Wie de rangschikking van de Jupiler Pro League bekijkt moet zich ongetwijfeld een bult geschrokken hebben. Na vijf speeldagen staat KVC Westerlo laatste met amper één punt. Moeten ze zich in de Kempen zorgen beginnen maken?
Alle voorbeschouwingen aan de start van de competitie waren het er roerend over eens. Westerlo zou meestrijden voor een plaatsje bij de beste zes. Westerlo wist immers zijn topschutter te behouden en kon zich met de komst van De petter gericht versterken. Maar dat was voor het noodlot zich met het huishouden ging bemoeien. De malaise begon één week voor de competitiestart toen Ruiz met pijn in de bil het oefenterrein moest verlaten. Men ging uit van een inactiviteit van 2 weken maar vijf weken later speelt Ruiz nog altijd niet. Nog meer slecht nieuws toen ook Farssi in de lappenmand verzeilde. Twee spelbepalende spelers zouden dus de competitiestart tegen Mechelen missen. Toch reisde de Caje met vertrouwen af naar Mechelen, want in de voorbereiding bleef Westerlo ongeslagen.
ZWEETDRUPPELS Maar de ontnuchtering bleek bijzonder pijnvol voor de troepen van Ceulemans. Met liefst 4-1 ging Westerlo de boot in tegen Malinois. Erger was dat Westerlo bijzonder loom en inspiratieloos stond te voetballen. De kopjes werden bij elkaar gestoken en tegen Kortrijk zou Westel zich herpakken. Maar niets was minder waar, want ook tegen Kortrijk kon Westel niet bekoren en mocht het blij zijn met een punt. De eerste donkere wolken stapelde zich dan al op boven het Kuipje want op speeldag drie volgde de verplaatsing naar Anderlecht. Westerlo werd met 3-0 huiswaarts gestuurd en de ziekenboeg kreeg versterking van Van Audenaerde en Corstjens. De eerste zweetdruppels verschenen toen al op het voorhoofd van manager Herman Wijnants. Met een veredelde B-ploeg werd partij gegeven tegen Genk. En weer mochten er nul punten op het conto worden bijgeschreven. Bovendien was het niveau nog steeds in dalende lijn en dat mogen we nog als het meest zorgwekkende beschouwen. Westerlo staat immers bekend om fris attractief voetbal waar altijd voor de aanval wordt gekozen. Maar aan aanvallen komt men in de Kempen al enkele weken niet meer.
REALISME Nergens huist meer realisme en nuchterheid dan in dit 20000 zielen tellend dorp. Van druk was er gedurende twaalf jaar nauwelijks sprake. "We zullen wel zien", is niet voor niets de lijfspreuk van hun trainer Ceulemans. Door het gebrek aan ambitie werd in het verleden maar al te vaak de woorden "grijze muis" in de mond genomen. Vaak ten onrechte. De laatste twee seizoenen kwam daar echter verandering in. Wijnants zag dat hij op een dood spoor was aanbeland en hij wilde af van het imago van grijze muis. Voor het eerste deed het woord ambitie intrede in Westerlo. Dat resulteerde vorig seizoen in een mooie zesde plaats. De lat was gelegd en de doelstelling voor dit seizoen was dan ook om minstens even goed te doen. Na vijf speeldagen wordt nu al duidelijk dat die doelstelling niet gehaald zal worden. Westerlo mag al blij zijn als het zich kan herpakken. In het verleden is al al te vaak gebleken dat ploegen die hun start missen een heel seizoen achter de feiten aanhollen. Toch mag men in Westerlo hoop koesteren. Achter de schermen werd al werk gemaakt van de nodige versterking. De Bosnische international Adnan Mravac tekende een contract voor twee jaar. Deze polyvalente verdediger was een van de boemannen in de kwalificatiematchen voor het WK tegen de Rode Duivels. Maar de grootste transfer komt uit eigen rangen. Wanneer Farssi en Ruiz terug honderd procent in orde zijn zal dit Westerlo aanvallend een enorme stap vooruit zetten. Het is mede aan hen om het degradatiespook zo snel mogelijk te verjagen.
Voetballend komen de Belgen er al een tijdje niet meer aan te pas in Europa. Het debacle van Anderlecht tegen Lyon belichaamt die malaise perfect. Basketballend praten we echter wel nog een mondje mee. Dat bewezen de Belgian Lions door basketgrootheid Frankrijk, met NBA-ster Tony Parker, te kloppen in de Lotto Arena.
De Lions wonnen met 70-66 en verdedigen die voorsprong zondag in Frankrijk. De inzet is het zestiende en laatste ticket voor het Europees Kampioenschap later dit jaar. Indien de Belgen zondag stand houden plaatsten ze zich voor het eerst sinds 1993 voor een groot kampioenschap. Het succes van de Belgische voetballers is cru gesteld omgekeerd evenredig aan het succes van de voetballers. Dezelfde vaststelling wat betreft de aandacht die eraan gegeven wordt. Die is ook omgekeerd evenredig aan die van het voetbal, maar dan in het nadeel van de sport met de gekende oranje bal en bijhorende ringen.
Merkwaardig feit: De Lotto Arena zat vanavond stampensvol. Zesduizend gekke Belgen zetten de populariteit van de sport in de verf. De media blijven evenwel blind voor deze smeekbede. Hoewel ik de match niet heb kunnen bekijken lees ik in verschillende verslagen hoe de Belgen zijn blijven strijden heel de wedstrijd door. Op een gegeven moment stonden de Lions tien punten achter, maar die werden uiteindelijk omgezet in een bonus van vier punten. Karakter heet dat, en dat is net wat de Duivels missen. Voordeel voor de Lions is wel dat zij geen succesvol verleden meetorsen. De druk ligt dus een pak lager dan bij de Duivels. Kwalificatie voor een eindronde is geen must. Dat werkt zeker in het voordeel. De Rode Duivels kunnen zich bijvoorbeeld geen verlies tegen Armeniê veroorloven of het land staat op zijn kop en moeten er extra sportbijlagen worden uitgegeven. Die druk heeft een verlammend effect voor de Duivels. Misschien mogen de Lions dus van geluk spreken dat de pers hen lijkt te vergeten. Laat hen maar in stilte timmeren aan een onverhoopt Belgisch succes. Ik zal alvast in stilte supporteren.
Usain Bolt. Daarover heb ik het nog niet gehad op mijn bescheiden blogsite. Een schande, want de Jamaïcaan wordt nu al omschreven als een van de grootste atleten die ooit op onze planeet heefft rondgelopen. Mss is die conclusie nog wel iets te voorbarig, maar hij is alleszins goed op weg.
