De
Champions League valt terug te bewonderen op de beeldbuis.
En wat werden we meteen verwend met de kaskraker Real Madrid tegen Manchester
United. Twee absolute voetbalgrootheden die het beste van zichzelf gaven, elk op
hun eigen manier.
Manchester
groef zich, vooral in de tweede helft, wel wat in maar met open vizier spelen
tegen een uitgekookt Real Madrid met super-counterspelers als Cristiano Ronaldo
en Özil... Je zou voor minder proberen de rangen gesloten te houden.
De eerste
kansen waren dan ook voor Real maar De Gea hield de afstandsschoten van vooral een
furieus gestarte Di Maria uit doel. Even later ontbond Cristiano Ronaldo zijn
dancing shoes en zijn afgeblockte voorzet kwam bij de iets mindere rechter van
linksback Coentrao. Die plaatste hem desalniettemin met een mooie boogbal tegen
de binnenkant van de verste paal, helaas voor Real en de Koninklijke spatte de
bal terug het veld in.
Aan de
andere kant was het plots wel raak: tegen de gang van het spel in knikte de
jonge Danny Welbeck op corner van Rooney de bal met een mooie kopstoot in de
verste hoek. Daar waar even daarvoor Di Maria nog stond vastgekluisterd aan de
paal. Maar blijkbaar was het vertrouwen in zijn nieuwbakken keeper Diego Lopez
niet zo groot en besloot hij maar om in het midden van de goal plaats te nemen.
Sir Alex Ferguson opteerde trouwens voor een ietwat eigenaardige opstelling met
verrassende keuzes Evans vanachter in plaats van ouwe rot Vidic en Rooney
rechts op het middenveld en Kagawa eerder op links. Vanvoor namen Welbeck en
Van Persie de honneurs waar.
Toch stond het dus 0-1 in het voordeel van de Reds, hetgeen Fergie uiteraard
had gehoopt.
Dat was
dan ook het sein voor Cristiano Ronaldo en co om een tandje bij te steken: Di
Maria (weer maar eens hij) probeerde het nog eens van ver met een lage schuiver
maar De Gea ging goed plat in zijn korte hoek. En ook de rebound-vrijeschop van
CR7 mocht er wezen: eerst knalde hij met rechts in de muur om vervolgens de
rebound met een linkse volley net langs de linkerpaal te knallen.
Kans na
kans kregen de Madrilenen maar de nul bleef op het bord staan totdat diezelfde
Di Maria een prachtcross afleverde vanop links richting tweede paal waar
Cristiano Ronaldo een indrukwekkende hangtime etaleerde: de bal verdween
vervolgens enig mooi in het verste zijnet na diens rake kopslag: 1-1 en het kon
weer alle kanten uit.
Nog net
voor de rust kregen beide ploegen nog een uitstekende mogelijkheid: Van Persie,
die tot dan toe nog niet veel in het spelbeeld voor gekomen was, centerde
richting de volledig vrijstaande Welbeck die de bal nipt voorbij een
grabbelende Diego Lopez en helaas voor United ook voorbij de verste paal tikte.
Aan de overkant controleerde Özil een lange bal alsof het niets was om
vervolgens met zijn mindere rechter in de korte hoek te volleyen. Ook nu weer zorgde
De Gea, een ex-Atletico Madrid-jeugdproduct, ervoor dat de schade beperkt bleef tot één tegendoelpunt.
De stand
was bij de rust 1-1 en de eerste helft was er eentje om vingers en duimen van af
te likken: de Champions League op een uiterst hoog niveau.
In het
begin van de tweede helft was het wederom Real dat het wedstrijdbeeld bepaalde:
een zoveelste langeafstandsraket van Di Maria verdween maar nipt langs de
verkeerde kant van de rechterpaal en een cross vanop rechts van Khedira werd
dankzij een ultieme vliegende tackle van Coentrao aan de tweede paal nog
richting doel gekatapulteerd, ware het niet dat daar een eveneens vliegende De
Gea met een fantastische (doch ietwat onorthodoxe) beenreflex de bal nog uit
zijn doelvlak hield.
