Maar wat een tegenstelling met 's morgens. Traantjes, verdriet. Héél moeilijk om los te laten. 

Na een infoavond hadden we een kort gesprek met de juf en blijkbaar huilt L ook vaak in de klas. Ze vindt bijvoorbeeld de lijm niet en begint te huilen, eerder dan hulp te vragen.

Nu vandaag vertelde ze dat ze geen kleuter van de dag wil worden, want dan moeten ze de dagen van de week opzeggen. Ik denk niet persé dat het probleem ligt in het 'kunnen', maar eerder in het 'durven'. Ook heeft ze al verschillende keren een yoghourtje mee naar de opvang en heeft ze dit nog geen enkele keer opgegeten. Wat blijkt: ze krijgt dit niet open en durft het niet aan de opvangjuf te vragen om haar te helpen.

Ik weet eigenlijk niet goed wat we nu moeten doen. Het contrast met hoe zelfverzekerd ze thuis is, kan eigenlijk niet groter zijn. En natuurlijk is het voor de leerkrachten dan al snel geoordeeld dat ze emotioneel niet rijp is. Ik vind het zo jammer dat zij de L. niet zien zoals wij haar kennen. Volgens mij is het probleem echt niet het emotioneel rijp zijn; wel de assertiviteit. En volgens mij zal ze daar volgend jaar evengoed nog problemen mee hebben. Ik weet niet wat ik moet doen om te helpen. Er komt duidelijk niet uit haar wat er in zit en dat is zo jammer. Dat zelfvertrouwen hé.

Ik denk nog altijd wel dat we de juiste keuze maakten, ze is echt gedreven en geïnteresseerd, ze klaagt niet meer dat de kindjes in de klas te klein zijn. En in de oude school huilde ze blijkbaar ook veel, alleen hebben wij dat alleen maar helemaal op het einde van het school jaar en via-via gehoord. In de nieuwe school zijn ze tenminste eerlijk. Nu kunnen we kijken wat we kunnen doen...

En dan gisteren dus... Het was met een heel bang hartje maar gelukkig zonder traantjes. Gelukkig zagen we L haar juf snel staan toen we toekwamen en we zijn dan ook onmiddellijk daarheen gegaan. De juf heeft zich direct over L ontfermd, dus ik was wel gerustgesteld. Toch gingen de uren maar traag op het werk. Ik kon niet laten om te denken: "oei, haar eerst speeltijd is nu ongeveer bezig, hopelijk staat ze niet alleen in een hoekje op de speelplaats". En "nu is het middagpauze, hoe zou het verlopen?".

Het moet ook wel indrukwekkend zijn zo allemaal nieuwe kindjes, die elkaar kennen maar jou nog niet en omgekeerd. 

's Avonds na schooltijd zag ik het al van ver, ze zag er heel gelukkig uit en dolenthousiast. Ze zweeg ook niet en moest honderduit vertellen over de gelijkenissen en de verschillen tussen de oude en de nieuwe school. Tegen iedereen die ze een beetje kende en tegenkwam, vertelde ze enthousiast dat ze in een nieuwe school zat (ja, ook toen we ons andere twee kindjes gingen oppikken aan de oude school).

En ze had ook al een vriendje gemaakt. Goed begonnen is half gewonnen, laat ons hopen dat de trend zich verderzet.

Vanochtend was het afzetten opnieuw een beetje moeilijk, maar ook weer zonder tranen. Ze verborg zich wat tegen mij en ze zei: "mama, ik ben beschaamd". Een andere mama lachte en zei dat het grappig was hoe ze dat zo zei (goedbedoeld).

Ik herken het wel natuurlijk, want ik was zelf niet echt de grootste held als het over sociale contacten ging. Maar ik hoop heel hard dat ze zich snel thuis gaat voelen en open zal bloeien...

Is mijn kind speciaal? Ja en nee. Iedere ouder vindt zijn kind speciaal, elk kind heeft wel iets dat je als ouder vervult van trots. Of dat nu is omdat je in je kind een toekomstige Kevin De Bruyne, Kim Clijsters, Picasso ziet, dan wel omdat je trots bent omdat je de kwaliteiten van een zorgzame verpleegster, een toegewijde toekomstige mama, een wereldverbeteraar, ... in je kind herkent.

En ja, ik vond L. 'speciaal genoeg' om te laten testen. Hoe kom je als ouder nu in godsnaam op zo een idee? Hoe durf je vergelijken met andere kinderen en zelf oordelen dat je kindje beter is dan de anderen op een bepaald vlak?

