Grappig,
tijdens mijn blok (voor de afwezige lezer: jaja, we hebben niet de keuze gemaakt om les te geven), maar we zijn voor een totaal nieuwe richting gegaan. Een richting waar ik nog maar een 5 tal maanden intens mee bezig ben. Rechten, wie had dat gedacht na mijn erasmusavontuur. Ikzelf misschien nog het minst. Nog vijf jaar, studeren & hard zwoegen. [Hopelijk nu wèl de juiste keuze]
Zelf ben ik ook een jaartje ouder geworden (ok, tot zover het evidente - toch heerlijk van die marginale zekerheden). Met die aangroeiende ouderdom, komen er ook meer verantwoordelijkheden. En mezelf kennende, hoe meer verantwoordelijkheden, hoe meer nood aan afwisseling. Inderdaad, de drang is er de afgelopen weer geweest om de bestaande bruggen op te blazen.
Ik ben wel fier op mezelf, ik heb het nog niet gedaan maar dat wil niet zeggen dat ik het lang ga uithouden.
Soit, dit was het alweer... Waarschijnlijk tot binnen aanzienlijke tijd (Wie weet hoelang)
My life ... Zweedse Verbinding Verenigd Koninkrijk
De laatste maand heb ik maar aan een paar zaken belang gehecht. Opvervlakkig gedoe, instant geluk en taal. Taal, waarom? Omdat ik welgeteld op 2 plaatsen Vlaams kan denken en zijn. Dat is hier en in mijn eigen gedachten. Ik tel de luttele woorden van de gewilligen hier niet mee want met woorden communiceer je niet ... Daar heb je zinnen voor nodig. Sorry, voor de weinige artikels en berichten maar als je het druk hebt met te overleven, heb je geen tijd voor andere gedachten. Dat wil niet zeggen dat ik niet gedacht heb, meer dan anders
Ik zit hier mentaal alleen, fysisch omringt door honderden mensen - eerlijke, niet zo eerlijke, mooie, lelijke, rijke, nog rijkere, ... - geen mogelijkheid om jezelf te zijn, om iets bekend te ervaren of dergelijke. Een bureau, bed, stoel, nachttafel en een kast kunnen niet als thuis aanvoelen. Daar heb je mensen voor nodig, mensen:
*die je vragen stellen, *die je begrijpen, *die weten wanneer je alleen wil zijn, *en wanneer niet, *die hun eigen mening niet opdringen, *die weten dat ik impulsief ben, *die niet constant hersenloos aandacht vragen *die iets van zich laten weten, als je het nodig hebt, *die zeggen dat je speciaal bent - ook al is dat niet, *die ..............................................................................................
Ik vraag me af of ik naar huis wil, of wil ik gewoon iets anders. Ben ik na 3 weken en een paar dagen verveeld en wil ik daarmee iets anders. Ik weet het niet. Ik leef nu constant op school, een grote school in mijn ogen maar met zo weinig karakter en goede lessen. Een school waar je gewoon een nummer bent. OK, niet tijdens de les, maar daarbuiten word je beken als een vreemdeling. Deze 4 gebouwen, afgeladen vol met studenten leven allemaal voor zichzelf. Een voor allen, en de rest voor niemand. Of ben ik de rest? De eenzame erasmusser uit het al even schitterende België ...
Life sucks, and does it beat the alternative? Het alternatief is volledig voor uzelf in te vullen, voor mij is dat nu de grote zonde van ijs die te wachten staat in de diepvriezer. Ik zal nooit, iets anders zeggen - sorry, maar zo ben ik niet
Ik zit nu een kleine 600 kilometer van mijn (t)huis verwijderd. Ik heb me exact een half uur eenzaam gevoel, en dat heeft mijn zakdoek ook gemerkt. Die dag was 2 dagen geleden, en sindsdien: only happy thoughts. Mijn leven bevond zich voor enkele dagen in 2 koffers (ja oké, en een laptoptas) en dan sta je bij alles een stil. Is dit nu mijn leven? in 2 miezerige koffers? Uiteindelijk is het zo, en daar moet je jezelf over zetten.
