Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
De oma van Yarne, een neef van onze neefjes, vertelt dat ze vroeger in Tremelo school gelopen heeft. Er begint een belletje te rinkelen in Yarne's hoofd. Tremelo, is dat niet het dorp waar...? En ineens benieuwd informeert hij: "Hebt u dan misschien bij Pater Damiaan in de klas gezeten?".
Vandaag 19 Oktober.
Twaalf jaar geleden was dat de datum waarop mijn laatste zwangerschap
was uitgerekend: Jongste zou op 19 Oktober geboren worden. Dat had ik
heel graag zo gewild. Vooral omdat op die dag ook zijn Peter jarig is.
Dus Nonkel Paul verjaart op dit eigenste moment. Bij deze onze hartelijke gelukwensen! Met
de zwangerschap destijds pakte het anders uit. Jongste werd ruim drie
weken te vroeg geboren. Zodoende is zijn verjaardag alweer lang voorbij.
Op het kinderfeest moest hij wat langer wachten deze keer. Dat
hebben we tien dagen geleden, op een druipnatte zaterdag, gevierd.
Voor
dit laatste feestje, zowat ons zesendertigste kinderfeest naar ik
schat, wou ik nog eens iets origineels bedenken. Zoektochten,
spelnamiddagen, cinema spelen, dat hadden we allemaal al gehad. Maar wat
konden we nog bedenken? Het idee flitste binnen toen we, tijdens
onze reis naar Denemarken, het Vikingmuseum bezochten. Net die dag ging
er een prachtige activiteit door: kinderen mochten uit houtafval,
schors, touw, papier en spijkers zelf kleine vaartuigjes ineen
knutselen. Als we dat eens zouden doen met de kinderen, bedacht ik
toen ineens!
En zo gedacht zo gedaan. Een hele klus om te organiseren,
dat wel. We moesten een plek hebben om (droog) te staan, voldoende
tafels, materiaal en gereedschap. Het moeilijkst leek het me om aan
voldoende helpers te komen. Zonder hulp achtten we de kinderen nog te
jong om te hameren, te zagen, te boren en te beitelen en geheel
zelfstandig een scheepje in elkaar te boksen. Maar dankzij Middelste
Zoon konden we een aantal bereidwillige jongeren rekruteren, zodat
welhaast elk kind een persoonlijke helper kreeg. Op het einde van de
middag, vlak voor het nuttigen van zelfgebakken pannenkoekjes, werden
alle bootjes plechtig te water gelaten in de oude vlasput voor ons huis.
En zo kreeg Jongste best een origineel verjaardagsfeest.
Waarvan volgens mij niet alleen hijzelf en de jonge genodigden hebben
genoten. De resultaten van de noeste arbeid kan u hieronder bewonderen! Bij deze nog hartelijk dank aan onze creatieve helpers!
Jongste lijkt zich ineens te interesseren voor gebouwen, kerkgebouwen in het bijzonder. En hij schijnt het niet zo begrepen te hebben op de moderne stijl. Laatst waren we eens in een moderne kerk. Voor hem leek dat eerder een grote zaal. Nauwelijks herkenbaar als kerk.
"Eigenlijk vind ik die oude kerken veel mooier!" komt hij erop terug tijdens een autorit-babbel. "Ik vind ze veel mooier dan de moderne kerken. Moderne kerken vind ik helemaal niet ... ehh...zo "god-aanbiddend"!"
En later aan tafel: "Ik vind het jammer dat ik niet vroeger geboren ben, in de tijd dat ze nog mooie gebouwen bouwden. De gebouwen van nu vind ik veel minder mooi "gearchitect"!"
Mijn spinnenkopke ligt er maar verwaarloosd bij. Niet dat er niks gebeurt. Eigenlijk is het al bij al erg druk. Ik weet niet of het aan de leeftijd ligt, maar ik kan me tegenwoordig zo ontzettend moe voelen. Al veel te vroeg op de avond omvallen van de slaap. Dan kruip ik liever in mijn nest dan nog achter mijn computer te vertoeven. Een mens moet zijn grenzen wat bewaken naar 't schijnt. En de energie lijkt minder onstuitbaar te zijn wanneer je halverwege de vijftig bent dan op je twintigste. Stilletjes, zo nu en dan als het kan, maar aanvaarden dus dat het lijf en de geest en de zenuwen wat meer rust vragen. Of is het misschien een natuurlijk fenomeen, dat grotere verlangen naar slaap in deze periode? Nu ook de egeltjes en andere dieren zich terugtrekken voor enkele maanden winterrust. Hoe het ook zij, ik ga er ook deze avond maar aan toegeven. Maar toch... er kriebelen nu wel enkele anekdootjes voor op dit blog. Kom dus de volgende dagen maar kijken... U mag morgen al eens langskomen! Beloofd!
