Op dat moment hadden we reeds afscheid genomen van Jurgen Van Den Broeck en Alexander Vinoukourov. Onwezenlijk, lijkbleek, staarde VDB voor zich uit nadat die op 100 kilometer van de finish ten val kwam. Alsof hij niet meer met zijn gedachte op aarde vertoefde. Fotografen snelden  gewetenloos toe om zoveel leed op de gevoelige plaat te vereeuwigen. Maar hen valt eigenlijk amper iets te verwijten. Zij doen ook maar hun werk in die mallemolen die de Tour de France heet. Meer dan eens blijkt nu dat deze Tour meer is dan een race tussen 197 renners. Ook journalisten, fotografen, ploegmanagers, VIP's, veel te veel wedstrijdcommissarissen,  het testosteron gierend door hun lichamen,  maken van dit spektakel meer en meer een levensgevaarlijk circus. Het gedrum van de volgwagens net achter het peloton fotografen vechtend voor toch maar de beste foto te maken, alles is competitie geworden in de Tour. En in het heetst van de strijd verliest een mens wel eens zijn gezond verstand. Dan krijg je af te rekenen met waaghalzen die rakelings langs renners heenscheuren en daarbij niks of niemand ontzien.  Toen ik vorig jaar de Tour zag passeren in Mechelen was het eerste wat me opviel hoeveel gemotoriseerde voertuigen er wel niet meerijden in dat hele circus. Zelfs de gebruikelijke ochtendspits op de Brusselse ring verbleekt bij zoveel drukte.  Reken daarbij nog eens de jaarlijks toenemende drukte langs de kant van de weg. Er zijn veiliger plaatsen om te vertoeven dan in de buik van zo'n peloton. 

Valpartijen zijn nu eenmaal inherent aan het wielrennen. Daar kunnen we nu eenmaal niets aan verhelpen. Maar we kunnen wel de kans op valpartijen zo klein mogelijk maken. Waarom moeten er in godsnaam 16 fotografen meerijden in koers. Met minder zal het heus ook wel lukken. 

Nog 25 kilometer te gaan. Er rijdt een kopgroep weg die uiteindelijk zal strijden voor de overwinning, maar koers interesseert me op dat moment geen moer meer. Ik bedenkt hoe het moet zijn voor zijn zwangere vriendin. Zat zij überhaupt te kijken in de hoop een glimp op te vangen van haar vriend. En hoe moet ze zich gevoeld hebben toen ze hem daar levenloos zag liggen te midden van een leger hulpverleners en persfotografen. Het lijkt allemaal zo onwezenlijk. Hoe moet zijn familie zich nu voelen, ik hoop uit de grond van mijn hart dat zij de beelden niet hoeven te zien. Mijn gedachten dwalen af. De koers kent stilaan zijn beslag, maar ik denk ineens aan Andrei Kivilev die in soortgelijke omstandigheden om het leven kwam in Parijs-Nice in 2003. Ik denk aan Alexander Vinokourov die de handen ten hemel gooit na een ritoverwinning in de Tour en hem op deze manier wil eren. Ik denk aan Casartelli, aan Johan Bruyneel, aan Pedro Horillo met alweer dezelfde bedenking. Hoe moeten zij zich voelen? 

Hoewel ik Wouter nooit heb gekend heb ik pas een dag later de moed om hierover te schrijven. Vreemd hoe zoiets toch iets met je doet. Niemand wordt graag met de dood geconfronteerd en al helemaal niet als je gezellig naar televisie aan het kijken bent. Misschien was Wouter gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Misschien hebben de hogere machten, als die er al zijn, het zo gewild. Hoe verklaar je anders dat Weylandt pas in laatste instantie Bennati moest vervangen. Hoe zou hij zich overigens nu moeten voelen?  

Bij deze wil ik mijn steun betuigen aan vrienden en familie van Wouter. May he rest in peace. 

Slepers worden ze ook wel eens genoemd. Renners die vooral niet op kop willen komen en het werk voornamelijk overlaten aan anderen. Profiteurs waar je liever niet mee op pad gaat in een lange ontsnapping. Verguisd en gehaat door journalisten en de publieke opinie omwille van hun lafheid. Vaak worden renners overigens in die niet al te benijdenswaardige rol gedwongen omwille van de ploegtactiek. Vaak heeft het ook met lepigheid te maken, waarbij renners verschillende belangen spelen. In de vierde etappe van Parijs-Nice naar Belleville zal Thomas De Gendt het ongetwijfeld op een akkoordje gegooid hebben met de latere ritwinnaar Thomas Voeckler. De Gendt moest rijden om zijn gele trui te heroveren, wat Voeckler uiteindelijk goed uitkwam en  hij zo zonder al te veel moeite de rit kon winnen. Voeckler is de laatste persoon op aarde die ik als sleper zou bestempelen, maar die  negende maart was hij  dat wel heel even in het wiel van De Gendt. 

Slepers zijn overigens van alle tijden. De meester-sleper was misschien wel een van de beste Nederlandse renners uit de geschiedenis. Joop Zoetemelk stond erom bekend bijzonder zuinig te koersen en geen druppel energie te verspillen. Veel leverde het hem uiteindelijk niet op. Een Tourzege in 1980 en een hele rits ereplaatsen in de grote rondes en de klassiekers. Andrei Tchmil werd volksvijand nummer 1 midden jaren negentig omdat die enkel oog had voor het wiel van Museeuw. Tchmil werd in die periode beschimpt  door journalisten die het publiek ertoe aanzetten zich tegen de toenmalige Moldaviër te keren. Later won Tchmil wel opnieuw de harten van de Vlamingen, doordat hij aanvallender ging rijden en voluit zijn eigen kans ging.  Renners zijn niet ongevoelig voor dergelijke kritieken. Het raakt hun ego. Logisch dat Tchmil vanaf 1997 een bocht nam van 180 graden. De voorbije Ronde van Frankrijk was in bepaalde opzichten ook een koers van slepers tegen elkaar. In de bergen had niemand het lef zijn eigen kans te gaan. Evans, Sanchez, VDB en Menchov hebben nooit gereden om te winnen, enkel om het verlies zo klein mogelijk te houden. Dan ben je in een bepaald opzicht ook een sleper.

Vooral de voorbije weken heb ik me vaak geërgerd aan de lafheid van sommige renners. Vooral Pozzato moet het bij mij ontgelden. Keer op keer viseert deze modebewuste Italiaan het wiel van Boonen en dat terwijl hij eigenlijk nooit de Primavera had gewonnen zonder het werk van Tornado Tom in 2006. Dankbaarheid komt blijkbaar niet voor in Pipo's woordenboek. Er verscheen zowaar een glimlach op mijn gelaat toen ik vernam dat Pozatto in Parijs-Roubaix in de bezemwagen moest plaatsnemen.  Het noodlot die zoveel lafheid eventjes fataal afstraft. Slepers zullen er altijd zijn in het peloton, maar ik moet er hoegenaamd niet van weten. 

