 1200 meter naar 2800 meter in één stuk, zonder een paal er tussen, ongelofelijk. Deze kabel is een km lang en overbrugt een hoogte van bijna één km. De moeite, meer dan de moeite.

Eenmaal daar boven aangekomen, weet je niet wat je ziet. Je hoeft dan ook niet veel meer te klimmen voor je aan de top bent. Het weer zit ontzettend mee. Er staat heel veel koude wind, ijzige koude pokke-wind. De snottebellen beginnen ongevraagd uit je neus te lopen. En dan is het ….ja, zeg maar koud, heel koud. Maar dat deert niet, althans mij toch niet. Je kon kijken, en ver kijken. Er zijn verschillende mensen die snel naar de chata gaan om wat warms. Nee hoor, ik niet, ik begin te leven. Adrenaline, jongens, adrenaline, je voelt dat gewoon komen, je wil meer, hoger en langer boven blijven. Wat een pracht, ik wou dat ik hier kon blijven.

Ik heb foto’s genomen tegen de sterren op. Ik had al in het snuitje dat iemand mij al een hele tijd aan het observeren was, maar ik wist niet waarom. Ik dacht waarschijnlijk door mijn grote dikke portrettentrekker. En plotseling stond die man bij me, hij wou weten van waar ik was, en wat me hier in de Tatra bracht. Bleek hij een Pool te zijn die in zijn jonge jaren alpenist was. Hij wist me te vertellen dat hij alle toppen daar -en dat zijn er veel- beklommen had met zijn groep klimmers, een vaste groep. Het was in zijn studenten tijd, zei hij me. Nieuwsgierig als ben, vroeg ik wat hij gestudeerd had. Blijkt hij een dokter te zijn die als dokter werkt, en ook nog in zijn land lesgeeft aan de universiteit. Leg dan maar uit dat je fabrieksarbeider bent, en dat je droge batterijen helpt maken en testen.

Hij was ervan onder de indruk dat ik ook, zoals hij, gefascineerd was door de bergen. Hij heeft me zijn levensverhaal gedaan. Ik was er van onder de indruk, hij eerder beroerd. Maar daar gaan we het niet over hebben.

Hij heeft me dadelijk een kado gedaan. Hij had voor mij een kaart van de chata gekocht met de originele stempel er op. Ja, zo gaat dat hier, elke chata heeft zijn eigen stempel, en als je als klimmer die chata haalt, mag je daar een stempel van op je kaart zetten.

Na nog wat gepraat te hebben, zijn we samen iets gaan drinken in de chata. Toen stelde hij me voor om samen af te dalen. En hij zou me het dorp en het kuuroord, waar hij verbleef, laten zien. En ik moest dan maar afkomen, zei hij.

Let’s go, dat waren telkens zijn woorden als het gesprek stil viel. Let’s go en let’s live. En lachen dat hij dan deed. Raar he, zo een dokter die je in de bergen leert kennen.

Zo, ik met hem mee naar Vrbov. Een dorp met een kuuroord. Leek me heeeel interessant.  En ik denk, ik moet er nog eens over slapen, maar ik denk….. dat onze Staf morgen lekker gaat ontbijten, en dan heel lang, maar dan ook heel lang gaat kuren in lekker warm water met een beetje van dit en dat er in. Kijk daar maar eens voor op het internet. Want die dokterspraat die kon ik na een pivo al niet meer volgen.

Zo, tot morgen dan, met een heel proper en uitgerust  en uitgekuurd Stafke.

Ik kijk er al naar uit, naar al die baden met kuren, of zijn wij het die kuren hebben die gaan baden.

We zien en horen het morgen al wel weer.

Van Staf.

Daaaaaag