Als ik de woonkamer van het woonzorgcentrum binnenstap is het verjaardagsfeest in volle gang. Warre, een oudere met dementie, is jarig. Het feestvarken toont zich gelukkig met alle aandacht voor zijn persoon. Hij voert het hoogste woord. Er moeten drie dikke zoenen bij als ik hem kom feliciteren. En hoe oud hij nu precies wordt? "Hij wordt er al negentig!" vertelt zijn vrouwtje. "Jahaah, negentig jaar al!" beaamt hij trots "Dat is véél hé!" En dan op bemoedigende toon, als wil hij mij een hart onder de riem steken: "Maar allé, gij zijt ook al goed op weg zenne!"
De schwung is er wat uit, uit mijn blog. Wat nu? Hem opdoeken? Mezelf zover krijgen om er weer zeer regelmatig iets op te posten? Ik weet het niet. Voorlopig laat ik het maar zo. Een blog zonder schwung. Maar af en toe wil ik nog eens iets kunnen vertellen. Zo nu en dan bij de anderen gaan lezen. En misschien komt de goesting terug. En u, komt u, wanneer u eraan denkt, nog maar eens piepen. Misschien levert het u een glimlach op. Zoals met volgende anekdote:
"Er is tegenwoordig veel oranje op straat!" merkt Jongste op. Bedoelt hij dat politie-agenten zich in een nieuwe en flashy outfit hebben gestoken? Dat ze het saaie blauw hebben geruild voor sexy oranje? Neen dat is het niet. Terwijl hij het zegt wijst Jongste naar één van de oranje borden op de straat. Eén van die vele borden die de bedoeling hebben ons te informeren over de aan de gang zijnde wegwerkzaamheden en verder de bijbehorende oranjekleurige omleidings-richtingwijzers.
Onze Jongste. Morgen wordt hij twaalf. De geur van de cake in de oven kringelt in mijn neusgaten. De bijna-jarige ligt te dromen van zijn feest. Nadat hij eerst bij iedereen al heeft geïnformeerd of er een cadeautje op hem ligt te wachten. Jawel, cadeautjes zijn er al in huis. We zullen hem niet teleurstellen.
Nog even en dan begint het nieuwe academische jaar voor de studenten die hoger onderwijs volgen. Ook voor onze grote kinderen, voor alle drie dit jaar. Ook zij maken zich op voor de nieuwe start. En daartoe hebben we ons de laatste weken mogen verheugen in een paar mooie successen.
Zo moest Dochter, om haar opleiding "Theater- en filmwetenschappen" af te werken, haar scriptie nog schrijven in tweede zit. Ze is er nipt mee klaar geraakt maar het is haar gelukt en ze is geslaagd. Ze heeft haar diploma op zak! Of bijna op zak toch, want vrijdag wordt het haar overhandigd op de proclamatie. Na de scriptie bereidde ze zich voor op het ingangsexamen om toegelaten te worden voor de Master in Animatiefilm. Want die wil ze nog graag behalen. Ze was ongelooflijk zenuwachtig de dag van het examen, maar diezelfde dag al wist ze de opleiding mag beginnen.
Oudste Zoon had één tweedezits-vak te studeren. En ook hij is prima geslaagd. En gisteren heeft hij, al bij de eerste poging, zijn rijbewijs gehaald. We moesten hem, in tegenstelling tot zijn jongere broer, wat "poussen" om te leren autorijden. Maar nu is het dus zover en heeft hij de licentie!
Middelste Zoon heeft zich ingeschreven voor het eerste jaar op de Hogeschool. Voor een richting die hem, zo denk ik, op het lijf geschreven staat en hem hopelijk zo interesseert dat leren en studeren hem van nu af makkelijker zal vallen.
Zo staan ze weer zo goed als aan de startlijn, onze kindekens. En zo kunnen we nu al, nog voor die start genomen is, fier vertellen dat ze "goe bezig" zijn, ons grote kroost...!
Ik zit op een
bank op de speelplaats en wacht. "Het zal maar eventjes duren," had de
nieuwe muziekleraar van Jongste gezegd "eventjes kennismaken maar!"