Het antwoord is dat dit sowieso een schaamtegevoel met zich meebrengt. Echt waar, ik voelde mij beschaamd dat ik durfde denken dat mijn kind weleens hoogbegaafd of in die contreien kon zijn. En toen ik dit eens bij de juf ter sprake bracht, dat L. thuis rekende, voelde ik mij nadien nog beschaamder, want in de klas was helemaal niets merkbaar. Ze ging gewoon op 'in de grote hoop' dus het zat gewoon tussen mijn twee oren dat ze ergens in uitblonk.

Heel eerlijk toegegeven, het besluit om L. te laten testen was voor een deel niet voor L. maar voor mezelf. Om zekerheid te hebben of ik dit nu wel of niet in mijn hoofd stak. Als dat geen schaamtevolle bekentenis is. Een deel van mijn moest weten of er echt iets was, of dat ik dat misschien gewoon stiekem hoopte en mijzelf waanideeën in mijn hoofd prentte.

En neen, zo speciaal is dit helemaal niet. Want uiteindelijk zijn het 'maar' cijfers, zijn het alle kinderen die zorgen dat er een 'gemiddeld' iq bestaat en worden zowel kindjes die hier een heel stuk boven, als kindjes die hier stuk onder scoren als "afwijkingen" gezien door de scholen en de maatschappij. Eigenlijk zou een jaartje overslaan helemaal geen voer moeten zijn voor een blog (ook al is die nu voor mezelf), net zomin als een jaartje blijven zitten dat is. Want eigenlijk, als je erover nadenkt wat die cijfers betekenen, dan zouden, mocht ons onderwijssysteem hierop aangepast zijn, er eigenlijk evenveel kindjes moeten 'versnellen' als dat er kindjes moeten blijven zitten. Er zijn er namelijk evenveel die 'afwijken' van het gemiddelde waarop heel ons onderwijs is afgestemd. En toch is versnellen precies nog een groter taboe.

Vind ik L. specialer dan kindjes die lager scoren op een iq test? Zeer zeker niet! Wel vind ik dat we haar de juiste begeleiding moeten geven, net zoals een kindje dat uitblinkt in tekenen ingeschreven wordt op de tekenacademie, moeten we L. nu op de juiste manier stimuleren om haar 'afwijking' tot een pluspunt te maken. En haar een jaartje laten springen, maakt daar in mijn ogen deel van uit... 

Een keuze die in de huidige school blijkbaar echt 'not done' was. Zelfs niet in de wetenschap dat, als ze op tijd geboren was, ze gewoon in die klas had gezeten. Want 127 is niet hoogbegaafd en 6 januari is 2012 en niet 2011. In het onderwijs is 'out of the box denken' blijkbaar niet zo ingeburgerd.

Ik wil jullie niet vervelen met de slapeloze nachten die aan de keuze vooraf zijn gegaan, maar ik kan je vertellen dat die er geweest zijn. Vooral omdat ik rationeel gezien wist dat de huidige school niet het beste ging zijn voor ons dochter, maar emotioneel was natuurlijk een ander verhaal. Als je een school kiest voor je kinderen, heb je ergens het beeld in je hoofd van al je kinderen die daar een leuke schooltijd zullen hebben, en eigenlijk voelt het wel een heel klein beetje als een rouwproces om je van dat beeld los te maken.

En tegelijkertijd heeft de huidige school het ons eigenlijk gemakkelijker gemaakt. Bij de contacten die we hadden om de situatie van L. te bespreken voelden we dat we absoluut niet op dezelfde golflengte zaten. En op de koop toe werd het kleuter hervormd en zou L. volgend schooljaar in een graadklas eerste-tweede kleuter terechtkomen terwijl ze nu al heel het eerste trimester thuis had zitten klagen dat de kindjes in haar klas te klein waren. Wel zou ze twee uur per dag naar het derde kleuter mogen gaan, als differentiatie, maar we hadden een beetje het gevoel dat dit een aanbod was meer om ons te paaien dan om haar te helpen. En zelfs als dit niet het geval was, dan nog was het allemaal te vrijblijvend terwijl L. eigenlijk echt in een situatie moet zitten nu waar het van 'moeten' is. Gezien het tot nu toe allemaal vanzelf gaat voor haar, heeft ze nog nooit geleerd zich te moeten inspannen en we merken dat ze nogal voor de 'weg van de minste inspanning is'. 

Dus, de knoop is gehakt, vrijdag gaven we het ingevulde inschrijvingsformulier af in de nieuwe school en nu hopen we maar dat we de voor L. beste keuze hebben gemaakt...