Dat had ook Nelson Mandela zo begrepen. De organisatie van het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika moest de blank en zwart opnieuw dichter naar elkaar brengen. Voetbal als katalysator van een geheel nieuwe identiteit.We zouden de waarheid geweld aandoen door te stellen dat blank en zwart er nu hand in hand door het leven gaan, maar toch zijn velen ervan overtuigd dat het WK uiteindelijk  een gunstig effect heeft gehad op het land. Succes in de sport creëert nu eenmaal eenheid in een land. De zogenaamde Hitlerspelen in 1936 zijn daarvan een treffend voorbeeld. Hitler misbruikte deze Spelen schromelijk om de eenheid in het land te versterken. Die Spelen waren pure propaganda voor Hitler en het nationaalsocialisme. 

De hype rond onze nationale ploeg lijkt ook in ons land te werken als doorgeefluik van een hernieuwd nationalisme. In tijden waar de ene communautaire crisis de andere opvolgt is de nationale ploeg een soort van medium geworden voor velen om hun ongenoegen te laten blijken. Het signaal dat 35.000 mensen dinsdag aan onze politici  hebben gegeven kan tellen. Ok, niet iedereen zal daar gezeten hebben met een politieke boodschap in het achterhoofd, maar toch. Het aantal vlaggen in de tribunes was niet te tellen. Zwart, geel en rood waren de overheersende kleuren en het enthousiasme in de tribunes werkte aanstekelijk. Hopelijk werkt dit door tot in de Wetstraat en doen onze politici nu eindelijk waar het hele land op wacht. 

Tot slot wil ik het nog even over de match in Oostenrijk hebben. De Oostenrijkers waren mss wel getuige van de wedergeboorte van het Belgicisme. Het was aandoenlijk om zien hoe de Schwedenplatz in Wenen ingenomen werd door 2000 Vlamingen en Walen. Typerend  hierbij was misschien wel het moment toen twee supporters vanop een fonteintje "Aux Armes" inzette.  Daarbij werd beurtelings in het Nederlands en het Frans gezongen. 

Dat er problemen zouden ontstaan rond de enige echte Waalse derby stond in de sterren geschreven. Charleroi gooide zijn laatste reddingsboei uit om het behoud veilig te stellen en Standard deed hetzelfde om PO1 te halen. Standard kon rekenen op de steun van 4000 supporters. Onder die 4000 toeschouwers zaten ook verschillende Nederlandse amokmakers. Het gebeurt wel vaker dat Nederlandse hooligans hun werkterrein verleggen naar onze contreien, omdat zij hier vrijuit hun gang kunnen gaan. Maar vice versa gebeurt hetzelfde. Zo zouden enkele tientallen leden van Storm Ultras, Chaerleroi, betrokken zijn geweest in rellen net over de grens in Lille. In Lokeren kwam het enkele weken geleden dan weer tot rellen tussen enkele Nederlandse supportersgroepen. 

Het fenomeen is niet nieuw, maar lijkt stilaan aan een serieuze opmars bezig.  Paralellen trekken met supportersgeweld uit de jaren tachtig is daarom bijzonder moeilijk. Vroeger ging het er heel basic en simpel aan toe. Ploeg A speelde tegen ploeg B en vervolgens werd er na de wedstrijd onderling gereld in de binnenstad of een afgelegen plaats. Anno 2011 gaat er meestal als volgt aan toe. Supporters van ploeg A kiezen een wedstrijd uit (meestal in het buitenland of in de lagere regionen) laten dit weten aan ploeg B en meestal komt er zelfs een ploeg C aan te pas.  Meestal gebeurt er tijdens de wedstrijd niets of vrij weinig. De grote finale vindt na de match plaats op een afgelegen  stuk weiland of een verlaten parking. Dat het gisteren in Charleroi al in het stadion uit de hand liep is een regelrecht breuk met deze trend. De strenge wetgeving in en vlak rond de stadions had immers voor een schrikbewind gezorgd onder de supporters. Misschien is het voorbarig om hier al te zware conclusies uit te trekken, maar ik zou als ik Annemie Turtelboom was dit toch zeker niet afdoen als een incident. Het imago van ons voetbal, dat toch al enorme klappen kreeg, staat op het spel. Papa, mama en de kinderen zouden wel eens kunnen beslissen niet meer naar het stadion te komen.....

Drie miljoen euro zou Boussoufa naar verluidt jaarlijks overhouden aan zijn Russisch avontuur.  Terek Grozny wordt getraind door Ruud Gullit, die aandrong op de komst van Boussoufa. De aanwezigheid van Gullit speelde dus ongetwijfeld een doorslaggevende rol. Gullit mislukte zowat overal als trainer, maar was als voetballer wereldvermaard en in Rusland wordt nogal vaak geredeneerd dat goede voetballers ook goede trainers zijn. 

Iedereen was ervan overtuigd dat Boussoufa Anderlecht enkel zou verlaten voor een topteam in een Europese topcompetitie. Het moet Boussoufa pijn gedaan hebben dat er tijdens de transferperiode amper interesse was. Er waren wel contacten, maar die waren vaag en nooit concreet. Het moet Bous, die op een keerpunt in zijn carriëre staat, aan het denken gezet hebben. Anderlecht was ondertussen bereid ver te gaan in zijn poging Boussoufa  langer aan zich te binden. Boussoufa werd met de neus op de feiten gedrukt en besefte meer en meer dat Anderlecht mss wel eens zijn eindhalte zou kunnen worden.  Dat idee deed  ongetwijfeld het angstzweet uitbreken. 

Objectief gezien zet Boussoufa met deze overstap op alle gebied een stap vooruit. In November is nogmaals gebleken dat de Russische competitie een pak hoger mag worden ingeschat dan de Belgische. De manier waarop Anderlecht twee maal kansloos onderuit ging tegen Zenith maakte dat pijnlijk duidelijk. Of Terek Grozny even hoog mag worden ingeschat worden valt te betwijfelen. Op termijn is natuurlijk alles mogelijk, zeker als er genoeg geld voorradig is. Toch hebben veel voetbalfans het moeilijk met deze overgang. De macht van het geld lijkt het hier te hebben gehaald van de sportieve ambitie. Voetballers en sporters worden verondersteld sportief het allerhoogste na te streven. Een transfer naar Tsjetsjenië kan je met de beste wil van de werel onmogelijk onder die noemer plaatsen. 