En dus wacht ik.
Uit een klas, rechts van mij, komen vioolklanken. Een leerlingetje
speelt een melodie. Het klinkt nog dunnetjes, maar wel gaaf. Een mooie
prestatie zo, na een lange vakantie. Het kind in kwestie krijgt dan ook
een applausje.
Links hoor ik het ritme van de drums. Elders blaast iemand op een fluit.
Er lopen veel mensen langs, kinderen meestal, met hun vader of moeder.
Op zoek naar de juiste klas en leerkracht.
En zo komt het nieuwe schooljaar weer op gang in de muziekschool. En in
de andere scholen. Al hebben hogeschool- en uniefstudenten nog enkele
weken respijt.
Bij ons hier waren de enigen die de ochtend van 1 September naar school moesten vertrekken Jongste en ... ikzelf.
Jongste volgt nu zijn laatste jaar in de basisschool voor Buitengewoon Onderwijs.
In mijn opleiding zit ik over de helft en kan ik stilaan gaan aftellen.
Hoewel het nog pijn gaat doen, denk ik, het moment dat deze opleiding
afgelopen zal zijn. Al had ik deze eerste September dolgraag thuis
geweest om er te zijn voor Jongste die tegen al het nieuwe nogal opkeek,
ik vind het ontzettend machtig om op de schoolbanken te zitten!
Terug van een reisje naar Denemarken. De
broer van Echtgenoot, en peter van onze Jongste, woont en werkt in
Kopenhagen. En petekind mocht zich verheugen op een weekje verblijf in het nieuwe thuisland, met als hoogtepunt een bezoek met overnachting in
Legoland. En ik was mee, als moeder-begeleider, maar eveneens en zeker
als mee-genieter. Nonkel had
alles tot in de puntjes voorbereid. En zo beleefden we een prachtige
week. Langs diverse pretparken, want daar is Jongste aan verslingerd.
Met bus, metro of boot langs talrijke bezienswaardigheden in de stad:
nieuwe en oude gebouwen, pittoreske straten, het folkloristische
wisselen van de wacht voor het koninklijk paleis, het zeemeerminnetje...
We zetten onze voet heel eventjes net over de grens op Zweedse bodem.
We bezochten een vikingbootmuseum, en namen met verve deel aan de
activiteit die daar toevallig in gang was: kinderen mochten, gebruik
makend van allerlei gereedschap en materiaal, en met de hulp van
vaders of moeders, een water-waardig scheepje ineen knutselen. Met spijt liet
Jongste het zijne achter, want het kon moeilijk mee in de metro en later
in de valies naar huis. We
maakten een lange autotocht, over lange indrukwekkende bruggen en langs
bijwijlen schitterende landschappen, naar Legoland. Legoland, met zijn
mooie attracties, dat ook. Maar vooral ook de vele bouwsels uit
legoblokjes, de steden en rivieren, met ertussenin de prachtige
aanplanting van tuinen vol boompjes, zo miniatuur als de gebouwtjes
zelf. De Star Wars bouwsels trokken vooral de aandacht van Jongste. Na
ons verblijf in Legoland reden we verder, naar een buitenverblijf op
één van de vele piepkleine eilandjes die Denemarken rijk is. We
parkeerden het gehuurde autootje op het vasteland en maakten de
overtocht per overzetboot. Want het eilandje was autovrij en zo heerlijk
stil, dat je niet anders kon dan af en toe even blijven staan om heel
bewust naar die stilte te luisteren en in je op te nemen. Minder
stil, maar fantastisch, was het tochtje met ons drieën in een gehuurd
motorbootje, waarmee we het eiland rondvoeren. Van dat alles maakte ik
vele foto's, als herinnering. Tot ik, tijdens het kuieren langs het
strandje rond het eiland, uitschoof op een glibbersteen en met camera en
al in het water viel. Terwijl het water uit het toestel stroomde,
verwijderde ik snel batterij en geheugenkaartje. De gemaakte foto's kon
ik zo redden, maar verder fotograferen was vanaf dat moment gedaan
natuurlijk. Hier een klein
greepje uit mijn aldus on-affe reportage. Met vooral héél veel dank aan
Nonkel, Peter van Jongste en onze toegewijde gids tijdens deze
fantastische reis.
