Deze morgen besloten Caila en ik na het eten even te gaan zwemmen. Niet zomaar spartelen en spetteren zoals we gewoonlijk doen, maar echt baantjes trekken. Caila leek me nu beter te kunnen bijhouden dan in het begin. Bijna alles wat ik vandaag deed, deed ik samen met Caila. Als we samen op het strand lagen, leek de lucht blauwer. Als we samen met dolfijnen zwommen, leek het water helderder. Telkens wanneer ze naar me glimlachte gaf ze me en gevoel van hoop. Elk moment dat we samen doorbrengen worden mijn gevoelens voor haar dieper. Jammer genoeg zal dit niet lang meer duren… James is deze middag gestorven door een haaienbeet.   Ik zou het graag meer uitleggen maar ik kan het niet, ik krijg het niet over m’n lippen.