De Gea
kreeg de voorbije maanden veel kritiek te verduren, van supporters alsook criticasters
en zelfs zijn eigen manager Ferguson beweerde openlijk dat ze op zoek waren naar
een nieuwe eerste doelman voor volgend seizoen. Maar De Gea bewijst eens te
meer dat hij een ongelooflijk goede shotstopper is, alleen ontbreekt het hem
aan de fysieke kracht die nodig is bij een ploeg in de Premier League. Bij hoge
ballen graaide hij, ook in deze match, te veel langs de bal voor een keeper van
zulk een topteam.
Vervolgens
slaagde Cristiano Ronaldo er bijna in om zijn tweede van de avond tegen de
netten te prikken, maar een puik optredende Rio Ferdinand, nog zo een veteraan,
slaagde met een ultieme tackle om CR7 zijn inzet te blocken.
Manchester
United kwam er tot dan in die tweede helft bijna niet meer uit totdat plots RVP
zijn moment gekomen achtte: eerst racete hij op volle snelheid op rechts
voorbij zijn tegenstander om vervolgens via de vingertippen van de Madrileense
goalie de bal met zijn eveneens mindere rechter tegen de dwarsligger te
torpederen.
Nog geen
minuut later bezorgde Di Maria zijn trainer José Mourinho bijna grijze haren
toen hij van achteren uit een laterale bal recht op de knikker van een Mancunian-speler
speelde die de bal meteen voor de goal dropte. RVP doorzag het
steek-kopballetje en stond plots pikalleen voor de keeper. Helaas miste hij
onbegrijpelijk zijn volley met zijn goede linker en de bal botste tergend traag
over de keeper. Gelukkig voor Real kon Xabi Alonso de bal nog net voor de
doellijn wegvegen.
Na
geharrewar voor het bezoekende doel kon uiteindelijk Sami Khédira nog een
keertje afdrukken maar de afgeweken bal belandde via een uitgestoken been van
Evans in de handen van het sluitstuk van United.
Ook
Cristiano Ronaldo liet zijn traptechniek nog eens bewonderen: een vrijetrap van
30 meter belandde via een bananencurve op het dak van het doel, voorbij een
zichzelf gelukkig prijzende ijssculptuur van De Gea die er alleen maar naar kon
kijken.
De
ingevallen Modric serveerde Ronaldo de laatste kans van de match: helaas stond
de goed spelende Phil Jones tot tweemaal toe in de weg.
Een 1-1 gelijkspel waar vooral Manchester United tevreden mee zal zijn en een
ontzettend interessant kijkstuk waarmee de neutrale voetballiefhebber absoluut
verwend werd.
In die
andere wedstrijd van gisteren schonk ook Shakhtar Donetsk en Borussia Dortmund
een doelpuntenspektakel: 2-2 werd het in het koude Oekraïne. Dat beide ploegen
goed kunnen voetballen wisten we al langer. De sublieme Brazilianen bij Shaktar
(o.a. Fernandinho, Alan Patrick, Alex Texeira) en Duitsers bij Dortmund (o.a. Götze,
Reus, Hummels, Gundogan) maken daar al langer het mooie weer.
Dus als
de volgende wedstrijden ook van het kaliber gaan zijn van deze twee matchen,
gaan we ons de komende dagen nog serieus kunnen verwarmen aan voetbal van het
hoogste niveau.
Burkina Faso, "het land van de eerlijke mensen" (hoe ironisch als je Puts achtergrond kent), telt ruim 17 miljoen inwoners. Dat is 7 miljoen minder dan Ghana, buurland en eveneens de tegenstander uit de halve finale in de Africa Cup.
Burkina Faso heeft niet zo een rijk verleden als andere Afrikaanse grootheden zoals Nigeria, Egypte en Ghana. Burkina Faso behaalde in 1998 als gastland zijn grootste succes met een vierde plaats als gevolg. Ghana daarentegen was reeds 4x winnaar van de Africa Cup, de laatste weliswaar in 1982. Wel werd het de voorbije drie edities respectievelijk derde, tweede en vierde.
Maar toch werd ook deze voetbalgrootmacht door het Burkina Faso van Paul Put aan de kant gezet. En hoe!
En dat ondanks een ietwat partijdige scheidsrechter. Dat Paul Put na de match kritiek had op die leiding was niet meer dan terecht. Diezelfde Tunesische referee Slim Jdidi is intussen reeds voor onbepaalde tijd
geschorst door de Afrikaanse voetbalbond, zo snel kan het daar dus gaan. De leiding was zeker niet goed, abominabel zelfs maar om hem dan al meteen aan de schandpaal te nagelen door hem onmiddellijk te schorsen, tekent toch het iets te impulsieve karakter van de Afrikaanse voetbalbond, mijns inziens.