11u: Samen met Middelste Zoon rij ik naar Gent. Om de kamers te bezichtigen waarvoor de kotbazin, bij wie ik de dag tevoren een berichtje had achtergelaten, me heeft opgebeld. Ze heeft nog drie kamers vrij. In het pand leidt ze ons door kamers en gangen. We lopen met haar mee, samen met nog een echtpaar. Een vader en een moeder, maar zonder hun toekomstige kotstudente. "Ja, onze dochter wilde absoluut naar Pukkelpop!" vertelt de moeder "Dus zullen wij in haar plaats moeten beslissen!" Ze glundert bij die mededeling. Het is haar aan te zien dat ze het héél fijn vindt dat haar dochter bij dat festival is, dat ze zulke dingen onderneemt.
16u: Middelste Zoon vertrekt ook naar Pukkelpop. Eerst nog een kameraad ophalen, en dan zal hij doorrijden. De andere vrienden waren de dag tevoren al vertrokken. Zijn tentje staat al opgezet. We laten hem gaan met een bezwaard hart: Middelste Zoon is pas geopereerd aan de appendix. Laparoscopisch, dat wel, maar toch... Maar hij mocht gaan van de dokter en er is geen houden aan. De weersvoorspellingen waren niet goed. "Wat ga je doen als het gaat stormen, zoals op Dizwit?" hadden we hem gevraagd. Zich vlug uit de voeten moeten maken leek ons niet echt bevorderlijk voor zijn lichamelijke toestand. Zoon haalde zijn schouders op. Dat het weer zo'n vaart zou lopen leek hem een beetje te toevallig.
17u: Het wordt erg donker, de eerste druppels vallen al. In de verte zien we bliksemschichten en horen we licht gedonder. Niet erg beangstigend eigenlijk, zo van hier te horen. "Welk festival is het nu eigenlijk?" grap ik nog "Is het nu Pukkelpop of is het Dizwit?" Jongste moet er erg om lachen.
17u30: Omdat we maar één auto ter beschikking hebben, breng ik Dochter naar het Lief, waar ze een paar dagen zal verblijven. Onderweg begint het erg hard te regenen. Vervelend en gevaarlijk om nu op de baan te zijn. Maar het is gelukkig vlug voorbij.
19u30: Oudste Zoon bekijkt het laatste nieuws op de computer. En verschrikt leest hij ons voor dat er doden zijn gevallen op Pukkelpop. Een korte storm heeft rond zes uur tenten, podia en bomen omver geblazen. Met doden en zwaargewonden tot gevolg. Een eerste berekening vertelt me dat Middelste Zoon rond die tijd daar al zou zijn. Ik probeer hem te bellen, maar krijg geen contact. Per sms vraag ik hem zo snel mogelijk iets te laten weten.
19u45: Middelste Zoon bericht ons dat hij nog maar pas is aangekomen, hij had onderweg heel veel file gehad. Nu wou hij op zoek gaan naar zijn vrienden.
02u00: Middelste Zoon komt thuis, heelhuids. Zijn vrienden waren ongedeerd, maar zwaar onder de indruk. Enkelen van hen hadden iemand zien wegdragen die een arm verloren had.
De nieuwsbeelden en filmpjes van Pukkelpop bezorgen ons een déjâ vue. De beelden van vluchtende kinderen. De chaos op het terrein. Omgewaaide constructies, tot geraamten herleide tenten, omgevallen bomen, verwrongen ijzer. Schaars geklede, nat verkleumde kinderen, sommigen met folie omwikkeld om onderkoeling te voorkomen. Een feest in volle gang, dat zo ruw werd verstoord. Pas geleden hebben we het allemaal zelf, zij het op veel kleinere schaal, ook allemaal mee gemaakt. Op kleinere schaal, maar hier ging het toch ook over een vijfhonderdtal jongeren, die zich in paniek een weg zochten onder vallende takken door. En weer prijzen we ons gelukkig dat er bij "ons festivalletje" slechts één lichtgewonde viel.
Ondertussen zuchten duizenden ouders, na vele bange uren, opgelucht, omdat ze hun zoon of dochter weer heelhuids thuis kregen. Maar er zijn er die het wèl overkomen is, er zijn mensen die moeten leven met het feit dat hun kind niet meer is, of misschien levenslang getekend zal blijven. En de dochter van de glunderende dame, die we gisteren ontmoetten? Ik heb al vaak aan haar gedacht, en duim van harte dat ze straks haar studie in Gent ongehinderd kan aanvatten.