9.65 seconden. Dat was volgens wetenschappers de absolute limiet op de 100m bij de mannen. Geen mens zou ooit sneller kunnen lopen. "Dat zullen we dan nog wel eens zien", moet Bolt gedacht hebben toen hij zich klaarmaakte om in Berlijn zijn eerste wereldtitel op de 100m te veroveren. Voor de finale nog eventjes het publiek entertainen, zichzelf wat moed inspreken om dan gedurende minder dan tien seconden de longen uit het lijf te lopen. Het was schoon om te zien hoe Bolt de atletiek verhief tot een tot nog toe onbekende vorm van kunst. Opperste concentratie overgoten met een vleugje entertainment, sierlijk en dartel bewegend over de piste. Wat Bolt in Berlijn deed mag gerust tot kunst worden verheven, hoewel ik met deze uitspraak Jan Hoet tegen mij in het harnas jaag. Op geen enkel moment had je het gevoel dat zijn acht tegenstanders Bolt ook maar iets in de weg konden leggen. Zij waren slechts opvulling, die over dertig jaar met glimmende ogen hun kleinkinderen zullen vertellen dat zij ooit met Bolt op de piste hebben gestaan. Tot die conclusie kwam ik na Bolts honderd meter. Bolt is meer dan een fenomeen en ik was blij dat ik getuige mocht zijn van zo'n historisch moment.
Zijn 200m was minstens even indrukwekkend. Hoewel sommige media vooraf gewag maakten van een mogelijk nieuw WR onder de negentien seconden, stoomde de Bolt-express zich rustig klaar voor de finale. Van druk geen sprake. Hij spaarde al zijn energie voor de finale, want daar had hij opnieuw een afspraak met de geschiedenis. Een tijd onder de 19 seconden was sowieso onrealistisch en dat wist Bolt beter dan wie ook. Mss dat het er ooit van komt, maar zijn eerste missie was om het WR onder de 19.30 seconden te brengen. Dat lukte vrij aardig. 19.19 seconden. Mss kan ik hier best stoppen. Mss zou een onafgewerkte tekst Bolt nog het meeste eer aandoen. Deze prestaties zijn simpelweg niet in woorden te vatten. Vandaar de drie puntjes aan het einde van deze tekst...
Voetbalintelligentie staat dezer dagen op quasi hetzelfde niveau als voetbaltalent. Maar wat is voetbalintelligentie juist? Valt het destabilliseren van de tegenstander dan ook onder deze noemer. Of juist niet.
Waar ik het even kort wil over hebben zijn de elleboogstoten van Wasilewski aan het adres van Leon Benko. Gedegouteerd stelde ik vast dat Wasyl tot twee maal toe Benko gebruikte als boksbal. De orkestmeester, alias Gumienny, deed alsof zijn neus bloedde en liet betijen.
Volgens mij bleef de stoel van Gumienny tijdens de briefing van de scheidsrechters voor het nieuwe seizoen leeg. Tijdens die briefing hield de scheidsrechterscommissie namelijk een pleidooi om zulke overtreding strenger te bestraffen. Dat scheidsrechters die richtlijnen al op de eerste speeldag in de wind slagen zegt natuurlijk ook iets over de positie van de commissie. Robert Jeurissen heeft al te kennen gegeven het hier niet te zullen bij laten en roept Gumienny eerstdaags op het matje. Ongetwijfeld om een voorbeeld te stellen naar de andere refs.
Ook Anderlecht-trainer Ariel Jacobs is het gedrag van Wasilewski beu en roept de Pool eerstdaags op het matje. De huishouding van Anderlecht wil duidelijk niet geassocieerd worden met de praktijken waar Wasilewski zich nu al twee jaar ongestoord zijn gang kan gaan. Ook Anderlecht wil voor eens en altijd paal en perk stellen aan deze wanpraktijken en dreigt zelfs met sportieve sancties als dit nog eens mocht voorvallen.
Laat ons een ding duidelijk stellen. Elleboogstoten horen niet thuis op een voetbalveld.
De vierde week van juli nemen we met pijn in het hart van het grootste rondreizen circus ter wereld. De circusartiesten omhuld in wielertruitje (lees wielrenners) kunnen zich opnieuw een vol jaar voorbereiden op hun circusact voor volgend jaar. Want een circus is de Tour zeker en vast. En dat is met de terugkeer van Lance Armstrong opnieuw pijnlijk duidelijk geworden.
De tweestrijd Armstrong-Contador in het Astana-team beheerste maar liefst twee weken de krantenkolommen. Elke uitspraak van de twee kemphanen werd vakkundig onder de loep genomen en chirurgisch ontleed op nieuwe controverses. De soap in het Astana-kamp nam uiteindelijk een groot deel weg van waar het in feite allemaal om draait. Knappe prestaties, zoals de overwinning van het Franse piepkuiken Feillu op Arcalis, kregen nauwelijks de aandacht die ze verdienden. Schrijnend was de anonimiteit waarmee geletrui Nocentini gedurende acht dagen anoniem door het peloton kon fietsen. Met een getraind haviksoog brachten de camera's gedurende twee weken de hereniging van Armstrong met zijn Tour de France in onze huiskamers. Een feel good-story waar elke sportliefhebber de nodige wroeging bij moet voelen.
De Tour de France is niet enkel het gekste circus op deze planeet, maar tevens ook het grootste. Elke dag snort een publiciteitskaravaan van start naar aankomst en verwelkomen sponsors als Vittel of Skoda de mensen op kleine hebbedingetjes, zoals daar zijn een bidon of een leuk koersklakske. Ja de Tour draait om meer dan enkel koers en dat hebben veel mensen al lang in het snuitje. Het past allemaal in het concept van het moderne massa-entertainment. Hierbij moeten ook vrouwen en kinderen worden warm gemaakt voor het wielerhoogfeest. Publicitair stijgt de Tour hierdoor nog elk jaar in waarde. In tijden van economische crisis staan sponsors te springen om een deel van hun sponsorbudget te investeren in de wielersport. De return die men hiervoor in de Tour krijgt is namelijk enkele malen groter.
Allé we zijn weer 340 dagen gerust, maar het aftellen is al reeds begonnen !!!!!!!!!!!!!!!!
"Integreer beloften eersteklassers in lagere reeksen"
Opvallend voorstel van Dominique D'Onofrio op de website van Standard. De Luikse preses wil namelijk de beloftenteams van de eersteklassers integreren in vierde nationale.
Het idee van die integratie in is zeker niet revolutionair te noemen. Al enkele jaren wordt in ons land geijverd om beloften te laten aantreden in een volwaardige competitie. Maar nu ook D'Onofrio zijn schouders onder het project zet kan die hervorming wel eens in een stroomversnelling komen. Op die manier kunnen jonge voetballers geprikkeld worden om tot hun limiet te gaan en doen ze ook een pak ervaring op. Twee jaar geleden vatte Michel Sablon, directeur technische commissie van de voetbalbond, al het idee op om hetzelfde te doen met onze tweedeklassers. Die beloftenteams zouden dan aantreden tegen de vierdeklassers met minimum acht beloften onder de 21, waarvan zeven in België hun opleiding genoten.Maar dat plan vond tot op vandaag geen navolging.