Dan is er ook nog het ethische aspect. Grozny is in handen van Kadyrov, die sinds een paar jaar het opstandige Tsjetsjenië met ijzeren hand leidt. Politieke moorden, verkrachtingen,  smeergeld en afpersing zijn er schering en inslag. Voorlopig worden er geen vragen gesteld bij de afkomst van het transfergeld door Anderlecht en Boussoufa. Misschien maar goed ook,want je kan er donder op zeggen dat Kadyrov zijn kapitaal niet op een clandestiene manier heeft vergaard. Toch wens ik Boussoufa veel succes toe in Rusland.

Voetballers en Twitter of Facebook.  Die combinatie kende we al. Donk, Boussoufa, Sneijder, Messi etc bestoken ondertussen  gretig de virtuele wereld van het internet met hun dagdagelijkse bezigheden en interesses. Maar een voetballer die het forum van de eigen club bezoedelt, neen dat verhaal kenden we nog niet. Wat bezielt een voetballer om de eigen club in diskrediet te brengen op het internet? 

Het was niet bepaald flatterend wat Stijnen, en bij uitbreiding zijn naaste familieleden, rondstrooiden op het forum van Brugge. Blijkbaar heeft Stijnen de definitie van het woord supportersforum niet goed begrepen. Nochtans zit de betekenis ervan netjes verpakt in het woord zelf. SUPPORTERSforum met de nadruk op het woord supporters. Zo'n forum is in feite niet meer dan een virtueel café waar supporters het hebben over het reilen en zeilen binnen hun club. Vanwege de anonimiteit op zo'n forum gaat het er dan ook vaak hard en toe en wordt er, om het in voetbaltermen uit te drukken, niet zelden stevig op de man gespeeld. Best dus dat voetballers die berichten niet lezen. 

Uiteindelijk werd Brugge getipt over de bezigheden van de familie Stijnen op het forum, waarna de club enkele computerdeskundigen op de zaak hebben gezet en via het IP-adres vaststelden dat er verschillende accounts zijn aangemaakt op een computer ten huize Stijnen. Sinds 2008 bespeelde hij hiermee het supporterslegioen van Brugge en ging hij systematisch over tot de verheerlijking van zijn eigen persoon enerzijds en het destabiliseren van zijn naaste belagers(De Vlieger, Coosemans) anderzijds. Hieronder volgt een korte bloemlezing

 

Over Stijnen zelf;

Stijn vergeef hen...ze zijn te dom. Echte supporters kennen u waarde en liefde voor de club, een echte clubman zoals Pascal Plovie noemt jou de belangrijkste speler uit de kern, dat u alles doet voor de club en zijn mensen. Iemand die dagelijks erbij betrokken is, hecht daar waarde aan ipv die idioten. 

Conclcusie: Dit bericht toont de narcistische kant van Stijnen die zichzelf verheerlijkt. Dit bericht vertelt veel, zo niet alles over de persoon Stijnen, die zich onaantastbaar waant in doel bij Brugge. 

Over zijn Concurrenten:

Heel zwakke wedstrijd van De Vlieger, pff wat was dat zeg....

-Hij maakt zich wel kwaad op zijn eigen hoop ik toch... tweede doelpunt veel te gemakkelijk in zijn korte hoek binnen. 

-Coosemans in zijn eerste echte test. Zeer onzeker... niet vrijuit bij het tegendoelpunt

Conclusie: Stijnen verklaarde zelf alles over te hebben voor zijn club, maar bewijst het tegengestelde met zulke berichten. Ipv kritiek te uiten op het forum had hij hier beter zijn kritiek rechtstreeks  kunnen richten aan Coosemans en De Vlieger.  Toont hiermee zijn achterbaks gelaat vind ik persoonlijk. 

Over Mariman en Vermant. 

Henk en Sven...tja totaal geen persoonlijkheden...Jansen en Jansens! Zulke lichtgewichten moeten onze club dan leiden op sportief vlak.

Conclusie: Tekende met dit bericht zijn doodvonnis bij Brugge. Dit zullen vermant en Mariman nooit over hun kap laten gaan. Wie het bestuur op zo'n laffe manier aanvalt moet daarvoor de gevolgen dragen. 

Voetballers lijken zich vaak onaantastbaar te voelen.  Stijn Stijnen is daar een treffend voorbeeld van. Sinds hij bekend maakte niet voor de Rode Duivels uit te willen komen is het alleen maar van kwaad naar erger gegaan. Er kwam stilaan ook meer kritiek op zijn spel bij Brugge en op de koop toe kende hij ook verschillende blessures.  Dat hij dan zijn frustratie uit op deze manier is niet goed te praten, maar wel menselijk. Mensen en zeker voetballers zijn steeds op zoek naar bevestiging. Als ze die niet krijgen binnen hun eigen club of de media biedt zo'n forum vaak soelaas. Ik denk dat het stilaan tijd wordt dat Brugge eens werk maakt van psychologische begeleiding van de spelers. Een klein kind zoet zo dat het met al die woelwaters(Perisic, Donk, Dirar) uit de hand dreigt te lopen. 

  

Hieronder mijn opmerkelijkste momenten

Wie is de beste sportman van dit jaar?

Zeker niet Seppe Smits(snowboarder) die onverwacht verkozen werd tot sportfiguur van de provincie Antwerpen. Een kaakslag voor Jurgen Van de Broeck die in een van de meest gemondialiseerde sporten ter wereld een vijfde plaats behaalde in een van de meest gemediatiseerde wedtrijden van het jaar. JVDB komt zeker en in mijn persoonlijke top drie, maar sportman van het jaar is toch wel Kevin Borlée. Kevin stond gedurende het hele seizoen in de schaduw van zijn broer Jonathan. Jonathan brak het ene record na het andere terwijl Kevin stagneerde en zelfs niet eens het niveau haalde van het seizoen daarvoor. Een finaleplaats op het EK zou voor Kevin het hoogst haalbare zijn. Zo dacht iedereen hier in België over, atletiekgoeroe Ivan Sonck incluis. Kevin kwalificeerde zich met een zevende tijd voor de finale. Prachtig hoe hij uit een geslagen positie terugknokte en alsnog met de titel aan de haal ging. Dat verdient van mij het allergrootste respect. 

Zie hierboven. Het moment dat Kevin vanuit geslagen positie alsnog de Europese titel pakte. 

Na de wanvertoning van gisteren in het glazen huis van de Fifa was het misschien wel heel naief nog maar te hopen op een WK in eigen land. Maar zoals zo vaak doet hoop leven. Naïviteit kunnen we de voortrekkers van onze Bid eigenlijk niet verwijten. Het zou hen teveel oneer aandoen. De manier waarop we ons gisteren aan de wereld voorstelde mocht gerust gezien worden. We moeten juist met zijn allen fier zijn om de manier waarop zij het Bid tot de laatste snik hebben eerbiedwaardig hebben verdedigd. Geen zweem van fraude of vriendjespolitiek heeft onze Bid besmeurd. Chapeau daarvoor. Dat we de eerste ronde overleefd hebben is al een prestatie op zich. 

