|
Dat ik met kinderen ging werken werd al heel vroeg in mijn leven duidelijk ... .
Als je als twaalfjarige constant de jongere kinderen van de wijk rond je heen hebt fladderen en je je daar goed bij voelt, dan weet je het wel. Al mijn verdere opleidingen stonden dus ook in dit teken ... en toch liep het net even anders.
Ik zou 100000 excuses kunnen bedenken en 10tallen mensen de schuld kunnen geven over het feit dat ik mijn dromen niet eerder najoeg ... maar de grootste schuldige ben IKZELF geweest. Niemand minder dan mijn eigen IK liet het toe dat anderen mijn konden belemmeren met hun negatieve visies en commentaren.
Tien jaar geleden knaktte er voor het eerst iets. Op een morgen keek ik in de spiegel en vroeg ik me af waar die 18jarige idealiste van 10 jaar daarvoor was gebleven. Ik zat midden in een quarterlife-crisis en vroeg me af waar ik met mijn leven naartoe moest. In deze tumult van emoties daagde het voor het eerst dat ik ook zelf een opvang kon creëren.
Die quarterlife-crisis echter mondde uit in een echtscheiding en plots stond ik er alleen voor met twee kleine meisjes. Hierdoor werden mijn plannen op een zijspoor gezet ... maar niet vergeten.
In de loop der jaren bleef er steeds een stemmetje in mijn achterhoofd herhalen: 'als je er nu eens gewoon voor ging' ... soms schreeuwend, maar meestal fluisterend. Ondertussen groeidde mijn dochtertjes op tot sprankelende dametjes en kreeg ik er zelfs een zoontje bij. Mijn jongste prinsesje echter bleek ADHD te hebben en na veel gewik en geweeg werd er besloten dat het beter voor haar was om naar het buitengewoon onderwijs te gaan. Dit bleek niet enkel haar redding te zijn (ze bloeide nml. helemaal terug open); maar ook de redding van mijn droom.
Want het was op deze school dat ik drie jaar geleden samen met de directrice de eerste gesprekken had over het oprichten van een opvang specifiek voor 'onze' kinderen. Kinderen die door hun speciale noden moeilijker of niet terecht kunnen in de gewone opvang. Om zo een gespecialiseerde opvang te vinden moet je aan de Maaskant immers al ver rijden.
Met ons twee zagen we echter al snel de bomen niet meer door het immense bos van regeltjes, wetgeving en hoe finan. aanpakken. Dus mijn droom belandde weer in de frigo.
Tot vorig jaar de 'missing link' binnenwandelde onder de vorm van een mama met de handen in haar haren en een gigantisch opvangprobleem. Met ons drietjes besloten we dat het NU het moment was om ervoor te gaan ... en plots werd mogelijk wat ik op eigen houtje niet kon. Plots had ik de steun en het duwtje in de rug gevonden, waar ik al 20 jaar naar zocht.
Met onnoemelijk veel trots kan ik nu zeggen dat het op 15.02 zover is en mijn 20 jaar gekoesterde droom in vervulling gaat ... MikadOOtjes is een feit.
|