De beloften uit eerste haspelen nu volgens deze regels hun wedstrijden af in een apart in het leven geroepen competitie. Die beloftencompetitie vervangt sinds enkele jaren de reservencompetitie. Die werd in het leven geroepen om de invasie aan testspelers tegen te gaan, waardoor de eigen jeugd geen kansen meer kreeg. Die jeugd krijgt nu volop kansen, maar door tegen leeftijdsgenoten uit te komen dreigen ze te blijven steken in hun ontwikkeling. In de lagere reeksen leert men pas het klappen van de zweep liet Tom De Sutter eens in een interview noteren. Die zag in dat hij bij Brugge zijn tijd aan het verdoen was en koos ervoor om in derde klasse bij Torhout aan de slag te gaan. Met het gekende resultaat als gevolg. "Ik heb in dat jaartje derde klasse meer geleerd dan tijdens mijn periode in Brugge", klinkt het nu uit de mond van De Sutter.
Niet enkel het voorbeeld van Tom De Sutter pleit voor de integratie van onze jeugd in lagere reeksen. Ook de voorbeelden uit het buitenland leren ons dat dit in alle opzichten beter is voor de ontwikkelingen van jonge spelers. Neem nu Duitsland. Daar voetbalt het tweede elftal van Bayern gewoon mee in de Regionalliga.(derde klasse), weliswaar met beperkende regels qua degradatie en promotie. In Nederland doet men het licht anders. Daar heeft men verschillende beloftenniveaus, met de beloften Eredivisie als hoogste niveau. Beloftenteams spelen hier om titel en degradatie, niet zoals in België waar de beloftencompetitie een spiegel is van eerste klasse. De kampioen mag het jaar erop zelfs uitkomen in de bekercompetitie. Aan motivatie en inzet geen gebrek in Nederland en Duitsland. Volgens sommigen meteen ook een van de redenen waarom er bij ons zo weinig jeugd doorbreekt en het in die landen geen probleem schijnt te zijn.
Wat zou ik nog eens graag een bericht posten waarin ik de schoonheid van de sport in het algemeen en de prestatie van een atleet onbegrenst mag bejubelen. Heroïsche sportmomenten die voor eeuwig op ons netvlies gebrand zullen staan. Zoals die keer toen ons aller Tia over een lat sprong op 2,05 meter hoogte in Peking. In een klap tien miljoen gelukkige zielen. Dat is in mijn ogen ook een van de essenties van sport. Het pure, ongerepte plezier van atleet en toeschouwer. Misschien schets ik jullie nu een droombeeld voor zoals ook jullie sport willen ervaren, maar door omstandigheden buiten de eigen wil hier niet toe komen.
Naar aanleiding van de hele heisa rond Boonen en Quick Step zie ik mezelf weeral eens geneigd een bijdrage te posten over de vergane glorie in de wielersport. Valt er überhaupt nog wel glorie te rapen in een sport die telkens beeft op zijn grondvesten als de Tour de France in zicht komt. En dan hebben we het nog niet eens over de hypocrisie en willekeur van organisator ASO,waar sommigen het slachtoffer van zijn geworden. Met name Boonen mag niet starten in de Tour omdat hij zogezegd het imago van de wielersport aantast. Boonen werd in mei voor een tweede keer betrapt op cocaïne. Buiten competitie weliswaar en sportief kan Boonen dus niets ten laste gelegd worden. Boonen is in deze zaak het slachtoffer van het dopingspook dat al decennia lang door het Tourpeloton waart. ASO moest een voorbeeld stellen en Boonen werd hiervan dus het slachtoffer. Een deelname van Valverde, die al meer dan duizend keer in verband is gebracht met het begrip doping, zou nog net gekund hebben voor ASO. Tja wat moet je dan denken.
Dan is er ook nog de positieve dopingplas van Thomas Dekker twee jaar geleden. Toch stel ik me hierbij de vraag waarom dit nu net een week voor de Tour moet uitlekken. Kunnen we niet een keer genieten van wielrennen zonder aan doping te moeten denken. De realiteit leert ons klaarblijkelijk van niet. Maar dat hier een welbepaalde strategie achter steekt doorziet zelfs het kleinste kind. Idem bij de zaak Sinkewitz versus Quick Step. Het spel wordt opnieuw hard gespeeld en hierdoor verliest de Tour een deel van haar charme. Wie gelooft die heren wielrenners nog. De bewondering maakt stilaan plaats voor aversie. Maar één ding weet ik nu al zeker. Vanaf vijf juli zit ik tussen drie en vijf weer gekluisterd aan de buis. Ik vraag me af of ik er niet op kick om bedrogen te worden.
Opvallende trend, naast de windstilte op de transfermarkt, is de jacht op exotisch talent door onze topploegen. Die zien nu blijkbaar het enorme potentieel van deze strategie in. Jonge buitenlandse spelers wegplukken uit het buitenland voor ze onbetaalbaar worden.
Gisteren kondigde Anderlecht de komst aan van een 19-jarig Braziliaans talent. De linksvoetige verdediger Felipe werd overgenomen van het Braziliaanse Santos. Anderlecht speelde hierbij vroeg op de bal zo blijkt. Toen gevraagd werd of hij al veel aanbiedingen op zak had antwoordde hij dat Anderlecht pas als eerste interesse toonde. Indien Renan Felipe uitgroeit tot een vaste waarde in de kern en dus een meerwaarde verschaft aan de selectie mag het scoutingapparaat van de Brusselse club een dikke pluim op hun hoed steken. Het ontdekken van talent blijft nog altijd een aartsmoeilijke opgave. Zowel in binnen-als buitenland.
Meer dan ooit beseft men in bestuurkringen dat het erop of eronder is bij zulke transfers. Leeftijd speelt hierbij geen rol. Ook Club Brugge kopieert de nieuwe strategie van Anderlecht. Daar waar de Brusselaars al een heel netwerk hebben uitgebouwd zetten de Bruggelingen pas hun eerste stappen in het land van Pélé en Kàkà. Het jonge talent Cleber krijgt nu een contract voor twee seizoenen en dient als back-up voor de Canadees Klukowski. Cleber haalde al enkele malen de voorselectie van de -18 van Brazilië. Maar Cleber geldt natuurlijk niet als het absolute toptalent in zijn land. Die spelers zijn voor Belgische ploegen onbetaalbaar geworden. Juist door zulke spelers op heel jeugdige leeftijd aan zich te binden kunnen ze sneller de Westerse manier van voetballen bijgebracht worden en is er nog ruimte voor een pak progressie. Niks dan voordelen dus als je het vanuit het standpunt van Belgische topploegen bekijkt.
Dat Standard de laatste jaren geregeld uitpakt met jonge talenten is niet nieuw. Die komen dan wel uit het gerespecteerde trainingscentrum van de club. De Rouches hebben nu ook de weg naar het buitenland gevonden als het aankomt op jong talent. Zo werd deze week de jonge Fransman Jonathan Mendes aan de kern toegevoegd. Mendes doorliep de jeugdreeksen van Lyon en belandde uiteindelijk bij Auxerres. De getalenteerde Fransman schopte het evenwel nooit tot de A-kern. Mendes is dan ook verrast dat de Belgische landskampioen hem voor drie jaar contracteerde. Het toont de opportuniteit die onze Belgische ploegen momenteel in het buitenland aan de dag leggen. Het moest maar eens goed uitdraaien.
