Wie een lesje in nederigheid had verwacht, kon bij de startstreep al beschikken. “I got hustle though, ambition, flow, inside my DNA”, kreeg het Sportpaleis naar het hoofd geslingerd in opener DNA. Kendrick Lamar, in parelwit ­getto-communiekleed, stoof in zijn uppie op het podium, meer preekgestoelte dan led-verlicht platform. Zijn liveband – de slimste zet in hiphop sinds hangende broeken – was letterlijk in de coulissen weggeduwd, bijna uit het oog. Daar en dan noemde Lamar zijn troonambities bij naam: het zou een onemanshow worden, gisteravond. Geen clichématige hiphopfranjes, godzijdank geen claxons of halfstoere geweerschoten, een minimum aan vuurwerk en visuals. Enkel ijzersterke rapsongs als ELEMENT., Swimming Pools (Drank) en LOYALTY.“Kung Fu Kenny gonna practise his mothafuckin’ skills.” Excuses aan wie een scheet verderop kastanjes zat te roosteren bij Elbow in de Lotto Arena, maar toen al blies de Compton Kid ons dak op het hunne.

Stop de band

Hoeft het nog betoog dat Kendrick een klein genie is? Klein, als in 1 meter 68. Genie, als in auteur van twee werken die briljant de zwarte cultuur propageren. De songs van DAMN.(2017) zwaaiden de plak in de set, maar over armruimte moest het aardverschuivende To Pimp A Butterfly (2015) niet zeuren. King Kunta, wat ons betreft de parel der schuurschijven, schoof al als derde aan het buffet en benadrukte nog eens fijntjes Lamars wapens. Zijnde: kontje schudden, kopje knikken en meebrulbare woordenrijmelarij op olympisch niveau. Haarscherp klonk ie, Kendrick, zonder één struikelpas over eigen tong of een wilde tros bro’sdie tijdens adempauzes de gaten moest vullen. Daar zorgde het publiek wel voor. Zelden zo’n trouwe meute – overwegend zo blank als papier, overigens – gezien die ieder woord meelipte alsof ze het albumboekje van achter naar voor hadden geblokt.

En dat wist Lamar. Megahit HUMBLE. speelde een stop-de-band-ronde, hervatte tweemaal en klonk zelfs a capella (en in Koetervlaamse tongval) botergeil. “My left stroke just went viral!”, keelden de Sportpaleizanen. Nogmaals: sorry, Elbow-fans.

Wilde rit

Als opwarmertje had King Ken hofnar James Blake meegenomen. Ook straf spul, maar geen seconde van gezien. Zo overbevolkt was het dat ­Lamar z’n show een half uur moest uitstellen voor iedereen goed en wel binnen was. Zelfs aan de Cola-automaten stond het zes rijen dik. Geen haan die kraaide, geduld werd beloond. “This will be the wildest ride of your life”, zwoer Lamar. Meneer hield woord. Bitch, Don’t Kill My Vibe - vul zelf uw superlatieven maar in - stak in een nieuwe jas, rug aan rug vormden XXX. en m.A.A.d. City de gladste raptweeling van de avond. Op het kleine podium speelde vooral LUST. op de lies. Edoch, wie goed in z’n glazen bol had getuurd, wist al: protestsong Alright zou ieder pleit winnen. Belgian Lives Matter. Toch, Kendrick?

GOD., de enige toegift, was meer statement dan bedankje aan de lieve heer. Lamar is het opperwezen, wij de volgzame lammetjes. Meer spektakel kon, had op de hoogvliegers niet misstaan, maar was geen gemis. Laat de songs voor zich spreken, dachten we samen met Kendrick. Zijn slagzin “Bitch, sit down, be humble” bleef nog dik drie kwartier nagalmen in de krochten van het Sportpaleis. Wie in dat anderhalf uur was blijven zitten, verdient een tik. En zoals gezegd: geen plaats voor nederigheid. Voor het vervolg moet u op Pukkelpop zijn. Zijne Majesteit sluit er af op zaterdag. Mocht het tot dan nog niet gebeurd zijn, reserveren we in Kiewit Lamars zitje in de galerij der groten.