Alles had ze om naar uit te kijken vandaag,

haar meisjes kwamen weer naar haar toe,

haar zielsverwant, zichtbaar en onzichtbaar,

was altijd wel aanwezig,

kortom een nieuwe dag om te beginnen.

En toch,

toch vocht ze,

heel hard,

tegen dat gevoel….

Kwam het door het grijs

dat ze rook en voelde nog vóór ze opstond?

Was het de intensiteit waarmee ze de voorbije week gevuld had,

geconcentreerd, uren en uren?

Was het die ene dag, die haar – onvermijdelijk – elk jaar opnieuw,

terugbracht naar het verleden, de pijn maar ook de dankbaarheid van toen?

Emoties, die ze nu wel kon en mocht vertellen, waarnaar met warmte

werd geluisterd, en met nog meer warmte werden opgevangen.

Of was het gewoon de tijd van ’t jaar: zomer noch nazomer,

nog net geen herfst?

Ze wou niet vechten – ze wist dat het niet hielp – ging zitten

in een hoekje van de badkamer,

liet alle remmen los, liet komen wat kwam en nam de tijd,

de tijd die ervoor nodig was.

Eenmaal voorbij, raapte ze de duizend stukjes van zichzelf op,

veegde de stromen droog, keek naar haar spiegelbeeld,

gaf zichzelf een ferme knuffel en zei heel overtuigd:

“Ja, ik zie mezelf graag zoals ik ben verdomme!”

En toen ging ze koffie maken en nam het zonnig geel kopje

met afgebroken oor.