La mirada crítica de un periodista europeo
Álvaro López de Goicochea (Vitoria, 1960) es corresponsal para TVE en Bruselas. Profesionalmente se formó en la Gaceta del norte y tras entrar a formar parte de RTVE le tocó cubrir la información política en los años más complicados de la reciente historia del País Vasco. Los mensajes que lanza son claros, encontramos a un Goicochea cercano y con un discurso muy didáctico. Es probable que cuando llegó a la capital belga no pensara que sus intervenciones en los telediarios serían tan esenciales y decisivas como lo son ahora. Como testigo en primera línea de la toma de las decisiones más importantes para el mundo occidental de hoy, piensa en la burbuja inmobiliaria en la que España se vio involucrada como un grave error. Y afirma que, en menos de una década, nuestro país pasó de ser un ejemplo en Bruselas a uno cuyos índices de paro dan escalofríos.
¿Cómo llegó a Bruselas?
Estuve 12 años trabajando para TVE en Bilbao en una de las etapas más duras defensivas de ETA y en 2007 me propusieron ir a una corresponsalía. Entre las opciones que me dieron elegí Bruselas y aquí llevo desde 2008.
¿Qué ambiente se respira en Bruselas con la difícil situación que está viviendo la UE?
Un ambiente de pesimismo. Cuando llego, en verano de 2008, caer Lehman Brothers y se desata lo peor de la crisis económica con todas sus derivas de deuda soberana, países rescatados y todo lo que hemos ido conociendo a lo largo de estos años. Es eso lo que me tiene aquí ocupado, tratando de contarlo y de descifrarlo para la audiencia española. En Bruselas creo que hubo un primer momento de desorientación porque se juntaba la crisis que se aproximaba con una falta de estructuras en la zona euro como para dar una respuesta sólida a la que estaba cayendo. Por ello han tenido que tapar agujeros como Grecia, Portugal, Chipre, la Banca española..y construir una serie de estructuras en las que la moneda común se pueda sustentar. Es una situación muy difícil, muy compleja, que requiere de muchísimas reuniones y negociaciones. Ha habido mucha negatividad y creo que sigue habiéndola. Aunque se ha dado con una receta, la receta por la que apostaba Alemania, la de la austeridad, de momento no está dando los resultados deseados ya que no conseguimos salir de esta crisis. Hay bastante preocupación.
Luisa Palicio
Ook dit jaar laten we u graag kennis maken met een zeer innemende jonge danseres. Luisa Palicio (Estepona, 1984) ontwikkelde haar talenten onder leiding van Milagros Menjibar en laat zich momenteel dé vertegenwoordigster van de Sevilliaanse school noemen.
Deze stijl binnen de flamencodans kenmerkt zich door elegantie, charme en het gebruik van de bata de cola (jurk met lange sleep), mantón (grote zijden omslagdoek) en castagnetten. De nadruk ligt niet op het voetenwerk, maar op de delicate bewegingen van het bovenlichaam.
In 2006 werd Luisa op de Biënnale van Sevilla verkozen tot Artista Revelación (Beste Nieuwkomer). Je kan haar herkennen aan haar frisse, sensuele en vrouwelijke uitstraling met diepgaand respect voor de traditie.
Luisa Palicio laat zich in de Stadsschouwburg begeleiden door een schitterend cuadro met zang en gitaar.
Vincente Amigo
Voor de vierde editie van ¡Flamenco!, het warmste exportproduct uit Spanje, stellen we met vurige trots opnieuw een grote naam aan u voor. Als Vicente Amigo optreedt, is dat op voorhand een grote gebeurtenis, dat zal in Brugge niet anders zijn.
Geïnspireerd door de muziek van de wereldberoemde en helaas te vroeg betreurde Paco de Lucía, leerde Vicente zijn gitaarspel bij Juan Muñoz (El Tomate, vader van Tomatito) en Manolo Sanlucar. Daarna werkte hij onder meer samen met de onbetwiste flamencozanger pur sang, Camaron de la Isla. Hij startte een verdienstelijke solocarrière en deelde ook vaak podia met Sting, Khaled, John McLaughlin en andere muzikale grootheden. Overal ter wereld worden de concerten van en met Vicente Amigo bejubeld door publiek en pers.