Ongelooflijk blij zijn we, dat Middelste Zoon er nog niet was, toen het erge gebeurde. Maar evengoed, of daarom juist, wil ik verwijlen bij die mensen voor wie het Pukkelpopavontuur op zo'n verschrikkelijke wijze afgelopen is.
Gisteren ging ik Jongste ophalen na drie dagen muziekkamp. Heel lange uitjes, alleen tussen vreemde kinderen durf ik niet goed aan met hem. Maar drie dagen is niet zo lang, en al kende hij geen van de deelnemers, het kamp werd mee begeleid door zijn juf van notenleer. Al in één oogopslag wist ik dat onze zoon zich goed had gevoeld. In het contact met de andere kinderen was hij achter twee geheimen gekomen, vertelde hij. Het éne geheim was dat er nóg een jongen was met een stoornis in het autismespectrum. Het andere dat er iemand bij was, die 's nachts nog in zijn bed plaste. Jongste vertelde het gewoon, als een simpele mededeling. Zonder te oordelen, zonder neerbuigend of lacherig te doen. Gewend als hij is dat iedereen verschillend is en dat kinderen ongevraagd met een heel scala van problematieken te worstelen kunnen hebben. Bij de jongen met autisme had hij gedragingen herkend, die hij ook bij zichzelf opmerkt. En dus had hij het hem op de man af gevraagd. Of die jongen soms ook autisme had? De jongen had hem stilletjes mee naar de badkamer genomen, en hem daar zijn geheim verteld. Ja, hij had ook autisme. "En jij?" vroeg ik "Maak jij er ook een geheim van dat je autisme hebt?" Jongste haalde zijn schouders op. "Neen," antwoordde hij "ik vertel het gewoon. Dan weet iedereen hoe het komt als ik soms raar doe!"
De wijsheid van een jongen met autisme. Zelfkennis, rechtdoor, niet (ver)oordelend. Veel neurotypische slimmeriken die daar een aardige punt aan kunnen zuigen!
Pas enkele dagen bij Pa in Middelkerke gelogeerd. Deze keer niet met Jongste. Al was die nog wel dicht bij, hij logeerde bij neefje Xander die met zijn gezin een maand aan zee verblijft. (Hartelijk dank aan Lieve en Jaak, Stéphanie en natuurlijk Xander die onze zoon prima hebben vertroeteld!)
Ik was dus alleen bij Pa, en dat was heerlijk ontspannend. We hebben lang getafeld, een fikse wandeling gemaakt met "Actief Middelkerke". Veel gebabbeld en lekker geluierd. We zijn ook samen naar de boekhandel geweest. Pa had onlangs voor de eerste keer sinds héél lange tijd een boek uitgelezen en wou nu, met vernieuwde belangstelling, graag eens rondsnuffelen. En ik..., ja ik... Sinds kort is er een Standaard-boekhandel in Middelkerke, en daar kan ik onmogelijk voorbij natuurlijk, als ik daar op bezoek ben.
Niet dat ik een boek wou kopen. Of misschien alleen als ik iets héél interessants zou vinden. Deze keer rommelde ik tussen de hobbyboeken. En daar vond ik een klein boekje over breien. Wild breien. Al eens van wild breien gehoord? In het Engels heet het "Knit graffiti", en geldt het als een vorm van straatkunst. Bedoeling is om het straatbeeld op te leuken met kleurige zelfgemaakte breiseltjes. Brei- en haakwerkjes, zomaar op goed-val-het-uit vervaardigd, zonder ingewikkelde patronen. Die als versiering aan bomen, muren, leuningen, fietsen worden bevestigd. Het initiatief en de fotootjes deden me glimlachen.
Ik heb het boekje gekocht. Omdat het zulke leuke ideetjes bevat. Misschien zelfs te transformeren naar de ouderen in het woonzorgcentrum. Er zijn vast mensen met dementie, die best nog wel recht-toe, recht-aan kunnen breien. Waarom dan hun rolstoel of loopkarretje niet herkenbaar maken met een eigen gebreid versierinkje? Ondertussen googelde ik op "wild breien". Weet je dat dit fenomeen in Nederland een heuse website heeft? (wildbreien.nl) Men probeert er een rage uit te laten groeien. Een leuke rage als je het mij vraagt..
Hier bij wijze van voorbeeld een versierde bank ergens in Nederland (geleend van de website).
