Uitzonderlijk waren haar meisjes bij haar vandaag.

Ze hadden gewoon een carte blanche gekregen,

om te doen en te laten wat ze graag wilden.

En morgenvroeg verdwenen ze dan weer,

tot vrijdag na de middag, na schooltijd.

Dan waren ze weer bij haar voor een volledige vermoeiende week.

Deze nacht zouden ze met drieën in het grote bed slapen,

met pluchen knuffels, ieder de zijne.

Voor hen een feest, voor haar een nestgevoel.

Al wist ze dat ze weinig slapen zou.

Haar bezorgdheid en muizenissen waren te groot

en het plaatsgebrek

door wriemelende, bij wijlen arm en been bewegende dochters,

zouden haar nacht veel te kort maken.

Ach ja, het was hen zo gegund.