Deze week was beter dan de vorige, ik
begin me eindelijk weer wat beter te voelen. Natuurlijk zijn er nog steeds de
wat moeilijkere dagen of momenten, maar dat hoort nou eenmaal bij het
zendingsleven.
Okay, Deze week hadden we weer zone
training. Deze keer gingen we naar onze eigen zone (vorige week moesten we naar
een andere zone training gaan door gedoe met permesso). Zoals gewoonlijk was
het weer heel fijn en opbouwend en leerzaam. Maar deze keer was het ook echt
leuk. onze zoneleaders hadden ons een challenge gegeven, om alle 'รจ nato un
Salvatore' kaartjes weg te geven. Wij hadden er nog een stuk of 1000 liggen,
MAAR we hebben ze in een week tijd ALLEMAAL weggegeven!!! Als beloning mochten
de companionships die ze allemaal hadden weggegeven een slagroomtaart in het
gezicht van de zoneleaders gooien of duwen. aaawh yeah, dat voelde goed en was
vooral heel erg grappig. *zie fotooos*
Na de zonetraining was het scambio tijd.
Deze keer ging dat iets anders dan normaal. Normaal gezien gaat 1 iemand van
ons naar Milano en blijft de andere in Lugano met een sister training leader,
maar deze keer bleven we alle 4 in Milano. Lugano zat dus even zonder
zusters. Gelukkig hadden we toch geen afspraken daar dus het kwam allemaal goed
uit.
Dus, voor een dagje had ik een nieuwe
collega: sorella Avila. Ze is echt super lief en leuk en het was echt fijn voor
mij om even weer gewoon mezelf te kunnen zijn, gek te kunnen doen en goed
Engels te kunnen praten en zeggen wat ik wil zeggen. Maar ik leerde ook dat
Sorella Distante ECHT mijn collega is en dat wij voor deze tijd bij elkaar
moeten zijn. Ik zag de hand van de heer hierin. ik kan het niet zo heel erg
goed uitleggen, maar ik voelde dat ik van haar hou en zij van mij.
Door mijn hele zending heen heb ik nog
geen enkele keer finding gedaan in het openbaar vervoer. Dus dat ik het gesprek
start. Ik vertelde tegen Slla Avila dat als ik een bus of metro ofzo opstap, er
een golf van angst over me heen komt en ik verstijf. Ik durf mijn mond gewoon
niet open te doen. In plaats van me een hele preek te geven en advies zals Slla
D dat normaal gezien doet zij ze gewoon dat ook zij daar moeite mee had en nog
steeds heeft, maar dat ze die angst overkomt met behulp van de Heer door een
gebedseltje te zeggen. Ze zei me dus niet wat ik moest doen, maar meer hoe zij er
meer omgaat. Die avond toen we in de metro zaten was zij aan het praten met een
mevrouw en ik zat naast een andere. Ik kreeg het gevoel dat ik met haar moest
praten, maar ze was met haar telefoon bezig, dus dacht ik 'ze is met iets
bezig, dus dan kan ik niet met haar praten' (bullpoopies). Even later legde ze
haar telefoon weg. ''oow noooos, nu heb ik geen excuus meer om niet met haar te
praten, ok, wat zou ik kunnen zeggen, hoe moet ik beginnen, hoe moet ik dan
verder gaan......' Er kwam in me op om gewoon te vragen hoe zeg je dit in het
Italiaans?.. Het duurde even, maar uiteindelijk overwon ik mijn angst, zette
mijn brein op 0 en zei: "mi scusa, come si dice......" Het gesprek
ging heel vlot en uiteindelijk ging het ook over het evangelie. Ik was zo trots
op mezelf. Ik heb eindelijk de banden van angst doorbroken (angst is 1 van
satans grootste wapens). Ik heb nog steeds moeite om met mensen te praten in
het openbaar vervoer, maar ik weet nu dat ik het kan en dat het helemaal niet
moeilijk is. Dit was echt een hele grote stap voor mij.
Toen sorella Avila en ik thuis kwamen was
het andere stel nog niet terug. Zij hadden de sleutels, dus wij konden niet
binnen. Het was al ietsje voor 10 :O. Onze telefoon werkt niet in Italie, dus
konden we ze ook niet bellen om te veragen waar ze waren. We hebben dan maar
even pres gebeld. Uiteindelijk kwamen ze om half 11 (bedtijd) aanwandelen. Ze
hadden de verkeerde metro genomen... hahahaha oow wat een josties zijn het toch
ook...
Nou, dat was het verhaal van deze week, ik
hoop dat jullie ervan hebben genoten ^^
ow ja, we hebben de doopdatum met Rosa
moeten verzetten naar 13 Februari, omdat haar man er dan ook bij kan zijn.
Volgende week zaterdag hebben de anziani een doop :) Dus het werk gaat wel
goed.
Ik hou heel veel van jullie en mis jullie
ontzettend.
Heel veel liefs en knuffels,
Sorella Goethals
PS, het pakketje is nog steeds niet
aangekomen. Ik hoop echt dat het ooit nog aankomt, want de post in Italie is
echt niet te vertrouwen.
