Eeuwen geleden leek het haar,

dat ze er nog was, hier in dat ene kleine bos.

Het was nochtans iets minder dan een jaar geleden,

dat net op deze plek,

tussen de hoge, fluisterende bomen,

een kleine zonnebloem haar plaats gevonden had.

 

Het was er zoveel groener nu,

en donkerder door overvloed aan blad en varen,

herinnering herleefde,

geur en herkenbare geluiden,

een uil, ‘t gezoem van muggen,

alles leek anders en toch weer niet.

 

Zonder te zoeken,

betraden ze het pad van toen,

alsof het gisteren was,

genietend van mekaar,

genietend van genomen tijd,

en zelfs de zon kwam kijken.

 

En toen ze in zijn mooie blauwe ogen keek,

zag ze het …

het was er altijd al,

zelfs in de stilste stilte.

 

Z’n veilige armen om haar heen,

vertelde hij wat hem was opgevallen:

ze had haar “oortjes” nooit meer in bij hem,

muziek waarin ze vluchtte,

wanneer het niet goed ging met haar.

 

Zelf had ze er niet eens bij stilgestaan

maar ’t bracht haar aan het denken.

Hij had gelijk,

het vluchten was voorbij.

Bij hem had ze haar rust gevonden,

met vallen en opstaan.

Oh ja, ze zou nóg vallen,

maar telkens ook weer opstaan.

Met en bij hem had ze zichzelf gevonden.