Dat het uiteindelijk Rusland ging worden was toch een verrassing. Nadat Engeland zichzelf buitenspel had gezet met de kritische berichtgeving omtrent de handelswijze van de Fifa lag Spanje/Portugal in pole om te zegepralen. Die geruchten werden nog meer gevoed toen Poetin bekend maakte toch niet naar Zürich af te zakken. Rusland haalde het na twee stemronden voor Spanje/Portugal en België/Nederland. 

Maar het klapstuk van de avond moest toen nog volgen. Voor 2022 kwam als een donderslag bij heldere hemel zowel Qatar uit de enveloppe gefloept. Een tweede klap voor het voetbal en zijn eeuwenoude traditie en waarden. Qatar, een oliestaatje van ocharme 1 miljoen inwoners, haalde het na een spannende tweestrijd met de VS na vier stemrondes. Het lijkt er dus op dat het UC van de Fifa financiële belangen heeft laten meebeslissen.  Een wereldkampioenschap is dus wel degelijk te koop. Zowel Rusland als Qatar hadden zeker niet het beste Bid. Vooral Qatar staat voor enorm investeringen, maar met een budget van 50 miljard dollar mag dat uiteraard geen enkel probleem vormen. De Fifa heeft gisteren dus heel opportunistisch gestemd in de hoop enkele graantjes te kunnen meepikken en een deel van dat monsterbudget naar Zwitserland te sluizen. Het is de bittere realiteit. Ik stel voor om het WK 2026 ergens op de maan te spelen of ergens diep in het heelal. Blatter gedraagt zich in ieder geval al als een echte Zonnekoning.  pfffff

Velen verklaarden senator Alain Courtois gek toen hij vijf jaar geleden met het idee voor een WK in België en Nederland op de proppen kwam. Euro 2000 lag nog vers in het geheugen waardoor de politiek niet erg happig was om opnieuw zo'n project te steunen. Ook de publieke opinie uitte zijn bedenkingen. Het was tevens het moment dat men besefte dat Euro 2000 een maat voor niets was geweest, want de stadions in België voldeden al niet meer aan de Europese minimumnormen. Jaloers als men was op Portugal, dat aan het EK wel moderne en comfortabele stadions overhield, is de politiek bijgedraaid en na wat lobbywerk van Courtois kreeg de bid steun van zowel de Nederlandse als de Belgische overheid. België en Nederland gingen vanaf nu officieel voor het WK 2018/ 2022. België en Nederland vormen sindsdien een eenheid en willen die eenheid ook in de bid naar voren brengen. Dat betekent een organisatiecomité om een herhaling van 2002 te voorkomen. Duo-organisaties worden nu eenmaal niet op gejuich onthaald bij de Fifa. 

Na het WK in Duitsland kon het lobbywerk dan eindelijk beginnen. Iets waar de Belgen, in tegenstelling tot de rechtlijnige Nederlanders, uitermate bedreven in zijn. Het doel is minstens de helft van de 22 leden van het Uitvoerend Comité van de wereldvoetbalbond voor zich te winnen. Deze delegatie bestaat uit voetbalbobo's uit alle continenten. Pittig detail. In totaal komen vier leden van dit comité uit een van de landen die een kandidatuur hebben ingediend. Dit zijn Michel D'Hooghe voor België, Mohamed Bin Hamman voor Qatar, Chuck Blazer voor de Verenigde Staten, Vitaliuy Mutko voor Rusland. Er mag worden aangenomen dat ieder van hen voor hun eigen land zal stemmen in de eerste ronde.  België en Nederland zijn dus al zeker van minstens één stem. Ik moet er geen tekening bij maken dat belangenvermenging onvermijdelijk is. Harry Been, CEO van de Holland/Belgium bid, zegt overigens al zeker te zijn van vijf stemmen. Dat zou betekenen dat we in ieder geval de o zo gevreesde eerste ronde probleemloos overleven en we een interessant alternatief vormen in ronde 2.  Althans daar gaat iedereen binnen de Holland/Belgium bid van uit. Wie gunt een sympathieke outsider als België en Nederland dat zich niet waagt aan fraude en bedrog nu geen Wereldkampioenschap?  Want dat lijkt de laatste weken de strategie van onze bid. Inspelen op de morele integriteitsgevoelens. Een uitzending van Panorama afgelopen maandag bewijst echter het tegendeel. Minstens drie leden hebben zich in het verleden voor enkele miljoenen euro's laten omkopen. In tegenstelling tot het duo dat in de val trapte van enkele Engelse undercoverjournalisten mogen zij donderdag gewoon deelnemen aan de stemming.  In volstrekte anonimiteit. Ook na de stemming blijft de uitslag geheim. Hierdoor zet de Fifa de deur wagenwijd open. Niet meer dan een weldoordacht mechanisme om fraudeurs de hand boven het hoofd te houden. Of wat het oog niet ziet het hart niet deert. We zijn dringend toe aan herziening van dit archaïsch systeem of de Fifa dreigt zijn geloofwaardigheid, voor zover het dat nog heeft, helemaal kwijt te raken. 

We moeten eerlijk zijn. Kwalitatief staat onze bid het minst sterk. We kunnen onmogelijk optornen tegen het grote geld uit Rusland en de moderne fasciliteiten in Engeland. We hebben op dit moment niet één stadion dat aan de de eisen van de Fifa voldoet. We zijn ook de enige bid die niet naar de pijpen van de Fifa danst en zich houdt aan de Europese regels inzake vrijstelling van belasting. Een stokpaardje van de Fifa waardoor het na elke wereldbeker onrechtmatig 300 miljoen extra opstrijkt. Onze hotelcapaciteit is  onvoldoende ..... . Redenen genoeg voor de Fifa om ons te quoteren als een bid met een matig risico. Dat betekent zoveel als kansloos. Bij de bookmakers zijn we de bid met het minste kans op succes (50/1). Ook de concurrerende bids achten ons kansloos. Engeland ziet Rusland als belangrijkste opponent en vice versa. Ook de kansen van Spanje en Portugal lijken quasi nihil. Engeland en Rusland laten echter niets aan het toeval over en zetten hierbij de grote kanonnen in. Onder meer Poetin zal voor Rusland in Zürich aanwezig zijn. Voor Engeland is dat niemand minder dan David Cameron en Prins William. België/Nederland moet het zien te redden met het duo Rutte/Leterme. Om maar een idee te geven, wie morgen de beste indruk zal maken. 