Als laatste even vermelden dat ook Germinal Beerschot zich verbrandde aan bovenvermelde strategie. Drie jaar geleden haalde het vier jonge Argentijnen naar ons land in de hoop dat er één zou doorbreken. Die wens kwam ook uit want Losada was tot voor kort een van de sensaties uit onze competitie en het leverde Beerschot ook een flinke zak duiten op. Toch is men in Antwerpen afgestapt van dit principe omdat ze inzagen dat ze het leven van de drie mislukte transfers sterk negatief beïnvloed hebben. Dat is dan ook het grootste punt van kritiek tegen de handelswijze van vooral Anderlecht en in mindere mate Club en Standard. Maar in een business die gedomineerd wordt door gehaaide managers, die enkel handelen uit winstbejag, is dat niet te verwonderen. Daar wordt er enkel naar de portefeuille gekeken en de clubs die die spelers opleiden zijn hier het slachtoffer van, want zij moeten het meestal stellen met een aalmoes.
De Belgische atletiek verloor afgelopen jaar twee van haar grootste uithangborden. Zowel Kim Gevaert als Tia Hellebaut zegden omwille van familiale redenen de atletieksport vaarwel. De sceptici onder ons, en niet in het minst Ivan Sonck, vreesden voor een ineenstorting van de Belgische atletiek. De optimisten onder ons stelden dan weer al hun hoop in het talent van de Broertjes Borlée. En niet onterecht, zo blijkt.
De optimisten onder ons hebben hun gelijk gekregen. De ontwikkeling die de Borlées (Jonathan en Kevin) de laatste maanden doormaakten mag gerust als revolutionair bestempeld worden. Vooral Jonathan Borlée is de laatste tijd goed op dreef. Dat bewees hij door op de universitaire kampioenschappen in de VS het BR af te snoepen van zijn broertje Kevin. De nieuwe besttijd bedraagt nu 44'78". Een tijd waarmee je heel wat potten breekt op een Europees Kampioenschap en de negende tijd wereldwijd dit jaar. Jonathan haalde er zelfs de ether van NBC mee.
De overtocht van de Borlées naar de States mag gerust beschouwd worden als belangrijkste oorzaak van deze progressie. Betere weersomstandigheden, betere coaches en sterkere concurrenten maken een wereld van verschil. In een sport waar je hier bij ons moeilijk subsidies en ondersteuning krijgt van de gewesten en de verschillende sportfederaties was het een moedige beslissing om een stap in het onbekende te zetten, en te verhuizen naar het land van president Obama. De vruchten zijn er, nu moet er enkel nog geoogst worden in het zomerseizoen. Een finaleplaats op het WK voor een van de broertjes zou meteen een bevestiging zijn van hun talen. Dat kan misschien eindelijk deuren openen voor hen in ons eigenste België. Laat ons het hopen alleszins, want talent dien je met de nodige zorg te behandelen.
Toptransfers Ronaldo en Kaka zijn geen garantie op succes
Real Madrid heeft blijkbaar nog niet al te veel last van de crisis. In tijden van economische recessie investeren de Galacticos in een week tijd meer dan 160 miljoen aan twee nieuwe spelers. Hun namen? Ronaldo en Kaka. Beiden vaandeldragers van het hedendaagse voetbal en ongetwijfeld een versterking voor Madrid.
Het was even slikken toen ik vanmorgen het bericht over de nakende transfer van Ronaldo naar Madrid hoorde. "Ronaldo verkast zo goed als zeker voor een nieuw recorbedrag van 95 miljoen euro naar Real Madrid", zei de lieve radiostem. Wat heel Manchester United al een hele tijd vreesde is nu dan toch bewaarheid geworden. Hun publiekslieveling zal nooit meer in hun rood-witte outfit in het 'Theathre of Dreams' te bewonderen zijn. Net nu Ronaldo zo goed op weg was om het absolute clubicoon van de Reds te worden. Ronaldo was al een flink eind op weg om eeuwig clubicoon George Best in de vergetelhoek te dringen. Een doodzonde!!
Voor wie het voetbal van nabij volgt is de transfer van Ronaldo geen verrassing meer. De Portugees flirt al meer dan een jaar met Madrid en voor pers en publiek was het enkel nog afwachten op de handtekening van het wonderkind. Die handtekening is er nog steeds niet, maar Ronaldo heeft wel voor het eerst toestemming gekregen van zijn club ManU om met Real te praten. De clubs zijn het ondertussen eens over de transfersom en wanneer de speler in kwestie zich kan vinden in een aantrekkelijk loonpakket van tien miljoen euro op jaarbasis staat niets een overgang nog in de weg.
Maar waar haalt Real al dat geld vandaan in deze economisch moeilijke tijden. Eerder deze week strikten Madrid immers ook Kaka voor de niet onaardige prijs van 65 miljoen euro. 160 miljoen euro uitgeven in een week tijd. Een mens zou voor minder duizelig worden. Om antwoord te geven op mijn vraag is het voldoende de naam Florentino Perez te laten vallen. Die werd onlangs door de ruim 80.000 socios van Madrid verkozen tot nieuwe voorzitter. Perez,die tijdens zijn verkiezingscampagne beloofde grote namen naar Bernabeu te halen, houdt dus al meteen woord en zegt over een portefeuille van 300 miljoen euro te beschikken om te investeren in nieuwe spelers. Nog de helft te gaan dus. Na enkele mindere seizoenen hoopt men zo opnieuw aan te sluiten met de successen van weleer en het oppermachtige Barcelona opnieuw van de troon te stoten. Maar of je een goed elftal kan kopen is nog maar zeer de vraag. De ambities voor komend seizoen liegen er alvast niet om. Madrid wil opnieuw schitteren in het kampioenschap en de CL. Het potentieel is zeker en vast aanwezig, maar groepsgeest en teamspirit zijn zeker even belangrijk in het moderne voetbal. In mei 2010 zullen we zien of Perez gelijk heeft.
In het verleden bleek de strategie deels succesvol te zijn. In de periode 2000-2003 speelde het drie maal kampioen en won het twee maal de oppergaai (Champions League). Het succes van toen was mede gebaseerd op de strategie die Perez vandaag opnieuw toepast.Grote namen wegkopen bij de concurrentie om zo een wereldelftal te creëren. Indertijd werden toppers als Zidane, Ronaldo en Figo aan de kern toegevoegd voor in totaal 170 miljoen euro. Perez trad af na die succesperiode, maar Real Madrid werd verliefd op Perez' strategie. De jaren nadien bleven grote namen zoals Robinho, Van Nistelrooy enz de weg naar Santiago Bernabeu vinden. Dit keer met minder succes want de club slaagde er de laatste vijf jaar zelfs niet meer in de kwartfinales van de CL te overleven. Toch mogen we als voetballiefhebber grote ethische vraagtekens bij het aankoopbeleid van de megalomane Perez plaatsen. Door deze monsterbedragen wordt de internationale voetbalmarkt grondig verstoord en dreigen ook andere clubs mee te gaan in het opbod aan spelers. Perez schept met andere woorden een gevaarlijk precedent. Het valt te hopen dat andere clubs de handelswijze van Perez links laten liggen en fors investeren in de jeugd. Dat zou het voetbal pas een grote stap vooruit helpen.
