Inhoud blog
  		• Belofte maakt schuld.......
  		• Dag 8. Vertrek vanuit Poprad naar België.
  		• Dag 7. Poprad Aqua City.
  		• Dag 6. Tatranska Lomnika, Stary smokovec Vodopad, Hriebenok, Tatranska Lomnika.
  		• Dag 5. Poprad en Poprad Aquacity.
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Staf Verlinden in Slowakije.
    Stappen in Het Tatra gebergte.
    07-08-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voorbereidingen.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hallo daar allemaal,

    vandaag een blog aangemaakt.
    Zo kunnen jullie allemaal, indien je dat zelf wil natuurlijk, mijn reis in Slowakije een beetje mee beleven.

    Het zal zeer zeker mooi zijn voor  mijn vrouwtje en de kids.

    Anja heeft al heel veel geregeld voor mij hoor.
    De bagage die ik mee moet nemen, de rugzak, medicatie en allerhande documenten.
    Moest ik haar niet hebben dan zat ik al in Bratislava op het politiekantoor of  lag ik daar al in het hospitaal denk ik.

    Staf

    07-08-2010 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    01-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laatste voorbereidingen.
    Hey, hallo daar,

    hier ben ik dan weer met wat nieuws.
    Anja en ik hebben al heel wat wandelroutes doorgenomen.
    We moeten goed opletten en kunnen niet zomaar een route nemen.

    We moeten goed uitkijken dat ze doenbaar zijn voor mij.
    En wat ik zeker niet mag vergeten, is dat ik gans alleen ben.
    Ik moet er vooral op letten dat ik mijn routes niet te lang maak, en dat ik zeker 's ochtends op tijd vertrek.

    Weet je, met die taal daar, spreek je niet zo maar iedereen aan, ze begrijpen er tocht niets van.
    Geen Duits, geen Engels, wel Russisch, maar dat ken ik dan weer niet.

    Hopelijk valt het weer een beetje mee, en zit ik daar al niet mee.

    Vandaag heeft Anja mij al ingecheckt, dat ging vlotjes, dus van de vlucht zijn we al zeker.
    Ik weet ook al welke bus ik in de luchthaven van Bratislava naar het station moet nemen.
    En dan een rechtstreekse treinrit van vijf uurtjes naar het mooie Tatra gebergte.

    Dus 's avonds ben ik al ter plaatse, en kan ik hopelijk mijn allereerste halve liter Slowaaks bier al binnen gieten,
    ter voorbereiding van de lange staproutes.

    Dus nu maar verder aftellen naar D-day, en dat is 12 september 's ochtendsvroeg.

    Ik ga al wat foto's plaatsen van een vorige trip.
    Zo kunnen jullie al mee in de sfeer komen, en kijken naar al dat moois dat ik volgende week en daarna ga te zien krijgen.

    Tot het volgende verhaal.

    Staf
























    01-09-2010 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    12-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vertrek uit België.

    Hey,

    Mijn voorlopig laatste nacht thuis. Slecht geslapen zeg, zenuwen denk ik, om me niet te verslapen, want we moeten al vroeg op.

    Zes uur waren we al wakker, zeg. Dan maar opgestaan en een stevig ontbijt genomen. De laatste spulletjes bij elkaar genomen, en wijle weg. Op naar Charleroi, voor mijn eerste vlucht met Ryan Air. Al veel van gehoord, maar nooit mee gevlogen. Toch een beetje ongerust, want maar één stuk handbagage? Dat is voor mij al moeilijk natuurlijk, want ik wil mijn fotomateriaal en mijn laptop mee hebben.

    Man zeg, gewikt en gewogen, of hoe zeg je dat, om alles toch maar mee te krijgen. Ik had een extra koffer geboekt, en mocht daar tot 20kg in stoppen. Dat is al heel wat. Ja, dat moet je maar eens proberen dan? Mijn handbagage, kleine rugzak, woog 9,5kg en mijn grote rugzak (koffer) woog maar liefst 19,8kg. Na China had ik mezelf voorgenomen van nooit nog met zulke zware rugzakken te zeulen, want dat is dus echt niet te doen hoor. Maar ja, je ziet wel he. Een reserve broek, reserve stapschoenen, en dit en dat, en voor je het weet is het 20kg.

    Geen gezeur dacht ik, het zijn maar enkele km, en dan hoef je alleen nog maar je dagrugzak mee te nemen.

    Ja, goed. Maar je moet ook nog overal rond zeulen me die handel. Naar het vertrekpunt. Dan van het vliegtuig naar de bus. Ja, en die had ik dadelijk gevonden. En ik mag fier zijn, want ik als enige wist ik hoe het in Bratislava werkte.

    Ik had mijn huiswerk gemaakt via het internet. Ik wel, ja. Ticket nemen aan de automaat, ticket van 70 eurocent is genoeg. Dan bus 61 nemen tot aan het station en dan de trein. Ja, ik was daar net een schoolmeester aan die bushalte aan de luchthaven. Niemand wist hoe het moest. Ook niet makkelijk, zeg.  Nergens niets omschreven, en dan aan die automaat alleen Slowaaks, niks Engels. Ik wist het wel natuurlijk. Maar in al mijn "tulemeut" en "uitgeleg", zag ik een bus aankomen. Die stopt.  Ik ben nog een Nederlander ... ja, een Nederlander, heb ik nu al spijt van natuurlijk, aan het verder helpen. Want die wist het weer beter, dacht hij. Ken je wel he?  “Nou, ik denk” ...liegt die ook al meteen, want als Nederlander zijnde kan je niet denken.  Ik betaal wel aan de driver, zegt hij. Kan natuurlijk niet. Maar ondertussen vlieg ik met mijn hele handel, die 39kg, ook die bus op. Wij een beetje aan het praten, want hij vroeg waar ik heen ging, en vanwaar ik Slowakije zo goed kende. Dacht ik, ik vraag toch even aan de mensen of ik goed zit, want toen viel mijnen euro dat ik vergeten te kijken was naar het nummer van de bus.

    Wat dacht je? Fout natuurlijk, bedankt Nederlander!! Gelukkig was er iemand aan boord die een beetje Engels praatte, en me geholpen heeft.

