...een weg van slechts een 30-tal cm, maar zeker niet de eenvoudigste... Op zoek naar de kern, mijn kracht, mijn levensvuur, mijn IK ... De weg naar de bron, stroomopwaarts ...
Ik voel, kijk, ruik, proef, beleef en deel mijn ervaringen met een lach en een traan, met een open hart en open blik...
20-10-2014
Het kloppend moederhart...
Warmte, zoals alleen een moeder die kan uitstralen naar haar kind... Een kloppend hart, gehuld in een deken van zachtheid en mildheid, de weg van het gutsende bloed door die fijne aderen, duidelijk hoorbaar en voelbaar... vanop slechts enkele centimeter afstand, dwars doorheen de boezem van moeder en aanleunend oor van het kind... Er bestaat een wereld daarbuiten, buiten moeders veilige schoot. Een vreemde en onduidelijke wereld, rumoerig en onvoorspelbaar... dan maar liever lekker tegen moeders borst, luisterend naar het veilige, regelmatige ritme van haar kloppend hart, haar warme, vochtige huid als een beschermend schild om me heen...
Mijn vroegste herinnering, beleefd vanuit moeders schoot, door mijn onderzoekende, gitzwarte, alerte blik... een diepe bewuste en gecontroleerde ademhaling... daar werd ik vandaag mee geconfronteerd...
Mijn basis, mijn vertrekpunt, mijn bestaan, mijn "mens_zijn"... is hier gevormd...
Blij dit inzicht in mijn bagage mee te mogen dragen op mijn levensreis. Het zal mee van pas komen als ik weer eens geconfronteerd word met die prangende vraag; "waarom en wanneer ben ik zo harteloos onthecht...??? Ruw weggerukt uit moeders schoot???" Dat het de nodige wonden heeft nagelaten is ondertussen meer dan duidelijk.
En nu... nu is er ruimte voor tranen... tranen van blijdschap om de wederontmoeting met "het kind" en tranen van verdriet om het gemis aan contact met "het kind". Ik geef het tijd. De tijd die nodig is om weer contact te maken met mijn diepste en oudste beleving van het "zijn"...
Vervelend, die overvolle dagen... dagen waarin ik lijk te verzuipen in de maalstroom van sociale druk. Tentakels die me vastgrijpen, injecteren met licht verdovend spul. Nog net voldoende alert om niet kopje onder te gaan, net voldoende bij bewustzijn om aan de zoete verleiding van die wollige klauwen te weerstaan... goddank!!
Ook hier ontsnap ik steeds gemakkelijker aan. Mijn hypergevoelige antennes, waar ik ten zeerste op vertrouw, beletten het vertroebelen van mijn blik... Ook vandaag weer, vond ik met de beste wil van de wereld geen reden om te veranderen van positie. Een positie die ik kan definiëren als; in fysiek ontspannen toestand, met lichtelijk vermoeid hoofd, horizontaal gepositioneerd in een bed, de marathonloop van zenuwimpulsen in mijn brein nog overduidelijk voelbaar...
Wat nu...? Een schor keelgeluid, "help"... Leven is ver zoek, fut lijkt opgelost in de lucht om me heen..
Maar het vertrouwen in mezelf sterkt me. "Ik kan het! Natuurlijk kan ik het!!", hoor ik mijn hart schreeuwen. 30cm hoger in mijn lichaam komt de schreeuw aan. Het besef te bestaan, te ademen, ruimte in te nemen krijgt lichtelijk vorm. Zwaarmoedigheid maakt flink plaats voor gezond zelfrespect.. ik, en ook enkel ik BEN hier en nu in deze positie. Ik... en al wat niet tot mijn IK behoor, houd ik op een veilige afstand.. ergens buiten mij, zodat ik voldoende bewegingsvrijheid creëer en vanop afstand de drukte kan overzien...
Focus... 1 ding... nu... Wat wil ik? Wat kan er voor mij? Wat is haalbaar? Waar ga ik voor? Al de rest blijft op afstand, en komt later wel weer op mijn pad. En ook dan zal ik de keuze hebben om me te laten verzwelgen, of me te focussen... Vertrouwen...
Blij met mijn keuzes, die ook vandaag weer wonderlijke momenten hebben opgeleverd, val ik dankbaar en rustig in slaap...
Het kostte me jaren, ettelijke jaren, liters zweet en tranen, massa's onbeantwoorde vragen, een bloedend en schreeuwend hart, een gevecht tegen de immense zuigkracht van de kolkende maatschappij, een oneerlijke, naakte strijd tegen onbegrip en Chronos, die de tijd achteloos laat wegtikken... Vechtend tegen een ziekelijk gevaarlijk verlangen, naar gedragen te worden, gezien en gehoord te worden, betekenisvol te zijn... Een ziek mens in deze maatschappij? Of een zoekend mens in een verziekte maatschappij...?
De inhoud van mijn overvolle bagage is inmiddels flink gewijzigd! De loodzware lasten hebben plaats gemaakt voor ondersteunende tools, inspirerende inzichten en voldoende draagkracht. Ik geef bestaansrecht aan mijn "ik" en aan mijn emoties... Mijn goede god, wat is het toch héérlijk om deze rugzak te dragen!!!
Gepakt en gezakt ga ik op reis, op reis naar mijn kern, de bron van mijn kracht, de wilde rivier op, stroomopwaarts... "mijn weg van mijn hoofd naar mijn hart"... Welkom!!!