De kans dat we ons vanaf morgen mogen beginnen voorbereiden op een wereldkampioenschap is bijzonder klein. Toch verdienen we het meer dan de andere bids. Ten eerste hebben we onze vingers niet verbrand met louche affaires en omkopingen. Dat op zich is al lovenswaardig. Maar dit WK zou een beloning zijn voor hetgeen deze landen al voor het voetbal betekent hebben. We liggen bijvoorbeeld aan de basis van de oprichting van Fifa. Nederland is het hoogste land op de ranking van de Fifa dat nog nooit een WK heeft georganiseerd. We hebben een fantastische voetbalcultuur en tal van Europese finales georganiseerd. We verdienen het gewoon om in 2018 te wereld te ontvangen.

Gebre had van de marathon van New York het hoofddoel van zijn seizoen gemaakt. Gebre wilde kost wat kost de grootste stadsmarathon ter wereld aan zijn indrukwekkende palmares toevoegen. Gebre faalde, iets waar de Ethiopiër een bloedhekel aan heeft, en zette dan maar meteen een punt achter zijn carriëre. Een carriëre die 18 jaar duurde en tal van wereldrecords opleverde. 27 in totaal waarvan er nu nog steeds zes standhouden, waaronder het werelduurrecord en die van de marathon, gelopen in Berlijn. 

Gebrselassie zal in veel naslagwerken en ecyclopediën steevast in een adem worden vernoemd met Paul Tergat.  Op de Spelen van 1996 in Atlanta en 2000 in Sydney voerden zij een heroïsch schouwspel op.  Voor velen een van de mooiste duels in de atletiek ooit. Vooral Sydney zal mij persoonlijk bijblijven. Tergat leek het lange tijd te gaan halen, maar uiteindelijk als een duiveltje uit een doosje staat Gebre op uit de doden en pakt alsnog de olympische titel. De laatste rond werd gelopen in 56 seconden. Onmenselijk.  Gebre was ook iemand die heel weinig training nodig had om echt in vorm te raken. Hij was tevens een van de eerste die volgens het principe van bloktraining werkte. Hij deelde samen met zijn Nederlandse trainer het seizoen in in blokken van veertien weken, waarbinnen telkens andere klemtonen gelegd werden(kracht, uithouding, weerstand). Op die manier was zijn basisconditie sterk genoeg om reeds vroeg in het jaar degelijk te presteren en dit vol te houden tot op het einde van het seizoen. Hij was ook een prominent voorvoetloper, terwijl de meeste langeafstandslopers landen op de middenvoet. Maar Haile was in meerdere opzichten uniek. In tijden van professionalisering en medicalisering van de atletiek bleef Haile vertrouwen op zijn gevoel.  Geen hartslagmeters of dure medische testen voor Haile. Zijn buikgevoel was meer dan genoeg. 

Gebre had net als die andere grootheden van het langeafstandslopen Nurmi en Zatopek een stalen wil en een ijzeren discipline om zijn doel te bereiken. Maar waar op de ladder hoort Gebre nu thuis. Boven Nurmi en Zatopek of toch eronder? 27 wereldrecords in totaal, vier keer wereldkampioen en twee olympische titels spreken voor zich. Gebre is de allergrootste. 

Velen journalisten struikelden  gedurende zijn lange loopbaan over zijn moeilijk neer te pennen naam. Is het nu Gebreselassie of komt de tweede e nog voor de s.  Net zoals het leven van Gebre uiteindelijk meer was dan die carriëre op de weg en de piste. Gebre is bovenal ook een sociaal welvoelend mens met oog voor de problemen in zijn land. Buiten atleet is Gebre ook zaakvoerder van een bedrijf dat investeert in vastgoed en sociale projecten in Ethiopië. Tegenwoordig is het mode om als atleet een bepaalde boodschap uit te dragen. Gebre is echter meer een man van daden dan van grote woorden.  Gebre is een geëngageerd man en hij wordt al genoemd als een van de volgende presidenten van zijn land.  Ofwel de keizer van de piste die gaat voor het presidentschap. 

Zondagavond omstreeks zes uur maakte een vriend er mij op attent dat PSV met 10-0 had gewonnen van Feyenooord. Een mengelmoes van gevoelens overviel me. Het heeft wel een kwartier geduurd vooraleer ik hem wilde geloven. Dat Feyenoord zou verliezen stond in de sterren geschreven, maar nooit met 10-0.  Toen het nieuws om me heen werd bevestigd moest ik toch even slikken. Zo'n trotse vereniging die vernederd wordt door PSV. Het kwam hard aan als sympathisant en eeuwig bewonderaar van deze club. Een club waar het de laatste jaren ook nooit rustig is geweest. Supportersrellen, winst in Uefa-beker. De stille doodstrijd ingezet na die bekerwinst. Die onrust hoort bij Feyenoord zoals Nicole bij Hugo hoort of Samson bij Gert. 

Feyenoord is meer dan een traditieclub. Ofwel ben je voor ofwel tegen, de gulden middenweg is hier onbestaande. Persoonlijk vond ik het dan ook bijzonder wansmakelijk toen supporters van PSV tien, tien ,tien begonnen te scanderen. Als fan kan ik het uiteraard begrijpen, maar zouden die fans ook beseffen dat er op dat eigenste moment een karaktermoord plaatsvond. Het Nederlands voetbal heeft Feyenoord nodig en vice versa. Wat heeft PSV hier nu eigenlijk mee gewonnen vraag ik me af. Niemand is op dit moment geïnteresseerd in de Eindhovenaars. PSV heeft Feyenoord in het graf geduwd en heel Nederland is in rouw en maakt zich klaar om de laatste groet te brengen. De pastoor heeft inmiddels de laatste sacramenten  al toegediend.  PSV pleegde met andere woorden gewilde of ongewild de perfect Feyemoord. 10-0 de grootste nederlaag voor Feyenoord in de geschiedenis en langs de andere kant de grootste zege voor PSV in hun bestaan. Hoe contrasterend een uitslag kan zijn is zondag bewezen. 

Nochtans leek er niets aan de hand voor Feyenoord in de eerste helft. Het voetbalde het eerste half uur goed mee en was minstens de evenknie van PSV. Maar het verlies van Fer, ondanks zijn jeugdige leeftijd een vat vol ervaring en de rode kaart van Kelvin leerdam zakte het kaartenhuisje volledig in elkaar. In plaats van de rangen te sluiten bleef Feyenoord met veel volk voor de bal voetballen en kon PSV naar hartelust counteren. Feyenoord wordt alom geprezen voor zijn jeugdig talentvol elftal. Maar die jeugdige overmoed resulteerde uiteindelijk in de zwaarste nederlaag voor Feyenoord uit de geschiedenis. 

