|
Ik zit vast.
Vast in een relatie die niet is wat ik ervan wil.
Vast in een situatie die ik niet meer kan veranderen.
Vast in een leven dat gewoon zijn eigen gaan gaat, hoe hard ik het ook probeer te sturen.
De verschillen tussen mijn partner en ik waren al van in het begin duidelijk; ik overdreven emotioneel en
communicatief en hij ... de zwijger zonder uiterlijk vertoon van emoties.
Akkoord, hij is er wel altijd voor mij en ik kan op hem rekenen ... maar die diepe verbondenheid die mis ik. Ik wil wel met klem benadrukken dat hij zeker geen slechte man is. Wij zijn gewoon te verschillend en het water lijkt momenteel gewoon veel te diep.
Ik wil gewoon iemand die me op een dinsdag - zoals we deze week hebben gehad - vastpakt en me troost en geruststeld. Iemand die me uberhaupt af en toe eens in zijn armen neemt.
Iemand die luistert naar mijn gedachtenkronkels en emotionele verhalen zonder meerwarrig zijn hoofd te schudden en zijn schouders op te halen.
Iemand die niet enkel klaarstaat om commentaar te geven op alle dingen die ik verkeerd doe, maar ook eens possitieve feedback geeft.
Ik hoef geen overdreven toeters en bellen, gewoon af en toe wat aandacht ... zonder ervoor te moeten smeken en dan bekeken te worden als een emotionele gek.
Het ergste is dat ik hier al eens ben geweest ... ik heb dit parcour al eens doorlopen. Toen heb ik na lang proberen en debatteren uiteindelijk een punt gezet achter de relatie ... met alle gevolgen vandien, want ik kreeg alle zonden van Israël over mij heen.
Gezworen heb ik toen om nooit meer deze weg op te gaan. Om nooit meer in zo een relatie terecht te komen, om nooit meer ALLES te geven en bitter weinig terug te krijgen.
HOE BEN IK DAN IN GODSNAAM HIERIN VERZEILD GERAAKT.
I FEEL CHEATED BY LIFE.
|