Voor het festival ¡Flamenco!, geven we hem graag een podium in zijn puurste vorm: de snarenvirtuoos omringd door cajón, zang en gitaren.
Dit concert mag u niet missen, vooral niet in het exclusieve kader van de Stadsschouwburg, de rode pluche bonbonnière als summum van intimiteit, waar u de duende aan den lijve kunt ervaren.
El primer capitulo de la novela
Historia de una gaviota y del gato que le enseño a volar.
Es una muenstra de la integracion de Van Dale Grootwoordenboek Spaans en Word.
Es situado en el sur de Argentina/Chili.
Dos novelas de Luis Sepulveda:
Patagonia Express y Mundo del Fin del Mundo.
A mis amigos chilenos y argentinos
que defienden la preservación de
La Patagonia y de la Tierra del Fuego.
A su generosa hospitalidad.
A los tripulantes del nuevo Rainbow
Warrior, nave insignia de Greenpeace.
A Radio Ventisquero de Coyaique, la
voz del mundo del fin del mundo.
04-10-2014
Unamuno
Abel Sánchez (1917) gaat over wat Unamuno later heeft
omschreven als de afgrijselijkste tumor van het Spaanse ras: de afgunst, die volgens de schrijver bij geen ander volk zo sterk aanwezig is als bij de Spanjaarden.
Het personage Joaquín Monegro is er de belichaming van.
Zijn hele leven lang is hij ziekelijk jaloers op Abel Sánchez (wiens voornaam verwijst naar de zoon van Adam en Eva die door zijn jaloerse broer Kaïn werd vermoord).
Joaquín en Abel kennen elkaar al vanaf de wieg.
Abel is een zondagskind terwijl Joaquín zich moeizaam door het leven
sleept.
Net als de bijbelse Kaïn voelt Joaquín zich misdeeld.
Hij begrijpt God niet: waarom heeft hij hem zo weinig en Abel zo veel gegeven?
Het is maar een van de vele vertwijfelde vragen waarmee Joaquín zichzelf kwelt.
Ze maken hem tot een typisch Unamuno-personage.
Joaquins afgunst is pathologisch, want hij sluit zich af voor alles wat zijn overtuiging dat hij een geboren verliezer is, zou kunnen tegenspreken.
Vandaar dat zijn visie op de werkelijkheid quichotteske trekken heeft: hij ziet wat hij wil of moet zien.
En vandaar dat hij zo geobsedeerd is door Abel.
Het succes van zijn vriend (op elk gebied: sociaal, amoureus, maatschappelijk)is de gesel waarmee hij zichzelf kan kastijden.
Zo krijgt hij de pijn die hij nodig heeft.
Want zijn lijden is zijn leven.
Zijn lijden biedt Joaquin bovendien een uitgelezen gelegenheid onsterfelijk te worden: hij zet het verhaal van de martelgang van zijn leven op papier, in de hoop dat zijn dochter of zijn kleinkinderen er bekendheid aan zullen geven en hij zo voort zal blijven leven.
Deze hoop om via het woord voort te bestaan (en ook de overtuiging
dat zijn buitengewone lijden hem tot een uitverkorene maakt) deelt
Joaquin met zijn schepper, Unamuno.
En om te besluiten met een andere opmerkelijke parallel: de betekenis die Unamuno het woord toedichtte, is verwant aan de rol die de modernistas in gedachten hadden voor de literatuur, die zij zagen als het middel bij uitstek om de mens te verheffen tot het goddelijke. Maar dat middel mocht niet, zo verordende Unamuno, de ziel balsemen, zoals in het werk van de modernistas gebeurde.
De ware weg naar het oneindige mocht alleen maar geplaveid zijn met
doornen.
Estoy esperando una fotografia del cartel que hemos creado:
un mapa de América Latina decorado con imagenes.
Lo recibi de Linda.
Lo he cortado en tamaño adequado.
Linda:
Me ha gustado múchisima la clase de hoy.
Ingrid:
No estará en la clase la próxima semana.
Hilde:
Está visitando a su nieta en EEUU.
Herman:
Está de viaje en Austria.
Liliane:
hasta el próximo viernes.