    Van de bus afgegaan met men hele meute, snel even wat straten over gelopen, en ja hoor, daar was een halte voor bus 61. Zo terug die bus op. Ineens hoor ik iemand in het Engels iets  vragen van 'station'. Yes, antwoordt die Slowaak. Ik, zo snel ik kon naar buiten gekeken, ... een heel groot gebouw ... oei, snel mijn hele handel bij elkaar genomen, en die bus uit. Op naar die bulding. Gelopen, nog gelopen, en warm die dag, ik zweette als een paard. Man, dit geloof je niet zeg, dat was het stadium. Ik had die kerel blijkbaar verkeerd verstaan. Jongens, weer helemaal terug naar die bushalte. Uiteindelijk dan met drie verschillende bussen toch nog op tijd in het station geraakt. Ik had verdomd veel goesting in een pivo, maar durfde er geen te drinken uit schrik om nog meer stommiteiten uit te halen. En ook om niet moeten te plassen natuurlijk, want ik kon mijn materiaal niet alleen laten in de trein. Gek he.

    Dan verder een onbewogen treinrit gehad. Saai, zeg en een pokke-end rijden. Wat duren 5 uren in een trein zonder eten en drinken lang.

    Dan in Poprad aangekomen, had Anja een taxi geregeld voor mij, lief he. Ik had gezegd dat ik dat stuk wel te voet zou doen, maar zij het had het beter geregeld. Bedankt Anja, dat was heel lief en goed geregeld van je.

    Trouwens nog eens bedankt aan Anja en de kinderen, dat ik dit avontuur weer mag beleven zeg.

    In mijn kamer aangekomen had de vrouw des huizes mij een overheerlijke maaltijd klaar gemaakt. Daar heb ik enorm van genoten hoor. Een paar stevige pivos naar binnen gewerkt, en toen was het slaaptijd, want mijn kaarsje was op.

    Zo, ik ga nu maar stoppen met tikken, want seffens rammel ik dat ding hier al kapot, en ik moet, mag, nog een week blijven.

     Daaaaag.

    Staf in Poprad

    P/s: foto's volgen later nog.

    12-09-2010 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    13-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 1: Poprad en Strbske Pleso.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hey,

    Alweer slecht geslapen vannacht. En aan het bed of kamer ligt het niet, want dat is weer dik in orde. Ik had om 8h30 ontbijt gevraagd, omdat ik dacht van het vandaag wat rustig aan te doen. Maar ik lag om 6h00 al wakker in m'n bed, en ben dan maar om 6h30 opgestaan. Ik denk dat ze me zo vroeg bezig gehoord hebben, want even later stond mijn ontbijt al klaar.

    Jongens, wat een feest, zeg.  Als ik zo elke dag moet ontbijten en alles opeten, dan kan gerust mijn vlucht afzeggen, want dat rol ik toch naar huis. Gelukkig is de vlucht al betaald en zal ik misschien best maar iets minder eten.

    Gisterenavond nog een lang gesprek gehad met de huisbaas, verhuurder, gids, lees dus: Jan, want hij is hier alles. Hij wist me heel wat te vertellen. Jammer genoeg allemaal dingen die ik eigenlijk helemaal niet wou horen, en waarvoor ik zeker niet naar hier gekomen ben.

    Ik kreeg een totaal verbod om de hoge Tatra in te gaan, wegens veel te gevaarlijk. Jan wist me te vertellen dat het er nu al heel koud was en dat het er zelfs op sommige plaatsen al sneeuwde. Er is ook in augustus en september heel veel regen gevallen, en vandaar dat het er zeer gevaarlijk zou zijn. Ik dacht, ok, goed dan, dan gaan we toch gewoon naar het Slowaaks paradijs. Lap, wat dacht je? Nee, dit zeker niet doen, zegt Jan, daar is het nog gevaarlijker. Ik dacht er het mijne van, tot dat Jan begon te vertellen van twee buitenlanders, die niet wilden luisteren, en hoelang die reddingsoperatie geduurd had, en wat die twee heren mochten betalen aan schade vergoeding. Want zo een hefschroefzweefvliegtuig, lees helicopter, laten uitrukken hier in de bergen, dat schijnt al wat te kosten, en daar draai je in zulke omstandigheden zelf voor op.

    Ja, dan maar een ander plan gemaakt. Poprad verkennen en dan de lage Tatra maar in, dacht ik…

    Twee uur in Poprad rond gelopen. Jongens, ik was dat daar ineens kotsbeu. Ik moest en zou die hoge Tatra in gaan. Ik heb onmiddellijk naar Anja gebeld, en gezegd dat ik toch de hoge Tatra zou intrekken. Jongens, die was blij, die vond mij een èchte man… ... Nee hoor, ik heb een saus meegekregen van hier tot in Tokio!!  Waarom doe je dat nu, zei ze?

    Ja waarom? Ik kon er echt niet aan doen, iets in mij wilde dat.

    Een ticket gekocht voor de boemel (trein), en ik weg. Jongens, ik zag de bui al hangen toen ik naderde, maar was nog zo dom om door te gaan. Ik had plannen, ik voelde me sterk, ik zou stappen, stappen en stappen. Ik zou de lift nemen tot het hoogste punt, en dan de top gaan doen.

    Ineens, drup, drup, neen dat waren geen druppels, dat waren vlaaien, en voor ik het door had begonnen die nog pijn gaan te doen. Hagel! Ja, hagel als knikkers zo dik. Bliksem, donder, hagel en regen, je kon het zo gek niet vernoemen of het was er bij.

    Gelukkig was ik net dicht bij een chata, en heb ik van die ellende maar een deugd gemaakt. Ik heb mezelf dan maar op een pivo getrakteerd. Niet dat ik die verdiende hoor, want was ik een half uurtje vroeger geweest, zou ik heel anders gefloten hebben. Want dan had ik de lift al genomen. Ik heb daar een hele tijd in die chata gezeten, voor ik kon vertrekken, en dan was ik nog helemaal nat geworden.
    Ik heb daar wel een heel tof koppel leren kennen. Mensen uit Bratislava, hij blijkt een piloot bij Jet air te zijn. We hebben heel wat gebabbeld hoor, heel interessant zoals hij over zijn piloot zijn, en over Bratislava vertelde. Na de regenbui afscheid genomen van die mensen.