Mijn kamer begint een beetje als thuis aan te voelen, op school weet ik sommige zaken al zijn (zeker nog niet alles). Maar op deze regenachtige avond, is er 1 ding en dat klinkt overal even vertrouwd en dat is het tikken van de regen tegen het raam van mijn kamer. Ik betrap me er nu nog op, dat ik er bewust naar luister. Ieder zijn ding.
Vandaag heb ik de eerste dag les gevolgd in het Engels. Best spannend, en ook wel leerrijk. Het was wel choquant dat de andere (engelstalige) studenten vrij tam waren. De lector (of moet ik tutor zeggen) deed zijn best om grappig te zijn (in het merendeel van de tijd lukt dat ook), en nodige regelmatig uit tot discussie. En dat is nu de angst van elke leerkracht; een klas die niet meewerkt. Je lesvoorbereiding mag nog zo goed in orde zijn, je materiaal gelamineerd tot in de oneindigheid. Als de leerlingen/studenten niet willen dan valt je les in het water. Tot zover de mijmeringen van een perfectionistische stagiair die waarschijnlijk nooit fulltime zal lesgeven.
Veel mensen storen zich eraan, als ik er openlijk voor uitkom dat ik voor leerkracht lager onderwijs studeer, zonder ooit de intentie te hebben om les te geven. Waarom? is dan ook een veelgestelde vraag aan mij. Zo herriner ik mij overlaatst, een maand of 2 geleden, nog een studente die nogal onbegripvol reageerde op het feit dat ik 3 maanden in het buitenland ging studeren. Toen heb ik wel steun gevonden bij enkele van mijn medestudenten. <<Als dat zijn keuze is, moet je die toch respecteren zeker!>> klonk het galmend door het klaslokaal. --- En toen werd alles terug stil in de klas. De gezichten werden omgedraaid, terug richting het grote, groene scherm (ook wel het bord genaamd) en de aandacht was weer voor de volle 100% aan de educatieve/didactische/pedagogische slaaf vooraan in de klas.
Om allé clichés in ere te houden: Gelukkig Nieuwjaar & mijn beste wensen voor het nieuwe jaar. Oké, 2 dagen te laat - mijn excuses daarvoor. De reden waarom het een aantal dagen stil is geweest, is omdat ik 4 en halve dag (de halve dag niet vergeten) ziek in bed gelegen heb. En wat doe je als je in bed ligt: nadenken, gedachten vastleggen, praktische problemen oplossen, ...
Voor de chronologische lezer, de vorige keer zat ik nog in een 'hartverscheurende' discordia met wie ik oudejaar zou doorbrengen. Op een puur rationele (en ietwat zelfbewuste) manier koos ik voor een kant die ik te lang verwaarloosd heb. Op 30 december kwam aan deze keuze onverwacht een einde. Ja kijk, het leven is hard en dat is voor mij net hetzelfde als voor u. Nu is het wachten op volgend jaar om nog eens verticaal eindejaar mee te maken.
Van de andere kant (van een practical joke gesproken) duurt het nog 3 dagen voor ik aan mijn avontuur begin. Gisteren alle technische zaken nog eens gecontroleerd: zendingsbrief klaargelegd, webcam en micro getest, kleren nog eens geteld, valiezen gezocht (& gevonden).
Ik had nog 1 gedachtenspinsel dat de afgelopen dagen in mijn hoofd zich ontwikkelde; het fenomeen HOKJESDENKEN. In mijn omgeving (lees: vroegere-lagere-school-omgeving) is het begrip homosexualiteit sterk doordrongen. Voor veel personen zijn alle mannelijke hetero's, sterke stoere mannen die van niets bang hebben en hetero-vrouwen zijn de jonkvrouwen die smeken om mannelijke aandacht (op welke manier dan ook). Natuurlijk lopen er van deze personen rond, maar als je de wereld indeelt in 2 groepen (welke zullen wel duidelijk zijn zeker) kan je geen passende omschrijving formuleren waarin iedereen gelijkwaardig is omschreven.