Profesiones
piloto/a
azafata
cirujano
musico de rock
cantante de opera
actor
actriz
medico
un planeador een zweefvliegtuig
un avioneta een vliegtuigje
planear zweven
la planta baja het gelijkvloers
un barreminas een mijnenveger
una grua een kraan
Verano 2014
Lluvia de ideas
Que noticias del verano recuerdas
Noticia mas alarmante
Noticia mas aburrida o tonta
Noticia mas emocionante
Noticia mas triste
Noticia mas alegre
tirado abajo neergehaald
un riado = una inundacion a causa de un rio
conmemoracion herdenking
un trasplante een transplantatie
fruteros fruittelers
cinco mil millones vijf miljard
la sequia informativa de komkommertijd
parir baren
un apagon een stroompanne
se no consigue eradicar la epidemia
men slaagt er niet in de epidemie uit te roeien
bastante genoeg
demasiado teveel
Una noticia rosa, una alarmante y una solemne
Si o no
Faldas
Airbus A310
Como Bélgica y Holanda
Individual
Leer texto
Hacer esquema
Explicar cinco palabras del texto
En grupo de trés
Trés textos
Preguntar
Hacer esquemas
El titulo de los textos
A partir de la palabra pista, adivina el contenido del articulo de los compañeros quienes solo te contestaran con un si o un no.
Cuando hayas completado los cuadros y le hayas puesto un titulo a cada articulo, escucha y apunta la explicacion de cinco palabras nuevas por parte de tus compañeros.
Machu Picchu
Es el frances Patrick Modiano.
Su madre es una flamenca.
Abel Sánchez (1917) gaat over wat Unamuno later heeft
omschreven als de afgrijselijkste tumor van het Spaanse ras: de afgunst, die volgens de schrijver bij geen ander volk zo sterk aanwezig is als bij de Spanjaarden.
Het personage Joaquín Monegro is er de belichaming van.
Zijn hele leven lang is hij ziekelijk jaloers op Abel Sánchez (wiens voornaam verwijst naar de zoon van Adam en Eva die door zijn jaloerse broer Kaïn werd vermoord).
Joaquín en Abel kennen elkaar al vanaf de wieg.
Abel is een zondagskind terwijl Joaquín zich moeizaam door het leven
sleept.
Net als de bijbelse Kaïn voelt Joaquín zich misdeeld.
Hij begrijpt God niet: waarom heeft hij hem zo weinig en Abel zo veel gegeven?
Het is maar een van de vele vertwijfelde vragen waarmee Joaquín zichzelf kwelt.
Ze maken hem tot een typisch Unamuno-personage.
Joaquins afgunst is pathologisch, want hij sluit zich af voor alles wat zijn overtuiging dat hij een geboren verliezer is, zou kunnen tegenspreken.
Vandaar dat zijn visie op de werkelijkheid quichotteske trekken heeft: hij ziet wat hij wil of moet zien.
En vandaar dat hij zo geobsedeerd is door Abel.
Het succes van zijn vriend (op elk gebied: sociaal, amoureus, maatschappelijk)is de gesel waarmee hij zichzelf kan kastijden.
Zo krijgt hij de pijn die hij nodig heeft.
Want zijn lijden is zijn leven.
Zijn lijden biedt Joaquin bovendien een uitgelezen gelegenheid onsterfelijk te worden: hij zet het verhaal van de martelgang van zijn leven op papier, in de hoop dat zijn dochter of zijn kleinkinderen er bekendheid aan zullen geven en hij zo voort zal blijven leven.
Deze hoop om via het woord voort te bestaan (en ook de overtuiging
dat zijn buitengewone lijden hem tot een uitverkorene maakt) deelt
Joaquin met zijn schepper, Unamuno.
En om te besluiten met een andere opmerkelijke parallel: de betekenis die Unamuno het woord toedichtte, is verwant aan de rol die de modernistas in gedachten hadden voor de literatuur, die zij zagen als het middel bij uitstek om de mens te verheffen tot het goddelijke. Maar dat middel mocht niet, zo verordende Unamuno, de ziel balsemen, zoals in het werk van de modernistas gebeurde.
De ware weg naar het oneindige mocht alleen maar geplaveid zijn met
doornen.
Colaje: América Latina
Estoy esperando una fotografia del cartel que hemos creado:
un mapa de América Latina decorado con imagenes.
Lo recibi de Linda.
Lo he cortado en tamaño adequado.
