Ik was heel erg geschrokken. Ik heb nog nooit zo'n angst en verdriet gevoeld. Ik had geen enkel idee hoe laat het het nog was, welke dag het was of welk jaar. Alles om me heen gebeurde in slow motion. ik zag allerlei zwaailichten knipperen. Twee in het wit geklede mannen droegen Imad op een draagbaar bed weg. Ik heb het roerloze lichaam van mijn broer lang mij heen zien dragen. Ik dacht terug aan de film scarface. Iedereen had wel al een vermoeden dat mijn broer op jonge leeftijd ging sterven door alle soorten rommel die hij opsnoof. Mijn buurman had Imad gevonden, hij vertelde dat Imad helemaal in elkaar gezakt was zoals een hoopje aardappelen. Zijn mond stond open en zijn oren waren dicht. Er druppelde nog bloed uit zijn neus en in zijn mondhoeken plakte wat bloederig speeksel. Op een korte tijd stonden er al heel wat nieuwsgierige toeschouwers samen te troepen om te zien wat er gebeurd was. De ziekenwagen vertrok spoedig en liet zijn sirene luid loeien. Ik was helemaal kapot en gebroken.
