|
Zo is het leven nu eenmaal. Wat gebeurt is , is gebeurt. We kunnen niet terug.
Ik zou het ook niet willen. Wel als ik enkele dingen kon veranderen deed ik dat wel, maar helaas is dit niet mogelijk.
Graag zou ik met dit schrijven, mijn tranen en verdriet willen achterlaten in de eeuwige ruimte van het eindeloze internet/heelal.
Al word het door niemand gelezen, wat ik mij best wel kan voorstellen. Hopelijk kan ik de dingen plaatsen, en van mij afzetten.
Vergeten is niet mogelijk , veel te moeilijk. Daarom zijn we mensen en geen objecten. Objecten onthouden niet, voelen niet , leven niet.
Ik zou wel graag een object willen zijn, zonder gevoelens, zonder geweten, zonder verleden, zonder toekomst, zonder ziel, zonder eindeloze bekommernissen.
Maar dit is helaas niet mogelijk.
Op de achtergrond speelt rustige bolero muziek " espera en el cielo corazon..." prachtige tekst.
Wacht op mij in de hemel als je eerst gaat. Diepe woorden die prachtig klinken uit mijn mini box action, van 4.99 die aangesloten is op mijn pc. Geen stereo , geen platenspeler wel de melancholische klanken die mijn gevoelens beschrijven zonder dat ik eerst mijn verhaal moest vertellen. Het lijkt wel of muziek mij begrijpt. Niet zoals mensen begrijpen, want aan mensen vertel je niet je ware innerlijke verlangens. Laat staan als je spiritueel al zover staat om ze zelf te kunnen begrijpen. Wat ook een enorme opgave is, maar goed , we hebben een leven lang de tijd.
We zijn hier gekomen om te begrijpen, en straks gaan we weer naar huis en zijn we alles vergeten.
Naar huis, bedoel ik de hemel, hij wacht geduldig op iedereen. Niemand kan ontsnappen en geloof me dat zou je niet willen. Je bent nu tijdelijk hier om te ervaren en wat ervaren we veel. Koude, warmte, liefde, verdriet, vrienden, eenzaamheid, familie, feest, verdriet, tranen, rillingen, donkerheid , licht, ... . Al deze ervaringen kunnen we zelf niet verwerken, daarom hebben wij onze dromen nodig. Anders zouden we rondlopen als zombies, als we niet konden ontsnappen af en toe om te verwerken wat er is gebeurd.
Ik wil achterover leunen, maar merk dat de stoel waar ik op zit een losse leuning heeft dus ik durf niet te vertrouwen op de sterkte van de stoel. En zo is het in het leven ook.
Alleen het leven is gekregen , en wij moeten hier dankbaar voor zijn en wacht eens even... mijn oude stoel ook.
Gekregen van mijn zus, omdat ik geen meubels had. Dankuwel zus, ik ben er heel erg blij mee.
Hoe kan het dat er het ene moment alles is , en het andere niet? Het houdt mij wakker en vooral mijn kinderen.
Ze kunnen er niet aan wennen. Ze zijn hier nog te klein voor, maar ik neem het hun niet kwalijk, ikzelf heb het er nog moeilijk mee. Mijn hart stopt enkele seconden met slaan bij het zien van een hyundai i 30 . Waarom?
Omdat ik er zelf zo een had. Mijn beloning na al het harde werken (dit maakte ik mezelf wijs) maar ook deze auto werd van me afgenomen, samen met mijn huis, mijn werk, mijn computer, mijn meubels, ... . Alles werd mij afgenomen en met dit samen werd mijn trots ook van me weggerukt.
Vreemd beestje trots, trotsheid.
Positief blijven, zeg ik tegen mezelf. En daarom heb ik het ook niet opgegeven.
Ik zal niet zeggen, ooit zal ik er staan, want dit maakt me geen zier meer uit.
Net zoals iedereen wil ik gelukkig zijn, en momenteel ben ik dit ook.
Niet helemaal zoals ik het wil, met momenten van pijn en verdriet en momenten van kracht en leven.
Zonder tegenstellingen zijn wij ook niets. Niets kan constant op dezelfde lijn staan. Zou dit wel zo zijn zouden we dit ervaren als gevoelloos en saai. Op feestjes zijn wel altijd vrolijker dan in de wachtruimte van de tandarts. Dit zijn de tegenstellingen die nodig zijn om te voelen. Te voelen dat je er bent. Te voelen dat je geluk kan ervaren, terugdenken aan mooie momenten. De momenten zelf denken we er niet aan. Achteraf eens te meer.
Het moment dat mijn vader in de tuin zat met zijn gitaar te zingen. En ik en mijn zus konden het niet laten om het koor te spelen. Zaalige momenten. Toen besefte ik het niet , pas later koesterde ik dit moment alsof het onbetaalbaar is. En dat is het ook, aangezien mijn vader er niet meer is.
Muziek is mijn leven, en dat was voor mijn vader niet anders.
|