Hieronder tien oorzaken hoe het ooit zover is kunnen komen ofwel een les voor elk doelpunt dat zondag gescoord werd.

1)Grootheidswaanzin of het Icaruseffect. Na de winst van Uefa-cup was the sky the limit in Rotterdam en werden de ambities serieus opgeschroefd.

2) Dure contracten: Na het winnen van de Uefa-cup werden dure contracten afgesloten met spelers die nooit hebben kunnen brengen wat er van hen verwacht werd. 

3) Mismanagement: De club staat sinds kort onder curatale en heeft een schuldenlast van 50 miljoen euro. Ze zijn met ander woorden net niet failliet.

4)Aanhang: De club trekt elke thuiswedstrijd vijtigduizend man. Dat brengt de nodige druk met zich mee waardoor het verwachtingspatroon automatisch stijgt.

5) Bijrol in Eredivisie: De laatste jaren vervult Feyenoord een figurantenrol in de Eredivisie. Het is al van 1999 geleden dat het nog eens kampioen werd. De club blijft ook al tien jaar verstoten van de vetpotten van de CL.

6) Harde achterban: Lijkt steeds meer invloed uit te oefenen op het functioneren van de club. Vorig jaar bestormden enkele tientallen fans het oefenterrein en eisten ze dat er werd verloren van Twente zodat Ajax geen kampioen zou worden. Die haat tegenover Feyenoord belette de club meermaals een gezinsvriendelijk beleid te kunnen voeren waardoor evt nieuwe inkomsten konden worden gegenereerd. 

7) Kerkhof voor trainers: Van een standvastig sportief beleid is al lang geen sprake meer bij Feyenoord. De laatste drie jaar versleet het maar liefst vijf verschillende trainers.  In de succesperiode begin 2000 was juist die standvastigheid de grote sterkte. Bert Van Marwijk kon vier jaar bouwen aan zijn team en beleefde er een fantastische periode.

8) Jeugd: Feyenoord valt, nu het geen transfers meer mag doen, noodgedwongen terug op zijn eigen jeugd. Hoewel Feyenoord een goede jeugdwerking heeft mist het team nu de ervaring om wedstrijden te winnen en zich van degradatie te vrijwaren. 

 9 Visie: Wat ploegen als Twente of AZ de laatste jaren te over hebben missen de Rotterdammers. Hoewel het water hen aan de lippen staat werden de laatste jaren grote namen aangetrokken en stak men nooit de ambitie onder stoelen of banken terwijl nederigheid hier beter op zijn plaats was.

10) Berusting: Stilaan begint het besef door te dringen dat Feyenoord niet langer een topclub is.

 Trainer Mario Been gedroeg zich gedurende negentig minuten moedig in Eindhoven. Als een brok graniet aanschouwde hij het geklungel van zijn ploeg. Rechtstaand aan zijn dugout, als een teken van trots een baken van hoop. Als rasechte Rotterdammer en momument van de club in de jaren tachtig geniet Been veel respect van de Feyenoord aanhang. Een buitenstaander had er waarschijnlijk al lang de brui aan gegeven mede om zijn reputatie en de rest van zijn trainerscarriëre niet in gevaar te brengen. Dat is het minste van Beens zorgen. "Het draait hier nu niet om mij maar om Feyenoord". De fans lijken zich stilaan te verzoenen met de realiteit. Na de nederlaag stonden een tweehonderdtal fans de spelers op te wachten en werden wat leuzen gescandeerd, maar het vuur en de fut lijken vervlogen. Feyenoord is  niet langer een topclub en daarmee heeft Rotterdam stilaan leren leven. Die titel is het sinds zondag kwijt.  Woensdag volgt het levensbelangrijke duel tegen VVV in de Kuip. De zestiende tegen de zeventiende in het klassement.   

 Hieronder kan je kijken naar Studio Voetbal dat volledig in het teken stond van PSV-Feyenoord

Yuri Van Gelder is in ons land amper bekend, maar in Nederland is hij een halve god. Die status heeft hij te danken aan zijn wereldtitel gymnastiek aan de ringen in 2005. Het leverde hem meteen ook  de titel van sportman van het jaar op. Meteen ook het hoogtepunt van zijn carriëre. Sindsdien ging het voor the Lord of the Rings alleen maar bergaf gegaan.  Er volgde nog wel een zilveren medaille op het WK in 2008, maar gek genoeg kon hij zich dat jaar niet plaatsen voor de Olympische spelen in Peking. toch het hoogtepunt van iedere atleet. Op dat moment experimenteerde Van Gelder al meer dan een jaar met verdovende middelen. In 2009 testte Van Gelder positief op cocaïne en werd hij één jaar geschorst. Die schorsing liep maart dit jaar af en Van Gelder begon opnieuw te trainen voor het WK in eigen land in Ahoy dit weekend.  Maar deze week  barstte opnieuw de bom toen bekend raakte dat hij recent had gebruikt. Nederland reageerde verbijsterd en verkettert de atleet die het ooit in een niet zo ver verleden aanbad. Iedereen in Nederland had wel zijn mening klaar over de gevallen god. Hij kon de druk niet aan, is een vewaand nest dat enkel om zichzelf geeft. Het moet niet fijn zijn voor familieleden om een deel van de familie zo te zien afgemaakt worden door de media. Is een grijntje medeleven en mededogen hier dan niet meer op zijn plaats. 

 In de documentaire Hangen en Opstaan, die woensdag werd uitgezonden op de NOS en Van Gelder het afgelopen jaar volgde in zijn strijd tegen het witte poeder, geeft Van Gelder toe dat hij louter uit nieuwsgierigheid begon te experimenteren en dat het daarna uit de hand is gelopen. Klinkt plausibel. Sporters hebben van nature uit nogal een avontuurlijk karakter. Maar onbewust is dat niet de hoofdoorzaak om ermee te beginnnen. Jarenlange training en toewijding voor zijn sport en de daarbijhorende leegte in zijn bestaan hebben er mee voor gezorgd dat de stap om ermee te beginnen kleiner werd. Cocaïne is het middel bij uitstek om even te ontsnappen aan de realiteit. Om dat openlijk toe te geven voor de camera moet je sterk in de schoenen staan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Van Gelder is hervallen. Afkicken is een proces van meerdere jaren. Paradoxaal krijgen sporters blijkbaar maar krediet voor één misstap. Wat opvalt is dat Van Gelder telkens in de aanloop naar een groot tornooi wordt gesnapt. Kennelijk kan Van Gelder dus niet om met de torenhoge verwachtingen van de Nederlanders. Een WK in eigen land brengt natuurlijk de nodige stress met zich mee. De kans om te hervallen is dan een stuk groter.  

