|
Mikadootjes is nu een week bezig ... en ik moet zeggen, het loopt gelijk een trein.
We zitten al aan een mooie bezetting, de kinderen vinden het leuk, de meeste reacties zijn possitief ... alleen thuis moeten we nog even de draai vinden in deze nieuwe routine; maar dat zal ook wel weer lukken.
Spijtig genoeg zijn niet alle commentaren even possitief. Op zich kan ik hier mee leven, je kunt immers niet voor iedereen goed doen. Maar dat die neg. commentaren in dit geval uit je naaste omgeving komen en soms ook nog achter je rug ... dat pikt wel een beetje. Neen, eerlijk gezegd doet dat soms echt pijn. Ik begrijp wel dat sommigen menen mij te moeten beschermen en het daardoor nodig vinden om enkel te belichten wat er allemaal nog mis loopt en mis kan gaan. Ik ben echter van nature niet iemand die in zeven sloten tegelijk loopt en zo een opmerkingen werken bij mij dus eerder als een rem. Lang heb ik immers geloofd dat de mensen uit mijn naaste omgeving het wel juist zullen zien. Hierdoor heb ik heel veel plannen dus nooit uitgevoerd, gewoon omdat er steeds uitgelicht werd wat er alleen mis kon gaan en niet wat er eventueel goed kon lopen. Net alsof enkel falen een optie was.
Ondertussen ben ik gelukkig wat wijzer en zelfzekerder geworden. Maar toch blijf ik het moeilijk vinden om deze commentaren zomaar naast mij neer te leggen. Ook al omdat ik deze reacties niet goed kan plaatsen. Ik zal altijd de eerste zijn die blij is met het succes van mijn dierbaren en ik wens hen vanuit het diepst van mijn ziel ook alle geluk en succes toe ... . Mocht ik dan toch het gevoel hebben dat ik ze voor een eventueel gevaar moet waarschuwen dat zou ik altijd proberen mee te denken naar een andere, betere manier van aanpakken. Maar zomaar iemands plannen ongenaaktbaar neersabelen, dat snap ik niet goed.
Blijkbaar maak ik hier ergens een denkfout van jewelste ... .
|