Dit is zo een weekend waar enorm veel sportieve belangen op het spel staan. Zo een weekend heb je doorgaans eens in de vijf jaar in de competitie. Naast het titeldebat komt daar ook nog eens de bekerfinale tussen Genk en Mechelen bij. Maar de bekerfinale dreigt hierdoor wel in de vergetelput te raken. Wie interesseert er zich nu in de bekerfinale als de titel op het spel staat. De bekerfinale voor Genk als een testmatch beschouwd worden.Een herexamen, een tweede kans. Daar waar ze het in de competitie volledig lieten afweten kunnen de Genkenaars dat rotgevoel in negentig minuten wegvagen n zo het seizoen redden. Het is erop of eronder voor Genk.
Zondag, wanneer het feestgedruis in Genk of Mechelen is gaan liggen, strijden Standard en Anderlecht om de landstitel. Deze wedstrijden mogen nu al als heroïsch worden bestempeld en zullen nog lang in ons geheugen gegrift staan. Of toch niet, want door het gekibbel om de tv-rechten blijven verscheidene voetbalsupporters in de kou staan.
Wie wordt kampioen? Een vraag die al over duizenden lippen is gegaan maar waar tot hiertoe nog niemand een sluitend antwoordvoor heeft. Standard heeft een licht voordeel, maar daarbij komt ook dat Anderlecht zich nu in de rol van underdog kan manouvreren.Juist dan zijn de Brusselaars aartsgevaarlijk. Hoogmoed bij de Luikenaars wordt onverbiddelijk afgestraft. Toch ga ik hier, de anders zo neutrale bloggede journalist, kleur bekennen. Mijn voorkeur gaat nu al een tijdje uit naar de Rouches. Ik hoop dan ook dat Standard het zondag haalt en op extrasportief vlak Anderlecht kan bijbenen. Want daar gaat het uiteindelijk om. Standard kan eindelijk de budgettaire kloof op Anderlecht dichtfietsen en op die manier een vaste concurrent voor Anderlecht worden. Misschien krijgen we dan wel veel vaker een testmatch om de titel tussen deze twee kemphanen. Laat het ons alvast hopen want heel België is nu al enkele weken in de ban van het schitterende fenomeen van de testmatchen.
Bij het doorbladeren van sportwereld moest ik gisteren toch eens twee keer slikken toen mijn oog viel op het artikel met Willem Van den Eynde als hoofdrolspeler. De jonge Kempenaar en diabetispatiënt kreeg eind vorig jaar een lucratieve aanbieding om bij een Amerikaanse ploeg aan de slag te gaan. Het was voor Willem een droom die in vervulling ging, iets waar hij al zolang had van gedroomd en waarvan hij dacht dat het onmogelijk zou zijn omwille van zijn ziekte.
De ploeg waar Willem in terecht kwam was evenwel geen gewone ploeg. Enkel diabetespatiënten krijgen er een contract. De ploeg wordt dan ook financieel ondersteund door geneesmiddelenfabricanten. Maar dat zou Willem een zorg wezen. Vol goede moed stapte hij in het vliegtuig op weg naar zijn 'American Dream'. Eens aangekomen in het land van de veel te grote hamburgers en de zwaar vervuilende SUV's merkte Willem al gauw dat niet alles volgens plan verliep. Zo zou hij aan de luchthaven worden opgewacht door iemand van de ploeg. Maar er was niemand te bespeuren. Een eerste kennismaking met zijn 'American Nightmare'. Niet de training stond er centraal maar wel de promotie ten voordele van de sponsor. Van trainen kwam nauwelijks iets in huis.
Ook de professionele omkadering liet te wensen over. Zo moest Willem de eerste weken zelf instaan voor zijn voorraad insuline en kreeg hij daarbij geen enkele ondersteuning van de club. De bloedspiegel van Willem maakte dan ook gevaarlijke bokkesprongen. "Dat verwijt ik hen nog het meest", zegt Willem. "Zo spelen met iemand zijn gezondheid is onverantwoord. Ik moest mijn geneesmiddelen noodgedwongen laten overvliegen vanuit België terwijl ik in een ploeg met diabetici reed." De situatie waarin Willem verkeerde is in feite te gek om onder woorden te brengen. "Ik wist dat ik weg moest bij die ploeg of dat ik anders met mijn gezondheid zou blijven spelen." Met een smoes dat hij in België een wedstrijd zou rijden vertrok Van den Eynde er met de noorderzon.
Eric Gerets vertrekt aan het einde van het seizoen bij Olympique Marseille. De ploeg waarmee hij op kop staat in de Ligue 1 en waarmee hij voor het eerst sinds 1992 kampioen kan spelen. De druk om te blijven was de laatste weken zienderogen gestegen. Hij kreeg zelfs een verbeterd contract aangeboden en verdient nu 200000 euro per maand. Het getuigt van weinig respect om OM dan op die manier de rug toe te keren.
Gerets wordt de laatste weken druk gesolliciteerd. Eerst was er de sage rond de Rode Duivels. Heel het land ziet hem als de redder des vaderlands, maar Gerets zelf vindt het nog wat te vroeg om de Duivels te coachen. Ook ploegen als Bayern München, waar Jürgen Klinsmann ondertussen bij het groot huisvuil werd gezet wegens de povere resultaten, hengelden de laatste weken gretig naar de diensten van onze Vlaamse Leeuw.
Gerets zelf van zijn kant laat vooralsnog niet in zijn kaarten kijken wat volgend seizoen brengt.Wel zijn er berichten dat Gerets Leekens opvolgt bij Al-Hilal in Saudi Arabië. Ik vraag me af welke eer daar te rapen valt. Het winnen van de Aziatische Champions League. In Marseille, waar hij inmiddels de status van halfgod bereikt heeft, wordt gelaten gereageerd op het nakende vertrek. OM lig in pole om voor het eerst sinds 1992 de titel te grijpen. Iets waar men in Marseille al zo lang naar snakt. Het is te hopen voor Marseille dat de heisa rond de persoon Gerets geen hypotheek legt op die titeldroom.
Paris-Roubaix: "De Hel van het Noorden". De zondag na de Ronde verplaatst het wielercircus zich goed 100 km noordelijker alwaar gekoerst zal worden op kleine kasseiwegeltjes. Kasseistroken die praktisch niet meer gebruikt worden, maar ondertussen tot het cultureel erfgoed van de streek behoren. Ziehier de voorstelling van de 107 de editie van de Helleklassieker.Topfavoriet is Tom Boonen. Zijn sterkste concurrent moet de Balenaar in tegenstelling tot voorgaande jaren in eigen rangen zoeken in de persoon van Stijn Devolder.
