Rusteloze nacht
enge dromen,
onderbroken,
de jongste kon niet slapen.
Opstaan 5.30u,
nog 3x deze week,
muisstil,
koffie zetten,
douchen,
haren wassen,
niet te stuiten,
gestarte lopende band.
Meisjes wekken,
de slaap nog in hun ogen,
richting badkamer,
gerust laten
is de stille boodschap.
Fruitsap persen en
dan zijn ze er,
fris gewassen vrolijk.
Eten,
afruimen,
tanden poetsen,
schoenen aan.
Iets voor 7u,
deur dicht
en vertrekken.
Gekakel zonder eind,
vaag naast en achter me.
Ik tracht
de prikkels in mijn hoofd
te onderdrukken,
to dos te scheiden van can wait.
Zoeeeeef
!
Een flits langsheen de wagen.
Geschrokken stilte algemeen.
Een moto
nog sneller dan de flitsen in mn
onstopbaar, gevaarlijk acrobatische
brain jumps.
Kinderen afzetten,
goeiemorgen wensen
en
tot straks!
Even, heel even,
verzachtend beeld
van spoorweg in de ochtendzon,
de sfeer van warme wandeldagen.
7.50u. Bestemming bereikt.
De rit stopt niet,
van A tot Z, van Z tot A.
Een onbestemd gevoel,
spieren en pezen,
gespannen als een boog.
Rush doorheen mn ganse zijn,
middelpuntvliedend,
middelpuntzoekend.
Gierende motor gedreven
door adrenalinekracht.
Zelfs bank
en groen
en water
ze temperen niet.
Het voelt als stilte voor de storm.
Waar is de storm?
Waar is de stilte?
De dag lijkt pas begonnen,
er is geen houden aan.
|