    Dan maar terug de boemel opgezocht, en mijn terugreis naar poprad aangevangen. In Poprad nog een toer gemaakt en dan maar richting kamer getrokken. Genoeg geweest voor vandaag.

    Morgen is mijn eerste werk, een nieuwe poncho kopen, want dat kan je hier echt niet missen.  

    Zo, vandaag vroeg naar bed, want voor morgen heb ik weer grote plannen. Ondanks dat het me afgeraden wordt, ga ik morgen toch maar weer eens proberen in Stary Smokovec. De grote watervallen bezoeken.

    Slaapwel, en tot morgen.

    Staf

    13-09-2010 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    14-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 2: Stary Smocovec.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hey,

    Vannacht weer niet goed geslapen, zeg. Ik denk dat ik Anja naast mij mis. Ik heb ook een gevoel dat ik niet warm genoeg heb, en dat ik hier door niet vast slaap. Straks iets in mijn hand nemen voor ik ga slapen, misschien helpt dat wel, hahaha.

    Zo, dan maar weer vroeg opgestaan, douchen, aankleden en rugzak klaar maken.

    Deze morgen weer een prachtig ontbijt gekregen. Kijk maar eens naar de foto (volgt later).
    Je krijgt er meteen honger en zin van, dat weet ik wel zeker.

    Tijdens het ontbijt kwam Jan, mijn gids en toeverlaat, een praatje maken met mij. Hij moest natuurlijk weten waar ik de dag voordien uitgehangen had, ondanks zijn verbod om de hoge Tatra in te gaan. Nu moest ik natuurlijk bekennen, hij was niet echt blij hoor. Ik moest meteen al mijn gegevens terug opschrijven, zoals telefoonnummer en e-mail. Dat was voor het geval ik niet tijdig zou terug zijn. Ik hoop dat ik je niet met de politie en ambulance moet komen zoeken, zegt hij nog. Ik geloof eigenlijk dat hij mij al een beetje door heeft. Want ik had me verraden door te zeggen dat ik een ticket van een week gekocht had voor de “electric stjoek”, zo noemt hij de boemel-trein.

    Na nogmaals een verwittiging gekregen te hebben, wou hij weten waar mijn trip vandaag naar toe ging. Ik heb dan maar opgebiecht, en gezegd dat ik naar de watervallen van Smokovec wou gaan. Ondanks mijn vorig verbod, kreeg ik nu toch de toestemming. Onder de voorwaarde, dat ik met de “Hriebenok” naar boven zou gaan, en daar mee terug kwam. En als ik boven in de bergen aan kwam mocht ik stappen, terug zo een 250 meter dalen, de watervallen fotograferen, en onmiddellijk terug naar boven komen en met de Hriebenok terug naar beneden gaan.

    Goed, zei ik. Maar ik zou Staf niet zijn, moest ik dat zo gedaan hebben. Ik kon weer niet genoeg krijgen van al dat moois. Ben naar de watervallen geweest, terug naar boven gegaan, en dan een andere route genomen naar de volgende watervallen. En ik ben eigenlijk blij dat ik dat gedaan heb. Want alles viel weer reuze mee.

    Nu ben ik eigenlijk uit de biecht aan het klappen, want als Anja te lezen krijgt wat ik hier allemaal neer pen, dan ga ik mijn beste dag nog niet hebben, zeg.

    Ik had ook nog als eerste werk vandaag een nieuwe poncho gekocht in Poprad. Sjans, er hing net eentje van een heel goed merk, met een fikse korting op. En ook nog net mijn maatje, dus maar snel gekocht.

    En gelukkig dat ik hem gekocht heb, want……. Ik heb hem niet nodig gehad. Ik ben vertrokken met heel veel regen lucht en een mist dat je amper voor je ogen zag, en éénmaal ik terug beneden in Smokovec aankwam, was het helder zonnig weer.

    Weet je nog dat ik gisteren vertelde dat ik fijne mensen uit Bratislava leren kennen had? Wel tijdens mijn terugtocht naar boven van de watervallen, hoorde ik een geroep en gefluit achter mijn rug. Ik dacht nog, wie wil er nu weer opvallen? Want hier kent toch niemand mij? Uiteindelijk dan toch maar eens om gekeken, en wie keek ik daar recht in de ogen? Die mensen (piloot) uit Bratislava. Ongelofelijk eigenlijk he? Dat is weer iets, dat zo moet zijn.

    Na weer een tijdje gepraat te hebben, vroeg Daniel (de piloot) me, of hij niet voor mij gids mocht zijn, en ik met hem meeging naar Bratislava. Dat ging natuurlijk niet, want ik had hier mijn hotel en tickets voor de boemel en trein al gekocht.

    Geen probleem zegt hij, hier is mijn e-mail en telefoonnummer. Wanneer je thuis komt, regel je een datum met je vrouw. Laat mij die weten, en ik en mijn vrouw gidsen jullie door Bratislava. Zo een kans kan je natuurlijk niet laten liggen he. Ik had dadelijk een sms naar Anja gedaan, en het is al bijna geregeld. Bratislava hou je vast, ik kom er aan……

    We zijn dan nog gezellig samen iets gaan drinken. Ja, gaan drinken met een piloot, dat moet je maar eens gaan doen.

    Wat wil je drinken zegt hij? Ik antwoord dan “Het is jou land en jullie gewoontes, prijs mij maar eens iets aan.”

    Jongens, had ik beter niet gezegd. Weet je wat die mij aanprees, alsof hij de maker er van was?  SLOWAAKSE COLA… . En hij was er nog fier op ook. Ja, ik die dan toch maar genomen. Wil jij geen bier? zei hij nog. En ik stoer, uit beleefdheid. “Neen neen, ik drink wat jij drinkt. Man man, Slowaakse cola. En smaakt die? Vroeg hij. Ik zeg maar ja. Maar eigenlijk, neen, die is niet lekker, althans, ik vond hem niet lekker. Het was zo een beetje een kruising tussen rioolwater en badwater. En dat kan ik weten. Want vroeger ben ik eens in de goot gevallen met men mond open, en badwater zal iedereen al wel eens in zijn strot gehad hebben zeker. Niet mooi dat ik zoiets zeg he?