De ref gaf eerst een lichte strafschop aan Ghana die uiteraard werd binnen getrapt, keurde nadien een loepzuiver doelpunt van Burkina Faso af om nadien sterspeler Jonathan Pitroipa met een tweede gele kaart van het veld te sturen voor een vermeende schwalbe. Vincent Kompany, onze grote Belg, sprong meteen in de bres voor Pitroipa en hoopt, samen met heel Burkina Faso, dat de rode kaart en de daarbij gepaard gaande schorsing wordt opgeheven zodat hij alsnog in de finale kan aantreden.
De "schwalbe" die de in de Burkinese hoofdstad Ouagadougou (what's in a name?) geboren
speler van Rennes
beging was overigens wel degelijk een penaltyfout, ook al is het contact
door de Ghanese verdediger niet overdreven zwaar. Pitroipa scoorde eerder in het toernooi overigens de winning goal in de kwartfinales tegen het Togo van de grote Adebayor.
Nog een oude bekende voor het Belgische voetbal was uiteindelijk matchwinnaar Aristide Bancé. Hij deed dit door de gelijkmaker in de reguliere speeltijd te maken en eveneens de beslissende penalty om te zetten. De geblondeerde bonkige ex-spits van onder meer Lokeren en Germinal Beerschot (op huurbasis) kleurde onze competitie enkele jaren geleden. In de verlengingen van deze halve finale verkwanselde hij overigens nog wel meerdere goede mogelijkheden maar het feit dat hij ze kreeg, wilt ook wel al wat zeggen.
Nu komen de Burkinezen in de finale terug uit tegen het Nigeria die ze eerder in de groepsfase op 1-1 hielden waardoor Burkina Faso zelfs groepswinnaar werd. Toch blijft Nigeria torenhoge favoriet voor deze finale met overbekende namen als John Obi Mikel (Chelsea), Victor Moses (Chelsea) en Ikechukwu Uche (Real Betis). Maar de Burkinezen kunnen daar ook enkele ronkende namen tegenover zetten: Bakary Koné (Olympique Lyon), Alain Traoré (Lorient), Charles Kaboré (Olympique Marseille) en uiteraard de eerder vernoemde Pitroipa en Bancé die nu het mooie weer maken bij respectievelijk Rennes en Augsburg. Het zal er dus om spannen, zoveel is zeker.
Toch zullen er altijd twijfels blijven rijzen bij Paul Puts integriteit, het was namelijk deze jonkheer die de "gokchinees" Zheyun Ye introduceerde in de Belgische voetbalwereld. Hij mag zich over enkele jaren weer beschikbaar stellen om lid te worden van de KBVB al mag deze laatste hem nog steeds weigeren.
Laten we hopen voor hem dat de sjamanen en andere tovenaars hem gunstig gezind zullen zijn, net zoals de (voetbal)goden. Wie weet hangt hij dan behalve aan de schandpaal in België nog aan een andere schandpaal te bewonderen, ondanks de meer dan fantastische resultaten die hij op deze Africa Cup realiseerde. Het kan immers snel gaan in voetbal en zeker in de Africa Cup.
Trouwens, weet je wie er nog op de bank zit bij Puts ploegje? Moumouni Beli Dagano! Deze "Genkse legende" zorgde mee voor de titel in 2002 waarna hij ook de Ebbenhouten Schoen kreeg voor beste Afrikaanse speler in de Belgische competitie. Samen met Sonck werd hij overigens omgedoopt tot "Songano" in navolging op de "Stroulare" die het eerdere koningskoppel Strupar en Oulare omschreef.
België-Slovakije was aangekondigd als een oefenmatch zonder inzet. Die inzet zagen we hoedanook, bij iedere Belg, terug. De ene al wat gelukkiger in zijn acties dan de andere.
De eerste helft ging nochtans aarzelend van start en van die eerder vermelde inzet was hoegenaamd geen sprake. De Belgen liepen achter de bal aan, zette nagenoeg geen pressing op de speler in balbezit en lieten de Slovaken maar wat aanmodderen. Want het dient gezegd: veel soeps kregen de bezoekers ook niet klaar.
