Ze was weer wakker, veel te vroeg,

nog midden in de nacht.

Haar hoofd stond, net als de avond ervoor, op barsten.

Niet dat dit zou gebeuren, hoopte ze, het voelde enkel zo.

Ze zag beelden voor zich in het donker - zo scherp en echt -

en hield ze vast om mee te nemen in een nieuwe slaap.

Het werd een bodemloze slaap met dromen,

telkens gewekt door niets, of toch, door flarden uit haar dromen,

om dan weer in te slapen.

Zo reeg ze uren aan mekaar tot het dag genoeg was om op te staan.

Ze was vastbesloten : de flarden en de barsten in haar hoofd zou ze het

zwijgen opleggen.

Ze wist dat het zou lukken door dingen te bewerken met haar handen,

uren en uren, verzonken in gedachten, die ze de vrije loop kon laten,

in zon en blauwe lucht.