    Na afscheid genomen te hebben van die mensen, ben ik toch maar snel een goede pivo gaan drinken hoor. Heerlijk toch!

    Na nog wat rond gehangen te hebben in Stary Smokovec, heb ik dan toch ook maar weer de boemel genomen richting Poprad. Hier nog even rond gekuierd, en dan maar weer richting hotel gegaan.

    Wat een aangename verrassing stond mij daar te wachten zeg. Een meer dan weer overheerlijke maaltijd met alles er-op en er-aan. Ik heb er fantastisch van genoten. Ik weet nu iemand, die als ze dit leest, heel erg jaloers gaat zijn. Want zij is ook al hier geweest, en weet waar over ik praat.

    Zo, nog een lekker pilsje, wat foto’s zien, en dan kruip ik maar weer mijn beddebak in. Want het zal weer erg vroeg zijn morgen.

    En mijn voorlopige planning zegt mij, dat ik morgen weer de hoge Tatra in ga. En nu nog wel naar de hoogste top. Tatranska Lomnika. Ik ga met de lift zo hoog ik kan, en dan ga ik een bergtop doen met de langste en hoogste kabel baan ter wereld. De langste en hoogste kabel zonder palen er tussen. Dat moet je gezien en gedaan hebben. Als ik daar van terug ben, en het weer zit mee, dan ga ik een bergtop ernaast beklimmen. Maar dat zeg ik niet tegen Jan. Alleen jullie weten het nu, en ik voel me goed zitten, ik hoop dat ik hem haal, en laat dan zeker heel mooie foto’s zien.

     

    Nu ga ik rusten, want anders haal ik hem al zeker niet, en je kan niet geloven hoe graag ik die wel wil halen. Al is het maar weer als bewijs voor mezelf.

    Slaapwel.

    Staf uit Slowakije - Tatra gebergte.

    14-09-2010 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    15-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 3. Tatranska Lomnica.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hallo daar aan mijn medelezers,

    Vandaag weer vroeg opgestaan, ja dat hoort er bij als je de bergen intrekt. Wel vreemd is dat het hier geen pijn doet. Niet dat ik thuis problemen heb met opstaan hoor, integendeel, als het moet dan moet het. Wat wel leuk is, is dat hier het ontbijt al lekker staat te geuren als je onder de douche uitkomt. En thuis moeten we daar natuurlijk zelf voor zorgen.

    Dus al heel vroeg stond Jan bij mij, en moest ik mee buiten komen kijken naar de Tatra. Jongens, wat een beeld zeg. De tranen  kwamen in m’n ogen, en nee, niet van de ajuin of de zon. Dit was adembenemend. Ik ben al dikwijls hier geweest, maar zo, neen, dit beeld, dat was al jaren geleden dat ik dit nog voor mijn ogen gezien heb. Ik heb dan maar dadelijk mijn portrettentrekker boven gehaald en foto’s beginnen trekken. Ik mocht zelfs de pantoffels van Jan aan doen. Toen was ik plotseling niet meer te houden, alles kon niet vlug genoeg meer gaan.

    Zonder nadenken ben ik van het een het ander ingevlogen. Ik moest en zou snel, heel snel weg zijn.

    Ik had het er gisterenavond nog met jan over gehad. Ik zei, “Jan, morgen ga ik naar Tatranska Lomnica”. Jan lachte en zei; ” Gaat niet jongen, morgen regen, de ganse dag “. Mannekes, ik zou gejankt hebben, maar dat heb ik nogal eens dikwijls als het me niet gaat. Ik dacht ja, we zien wel weer morgen.

    Dus, wat ik nu zeg is niet mooi, maar…. Een gids weet ook niet alles.

    Ik heel snel naar het station gegaan, lees maar gelopen, want dat was het bijna. De trein op, en ikke weg. Mijn lichaam beefde van de spanning. Ik keek uit op die Tatra, die onmenselijk grote en gevaarlijke Tatra, die ik vandaag toch weer een klein, ja zeg maar klein beetje ging bedwingen. Ik zal twee toppen doen, dat is mijn plan.

    Onderweg nog samen gezeten met Franse madammekes. Ik moet daar toch iets uitgestraald hebben, want die waren uitgelaten als ze hoorden dat ik uit Belgie kwam, en een beetje hun taal kon verstaan. Hun gids was een Slowaaks meisje, en die vroeg wat mijn plan was. Toen ik dat vertelde, zei ze dadelijk, dat ik daar niet alleen kon gaan, en dat zeker niet mocht. Trouwens, die stonden allemaal met hun mond open toen ze hoorden dat ik daar alleen was, dat konden ze maar niet begrijpen. Er was er zelfs eentje bij die me een aanbod deed om mee verder te reizen. Heb ik maar afgeslagen hoor, trouwens ze was veel te oud voor mij. En ik vertelde haar dat ik thuis een hele lieve, en mooie vrouw en kindjes had. Vond ze jammer, want ik mocht altijd mee in haar valies zei ze.

    Maar toen moest ik die gidse nog zeggen dat ik van plan zou veranderen. Ik heb ze maar wijs gemaakt dat ik dat niet alleen zou doen. Het was ondertussen toch tijd om af te stappen van die electric sjoek.

    Jongens, het kon niet snel genoeg gaan. Ik heb bijna gelopen tot aan de eerste liftstop. Vraag maar aan Anja, want die belde me net om iets te vragen. Ik kon bijna niet antwoorden van de spanning en het hijgen, zo snel ging ik bergop.

    Dan snel tickets gekocht, eentje tot Skalnato pleso, en dan nog eentje voor Lomnika stitt. Wel duur zeg, in totaal moest ik hier 33 € betalen. Maar het loont de moeite. Eerst neem je een lift die wel 2km lang is en een hoogte overbrugt van wel 800 meter. Dan kom je boven en van daaruit kan je kiezen, ofwel ga je naar Lomnika stitt, ofwel neem je eerst nog een andere lift, en van daaruit kan je de eerste top beklimmen. Dit heb ik eerst gedaan, ik moest wel nog een kaartje van 8€ bij kopen.