In België hebben we natuurlijk ons eigen geval Van Gelder. Tom Boonen is meerdere keren betrapt op het gebruik van cocaïne. De beweegredenen om zich daaraan te wagen zijn identiek. Ontsnappen aan de realiteit, het avontuurlijke, de druk niet aankunnen.  Moeten we dit gedrag goedpraten. Absoluut niet, maar een beetje begrip is hier wel op zijn plaats.

Hieronder kan je integraal de reportagen Hangen en opstaan bekijken.

Mainz05 staat na zeven speeldagen in Duitsland aan de leiding met het maximum van de punten. Wie zich voor het seizoen aan deze voorspelling waagde werd stante pede geïnterneerd in het dichtsbijgelegen gekkenhuis. Op plaats twee al even onverwacht Borussia Dortmund. Plaats 3 is weggelegd voor Hannover 96. Daarna volgen Leverkusen en Freiburg.  Niet de meest verwachte namen. Schalke 04 daarentegen bengelt helemaal onderin met amper 4 punten. Schalke keek niet bepaald op een euro toen het in de zomermercato Huntelaar en Raul aantrok. Zij moesten Schalke opnieuw aan de titel helpen. Die titel zal dan toch niet voor dit jaar zijn mogen we nu al concluderen. Ook Bayern staat nog voor moeilijke weken en kan maar best winnen volgend weekend om zijn achterban tevreden te houden. 

We steken de grens over naar Frankrijk en spotten er hetzelfde fenomeen. Niet Marseille of Lyon staan daar op kop van de Ligue 1, maar wel het pitoreske Rennes, Saint-Etiennes en Brest. Lyon stond tot voor dit weekend zelfs op een degradatieplaats. Het is even aanpassen voor de voetbalkenners onder ons die toch zouden verwachten dat de nodige euro's op de transfermarkt van onder meer Lyon en Marseille toch met veel punten gecompenseerd zouden mogen worden. Dat Bordeaux een terugval zou kennen, nadat zowat de halve ploeg werd verkocht, daar konden we nog net mee leven. Maar dat een ploeg als Rennes op kop staat gevolgd door Saint-Etienne gaat mij net een brug te ver. 

Neen geef mij dan maar de Premier League. Daar wanen de grote ploegen zich nog ten minste echt onaantastbaar. Heerlijk hoe Chelsea in het begin van het seizoen met 6-0 uithaalde tegen Wigan. Daar denken ploegen als Stoke of Wolverhampton er niet eens aan om op heilige grond (Old Trafford of Stanford Bridge) te gaan winnen.  In Engeland worden vooralsnog de waardeverhoudingen gerespecteerd. Chelsea op 1, Manchester City op 2, ManU op 3 en Arsenal op 4.  Ik mag er niet aan denken dat daar ooit verandering in zou komen. Leve de voorspelbaarheid van de Premier League.  

33 kansen kreeg Real om te scoren. 33!!! een cijfer waar ze in Amsterdam niet bepaald vrolijk van werden. Het debuut van Ajax in de CL na een afwezigheid van vijf jaar was een heuse afgang.  Wie de wedstrijd zag op TV had gedurende 90 minuten de indruk dat de selectie van Ajax een schoolreis maakten naar Bernabeu. Of lag het zoals trainer Jol beweerde aan de afwezigheid van superspits Suarez.?  Die is er vanavond wel weer bij. Laat ons hopen dat die een begenadigd dagje kent, want hij is heel belangrijk voor het aanvallende compartiment van dit Ajax. 

Ajax heeft het natuurlijk niet getroffen met zijn poule in de CL. Real Madrid en AC Milan zijn zonder enige twijfel van een hoger niveau als de Amsterdammers. Maar daar lag in het verleden vaak ook de sterkte van Ajax. Ongeacht de tegenstander uitgaan van de eigen sterke en zich vooral niet aanpassen aan de tegenstander. Dat was wat ze in Bernabeu duidelijk wel deden. Het lef, eigen aan de stad Amsterdam, was daarmee ook ineens verdwenen. Ajax mag zich dus vooral niet aanpassen aan de tegenstander, want dan volg ontegensprekelijk een afgang. 

Wat mij ook opvalt aan het Ajax van de laatste jaren is dat er toch zo weinig talent internationaal doorbreekt. Hoe lang is het geleden dat een jeugdspeler type Kluivert voor grof geld kon worden verkocht. Ik kan het mij allezins niet meer herinneren. Er spelen misschien wel acht spelers uit de jeugdopleiding in het eerste elftal op dit moment, maar die zijn al bij al toch van een veel minder niveau. Dat is onder meer ook een van de kritieken van clubicoon Johan cruijf. 

 Nu misschien zijn al deze conclusies wel iets te voorbarig en veegt Ajax deze avond Milan gewoon van de mat. Laat het ons hopen, want het is toch zo'n prachtige club.  

Ondertussen zijn we al twee speeldagen ver en hebben we al evenveel keer het onderspit gedolven. Misschien een beetje aanpassingsproblemen, nieuwe zaal, nieuwe tegenstanders en mss een vleugje onderschatting. We hebben ondertussen al ervaren dat het niveauverschil tussen Ars Valendi en de Snepkens bijzonder klein is. De eerste wedstrijd ging een beetje ongelukkig verloren. We speelden tegen een team dat technisch minder sterk was als ons en hadden ook gewoon moeten winnen. We stonden die wedstrijd lang 3-0 voor, maar gaven de zege toch nog uit handen. Het werd uiteindelijk 5-3. Een bittere pil voor ons, zeker omdat we morsten met de kansen. 

Onze tweede wedstrijd verschilde in zowat elk opzicht van onze eerste partij. Zagen we de eerste partij schoon ons kans om te winnen dan werden alle illusies over mogelijke winstkansen deze keer meteen de kop ingedrukt. Vraag maar aan Media, die een serieus pak rammel kregen. We maakten ons weinig begoochelingen voor de match en besloten dan ook voluit onze kans te gaan.  Al goede bedoelingen ten spijt stond het als snel 4-0.  Op aangeven van Jelle Thijs maakt Kevin Schauwaers dan toch het eerste doelpunt voor Mango. Voor rust werd er nog zes keer gescoord overigens. Jammer genoeg zat er maar een goal van Mango bij (Jelle Thijs).  

Zo slecht het ging in de eerste helft, zo goed draaide het in helft twee. We gingen iets meer pressie zetten op de man in balbezit en vingen hen ook iets hoger op, waardoor de acties verder van ons doel plaatsvonden en we bij balbezit meteen gevaarlijk konden worden. Die tactiek loonden want we scoorden maar liefst 4 keer. 1x Kevin schauwaers op assist van een hardwerkende Jelle Thijs. 1x Siemen De Ceulaer na een heerlijke een twee met Kevin Schauwaers, waarna Siemen iets heel moois in gedachte had en de bal wondermooi binnenging. 1x Stijn Sprenghers en vervolgens kon ook Kim Gebruers zijn doelpunt meepikken.  Uiteindelijk werd het maar 14-6 dankzij stevig weerwerk door Mango in de tweede helft. Iedereen ging dan ook met een tevreden gevoel richting kleedkamer. 

