Ze voelde zich verloren,

een beetje toch,

al was verloren niet ’t juiste woord

dat haar gevoel omschreef.

Er ontbrak iets …

Hij was weg.

Niet weg weg,

maar tijdelijk weg.

Al was hij altijd heel dichtbij,

in haar hoofd,

in haar hart.

Ze rook hem,

kon hem voelen.

En toch …

Ze miste hun gesprekken,

de tussen hen gegroeide simpele dingen,

de heen en weer berichtjes.

Ze miste z’n glimlach die zo mooi paste

bij zijn heldere, lichtblauwe ogen,

ogen die heel dikwijls, een andere,

frisse kijk op dingen gaven.

Ze miste zijn vertrouwde, zachte, warme,

verleidelijke maar toch vaste stem.

Ze miste zijn “ik kan mijn handen weer niet thuishouden” knuffel.

Ze miste z’n zijn, zoals hij is.