    Eenmaal boven gekomen, moest ik mijn gids wel gelijk geven hoor. Jongens, hier leek het dus echt winter. Er waren plaatsen waar je de wandelweg niet meer zag, zoveel sneeuw lag daar. Wel heel tricky, zeg. Jan had weer eens gelijk, heel, heel gevaarlijk.  Even twijfelde ik, en genoot ik van de sneeuw, maar dan heb ik mijn moed bijeen geraapt en de tocht naar de top ingezet. Ik had Anja nog gebeld om te zeggen wat ik ging doen, zij raadde me dit natuurlijk dadelijk af, en gelijk had ze. Maar ik ben er toch maar dadelijk aan begonnen, ik kan ook niet luisteren he? Zolang alles goed gaat, heb ik het daar heel moeilijk mee. Ik had ze wel beloofd van uiterst voorzichtig te zijn, en dat heb ik ook gedaan. Buiten een paar klifs buiten de pad, en een gladde sneeuwtop op gegaan, heb ik niets buitensporig gedaan. Ik denk dat ze me nooit nog een ticket boekt als ze dit allemaal leest. Foto’s volgen nog hoor, en het zal meer dan de moeite zijn, dat beloof ik.

    Eenmaal de top bereikt, (ik begrijp het zelf ook niet, maar ik zit beter in vorm dan vroeger. Ik ben ook veel minder bang van alles. Is dat nu omdat ik te lui ben om bang te zijn, of heb ik meer wilskracht gekregen en een drang om dat allemaal nog eens mee te maken en te zien voor ik oud ben, ik weet het niet. Beslissen jullie, die me kennen daar maar zelf over), wat foto’s genomen en terug aan de afdaling begonnen, een paar keer op mijn bek gegaan in de sneeuw!! Oh wat was die glad. Terug de lift genomen naar Skalnato pleso. Even gerust, en dan was het tijd voor het grote werk.

    De langste en hoogste kabelbaan ter wereld gaat mij naar Lomnika stitt, 2800 meter brengen. Van 1200 meter naar 2800 meter in één stuk, zonder een paal er tussen, ongelofelijk. Deze kabel is een km lang en overbrugt een hoogte van bijna één km. De moeite, meer dan de moeite.

    Eenmaal daar boven aangekomen, weet je niet wat je ziet. Je hoeft dan ook niet veel meer te klimmen voor je aan de top bent. Het weer zit ontzettend mee. Er staat heel veel koude wind, ijzige koude pokke-wind. De snottebellen beginnen ongevraagd uit je neus te lopen. En dan is het ….ja, zeg maar koud, heel koud. Maar dat deert niet, althans mij toch niet. Je kon kijken, en ver kijken. Er zijn verschillende mensen die snel naar de chata gaan om wat warms. Nee hoor, ik niet, ik begin te leven. Adrenaline, jongens, adrenaline, je voelt dat gewoon komen, je wil meer, hoger en langer boven blijven. Wat een pracht, ik wou dat ik hier kon blijven.

    Ik heb foto’s genomen tegen de sterren op. Ik had al in het snuitje dat iemand mij al een hele tijd aan het observeren was, maar ik wist niet waarom. Ik dacht waarschijnlijk door mijn grote dikke portrettentrekker. En plotseling stond die man bij me, hij wou weten van waar ik was, en wat me hier in de Tatra bracht. Bleek hij een Pool te zijn die in zijn jonge jaren alpenist was. Hij wist me te vertellen dat hij alle toppen daar -en dat zijn er veel- beklommen had met zijn groep klimmers, een vaste groep. Het was in zijn studenten tijd, zei hij me. Nieuwsgierig als ben, vroeg ik wat hij gestudeerd had. Blijkt hij een dokter te zijn die als dokter werkt, en ook nog in zijn land lesgeeft aan de universiteit. Leg dan maar uit dat je fabrieksarbeider bent, en dat je droge batterijen helpt maken en testen.

    Hij was ervan onder de indruk dat ik ook, zoals hij, gefascineerd was door de bergen. Hij heeft me zijn levensverhaal gedaan. Ik was er van onder de indruk, hij eerder beroerd. Maar daar gaan we het niet over hebben.

    Hij heeft me dadelijk een kado gedaan. Hij had voor mij een kaart van de chata gekocht met de originele stempel er op. Ja, zo gaat dat hier, elke chata heeft zijn eigen stempel, en als je als klimmer die chata haalt, mag je daar een stempel van op je kaart zetten.

    Na nog wat gepraat te hebben, zijn we samen iets gaan drinken in de chata. Toen stelde hij me voor om samen af te dalen. En hij zou me het dorp en het kuuroord, waar hij verbleef, laten zien. En ik moest dan maar afkomen, zei hij.

    Let’s go, dat waren telkens zijn woorden als het gesprek stil viel. Let’s go en let’s live. En lachen dat hij dan deed. Raar he, zo een dokter die je in de bergen leert kennen.

    Zo, ik met hem mee naar Vrbov. Een dorp met een kuuroord. Leek me heeeel interessant.  En ik denk, ik moet er nog eens over slapen, maar ik denk….. dat onze Staf morgen lekker gaat ontbijten, en dan heel lang, maar dan ook heel lang gaat kuren in lekker warm water met een beetje van dit en dat er in. Kijk daar maar eens voor op het internet. Want die dokterspraat die kon ik na een pivo al niet meer volgen.

    Zo, tot morgen dan, met een heel proper en uitgerust  en uitgekuurd Stafke.

    Ik kijk er al naar uit, naar al die baden met kuren, of zijn wij het die kuren hebben die gaan baden.

    We zien en horen het morgen al wel weer.

     

    Van Staf.

    Daaaaaag

    15-09-2010 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's
    Hier enkele foto's van dag 3.








    15-09-2010 om 23:30 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    16-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 4. Strbske pleso.

    Hey en hallo aan iedereen,

     

    Wat zei ik gisteren, kuren? Kuren ja, mensen hebben kuren. Nu zeg ik niet meer op voorhand wat ik ga doen. 