Misschien zal ik wat concreter in detail treden. Bepaalde personen in mijn omgeving vinden alle homo's nichten, die in het openbaar (groot detail) marcellekes dragen, zweren bij de kleur roze en met gemanicuurde (esthetische) nagels rondlopen. En daar sta je dan, als outcast. Ik ben er zeker van dat er meer a-typische personen rondlopen dan andere. In de meeste situaties maak ik er geen probleem uit, want mijn vrienden zijn er heel openlijk in, maar als je ziet hoe oudere personen hierover denken. Dat is een intrieste opvatting.
Citaat: 'Gelukkig heeft de derde leeftijd nog een opvoeding gehad - de jeugd van tegenwoordig daarentegen'. Denk er het uwe van, ik hoop dat mijn verhaal duidelijk was.
De afgelopen dagen hebben zich vrijwel integraal afgespeeld in Brussel. Voor de onwetende (daarom niet minder gewaardeerde) lezer, ik ben reeds enkele jaren animator in onze hoofdstad, bij een kredietinstelling -wiens naam ik weiger te noemen. Als 17jarige idealist ben ik daar begonnen, onderaan de ladder als animator. Doorheen de jaren, heb ik me opgewerkt tot hoofd-monitor. Veel blabla, maar weinig ruimte voor innovatie en verbetering.
Ik sta nu 3 werkdagen verder, (nog 4 te gaan) en ik heb er helemaal geen zin in. Ik werk er met 2 bevolkingsgroepen (sommigen zullen me verwijten een separatist te zijn), maar er zijn essentiële verschillen tussen de genoemde groepen. Zelf kan het me niet schelen of België één blijft, of in twee verdeeld wordt. Kortweg: discussie gesloten - dit heeft nog altijd geen invloed op mijn (niet zo radicale) politieke keuze.
Om terug te beginnen over mijn 'werk', mijn baas is 'a queer person'. Dit buiten beschouwing gelaten, is het ook een bewoner van de andere landsgedeelte. Zoals daarnet gezegd was ik 3,5 jaar geleden een idealist. Dit ben ik nog meer. Wanneer ik die persoon in een van de sofa's zie liggen (tijdens het werk) vraag ik me af: waarom? Ik ga hier verder niet op in, denk er het jouwe van. Ik ken ook anderstalige sympathieke mensen. Zwart-wit denken is makkelijk, maar grijs-denken is een uitdaging. (zoals meerdere malen gezegd op een afdelingsvergadering op school: doe eens de oefening!)
Voor de rest, het inpakken is gedaan. Nog 8 dagen!
Poging II: vlak na het afwerken van het vorige hoofdstuk - dat nu definitief is verdwenen. Bij deze mijn poging om dit zo snel en doorgrond mogelijk het afgelopen werk op te bouwen.
- Vandaag was het kerstmis (in mijn ogen: uitbundig vreetfestijn) - In mijn ogen ben ik agnost. Ik weet niet wat te denken - of dat god al bij al bestaat. Een toevlucht zoeken in de wetenschap lijkt mij een normale reactie hierop. - Doet me terugdenken aan de lessen Religie ~Zingeving~Levensbeschouwing. µ (sorry voor het gebrek aan namen) beweerde dat zij met iedereen goed overweg kon - zeker met allochtonen. Als pittig detail: µ was zeer kieskeurig, kwestie van vrienden.
- Ik verafschuw mondaine mensen (zoals µ) maar ik betrap me af en toe op dezelfde gedachten. Ik droom ook van een prestigeuze auto, idem huis en dito pc. Hoogmoed voor de val, en voor een paar mensen zal de val diep zijn.
