Wouter groeide op in het decor van de Eerste Wereldoorlog.
Verblind door de meisjes en door de schaapachtigheid van
zijn jeugd merkte hij er jarenlang nauwelijks iets van op.
Maar op een dag moet een man graven naar zijn wortels.
Nu keert Wouter terug en kijk het verleden in de ogen.
Hij vertelt wat die Groote Oorlog hem in het oor fluistert.
Hij graaft bommen, botten en verhalen op.
Hij zoekt uit waarom zijn grootvaders nooit gedecoreerd werden.
Hij zingt de symfonie van de artillerie.
Hij gaat het onmogelijke gevecht aan.
Hoe maak je comedy van het ergste?