|
Nooit voor mogelijk gehouden dat de man die mij destijds zéér gedegouteerd de cinemazaal liet uitrennen ... mij vandaag tot tranen toe kon ontroeren. Dat diezelfde persoon waarvan ik 'not my cup of tea' dacht, wegens een te sinister personage; erin slaagt mij met een brok in mijn keel achter te laten in de zetel.
Oke, ik ben heus wel slim genoeg om te beseffen dat een acteur zijn personage 'speelt en dat een echt goed acteur je ook effectief doet geloven in zijn personage.
Misschien dat de pers hier ook wel een niet onbelangrijke rol in heeft gespeeld, door de soms wat minder fraaie familierelaas serieus aan te dikken. Ook mijn eigen opleiding als orthopedagoge - en dus bekend met allerlei psychische mankementen - zal hier mijn beoordeling waarschijnlijk gekleurd of eerder verkleurd hebben.
Van nature uit gaat een mens immers steeds vergelijken.
Maar tot gisterenavond won in dit geval het argument 'wat er niet in zit kun je er ook niet uitkrijgen, ook niet met het grootste acteertalent' het steeds van het gezonde verstand; zijnde ... dat is gewoon een steengoede acteur.
Waar die aversie nu precies vandaan kwam, dat antwoord moet ik u helaas schuldig blijven (en mijzelf dus ook). Van nature ben ik vaak juist diegene die niet wit-zwart denkt, maar ook de grijswaarden erkent. Ik veroordeel zelden iemand categoriek en neemt bijna nooit een stugge houding aan. Eerder ben ik iemand die de ander steeds het voordeel van de twijfel wil gunnen ... soms bijna tot wanhoop van mijn omgeving.
Wat er ook van zij ... gisterenavond zag ik dus niet mijn duistere, sinistere antiheld, maar een ietwat bedachtzame maar toegankelijke man op de TV. Iemand met een fonkeling in zijn ogen en een (voor mij dan toch) verbazend liefdevolle kijk op de wereld. Iemand die tegen al mijn verwachtingen in possitiviteit uitstraalde ... en liefde; een mooie, ontroerende liefde van een zoon voor zijn vader.
Met enig gevoel van schaamte moet ik dus vaststellen dat ik een totaal verkeerde indruk had van deze personen. Een indruk ingefluisterd door de media, andere mensen, geruchten en geruis. Een indruk die bekrachtigd werd door mijn eigen onvermogen om over mijn persoonlijke vooroordelen heen te springen.
De troostende gedachte hier is dat we elkaar niet persoonlijk kennen en een formele verontschuldiging dus ook niet nodig is ... of juist weer wel. Een verontschuldiging voor al die keren dat ik te snel conclussies trok en hierdoor anderen veroordeelde tot iets wat ze niet waren, zonder ze echt te kennen.
Een verontschuldiging voor mijn eigen onvermogen om niet altijd zo possitief en openminded te zijn als ik graag zou willen.
Dank jullie wel, vader en zoon wiens namen er verder niet toe doen, om door jullie liefde voor elkaar mij heel subtiel deze spiegel voor te houden.
|