- Wat brengt de onmiddellijke toekomst: 6 werkdagen, een hoop ongepaste en ondoordachte vragen (over diverse thema's), selecteren-inpakken-uitpakken en nog beslissen met die ik oudejaar ga doorbrengen.
rS Wouter, Wouter nog iemand iets drinken? Sorry van de opsomming, maar mijn hoofd stond niet naar een uitgebreide prozatekst.
Veel heb ik nog niet verteld over mijn persoonlijke tijdsbestedingen. Mijn leven draait rond verschillende assen: judo, school, literatuur & cultuur, Birmingham, straffen ontlopen - bevestiging vragen. De start is altijd moeilijk, je weet nooit waar je gedachtengang je brengt. In een inleiding zeg je meestal wat je allemaal gaat zeggen, en als kwestie van herhaling/verwerking ga je dan alles nog eens dunnetjes herhalen. De essentie van alles, herleiden tot enkele regels.
Vandaag was hechtisch. Ik heb ontdekt dat mensen altijd mensen zijn en zeker niet snel gaan veranderen. De mens heeft nood aan gezag, autoriteit maar dit is ook het eerste waar hij zich tegen verzet. Valt de druk van buitenaf weg, dan blijft er niet veel meer over - dan een klein, bijna onzichtbaar moreel besef. Mensen zijn gemeen als je niet kijkt, ikzelf ook (en zeker tegen bepaalde personen). Namen noemen is not-done, zelf heb ik er geen flauw idee van wie dit leest, een verdwaalde blogger, een zielsverwant, mensen die ik ken of morgen tegenkom in de winkel.
Maar soit, om terug te komen. De kern van de mens is slecht, vraagt om constante sturing maar verzet zich tegelijkertijd daar ook "heftig" tegen. Kritiek geven is simpel, verbeteringen aanbrengen moeilijk. Zelf voel ik me een idealist - het beeld dat ik van de realiteit heb, is regelmatig anders dan de waarheid die eruit komt. Soms zie/voel ik geen verschil tussen mijn (ideale) hersenspinsels overdag en mijn ongecontroleerde dromen 's nachts.
Vandaag heb ik mijn portie cultuur opgesnoven, een theaterstuk met een doorzichtige opbouw - monologische onderwijsleergesprekken en oeroude clichés die gemanipuleerd worden door een pluralistische visie. [Om even terug te komen op daarnet, als ik het stuk zou moeten herschrijven. God weet wat er dan zou van worden, waarschijnlijk zou ik onbenullige details veranderen als zinswendingen of klerencombinaties.] Wat was de les die het mij geleerd heeft: een persoon die hemel en aarde verzet om bij iemand te zijn, krijgt het deksel op zijn neus vlak voor de eindstreep. Onderliggend moreel: de mens is van nature slecht. Behalve dan die paar mensen, die er rondlopen. Eigenlijk zijn het geen mensen, het zijn engelen in vermomming die verloren gaan in deze drukke samenleving. Nu is het aan jou, om na te denken welk soort persoon jij bent!
Ben je iemand die alles probeert goed te doen, of iemand die daar geen oog voor heeft. Doe jij je best, of laat jij je best doen? In functie van ieders zelfbeeld, zal er wel een eenzijdige keuze gemaakt worden, geen probleem voor mij. Ik ben ook niet de braafste en zeker niet de beste. Rechtstreeks naar de hemel gaan is geen doel voor mij, maar hopelijk wel een beloning.
Als kwestie van didactisch/pedagogische herhaling vat ik even de vorige tekst samen: De mens is van nature voor een stuk gedoemd om het slechte pad te bewandelen, ik ben een idealist en ik vraag me af wie mijn blog leest.