Spannend wordt het zeker en vast. Boonen heeft in principe nog een kans om zijn voorseizoen kleur te geven en een klassieker op zijn palmares bij te schrijven. Boonen steekt niet onder stoelen of banken dat deze wedstrijd cruciaal zijn voor het slagen van zijn seizoen. Winst in een van de twee klassiekers snoert de criticasters weer een tijdje de mond. Bij verlies mag Boonen zich hoe dan ook aan kritiek( zij het voorzichtig) verwachten. Dat is het leven van Tom Boonen anno 2009. Wat een verschil in vergelijking met vier jaar geleden op de vooravond van Parijs-Roubaix. Boonen had de week voordien Vlaanderen verbaasd met winst in de Ronde. Heel Vlaanderen was in feeststemming en Boonen kon onbezonnen en zonder stress toeleven naar zijn tweede doel dat jaar. Winst mocht, maar het moest niet. Nu is Boonen bijna verplicht te winnen in Roubaix. Het is erg dat Boonen afgerekend wordt op die twee eerste weken in april. Net of er daarna geen koersen van belang meer op het programma staan.
Toch is Boonen mee schuldig aan het hoge verwachtingspatroon rond zijn persoon. Boonen had dit seizoen al veel meer wedstrijden kunnen winnen, maar die extra inspanningen pasten niet in zijn programma. De piek moest er pas komen in de week dat de Ronde verreden wordt. Op zich niets mis mee en specialisatie vergroot de kansen op succes. Toch had Boonen bijvoorbeeld een ritje kunnen meepikken in de Driedaagse De Panne-Koksijde zonder veel extra inspanningen, maar de Balenaar vertikte het om te sprinten tegen Cavendish. Hij wierp zich dan maar op als meesterknecht voor Wouter Weylandt. Nobel, maar een kampioen onwaardig. Boonen zal het zich na zijn carriëre beklagen dat alles altijd maar in het teken stond van de Ronde en Parijs-Roubaix. Toch hoop ik dat Boonen zondag wint. Al was het maar om hem al die kritiek te besparen bij een eventueel falen.
Fair Play is vaak een hol begrip in de voetbalwereld. Voetballers in onze Pro League zijn vaak betere acteurs dan voetballers. Scheidsrechters zijn dan ook het grootste slachtoffer van deze godslasterlijke manipulaties. Dat het ook anders kan bewijst deze Roemeense voetballer in onderstaand filmpje. Omdat de beelden zo uniek zijn en even zeldzaam als een hattrick in vijf minuten wil ze u bij deze tonen. Geniet mee van een staaltje sportiviteit van de bovenste plank.
De Formule 1-carrousel trekt zich zondag in Melbourne opnieuw op gang. Meer dan vier maanden zwegen de motoren en in die tijdspanne is er heel wat veranderd. Nick Heidfeld heeft het over de grootste facelift in de geschiedenis van de Formule 1. Bookmakers hebben het niet meer want de hiërarchie van de voorbije jaren lijkt meer dan waarschijnlijk dit seizoen in de war te worden gestuurd.
Hoe kan de hiërarchie nu met de voeten worden getreden hoor ik jullie allemaal luidop denken. De ploegen met het grootste budget en knowhow moeten het toch halen van de kleinere ploegen? Een wetmatigheid die het voetbal al decennia regeert. Lewis Hamilton gaat toch niet het onderspit delven tegen ik zeg maar wat Nico Rosberg. En toch, en toch. Max Mosley, voorzitter van de FIA, en in zijn vrije tijd een fervent beoefenaar van de meer perversere vorm van SM, kondigde een revolutionair seizoen aan. Een seizoen waarbij iedereen van iedereen kan winnen. Zo hebben we het graag in de sport, hoewel we Formule 1 misschien best onder de noemer entertainment plaatsen. Wat is er mooier dan de underdog die het haalt van de gedoodverfde topfavoriet.
Wat verandert er concreet? Schrik niet als u zondagavond afstemt op canvas. De Formule 1 auto nieuwe stijl ziet er eerlijk gezegd potsierlijk uit. Weggeplukt uit een of andere goedkope SF-film. Het uitzicht van de nieuwe wagen is de grootste vernieuwing voor dit seizoen. Daar waar de voorgaande seizoenen reglementaire wijzigingen stof tot discussie opleverden is dat nu het geval voor de carrosserie van de nieuwe wagen. De voorste spoiler is wat breder geworden en hangt lager tegen de grond. De achterste spoiler moeten we een stuk hoger gaan zoeken en is met bijna de helft korter geworden. Dit levert minder neerwaartse stuwkracht op, waardoor sommige teams de volledige capaciteit van hun motor moeilijker zullen kunnen uitspelen. Aanhangsels die de aerodynamica moeten verbeteren behoren voortaan tot het verleden. Talloze wetenschappelijke onderzoeken over hoe de weerstand verder kan worden beperkt kunnen bij deze de prullenbak in. De richtlijnen zijn duidelijk en wie buiten de lijntjes kleurt zal het geweten hebben aldus Mosley.
Een andere nieuwigheid is het gebruik van de motor. Tot op heden mochten teams om de twee races hun motor vervangen. Die regel valt nu weg. Over het hele seizoen gespreid mogen wel maar een beperkt aantal van 8 motoren gebruikt worden. Kers op de taart is het KERS of Kinetic Energetic Recover System. In simpele benamingen komt het er op neer dat rijders een korte tijd gebruik kunnen maken van de kinetische energie die vrijkomt bij het remmen. Die wordt apart opgeslagen en kan in één tijd weer worden vrijgegeven. Dit geeft een vermogensinjectie van ongeveer 80 PK. Rijders mogen dit wel maar twee maal per ronde gebruiken gedurende zes seconden. Ik vraag me wel af hoe ze dit gaan controleren en of er niet kan geknoeid worden met het systeem. Niet erg verstandig om zulke vernieuwingen corsetmatig door te voeren. De slicks, of profielloze banden maken opnieuw hun opwachting. Tot groot jolijt van de rijders, die met niets anders reden in hun perioden in de GP2 en 3. De Formule 1 keert hiermee voor een deel terug naar zijn roots.
De testritten van vrijdag hebben ons in ieder geval al een heel pak wijzer gemaakt. BMW Williams was de grote winnaar en Ferrari en Mc Laren de grote verliezers. Ferrari was over een ronde gezien maar liefst één seconde trager. Een ding staat nu al vast, er zullen een pak meer verrassingen (revelaties) te noteren vallen. Let op mijn woorden.
Omstreeks half vijf weten we wie Silvain Chavanel opvolgt als winnaar van Dwars door Vlaanderen. Dwars door Vlaanderen of de GP van de stad Waregem is de eerst van een hele reeks voorbereidingswedstrijden op Vlaanderens mooiste op zondag 5 april.
Wie allergisch is voor het wielrennen verhuis de komende weken best naar Timboektoe. Vlaanderen ademt twee weken koers met op woensdag Dwars door Vlaanderen op zaterdag de E3-prijs te Harelbeke op zondag de Brabantse Pijl en de week voor de Ronde van Vlaanderen is er traditioneel de KBC Driedaagse De Panne-Koksijde. Op zondag volgt dan de apotheose met de Ronde van Vlaanderen. Stof genoeg dus voor een korte voorbeschouwing.
