Je staat op,

zoals de dag voorheen,

heel stil en op je hoede,

door wat je voelt,

door wat je niet begrijpt,

door woorden die ontbreken,

door ongekende leemtes

door onverklaarbare stiltes.

Vragen duiken op,

veronderstellingen krijgen vorm.

Je twijfelt,

ongerust,

weet niet waar je goed mee doet,

wacht af,

probeert het te negeren,

nog stiller dan al was.

Het blijft je achtervolgen,

op elke plek, in elke hoek,

het broeit, het groeit,

het vult je hoofd,

palmt alles in.

Tot bij de confrontatie,

vanuit een diepe slaap.

Je observeert,

nog altijd op je hoede,

afwachtend vragend,

alert voor elke wijziging,

in blik, in toon, beweging.

Je registreert…

Tot het eruit komt,

met mondjesmaat,

klaarheid en openheid…

En elke deur werd zacht geopend …

“VOlste VertrOuwen”