Hij wist het, zij wist het.

Zij wisten het nog niet.

Het zou er eens van komen.

Het “eens” was nu reëel, met een gebracht ontbijt.

Hij was gespannen zenuwachtig, zij rustig en zeker.

Meestal was het omgekeerd.

En zij, zij  waren opgewekt verrast.

Zij hadden de tafel gedekt, strategisch opgesteld.

Zij praatten zonder remming, niet echt verlegen om een vraag.

De oudste heel zelfzeker, zoals altijd.

De jongste heel zichzelf, geen vanzelfsprekendheid.

Hij deed het goed, wat zij op voorhand wist.

“Ze zien je graag” zei hij…een lach op zijn gezicht.

“Ja, ‘k weet het” zei ze…een lach op haar gezicht.

Ze wist nog zoveel meer.

Het afscheid was charmant.

Hij overdonderd, even de kluts kwijt.

Zij wilden zoenen, hij had het niet zien aankomen.

En zij, zij genoot…. gaf hem de knuffel die hij, overrompeld, bijna vergeten was.