Van al de voorbereidingswedstrijden komt Dwars door Vlaanderen misschien wel het dichtst in de buurt van de RVV. Het parcours loopt ondermeer langs de Valkenberg, Berendries, Eikenberg, Oude Kwaremont en de Patersberg. Dwars door Vlaanderen wordt daarom ook wel eeens de light-versie van de RVV genoemd. Tot daar een gewaagde vergelijking met de RVV. De RVV is een monument op zich en laat zich daarom ook niet graag vergelijken. Toch zien veel ploegen deze wedstrijd als de ideale voorbereiding.
Met de krachten morsen hoort niet bij die voorbereiding en de toppers houden zich dan ook vaak op de vlakte. Het feit dat Niko Eeckhout deze wedstrijd tweemaal wist te winnen en de laatste jaren niet meer weg te slaan is van het podium is daar het perfecte bewijs van. Mindere goden komen in Dwars door Vlaanderen aan de oppervlakte, maar spelen in de RVV geen rol van betekenis meer. Of acht iemand Frederik Veuchelen, winnaar in 2006, ooit in staat te zegevieren in de RVV. Ik in ieder geval niet. Toch moet deze wedstrijd speciale gevoelens oproepen bij de winnaar van vorig jaar, Sylvain Chavanel. Vlaanderen maakte toen kennis met "la machine" die op zijn beurt kennis maakte met de Vlaamse wielercultuur. Dat beviel hem zo goed dat hij die Vlaamse wedstrijden met rood in zijn agenda heeft aangekruist dit jaar. Hij rijdt nota bene bij een Vlaamse ploeg, waar hij nu samen met Boonen strijdt voor de oppergaai op 5 april.
De volgende afspraak volgt op zaterdag 28 maart. Dan staat de E3-prijs van de stad Harelbeke op het programma. De editie van 2008 werd gewonnen door Kurt-Asle Arvesen. Hij versloeg er Kopp in de sprint. De E3-prijs is misschien wel de ultieme conditietest voor Tom Boonen. De Primavera was geen onverdeeld succes voor de Balenaar. Zaterdag kan en mag Boonen geen excuus inroepen bij een eventueel falen. Boonen won de wedstrijd maar liefst vier maal op rij van 2004 tot 2007. Boonen moet in zijn wedstrijd dan ook minstens meedoen voor de zege om met een goed gevoel de laatste week voor de RVV in te gaan. Opmerkelijk is ook dat wielerliefhebbers voor een kleine 250 euro de wedstrijd vanuit de helikopter kunnen volgen.
Op zondag 29 maart staat de Brabantse Pijl geprogrammeerd. Een wedstrijd die onthoofd lijkt door de afwezigheid van de Alsemberg. Omdat er momenteel werken aan de gang zijn nemen de renners een minder steile weg naar de aankomst. Het is de eerste keer in de geschiedenis van de Brabantse Pijl dat de Alsemberg ontbreekt. De wedstrijd zal dan ook meer dan waarschijnlijk een ander verloop kennen dan de voorgaande jaren. In plaats van tien favorieten zullen er een vijfentwintigtal renners aanspraak kunnen maken op de overwinning. Of Oscar Freire voor een vierde keer zal winnen is twijfelachtig. Oscarito, die momenteel herneemt in de Ronde van Castilië Y Leon, komt net terug uit blessure en weet nog niet of hij zal starten.
De laatste rechte lijn naar de RVV is uiteindelijl de KBC Driedaagse De Panne-Koksijde. Een ultieme test voor de toppers, want wie hier goed is tankt vertrouwen voor de RVV. Tactische steekspelletjes en psychologische oorlogsvoering zijn hier zeker geen schering en inslag. Sla er de erelijst van de laatste jaren eens op na en je ziet dat de laureaten stuk voor stuk potentieel hebben om de RVV te winnen. In de Driedaagse wordt geen verstoppertje gespeeld. Het beloven weer twee toffe weken te worden met de RVV als climax.
Wereldkampioenschappen blijven vaak lange tijd aan het geheugen kleven. Wie herinnert er zich bijvoorbeeld niet de fantastische solo en dito goal van Maradonna tegen Engeland op het WK waar de Belgen lange tijd uitzicht hadden op een finaleplaats. Is het een vorm van nostalgie die ons opnieuw aan onze zorgeloze jeugd doet herinneren of ligt het aan de sfeer die zo'n WK oproept dat we steeds teruggrijpen naar het (voetbal)archief in ons geheugen.
Het WK in Japan en Zuid-Korea was voor mij in veel opzichten een bijzonder event. Niet alleen is het het laatste grote tornooi waar onze Duivels zich aan de wereld konden tonen, maar ik ervaarde voor het eerst het maatschappelijk belang van voetbal. Het verbond de wereld voor een maand met elkaar tot uiteindelijk midden juli die navelstreng opnieuw moest worden doorgeknipt. De start van de Tour kon voor mij persoonlijk de pijn verzachten, maar het gevoel was toch anders. Een Tour de France volgen mensen meestal in een beperkt gezelschap met een fris pintje op de schoot. Voor het voetbal daarentegen komen de mensen de straat op, overal in de wereld. De verbondenheid is simpelweg groter waardoor we memorabele momenten veel langer onthouden.
Zo herinner ik me nog levendig hou Dario Rodriguez tegen Denemarken het eerste doelpunt scoorde voor Uruguay. Een uitbundige Michel Wuyts, die toen ook ng in het voetbal geïnteresseerd was, ging helemaal uit de bol. Ik citeer, "En het is Rodriguez verdorie, de linksachter." En als je de beelden bekijkt (zie onder) moet je toegeven dat het een pracht van doelpunt was dat alle lof verdiende. Ik denk dat ik het nooit meer zal vergeten in mijn leven.
De discussie rond spreekkoren in onze Belgische stadions komt voorlopig maar niet ten eind. Na Antwerp-Virton pikte de Waalse zender RTBF de verwensingen van de Antwerp supporters aan het adres van de walen niet meer en diende daarom een klacht in. Hoewel ik stilaan genoeg heb van deze saga kan ik de Walen wel ergens begrijpen.
Spreekkoren horen bij het voetbal zoals ijs in een cocktail thuis hoort. De twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wie die twee gaat scheiden raakt dus ook aan de magie van het voetbal. Het voetbal vormt voor veel mensen de ideale uitlaatklep. Ze kunnen er hun zorgen en miserie aan de kant zetten en zich eens goed uitleven. Voetbal heeft met andere woorden een sociaal maatschappelijke functie die men niet mag onderschatten.Namelijk die van uitlaatklep. In die context vind ik het dus geen goed idee dat de voetbalbond vanaf dit weekend controleurs naar de Belgische voetbalstadions gaat sturen. Ik vraag me trouwens af wie dit gaat betalen. Gratis zullen die controleurs niet werken en de voetbalbond zit al zo krap bij kas. Misschien moeten onze scheidsrechters dan maar een deel van hun royaal loon afstaan zodat de voetbalbond Big Brother kan spelen in de voetbalstadions.