Schilderen: meditatief, intuïtief... zoals op onze driedaagse in Orval. Ik ben er door gebeten, en zo heel af en toe pak ik het grote blad papier, met het kleurige schilderwerk dat ik er was begonnen, om een poosje aan verder te werken. Reuzefijn om te doen, al heb ik geen enkel talent op teken-of schildergebied. Fijn dus, maar ik kan me er hier niet veel tijd voor gunnen. Er moet nochtans geschilderd worden, heel dringend zelfs. Het houtwerk van de ramen smeekt om een veegje verf. Enkele veegjes, want ik heb het karwei al veel te lang uitgesteld. Dus besteed ik momenteel een groot deel van mijn tijd aan schuren, ontvetten en schilderen. Ook vanmorgen. Ik stond in de volle ochtendzon. Het was heerlijk buiten. Niet te warm en niet te koud. Een briesje deed de bomen ruisen. Dikwijls zet ik muziek op onder mijn karwei. Maar deze ochtend niet. Ik luisterde naar de wind, naar het koeren van de duiven, naar het gebabbel van voorbijfietsende mensen. Naar de stilte. Ik stond functioneel te schilderen. Maar eigenlijk toch ook een beetje ... meditatief.
Net terug van enkele zalige dagen vakantie. Ik was er, alleen, eventjes tussenuit. 't Is te zeggen, als enige van ons gezin. Want op de plek van het gebeuren bevond ik me wel in gezelschap. Fijn gezelschap. Om eens eventjes bij te tanken had ik me ingeschreven voor een workshop. "De helende kracht van kleuren" heette het. Bezig zijn met kleur, door middel van kleurpotloden, pastels of verf. En je hoefde er niet voor te kunnen tekenen of schilderen. Buiten
de teken en schilder-sessies konden we er genieten van een prachtige
omgeving, van gezellig samenzijn, uitwisselen en ... lekker eten. Anders dan anders, maar héél lekker en, in harmonie met onze workshop, kleurrijk en smaakvol opgediend. Nu ben ik weer thuis met opgeladen batterijen. Nog nagenietend. Geniet u maar even mee:
Mijn bruine sportschoenen heb ik enkele maanden geleden weggegooid. De schoenen die ik de laatste tijd draag zijn ook helemaal op: het leder vertoont al lelijke scheuren net boven de zool. Voor de communie van Jongste kocht ik mooie rode schoenen, maar die blijken niet geschikt om langer dan een uur of twee op te staan. En die witte nijpen gemeen op een bepaalde plek boven aan mijn voet een adertje dicht. Dat doet zo'n pijn dat ik ze maar zelden aantrek. Dus ben ik wel aan nieuwe schoenen toe. Ik hoop in de dichtstbijzijnde schoenwinkelketen nog eventjes van de koopjesperiode te profiteren. En het lukt. Na veel wikken en wegen kies ik makkelijk aansteekbare pumps, die even makkelijk ook uit te schoppen zijn. Of waar ik ongemerkt stiekempjes mijn voeten naast kan zetten, om ze te laten bekomen. Want ik heb vlug last van pijnlijke of overhitte voeten. Verder schaf ik me vederlichte teenslippers aan. En heerlijk zittende wandelschoenen. Zwarte schoenen. Al uit de nieuwe collectie. Thuis gooi ik eerst de gescheurde schoenen in de vuilbak. Dan moet ik mijn nieuwe schoeisel uitgebreid bekijken, keuren, passen. Met elk van de paren loop ik een tijdje rond, draai ermee voor de spiegel, trek ze weer uit, keer ze om en om in mijn handen, bekijk ze van nabij en trek ze weer aan. Probeer ze eens voor langere tijd. Teenslippers had ik nog niet eerder gehad. Ik moet er aan wennen. De pumps knellen nog wat. Ik voel op mijn hiel een eerste aanzet van een blaar. De wandelschoenen zitten goed. Maar ze zijn zo zwart. Ze gaan niet echt bij mijn zomerkleren. Na al dat passen en keuren zet ik de schoenen weer weg. Ik trek mijn oude, leren sandalen aan. Die hebben ook hun beste tijd gehad. Ik kan er moeilijk nog mee buiten komen. Maar wat een opluchting. Wat een ongelooflijke opluchting! Hier voelen mijn voeten zich op zijn best. Eindelijk weer gewoon. In mijn oude, vertrouwde, versleten sandalen. Ik hou wel van wat afwisseling. Maar deze sandalen? Die zou ik liefst zomer en winter dragen. Die zouden niet mogen verslijten. Volgend voorjaar koop ik er nieuwe. En als het kan precies dezelfde.