    Vanmorgen bij het ontbijt vroeg Jan me wat ik ging doen vandaag. Ik zei, zo fier als een gieter;” Jan, ik ga vandaag genieten, ik ga naar Vrbov. Ik ben daar uitgenodigd door iemand die ik leren kennen heb op Lomnika Stitt.” Dit was weer buiten Jan gerekend natuurlijk. “Oh neen” zegt Jan “niet naar Vrbov”. Hij begint zijn uitleg met…

    Daar is het water niet goed. Er is bijna geen vervoer daar naar toe … je gaat geen trein vinden … de bussen rijden niet.  En het ergste is, je moet een heel lang stuk nog te voet doen, moest je er geraken met een bus, en dat stuk loopt door een verschrikkelijk Roma kamp, een echte ghetto. Je gaat er mooi gekleed in, met nieuwe schoenen, rugzak en fototoestel. En als verrassing kom je er uit, als je nog leeft dan tenminste, in het gunstigste geval op blote voeten, en met een beetje geluk uw onderbroek nog aan, zei Jan.

    Dan frons je een beetje je wenkbrauwen, en dan probeer je dat klein beetje verstand dat ik dan heb aan de wiggel te krijgen, en dan ga je iets raars doen. Nadenken … ja ja, nadenken.  Jan zag dat en zei: “Ga hier maar in Aquacity Poprad. Dat is veel beter, en dat is proper en daar zitten geen polen. En je moet niet door een Romakamp, en….. je kan er te voet naar toe.” Ja lap, hij heeft gelijk, maar daar is mijn date niet he! Weet je nog, die Poolse dokter. Ja daar zat ik wel wat mee. Ik had die mens dat beloofd. Nu zit die daar de ganse dag zijn kas op te fretten. Zo van … waar blijft die gekke aangename Belg nu? Die denkt nu zeker, die Belgen zijn ook niet te vertrouwen zeg. Maar ja, het is nu zo.

    Een tijdje over nagedacht, en na het ontbijt kwam het verdikt. Ik zeg Jan: “ik ga dan maar hiken”. Ja maar, zegt Jan, het gaat regenen. Ik ga het er toch op wagen, zei ik.

    Zo, ik dan weer op pad naar Strbske Pleso. Dat is die plaats waar ik dag 1 zo uitgeregend ben. De tsjoek op en ju. Daar aangekomen, geloof het of niet…regen! Ja, weer regen, maar niet zo echt fel. Daar wat staan rond draaien, zo van … wat nu he. Ik dacht, komaan man, let’s go! Van mijn poolse vriend geleerd, weet je nog? En ik weg. Een ticket van 9€ gekocht, en ik naar boven. Man, ik kom met de lift net boven het groen uit, waar de rotsen beginnen. Koud, koud, wind, mijn bakse begint van links naar rechts te bewegen, wat helemaal de bedoeling niet is natuurlijk. Ik denk dat het extra regende onder, want ik was heus wel bang. M’n tanden kletterden zo erg hard, dat ze na een uur nog pijn deden. Boven aangekomen, ben ik dadelijk in de chata binnen gegaan, en ik dacht nu ga ik iets warm drinken. Ik ging bestellen, maar die Slovaak verstond er volgens mij niets van, ofwel was ik niet duidelijk van dat tanden bebibber, want die gaf mij een pivo zeg. En ik kwaad, kwaad, ik ben daar echt niet goed van geweest. Heel effe dan toch, ha ha.

    Toen ineens werd ik gestalkt door twee Polen. Eén die dacht dat hij Engels praatte, en een ander die zeker was dat hij Engels praatte. Ik heb die mannen hun gebrabbel dan maar bij mekaar gegooid, en ik ben er nu nog niet uit welke taal ze eigenlijk praatte. Maar het ging weer over mijne portrettentrekker. Man, daar heb ik hier al succes mee gehad zeg. Die mannen moesten alles weten, zeg. Ze hadden zelf ook een toestel bij hoor, maar dat stond natuurlijk continu op auto.

    Het was nog te doen, tot ik vroeg aan een van die mannen om mij eens te fotograferen bij die koffie die ik besteld had, maar die een pivo geworden was als ze die gebracht hadden.

    Toen waren die mannen niet meer te houden. Ik dacht even dat dat de Roma zigeuners waren, zeg. Tot dat één van die mannen zei, of beter gezegd in het Engels teken deed, zo van: “allee ge moogt mij ook eens trekken”. Dat had ik dus misschien beter niet gedaan. Die hadden dat nog nooit gezien dat ge met hun fototoestel ook mooie foto’s kon nemen. Die pipo’s zijn mij achter nagekomen tot bijna op de top, en ik moest hun maar fotograferen. Ik vroeg dat soms aan hun ook, maar daar hebben ze een soepje van gemaakt. Ik denk als ik mijn toestel moest laten vallen, en de ontspanknop gaat per ongeluk af, dan weet ik zeker dat de foto die dan gemaakt wordt, beter is dan de foto’s die die pipo’s gemaakt hebben van mij. Dat was een sport zeg. Ik was zo blij als iets, dat ik van dat geroep en getier af was. Want op den duur deden die zelfs geen moeite meer om nog proberen Engels te praten. Die mannen, die brabbelden maar Pools tegen mij. Alsof ik dat na een uur allemaal kon verstaan. Aub zeg, ik ben toch niet slim, hé.

     

    Maar dan het jammere, ik was bijna op de top. Ik heb afgezien, echt afgezien. Ik was er bijna. Ineens, allemaal zwarte wolken, koud; een nat gevoel, wind dat je amper kon recht blijven. Echt waar hoor, levensgevaarlijk. Ik stond daar. Ik ben gaan zitten om na te denken. Ik dacht dadelijk aan die heel dure reddingsoperatie, zoals Jan me verteld had.

    Dan heb ik een beslissing genomen. Ik moest janken, echt janken! De tranen komen me nu in de ogen, terwijl ik het schrijf. Maar wat me rechthoudt, is dat ik weet, dat er een iemand heel, maar dan ook heel blij is met mijn beslissing, om terug naar beneden te gaan. En dat is Anja. Ik had haar beloofd om voorzichtig te zijn, en niet echt onnodige risico’s te nemen. En dat heb ik gedaan, met heel veel spijt, want mijn hart doet er nog pijn van. De top zien, en moeten terug keren. Dat is erg, heel erg. Andere keer beter, zeg ik. Let’s go en let’s life…….