Leuke anekdote: Vreemd schouwspel op de bank van FC Mango.  Door een vergetelheid van onze officiële truitjeswasser Stef Seykens waren er maar zeven truitjes beschikbaar. Zeven truitjes voor acht spelers !!. Er stelde zich dus duidelijk een probleem. Uiteindelijk besloten we gewoon onze truitjes door te geven wanneer er gewisseld werd. Hygiënisch was het allesbehalve, maar daar maalde uiteindelijk niemand om. 

Ploeg: Steff Seykens, Kim Gebruers, Kevin schauwaers, Jelle Thijs, Siemen De Ceulaer, Stijn Sprenghers, Jo Kempen, Bjorn Baeten

Het was aandoenlijk om zien gisteren hoe Ronaldo zijn uiterste best deed en er niets wou lukken. Een simpel pasje in de breedte lukte zelfs niet meer op bepaald momenten. Overmand door de druk om het goed te doen liep hij zich telkens vast op Alderweireld of De Zeeuw. Zwervend over het veld op zoek naar die ene opening, dat ene foutje van de verdediging van Ajax.  Falend in bijna alle acties in de eerste helft had het publiek al lang zijn geduld verloren. Ronaldo speelde gisteren meer voor zichzelf dan dat hij voor het team speelde.  Het etiket van duurste voetballer ter wereld leek gisteren zwaar om dragen. De ster van Ronaldo leek gisteren bijna volledig uitgedoofd. Het moet geen leuke periode zijn voor de entourage van de Portugees. Ik kan me al voorstellen hoe hij zich na weeral een mislukte wedstrijd volledig laat gaan in het nachtleven, vervolgens stiepelzat zijn manager belt om hem uit de penarie te helpen na een handgemeen met een opdringerige fan. In ieder geval zo ging het bij die andere vergane glorie, Ronaldinho. Maar die lijkt echter opnieuw aan de betere hand. Liet gisteren met Milan opnieuw enkele staaltjes van zijn kunnen zien. Het helpt natuurlijk als je in het tussenseizoen enkele kilo's verloren hebt.  Van supervedette tot schlemiel: het is ook Ronaldinho overkomen. Mss voelt Ronadinho zich nu gewoon minder vedette en meer voetballer. Bij sommigen is dat evenwicht namelijk zoek. Tiens over wie zouden we het hier nu hebben?  

De Belgen verscholen zich in het verleden al meermaals achter het credo dat deelname aan een eindronde nog veel te vroeg was voor de huidige generatie Duivels. Die geluiden klonken nog het hardst in en om het bondsgebouw.  Menig bondscoach beet zich ondertussen de tanden stuk op deze talentvolle generatie. Talent te over, maar een lakse mentaliteit is al meermaals een teer punt gebleken. Meteen ook het verschil met de generatie Wilmots, die zich in 2002 voor het laatst voor een groot tornooi wist te plaatsen.  Gert Verheyen, Marc Wilmots, Jacky Peeters bulkten allesbehalve van het talent, maar bleven wel voor elke bal vechten. Dat zie je nu te weinig. Ook het gebrek aan echte leiders in de ploeg is Leekens een doorn in het oog. Iemand die de groep naar een hoger niveau kan tillen. Op termijn moeten Fellaini ofwel Vertonghen die rol op zich kunnen nemen. 

Ook de pers is het wachten meer dan beu en heeft de nationale ploeg in tegenstelling tot veel andere landen al enorm veel krediet gegeven. In Frankrijk is Domenech door de Franstalige pers met de grond gelijk gemaakt, hoewel hij Les Bleus wel wist te kwalificeren voor de eindronde van het WK. Hetzelfde in Nederland waar de pers snoeihard was voor het defensieve/realistische spel van Nederland. Enkel Vandereycken had hier en daar wat aanvaringen met de pers, maar dat lag deels aan het gesloten karakter van de Limburger. Een beetje druk van de pers kan heus geen kwaad en zorgt voor extra motivatie. Nu moet het gebeuren, niet gisteren, niet morgen, maar nu.Opnieuw een tornooi missen is deze keer geen optie. Zeker met het oog op het WK 2014, waar België op zijn sterkst zal zijn, is de ervaring van een groot tornooi meer dan meegenomen. 

Wat is er nu wezenlijk veranderd na de horrortackle van Witsel? Veel, zou men hopen, zoniet alles.  Toch wordt er nog even brutaal getackeld als voorheen en lijkt het voorval Wasilewski al lang verleden tijd. Er werd wel gediscussieerd over de strafmaat bij dergelijke overtredingen en hoe men die in de toekomst zou gaan bepalen, maar voor de rest bleef het angstvallig stil. Als voetbal een weerspiegeling is van het echte leven, moeten we er dan ook niet naar handelen vraag ik me nog dikwijls af. De mentaliteit in het voetbal is rot en aangetast door het grote geld dat er te rapen valt. Dat roept onherroepelijk het slechte in de mens naar boven. Het bevordert de rivaliteit tussen clubs onderling, alsook tussen supportersclans en de gehele entourage. Voor respect is er nog heel weinig plaats in dit wereldje. Ook ik betrap mezelf er soms op de emoties moeilijk de baas te blijven als ik naar Westerlo ga kijken. 

De spijt komt dan ook vaak na de zonde. Maar beseffen dat je fout bezig bent is meestal de belangrijkste stap richting oplossing. En dat gebeurt nog te weinig in ons land. De hand in eigen boezem durven steken, zoals sommigen dat zo mooi verwoorden. In plaats daarvan gaan clubs liever in beroep tegen de strafmaat die werd uitgesproken tegen hun spelers nadat die door het lint is gegaan. Voorbeelden genoeg van clubs die in beroep de schorsing vaak konden halveren. Is dat dan de les die we na het geval Wasilewski geleerd hebben? Toch zijn er sommige clubs waar de noodzaak tot "change" stilaan begint door te dringen. Na de vuistslag van Kouehmaha en de bijbehorende schorsing van 4 speeldagen is Club Brugge uit principe niet in beroep gegaan. Hiermee stelt het een voorbeeld dat het zo'n gedrag niet tolereert. Clubs moeten dan ook vaker te rade gaan bij zichzelf. Zijn we goed bezig? Hoe komen we over naar de buitenwereld en vooral wat kunnen we eraan doen. Hopelijk kopiëren alle clubs dit voorbeeld.