Ze vocht ontzettend hard,

tegen zichzelf.

Ze had dit overspoelende gevoel

helemaal niet verwacht.

Ze wou het vooral niet laten zien.

Toch sprongen ze gemeen tevoorschijn,

eerst onzichtbaar klein…

Ze slikte ze weg, ze stikte erin.

Ze trachtte haar gezicht nog te verbergen in haar lange haar,

maar voelde onverbiddelijk de biggelende warmte,

over haar wangen stromen.

Die verdomde dikke tranen…

Alleen hij wist ze altijd te vinden,

hoe diep ze ook verborgen zaten.

Alleen bij hem liet ze ze toe,

de vrije loop, stromend in overvloed.

Hij kuste ze heel lief en zacht weer weg,

al bleven ze hun beekjes vormen.

Ze vervloekte zichzelf,

omdat ze hem belastte,

omdat ze zo emotioneel was,

omdat ze gewoon menselijk was,

omdat het haar niet lukte,

dit korte afscheid te versieren,

met stralende, liefhebbende lach,

zo warm en kleurrijk als een zomerdag,

als prachtige afsluiter van een mooie namiddag.

Ze wachtte tot hij weg was,

ging liggen in de zetel,

zoals een foetus in de mama-buik,

terwijl de tranen bleven vloeien.

Ze wachtte tot hij veilig thuis was,

om te verdrinken in een diepe slaap.