Ik kijk toe hoe de benen van Jongste worden ingezwachteld. Met lange repen plaasterverband, die eerst in water zijn gesopt. Allebei de benen, van halfweg het onderbeen tot aan de pijp van zijn boksershort. "Dan zal het uitgemeten worden." had de assistente aan de telefoon verteld, toen ik belde om een afspraak. Maar ze had er niet bij verteld hóé dat uitmeten in zijn werk ging. Dat er een gipsen omhulling moest worden gemaakt, die al meteen na het harden zou worden los geknipt.
Jongste zet bij het stappen de voeten naar binnen. Dat geeft hem een typische, nogal onhandige manier van lopen. De laatste tijd nam ik me voor, elke keer als ik achter hem aan stapte, om toch maar eens langs een dokter te gaan. En na mijn examens maakte ik er eindelijk werk van, en trokken we naar een orthopedist. Die wist ons te zeggen dat het probleem zich niet in de voeten, maar in de heupen stelt: het dijbeen zit een aantal graden teveel naar binnen gekeerd in het heupgewricht. Een CT-scan wees uit hoeveel graden. Ondertussen zijn er al steunzolen gemaakt. Die waren beslist nodig, maar wellicht niet afdoende om het euvel te verhelpen. Het meest efficiënt zouden een soort nachtbeugels zijn. Die hebben de bedoeling om de benen in spreidstand te fixeren, om zo het heupgewricht in de juiste stand te laten groeien. Dit kan enkel maar als het betreffende kind nog in de groei is. Jongste staat nu vlak voor de groeispurt van de puberteit. De dokter schat dat hij, indien we ertoe zouden beslissen, een halfjaar zou moeten slapen met zulke nachtapparaatjes. "En is dat dan niet moeilijk? Kan zo'n kind dan slapen?" De dokter knikte bevestigend: "De eerste nachten is dat moeilijk, maar gewoonlijk wennen ze er daarna wel aan."
En hier zitten we dus. We hebben ertoe besloten. Na veel wikken en wegen. Wetende dat we niet meer konden uitstellen, dat we op een "neen" nooit meer zouden kunnen terugkomen. Als allebei de benen in het gips zitten, wordt de buigstand van de knieeën nauwkeurig met elkaar vergeleken. De afstand tussen de benen bepaald. En dan mag het plaaster eraf. Jongste kijkt toe. Met ietwat bedrukt gezicht. Maar hij zwijgt. Kan moeilijk anders: nog maar sinds enkele uurtjes heeft hij een beugel in zijn mond. Net deze dag is ook de orthodontie opgestart. In een eerste fase moet het bovengebit worden verbreed. Elke dag word ik geacht twee keer een schroefje aan de beugel aan te draaien, en dit drie weken lang. Het is voor Jongste nog erg vreemd met dat ding in zijn mond.
Ik kijk naar mijn kind op die tafel. Mijn hart bonst. De twijfel slaat weer toe. Moet ik hem dat allemaal aandoen? Nu die beugel, over enkele weken die nachtapparaten aan de benen. Blokjes op de tanden, een nachtbeugel misschien nog... Ik zucht diep. Schitterend natuurlijk dat er specialisten zijn die moeder natuur een handje toesteken, daar waar zij haar klus niet al te netjes heeft geklaard. Maar hoever moet je daarin gaan?
Even later rijden we naar huis. Ik voel me nog bezwaard. Ik zie hier allemaal erg tegenop. Toch voel ik dat we goed hebben beslist. Mijn Jongste zit naast mij. Stilletjes. Zo meteen ga ik het eten bereiden. En voor hem, omdat hij nog moeite heeft met gewone kost, maak ik een reuzegroot glas bananenmilkshake!
