Streetdance stond er vandaag op het programma van m’n oudste. De eerste les.
Een groep van 25 met, tot mijn blije verrassing, ook enkele jongens.
Het stoere van die jonge gasten geeft deze dans ontegensprekelijk dat ietsje meer.
In stilte observeerde ik de groep. Zij die met hart en ziel verknocht waren aan dansen, gaven nu reeds het beste van zichzelf.
Het kwam wel goed, al wist ik ook dat een deel van hen zou afhaken in de loop van de volgende weken.
Eén jongen viel me op, hij had iets méér, iets sterker dan dat stoere. Alleen wist ik niet wat.
Tijdens de ganse les zat mijn jongste tussen mij en een andere mama die ik nooit eerder zag.
Voor haar was het allemaal nieuw, dat zag ik duidelijk. Ze stelde m’n jongste af en toe een vraag.
Ik liet ze beiden doen.
Op het einde van de les, toen de “streeters” naar hun mama/papa gingen, raakten de vrouw en ik aan de praat.

Het toeval wou dat net die ene jongen, die ik zo gevolgd had, haar zoon was.
Ik vertelde haar dat ik het geweldig vond dat er jongens bij de groep waren. Waarop ze antwoordde:
“Ja, “ze” danst graag”. De jongen bleek een meisje…
“Oh sorry voor mijn vergissing” haastte ik me te zeggen, me herinnerend hoe ik me als kind met korte haren soms voelde wanneer ik nog maar eens als jongen werd bestempeld.
Het hoefde helemaal niet zei de mama: “Melissa wilt geen meisje zijn, vandaar haar korte jongenskopje”.

Ik had Melissa dus heel blij gemaakt door mijn vergissing.
Onlangs zag ik hierover een documentaire. Jonge jongens die zich meisje voelen, en jonge meisjes die zich jongen voelen … en er ook zo naar leven.

Acht jaar is ze, neen … hij. En nu al weet zij/hij dus dat hij later man wilt zijn.
Melissa heeft zelfs al een naam gekozen – Jack – en wilt enkel zo genoemd worden.
De mama bleef vertellen, ik luisterde.
Ze zei, al vragend : “Wat kan je hieraan doen, gewoon aanvaarden, niet?”
“Ja” zei ik, “aanvaarden en er zijn, want is het niet zo dat jij en ik enkel maar wensen dat onze kinderen gelukkig worden in het leven, op hun gekozen manier?”
“Inderdaad”, antwoordde ze met stralende lach, alsof een last van haar schouders viel, “dat wil ik ook”.

We namen afscheid met een gemeende “tot ziens” en ‘k ben er vrijwel zeker van dat er nog meer gesprekken zullen volgen. Zij zal vertellen en ik zal luisteren, zoveel zij wilt.
Van Jack heb ik afscheid genomen met “Hey Jack, man, doe zo voort, je danst geweldig goed!”
De schittering in zijn ogen en de lach die ik mocht ontvangen, zeiden genoeg en hebben de rest van mijn dag bepaald.
Mijn meisjes hadden het gesprek gevolgd, samen met Jack en zijn grotere zus.
We hebben het er later, thuis, over gehad, want natuurlijk hadden ze vragen … en natuurlijk heb ik getracht te antwoorden, zo goed ik kon…