Vervolgens besloten de Rode Duivels toch wat meer spel op te eisen en dat loonde, met hier en daar een kansje maar vooral met afstandsschoten die onschadelijk gemaakt werden door onder andere een goed verdedigende Skrtel.
Toch kwamen de Slovaken op achterstand: Hazard trapt een voorzet tegen de arm van een wegdraaiende Hubocan en de scheids legt de bal pardoes op de stip: Hazard blijft ijzig koel en schiet de bal - zonder ernaar te kijken - voorbij de keeper: 1-0.
Ietwat gelukkig voor de Belgen en vooral ongelukkig voor de bezoekers. Maar die Hubocan kreeg eigenlijk waar ie recht op had: dat de scheids na een half dozijn fouten van diezelfde Hubocan op vooral Hazard weigerde om een geel karton te geven, is me nog steeds een raadsel. De enige twee gele kaarten uit de match kwamen er overigens na een "zet uwe bril op"-gebaar van de bonkige Durica richting lijnrechter in minuut 84 en voor Driesje Mertens die een tegenaanval onschadelijk maakte in de extra tijd.
Die Dries Mertens zorgde overigens voor de winning goal in de 90ste minuut, iets waar de Belgen zeker voor gestreden hadden, maar toch zagen we ook weer dat "Oude België" terug: 1-0 voorkomen, de voorsprong niet kunnen uitdiepen, terugzakken, beginnen te klooien en vervolgens een (lelijke) tegengoal binnen krijgen. Het leek eerst alsof Gillet die bal makkelijk kon pakken, maar na enkele herhalingen te hebben bekeken, lijkt het ons toch wel dat de bal lichtjes gedevieerd werd door een Belg. Dat Thomas Buffel balverlies leed bij de tegengoal, typeerde helaas zijn korte invalbeurt. De Genkie wou wel maar het lukte niet. Net zoals voor Van Damme in het begin en ook Nainggolan had last van enkele momenten van onoplettendheid.
Dat Wilmots ook Simons nog wat speelminuten gaf, was mooi, maar deed niets terzake. Witsel is de vaste nummer één op de verdedigende mid-positie en verdiend. Dembélé was weer balvast als vanouds maar moet nog wat werken aan zijn schot om écht beslissend te kunnen worden. De Bruyne daarentegen speelde zich weer in de kijker, zijn vista en werkkracht zijn stilaan legendarisch te noemen. Zonder meer verdient deze jonkheer een vaste plaats in de eerste elf.
Hazard daarentegen begon al in minuut 1 met een hakje, puur en alleen maar voor de show, en waarom eigenlijk? Moet je er immers eerst niet voor zorgen dat er ook een reden is dat je zulke hakjes kan geven, m.a.w. dat je genoeg voor staat? In ieder geval heb ik hem daarna nog wel enkele leuke dingen weten doen: dat hakje waar hij aflegde op Witsel was trouwens wel geniaal, alsook die penalty die hij ijzig koel binnenschoot. En ik heb hem zelfs zien teruglopen, heeft ie blijkbaar geleerd bij Chelsea.
Mirallas heeft 2 mooie dingen laten zien (de opwippertjes over de linksback) en de puike aanname uit de lucht en de daaropvolgende kapbeweging achter het steunbeen. Helaas kwam er tweemaal geen vervolg. Voorlopig enkel maar matige voorzetten en eigenlijk gewoon een matige voortzetting. Dan heeft een Dries Mertens daar zeker ook zijn plaats alhoewel die uiteraard links beter tot zijn recht zou komen.
Tenslotte komen we nog uit bij de diepe spits: Benteke had zeker geen topdag maar kreeg toch meer klaar tegen de robuuste verdedigers dan Lukaku. Die had teveel ruzie met de tegenstander om zich ten volle te kunnen concentreren op zijn spel. Uiteraard hielp het niet dat de hele Belgische ploeg plots wegzakte en ze met lange ballen begonnen te spelen, maar Christian heeft toch zeker een klein streepje voor op Romelu.
In ieder geval hoop ik dat we in maart minstens 4 op 6 halen en uiteraard liever 6 op 6, maar die Macedoniërs hebben blijkbaar Denemarken losjes met 3-0 het bos ingestuurd. Dus toch maar opletten geblazen!