    Ja, er was ook een voordeel aan. Eén pool was al terug, en die andere ging door, dus daar was ik vanaf.

    Terug beneden gekomen heb ik mezelf getrakteerd op een grote pivo. Verder afgedaald en de trein naar Poprad genomen.

    Ik ben blij dat ik veilig thuis ben, en Anja ook.

    En nu morgen? Ik weet het niet. Wat zal ik doen. Ik weet wel dat ik nu moe ben. Niet alleen moe, maar vermoeid, echt vermoeid. Ik had ook mijn nieuwe schoenen aan gedaan, en dat maakt ook extra moe, want die moeten nog gezet worden. En dat vraagt, zonder je het weet, ook heel wat energie. Dat voel ik nu.

    Dus dat kuren, ik ga niets tegen Jan zeggen, maar ik heb geen zin om in Poprad te kuren. Ik ga toch proberen in Vrbov te geraken. Dan is die Pool ook content, want zaterdag vertrekt die al naar huis.

    Voila, mijn story van vandaag. Sterke en zwakke kanten aan. Kan er niet aan doen.

    Ik hoop dat jullie het een beetje tof en leuk vonden om dit te lezen. Het is internet, dus kapot scheuren gaat niet, ha ha. Weg klikken wel, jammer, ze moesten dat maken dat wanneer je een blad open klikt, je dat volledig moest lezen, dan had ik ook lezers.

    Ik begin te hallucineren, dat is van die hoge berglucht denk ik, teveel rode bloedcellen.

    Daaag.

    Van Staf in de bergen. Het moet niet altijd Heidi zijn he.

    PS:

    voor diegene die denken dat hiken in de bergen niet tof is……heb ik nog een aangename verrassing. Wacht maar tot je de foto ziet. Je gelooft je eigen ogen niet. Ik ook niet dadelijk, maar ik moest ze wel open houden…

    16-09-2010 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog wat foto's.




    16-09-2010 om 22:48 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    17-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag 5. Poprad en Poprad Aquacity.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hey daar,

     

    Vanmorgen al heel vroeg wakker. Alweer van een overheerlijk ontbijt genoten. Jan was al heel vroeg bij me, om het heugelijk nieuws te vertellen, dat ik niet de hoge Tatra in kon. Regen! Ja, regen; waarschijnlijk voor de ganse dag, zei hij nog.

    Dan maar heel rustig aan gedaan. Ik moest toch nog wat inkopen doen voor de familie, dus geen probleem. Blijkbaar zijn er hier heel goede medicijnen te verkrijgen voor een goede prijs, en die zijn bij ons niet te verkrijgen. Weet je, nu ga ik zeggen dat die heel duur geworden zijn, en dan is mijn reis ook weer half betaald!! Ha ha, ze kunnen dat toch niet controleren, he. Niet waar, hoor. Dat doe ik echt niet, grapje! Dat is graag mee genomen nu ik hier toch ben. Het is ook een beetje dankzij hun allemaal dat ik hier naar toe kan komen, he. Wie gaat er anders de kids bij houden?

    Ik had ook nog een plan –ja, alweer een plan- niet goed he, want die vallen nog al eens in het water. Neen, deze keer niet. Ik zou bloemen gaan kopen voor Muttie. Zo noemen we al jaren de vrouw van Jan, mijn gids. En zij heeft weer uitstekend gekookt voor mij.

    Weet je, als ik morgen kip kon klaar maken zoals zij dat doet, awel, dan ga ik niet meer werken, want dan begin ik een restaurant, echt waar. Jongens, dat is om je vingers af te likken, en dat doe ik dan ook wel. Wel tijdig stoppen, want als je aan je ellebogen komt, begint natuurlijk uwe nek gaan pijn te doen. En dan is het plezier van die lekkere kip ook weer weg.

    Ik, vertrokken richting station, want ik moest ook nog even gaan kijken hoe het zit met naar huis te gaan, want dat is toch ook belangrijk. Ik hoop natuurlijk nog altijd welkom te zijn thuis, maar dat zal wel zeker? Ik ben toch heel braaf geweest, ik heb zelfs geprobeerd van ergens een koffie te bestellen. Mijn boodschappen gedaan die ik moest doen. Wat me wel opvalt ook hier weer, is dat er ‘s ochtends al heel veel dronken mensen rond lopen. Dat is raar, he? Wanneer beginnen die dan te drinken, of die blijven misschien wel dronken? Maar ja, dat zal in elk land zo wel zijn zeker, dat er rond en in het station van die figuren rond lopen. Ik heb ook nog een “zwerverin” zien buiten zetten in het station.   Die zijn begorie nog erger dan mannen, die luisterde helemaal niet. Maar ze waren er toch ook niet zacht mee hoor. D’er uit met die madam, allee ja, ge kon moeilijk zien wat dat voor iets was.

    Ik heb dan ook nog bloemen gekocht voor Muttie. Maar toen begon het sport, regen, ja serieus regen. Gelukkig had ik mij de eerste dag een heel goede poncho gekocht. Die maar snel over aan gedaan. Ja, toen werd ik niet meer nat van de regen, maar ondanks dat het maar 10° was, was ik wel kletsnat van het zweten zeg, amai. Thuis gekomen, Muttie gelukkig gemaakt en me snel gaan opfrissen en alles te drogen gehangen.

    Jan zei me dat ik maar naar Aqua City moest gaan, maar ik had daar precies geen zin in., Ik zat nog altijd met Vrbov in mijne kop, dat ging maar niet weg. Ik ben dan maar in de zetel gaan zitten met een tas koffie, ja, deze keer echt waar, met een tas koffie, en dan nog zelf gemaakt ook, en een boek. Twee uur heb ik gelezen.

    Toen ineens dacht ik van, ja, zal ik nog wat gaan doen of niet. Let’s go en let’s live. Ik mijn zwemkleren genomen, mijn jas aan getrokken en ik weg. Ik moest toch niet ver wandelen, en het was bijna gestopt met regenen. In Aqua City aangekomen, had ik iets van, zou ik dit wel gaan doen. Ik moest weer uit dokteren welke formule ik zou nemen, want dat is hier het één en het ander, zeg. Je begrijpt geen snars van die taal.

