Waarom zou je dat doen?

Of omdat ik niet bewust ben van de "slechtheid" van mijn daden.

Een ander interpreteert mijn daden nu eenmaal anders dan ikzelf doe.

Pas wanneer iemand zijn redenering uitlegt, mag je beslissen of die persoon gelijk/ongelijk heeft.

Goed en slecht bestaat objectief gezien niet, enkel subjectief.

Het is grotendeels een kwestie van in hoe ver de ander je kan overtuigen.

Zouden we dan van nature sneller overtuigd zijn van het enen dan van het andere?

En spelen onze (tijdelijke) behoeften hier dan ook een rol?

In hoever ben je dan zelf nog verantwoordelijk voor je daden?

De antwoorden op deze vragen kunnen een heus probleem worden voor ons rechtssysteem...

(Deze tekst is voortgevloeid uit een les over Sartre. Ik vond dat hij geen rekening hield met het feit dat onze wil vervormbaar/veranderbaar/beïnvloedbaar is.)

Ken je dat gevoel?

Het gevoel alsof je geen gevoel meer hebt?

Hatelijk is het om nergens zin in te hebben.

Maar vrolijkheid valt vrees ik niet af te dwingen.

Raar hé? 

Positieve gevoelens kan je niet afdwingen, maar negatieve wel.

Wat zou eigenlijk het antoniem zijn van afdwingen?

Hmmm... eens opzoeken.

-

Gevonden!

Neutraliseren (?)

Klinkt niet echt logisch, och ja...

Advies van vandaag: wil je vrolijk zijn, neutraliseer dan.

Er bestaan vele redenen waardoor je niet stil 

kunt blijven liggen, 's nachts. Als je steeds

moet hoesten, bijvoorbeeld, zal je lichaam

op en neer schokken alsof je op een rijkoets ligt en

als je erg ziek ben, een lijkwagen. Of het is zo

dat je niet weet waar je moet kjiken, omdat alles

voor je ogen rood is. Je ogen zijn zo rood, omdat

iemand heeft gezegd dat je ogen zo blauw zijn en 

dat heeft je geraakt. Het fijne aan geraakt worden

is dat het niet lang hoeft te duren om lang

te blijven duren en het vreemde aan geraakt zijn

is dat het nagalmt en nastampt en toch ben je 

er stil van. Het mooie aan het woord stil is dat het

iets zegt over geluid en beweging en het bijzondere

aan geluid is dat het bestaat uit beweging. Het fijne

aan beweging is dat het zo ingetogen is, je kunt

heel zacht je huid laten voelen dat iemand anders 

je huid voelt. Tegelijkertijd is het fijna aan beweging

juist dat het uitbundig is, je kunt heel hardnekkig

een dansend monster in je voeten hebben zitten, dat

je hakken de hele avond de grond in wil stampen.

Maar het vreemde aan een hele avond is dat je soms

niet weet welke vorm van beweging je het liefst

lang laat duren. Gelukkig is het goede aan iets lang

laten duren dat alles op den duur weer terug stil valt.

En wat ik het allermooiste aan het woord stil vind,

is dat je er in het Engels een l aan kunt plakken, 

waardoor we elkaar kunnen vragen, waarom we 

nog steeds niet gaan slapen.

Lieke Marsman

Klinkt raar, niet?

We onthouden namelijk de dingen die ons raken... Waarom zouden we die willen verdringen?

Ik denk dat er niet veel mensen zijn die mooie dingen willen vergeten.

Wie wil er nu die prachtige dagen, belevingen, momenten voor eeuwig wegsmijten?

Is het niet logisch dat we deze momenten in ons hoofd willen herbeleven en koesteren?

Maar we onthouden niet enkel momenten van dat kaliber. 

De vreselijke gebeurtenissen kunnen we net zo min vergeten als de goede.

Willen we ze eigenlijk vergeten? Ik denk het niet...

Ik denk dat we ze willen bewaren om onszelf te beschermen voor de toekomst.

We willen herinneren.

Daarom geloof ik dat vergeten een talent is, het talent om niks meer te willen weten.

Onthouden kunnen we namelijk allemaal, doelbewust vergeten niet.

Bewondering voor de mensen die met hun wil kunnen vergeten.

Maar ik hoop, ik hoop dat niemand dit kan...

Want hoe vreselijk zou het niet zijn, moest iedereen stoppen met het stilstaan bij het verleden...

Hoe egoïstisch en dwaas zou dat niet zijn...

Och het blijft een kunst, de kunst om doelbewust dwaas te zijn.

Het filosofisch essay waaraan ik al behoorlijk lang heb gewerkt en ook proefversies van heb ingediend.

Ik was behoorlijk trots op bepaalde passages in dat essay, maar blijkbaar was mijn leerkracht cultuurwetenschappen niet echt akkoord met mijn gedachtengang... (Damn ik wou dat ik kon zeggen dat zijn mening mij niets kon schelen, maar ik ben toch een klein beetje gekwetst.) Nu ja, terug naar het inleveren van dit werk!

Eerst en vooral moet je weten dat ik last heb van een extreme vorm van uitstelgedrag.

(Wat soms wel eens in mijn voordeel speelt, maar daar vertel ik later wel eens over. )

Vervolgens is het noodzakelijk dat ik je inlicht van mijn warrige gedachten.

Ik heb namelijk de neiging om vaak te verspringen van onderwerp of te overdenken.

Nu je dit alles weet kan je misschien zelf al wel uitdokteren hoe dat indienen is verlopen...

Inderdaad, niet.

Ik heb het dagen, weken uitgesteld om er verder aan te werken.

Ik kan namelijk zelden doorwerken aan iets zonder druk.

Maar ik kan ook zelden goed denken onder druk.

Een behoorlijk probleem bij verplicht filosoferen...

Och ja, er zal wel één of andere filosoof zijn die ooit zei dat je niets mag overhaasten zeker?

Laten we hopen... dan kan ik dat als excuus gebruiken maandag!