Angstaanjagend te weten dat supporters voortaan mee bepalend zullen zijn voor hun ploeg, want de straffen zijn niet mals. In het ergste geval kan dit zelfs tot puntenaftrek leiden. Het excuus dat clubs hieraan niets kunnen doen vind ik wel kort door de bocht. Maar om hierop afgerekend te worden op sportief vlak vind ik dan weer een brug te ver. Er zullen sowieso enkele clubs zijn die hier voornamelijk de dupe van zijn. Dan denk ik bijvoorbeeld aan Germinal Beerschot, dat bekend staat om zijn vaak ludieke en soms iets minder ludieke spreekkoren. En waar trek je dan de lijn vraag ik me af. Hoe lang mogen die spreekkoren duren vooraleer er wordt opgetreden, wat mag wel en wat mag niet gezegd worden. En wat met de vrije meningsuiting? Het is duidelijk dat de bond in paniek heeft gehandeld. Ik vrees ook dat deze maatregel opnieuw boven de hoofden van onze clubs is beslist. De voetbalbond maakt hier dus weer een fout. In plaats van een krachtdadig optreden, en een helder signaal naar de clubs, dreigt er nu een grijze zone te ontstaan. Daarom had ik gedacht om aan het eind van het seizoen een soort van symposium te organiseren met al de betrokken partijen. Zowel clubs als afgevaardigden van de supportersgroepen in ons land. Alleen zo kunnen we een eind maken aan die vervelende spreekkoren, vaak gericht tegen Walen.
Maar dat er iets moet gebeuren bewijst volgend filmpje over de match Doornik-Antwerpen van vorig seizoen.
De crossers pakken dezer dagen massaal hun koffers om na een zware winter zonnigere oorden op te zoeken. De modder en het slijk maken zaterdag plaats voor het beter berijdbare asfalt. De Omloop Het Nieuwsblad, what's in a name, is ook dit jaar weer de opener van het klassieke voorjaarseizoen.
Tom Boonen, Jurgen Roelants, Phillipe Gilbert, Nick Nuyens, Greg van Avermaat,Stijn Devolder, Leif Hoste, dat zijn in een notedop de Belgische kanshebbers op winst in het openingsweekend. Als we even over de grens piepen moeten we dit lijstje der favorieten nog verder aanvullen met de namen Pozatto, winnaar in 2007, Edvald Boasson Hagen, Stuart O'Grady, Thor Hushovd en Juan Antonio Flecha. Net als vorig jaar is de lijst met potentiële Belgische winnaars groter dan de buitenlandse. De Omloop Het Nieuwsblad mag dan ook vooral worden beschouwd als de Belgische opener van het wielerseizoen. Tot hiertoe werden 61 edities verreden en 53 keer ging de zege naar een Belg. Zaterdag 28 februari staat bij de Belgische ploegen dan ook met stip genoteerd. Vooral Lotto snakt naar resultaten. De ploeg kon in tegenstelling tot Quick Step nog geen enkele keer winnen dit seizoen. Met Philippe Gilbert in de rangen hebben ze wel een serieuze troef voor zaterdag. Wie herrinnert er zich niet de fantastische solo van Gilberke vorig jaar. Op zestig kilometer van de finish reed hij iedereen uit het wiel op weg naar zijn tweede zege in de Omloop.
Niet enkel Gilbert voelt zich als een vis in het water in de Vlaamse ardennen. Ook Van Avermaat heeft ondertussen al meermaals bewezen zich op dit soort parcours meer dan degelijk uit de slag te trekken. Voor de jonge Waaslander is 2009 een cruciaal jaar, want dit jaar moet hij al dat goeds zien te bevestigen. Nooit een eenvoudige opgave, maar Van Avermaat is nuchter genoeg om dat zelf te beseffen. Ook Leif Hoste zal zich al meteen willen tonen, hoewel we hem traditioneel pas in de maand april mogen verwachten. Hopelijk blijft Hoste in zijn koersen, Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix dit jaar gespaard van pech. Of hij ook dit jaar zijn favorietenrol in die twee koeren kan hard maken valt te betwijfelen. Hoste heeft de capaciteiten om die te winnen, maar mist in mijn ogen de koelbloedigheid en het pure killersinstinct dat er bij Boonen en Van Avermaat van jongsaf ingebakken zit.
Laten we het dan nu eens hebben over onze Kempense vriend Tom Boonen. 2008 was een turbulent jaar voor Boonen die omwille van cocaïnegebruik niet mocht starten in de Tour. Nu ook alle gerechtelijke procedures tegen Boonen zijn stopgezet en hij gezuiverd is van alle blaam kan Boonen zich weer voor de volle honderd procent concentreren op de koers. Boonen startte traditiegetrouw vrij vroeg in Qatar waar hij de eindwinst in de wacht sleepte. Toch verloopt het seizoensbegin moeizaam voor Boonen en heeft hij vorige week enkele serieuze lessen in nederigheid gekregen van Cavendish in de Ronde van Californië. Het kat en muis spelletje tussen de twee begint dus al vroeg op het seizoen en moet een hoogtepunt kennen in de Tour. Hopelijk dan met Boonen in de rol als kat. Naast het voorjaar en de Tour is voor Boonen het WK een jaarlijks hoogtepunt. Maar of Boonen zich dit jaar weer gaat toeleggen op een tweede wereldtitel is nog niet duidelijk. Boonen gaat samen met enkele ploegmaats na Tirreno de omloop in het Zwitserse Mendrisio verkennen. Pas nadien beslist Boonen of het de moeite loont voluit te gaan voor de wereldtitel.
Devolder omlijnde bij de ploegvoorstelling van Quick Step exact dezelfde doelstellingen dan vorig jaar. In concreto wil Devolder schitteren tijdens het klassieke voorjaar en daarna gaat Devolder voor een top tien plaats in de Tour. De doelstellingen mogen dan misschien wel hetzelfde zijn gebleven, toch werd het programma licht gewijzigd. De nadruk ligt nu meer op kwaliteit dan op kwantiteit. De voorgande jaren trok Devolder het klassieke voorjaar door tot aan de Tour. Dat zal nu veranderen want na Parijs-Roubaix gaat de riem er enkele weken af en wordt volop gewerkt naar de Tour.
Wat het zaterdag wordt is natuurlijk moeilijk te voorspellen. Voor hetzelfde geld wint ene Bram Tankink de Omloop. Maar wij houden het op 1 Boonen 2 Nuyens en 3 Gilbert. Een mooi Belgisch podium en de start van een goed seizoen voor ons Belgen.
Real Madrid heeft blijkbaar nog niet al te veel last van de crisis. In tijden van economische recessie investeren de Galacticos in een week tijd meer dan 160 miljoen aan twee nieuwe spelers. Hun namen? Ronaldo en Kaka. Beiden vaandeldragers van het hedendaagse voetbal en ongetwijfeld een versterking voor Madrid.
