http://www.youtube.com/watch?v=8EuqIlEndNA&feature=relmfu

Deze voormiddag tijdens een culinair heen- en weerberichten,
waarbij ik me in het menu kon vinden,
behalve wat de kotelet betrof,
kreeg ik de vraag: "niks vlees ?"
M'n antwoord "jawel, maar weinig", riep plots herinneringen op....

Al van kindsbeen af was ik niet echt tuk op vlees. 
Mama vertelt me nu soms nog dat ik,
als kleine moppie, een kunstige verdwijntruc gebruikte,
waarbij de vleesstukjes op vakkundige wijze onder de ijskast belandden,
om later, bij een grondige poetsbeurt, ontdekt te worden,
maar dan wel onder de vorm van uitgedroogd met groenachtige donshaartjes.
Zelf herinner ik me daar niets meer van. Ik moet dus echt nog heel jong geweest zijn.

Wat ik me wel herinner, is dat ik op elk stukje vlees, hoe klein die ook was,
minuten aan een stuk zat te kauwen, kauwen en herkauwen
(terwijl ik dit schrijf, zie ik het beeld van een kauwende kameel voor me )
in de hoop dat het stukje vanzelf wel zou verdwijnen zonder door te slikken...
Niet dus!
De enige redding was een slok water van tsunami formaat om het geheel doorgespoeld te krijgen.

Later kwam er verandering, niet in het graag eten van vlees,
maar wel in het doen verdwijnen ervan.
Ditmaal in duovorm; duo waarvan ik de ene helft was,
en de andere een harige 4-poter, met jachtinstinct en een geweldige motoriek.
Binnen de kortste keren waren zij (ja, het was een "zij" ) en ik de best getrainde tafelvriendinnen.
Ik at één stukje vlees en zij at de rest, stuk voor stuk,
met onzichtbare bewegingen van mijn kant,
en in de meest geluidloze stilte van haar kant,
onder mijn linkerarm door.
De perfecte warme maaltijd voor allebei...

En nu, nu eet ik thuis, wanneer ik het wil, vlees in miniformaat,
en op verplaatsing, uit beleefdheid, eveneens in minimaat.
Zodus, je mag me uitnodigen, maar je bent verwittigd:
geen kotelet, en verder, uit beleefdheid één ministukje vlees,
of ... spaghetti met bijhorende saus ... en ja, daar mag wel gehakt bij.

27/12/2011