Na de eindeschooljaarsdrukte waarin er niet veel gekuist werd, bedelt ons huis om een zeer grondige, stevige poetsbeurt. Zelf word ik de laatste dagen, nu alles niet meer zo op uur en tijd hoeft en er wat ontspannen kan worden, overvallen door een grote honger. Leeshonger. Stapels boeken zou ik willen verslinden. Geen non-fictie deze keer, zoals ik meestal lees. Ik wil romans lezen, verhalen. Me verdiepen en weg zijn in totaal andere werelden. Uit mijn kast heb ik enkele ongelezen paperbacks bij elkaar geraapt. En vorige week was het interessantste uitje dat naar de Bib. Zalig die bibliotheek. Dat je daar het risico kan lopen om boeken mee te nemen die je later niet zo blijken te bevallen. Dan lees je ze gewoon niet verder, en je bent geen stuiver kwijt. Met ons huis heb ik een compromis gesloten. Als ik poets, werk ik flink door. Ik probeer het vooropgestelde programma af te krijgen. Maar af en toe, zo tussendoor, dan mag het. Na het eten bijvoorbeeld, dan draai ik mijn stoel, leg ik mijn voeten op een andere, dan sla ik mijn boek open aan het bladwijzertje, een Dizwit-affichekaartje. En ik lees. Voor een poosje ben ik dan op reis. Dan leef ik me gretig in in de hoofden en harten, in de levens van andere mensen. Zàlig gewoon!
Het waren me de weekjes wel, die laatste helft van Juni. Behalve Dizwit was er de traditionele eindeschooljaarsdrukte. Met oudercontacten, attentie-tjes voor juffen en meesters, de Laatste Nootjes. Deze keer ook op zoek naar een "kot" voor Oudste Zoon, en nog een opendeurdag voor een eventuele school voor Jongste. En ook de proclamatie voor Middelste Zoon, waar we héél gelukkig naartoe mochten gaan. Meteen ook een afscheid van die school, waar behalve dat Dochter en Middelste Zoon daar hun middelbare schooltijd doorbrachten, ik ook lid was van de ouderraad. De proclamatie viel jammer genoeg samen met de Laatste Nootjes. Letterlijk de laatste nootjes die onze Jongste zou meespelen in het kinderorkest. En meezingen in de notenleer-samenzangklas van de Lagere Graad. Jongste zal nu voortaan les volgen in de Middelbare Graad. Een grote verandering voor hem. Bovendien gaat hij ook beugelen, zodat we niet weten hoe het nu een poosje verder zal gaan met zijn trompetstudie. Hoe blij ik ook was dat Middelste Zoon het gehaald heeft op de middelbare school en we dus naar de proclamatie konden gaan, zo erg vond ik het ook om de Laatste Nootjes te moeten missen. Een supportersploeg werd samengesteld uit bereidwillige familieleden. Maar natuurlijk had ik er zelf bij willen zijn. Wel kon ik naar de generale repetitie. Die was vorige dinsdag, net na het oudercontact met de warme en gedreven klasjuf van Jongste, Juf Laura. En net voor dat de korte, hevige storm het Dizwitfestival aan flarden blies. Hier enkele fotootjes van die generale repetitie. Met onze Jongste die nu zoetjes aan, maar hier erg voelbaar, afscheid neemt van zijn kindertijd.
Of de weergoden hen slecht gezind waren? Ze hadden het ronduit op hen gemunt! Een korte hevige storm heeft, behalve enkele bomen en delen van ons dak, ook hun droom weggeblazen. Eén groot geluk, de hoofdtent heeft het gehouden. Behalve enkele lichtgewonden en een paar onderkoelde jongeren, zijn er geen slachtoffers gevallen. Enkele beelden van de ravage:
De opbouw van "Dizwit" is zo goed als voltooid. Over zowat een kwartiertje
kan het feest beginnen. Haastig wordt één en ander opgeruimd, de
tapkraan en de geluidsinstallatie getest,... Tussen de bedrijven door is
Middelste Zoon ook nog naar school geweest voor zijn "uitslag". En wat
een geluk, hij is erdóór! Hij heeft de eindmeet van de Middelbare school
gehaald! Veel bijzonderheden weten we nog niet. De ons meegedeelde info
bestond uit welgeteld zeven woorden. "Yes, erdoor!" per sms en later terloops: "Ik had geen enkel buis!" Wel kwam hij luid toeterend, als betrof het een bruiloft van allochtone medeburgers, bij zijn makkers aangereden.
Verder geen tijd te verliezen, er moest gewerkt worden. En het mag gezegd, hier komen de capaciteiten van onze Zoon helemaal tot hun recht. Samen met zijn makkers levert hij hier een knappe prestatie. Nu zijn we dubbel fier!
Momenteel is het eventjes stil. Nog héél eventjes genieten van het fluiten van de vogels en de ruisende wind. Dan kan het gebonk en gestamp volop losbarsten. Voor de eerstvolgende dertien uren.
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