Mezelf in 3 woorden omschrijven dat kan ik niet, eender welke poging zou nutteloos zijn. Denken in hokjes is niet mijn ding, het is het ding van iedereen anders. Enkele woorden die door mijn hoofd flitsen (ter voordele van de beeldvorming van de mede-lezer): idealist, perfectionist, criticus, cynist, ... Elk woord dekt een semantische lading, maar niets is gegeneraliseerd of enkel juist. Ik ben de ganse mix van zowel alle goede als alle slechte kwaliteiten.
Onlangs tijdens een van mijn levensontdekkende ervaringen, ontdekte ik dat het eerste woordje van de kinderen-van-nu, IK is. In mijn tijd - ja ik lees en schrijf al even - was dit nog het onbeduidende woordje boom. De hedendaagse methode is genaamd: maan-roos-vis. 3 klankzuivere woorden die het vervolg zijn na het leren van het alomduidende woord IK. Daar ook hetgeen wat me echt 'stoort'. Ik word uitgesloten vanaf het begin (voor de aandachtige lezer, een mooie doordenker). Ik is voor iedereen anders, een boom blijft een boom nietwaar?
Elke mens heeft een creatieve plaats - deze is voor mij altijd anders. Meestal is dat overal, behalve thuis. Een inval of een briljant idee op de bus - een rekening die eraan moet geloven en ineens gedoemd is om een belangrijk onderdeel te worden in mijn leven. Dat papiertje dan enkele weken later in mijn broekzak terugvinden, EN dan blij zijn dat mijn moeder het niet ontdekt heeft. Soms vraag ik me toch af: weet mijn moeder meer over mij, dan ik denk dat ze weet? In hoever kan zij haar eigen vlees en bloed inschatten - lezen - interpreteren en begrijpen?
Er zijn twee zaken die als een paal boven water staan; je sterft en je word herhaaldelijk bedrogen. Voor bedrog zijn er meerdere mogelijkheden. 1) Je weet dat je bedrogen wordt/gaat worden, dus je handelt ernaar. 2) Je weet niets, en je komt er ook nooit achter. 3) Je weet niets, maar krijgt achteraf een koude, venijnige messteek in je rug. Die zindert als de kleine toch penetrante pijn van een nagel die je te kort afknipt.
Nu dat is niet het enige wat me bezighoud deze nacht. Ik vraag me ook af, wat volgend jaar? Ja, ik studeer nog verder - maar wat/hoe/met wie/waar/waarom? is allemaal nog duidelijk (wordt vervolgd). Doe ik mijn zin, volg ik de arbeidsmar(k)t of luister ik naar die ene (overbodige) persoon die evenveel afweet van studeren als ik afweet van een kl*te singstar? Leadzanger in wording of toch liever pedagoog? The scent of nicotin in the night. Choose the good side, that turns bad or directly the bad?
Ten opzichte van de laatste keer is de dag nacht geworden en omgekeerd. Ik ben een nieuw dagboek begonnen, heb banden gesmeed, heb banden gebroken, ... Soms vraag ik me af, of ik wel goed bezig ben. Who cares, ik vraag me ook af waarom ik dit doe (uit verveling zeker). Het is nu 22.21 en ik heb geen ruk te doen. Ik heb net alle foto's van op msn bekeken en omgedraaid, de blog gelezen van een veel te extrovert iemand en dan nog maar eens besloten om hier nog eens te typen.
Het meest rare zal zijn, dat ik binnen dit en een klein kwartier ga geconfronteerd worden met mijn luttele berichten uit het verleden. Zou er iemand op gereageerd hebben, toch zeker niet de persoon waarvan ik het denk en helemaal niet hetgene wat ik zou willen. Dat is ook wat me stoort aan verwachtingen (en toch leer ik het zelf ook niet af). Hoe meer verwachtingen je hebt, hoe teleurgestelder je kan worden.
De persoon die tegen mij zegt: "Ik kan de wereld aan", die lach ik inwendig zo hard uit dat het davert in China. Misschien een mooie zaak om dit terug aan te vullen, als ik weer eens niet te doen heb (I'll consider that)