    Je ziet een prijs hangen om iets te gaan eten bv, je gaat binnen en doet dat, en als ze dan met de rekening komen, is dat bijna eens zo veel. En dan zeggen ze, ja maar dat was zonder bestek en btw, en die prijs was voor 100gr, en dit stuk is 200gr. Je houdt het niet voor mogelijk.

    Dus hier in Aqua City, juist hetzelfde. Voor elk bad dat je wil in gaan of gelijk wat, moet je bijbetalen. Ik koos voor de Blue Diamand formule.  Dat is bijna alles, behalve extra sauna en massage. Maar massage, dat zag ik niet zitten, en sauna eigenlijk ook niet, dus ideaal voor mij. Weet je wat ook hier weer vreemd is? Ik moest 12€ betalen voor twee uur, 13,5€ voor drie uur, en 15€ voor een ganse dag. Leg dat maar weer eens uit. Ik heb voor drie uur gekozen, dan krijg je drie en een half uur. Dan krijg je een chip, die moet je om je arm doen, en dan overal bij elk bad staat een klok waar je die horloge moet tegen houden. Wordt die groen, kan je binnen. Wordt die niet groen, word je vriendelijk verzocht van bij te betalen of verder te gaan.

    Genoeg gezeurd nu over die prullen. Ik ga ook goede dingen zeggen. Luister……DIT IS GEWOON SUPER WAT JE HIER ALLEMAAL KAN DOEN. Echt waar, dit is ongelofelijk. Allemaal “terminale” of zijn het “thermale” baden. Water met wieren in, kristal water, massage baden, stoomkamers, noem maar op. En allemaal op verschillende temperaturen, je moet dat maar eens op internet uitzoeken. Ze hebben ook een wereld prijs gekregen hiervoor. In het kort dan even. Ze hebben een ondergrondse bron ontdekt en geboord van maar liefst 55°. Ze hebben dan ook nog het geluk dat deze enorm geneeskrachtig water bevat. Dus, met dit warm water, warmen ze al de andere baden op via een buizen systeem; en met dat kristalwater vullen ze nog baden en die koelen ze tot 39° en zo verder.

    Het plezante is de koepel van de Blue Diamond. Daar heb je een groot bad met verschillende baden in met massage punten. En het leuke is, er staat overal een toog in, waar je al kan bestellen wat je maar wil. Dat is het voor mij zeg. Lekker in een bubbel van 10 op 15 liggen aan de toog, pivo bestellen en drinken maar. Je moet zelfs niet stoppen met drinken en geen tijd verliezen om gaan te plassen. Dat kan je allemaal aan de toog. Wat moet je meer hebben. Ze gaan dat natuurlijk niet graag horen wat ik hier vertel, maar als ik zie hoe daar gedronken word, dan heb ik toch mijn twijfels. Dat drinken is ook gemakkelijk, je bestelt en geeft gewoon je horloge-chip af. Dan komt daarop te staan, wat je verteerd hebt, en bij het buitengaan kan je dan afrekenen. Zo ook met eten, dat gaat daar ook allemaal, en je kan er vanaf 2 tot 5€ lekker dingen eten. Ik heb er alleen koffie, euh pivo gedronken. Wat raar is, je zit daar in je zwembroek, en als je iets besteld hebt, moet je dus die chip afgeven. Maar dan elke keer geven ze daar een briefje bij waarop alles uitgetypt staat. Dus euh, euh, waar laat je in godsnaam dat briefje? Dat vroeg ik me af. Zo één, dat gaat nog, maar als je daar zoals ik, dan al met 10 briefjes zit, dan zwelt je zwembroek al aardig op hoor! En dat is ook geen zicht, he.

    Hey, dat is niet waar, he, van die tien briefjes!!! Dat geloof je toch zelf niet he. Amai dan hoor. Neen, het waren er maar acht…….Echt niet, het waren er maar twee, zijn wel halve liters altijd he.

    Ook vandaag weer met een paar gezellige mensen aan de praat geraakt aan de toog. Ze vinden het allemaal vreemd dat ik alleen ben daar. Dat is nu eigenlijk toch niet zo vreemd he.

    Ik heb ook heel veel succes gehad met mijn eigen ontworpen juweel, dat ik steeds draag. Dat vonden ze de max daar. Was ik toch een beetje fier.

    Zo, van het ene massage bad naar het andere gelopen. Ik leek wel een soepkieken achter een uur of twee. Mijn drie uren zijn toch heel snel voorbij gegaan. Vergeet ook niet, dat de meeste baden gewoon buiten zijn. Je voelt gewoon niets van de kou, echt de moeite, en zeker een aanrader voor iedereen.

    Ik zou nog naar een grote stad gaan, Kosice, morgen of overmorgen. Maar ik denk dat ik dat ga schrappen, en nog lekker enkele uren ga genieten van al die lekkere baden, en massages. Zeg zelf, waar kan je zo nog genieten bij ons voor dat geld, en je vindt al nergens zo’n baden.

    Ik ga een foto bijvoegen, want jullie geloven mij niet, ik voel dat hier. (klik op bijlage onderaan of op kleine foto bovenaan)

    Ik zelf heb geen foto’s genomen daar. Dat was te moeilijk, dan kon ik zelf niet genieten.

    Thuis gekomen, nog een hele, maar dan ook hele lekkere maaltijd voorgeschoteld gekregen. Dan is Jan, mijn gids nog komen buurten, tot half tien. Nu dit verslagje nog afmaken, en weer de beddebak in tot morgenvroeg.

    Daaaag en slaapwel allemaal.

    Vanuit Poprad,

    Staf, de al aardige Slovaak.

     

    Bijlagen:
    (010).jpg (195.3 KB)   

    17-09-2010 om 00:00 geschreven door Staf  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)


    Archief per week
  		• 20/09-26/09 2010
  		• 13/09-19/09 2010
  		• 06/09-12/09 2010
  		• 30/08-05/09 2010
  		• 02/08-08/08 2010
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs