Ze had goed geslapen maar het wakker worden verliep minder vlot.
Ze had een barstende, gonzende hoofdpijn … dit voelde niet goed.
Ze dwong zichzelf uit bed te geraken, één been, dan het ander … zover was ze dan.
Alles draaide en toch moest ze recht.
Voorzichtig slenterde ze naar de badkamer en zag in de spiegel haar bleek gezicht,
verwarde haar. Ze zag er slecht uit.

De douche zou wel helpen … dacht ze.
Niets was minder waar, haar benen voelde slapjes.
Ze dronk een glas water, in de hoop het allemaal door te spoelen. Dit werkte ook niet.

Dan maar de kinderen wekken, iets wat anders al niet evident is zo vroeg in de morgen.
Ze waren weer bijeen gekropen, een reden voor haar om er even bij te gaan liggen in dat warme nest, en hen zachtjes duidelijk te maken dat het tijd was en dat ze vandaag toch flinker dan anders moesten zijn, omdat mama zich niet lekker voelde.
De oudste bevestigde wat ze zelf al in de spiegel zag, een bleek gezicht … zucht.

Ze gebruikte wat make-up, trok haar kleed en panty’s aan en bracht haar verwarde haar in model,
ging daarna op het bankje zitten vooraleer haar benen het begaven.
Ze keek met een flauwe glimlach naar haar meisjes, die op hun beurt naar haar keken, met een glimlach. Ze las echter de bezorgdheid in hun ogen.
“Het komt wel goed” zei ze, en heel spontaan, zonder dat ze hen moest aanporren deden ze flink verder : wassen, aankleden, haren kammen.
Samen gingen ze de trap af, zij met aan elke hand de steun van haar dochters.


Rustig ontbijt. Zij, als naar gewoonte: een vers geperst fruitsap, beschuit en koffie. De kinderen: melk, brood en ontbijtgranen.
Haar maag keerde, maar ze hield stand, had ondertussen iets ingenomen tegen de pijn en de eventuele opkomende koorts.
Allemaal nog tanden poetsen en vertrekken.

Waar ze haar kinderen bracht werd ze al even hoopgevend ontvangen. “Je ziet er slecht uit en zo bleek”. Een boodschap die ze liever niet wou horen … maar goed, ze ging er niet van dood.
Ze stapte in de auto, zocht, tevergeefs, naar haar automatische piloot en begon aan wat ze aanvoelde als een onverbiddelijke calvarietocht.
Tot overmaat van ramp belandde ze in een ellenlange file, terwijl ze liever in een bed belandde.
En plots vond ze een rustpunt, de volle maan, zachtroze geel … Stubru muziek werd vervangen door Klara, die de gepaste muziek bracht.
Voor enkele minuten alles weg, geen pijn meer, geen vermoeidheid meer.
Haar automatische piloot had het eindelijk overgenomen van haar.
Ze gleed mee in de file en arriveerde waar ze zijn moest, haar werk.
Ze stapte uit en … in volle hevigheid voelde ze wat even was vergeten, haar pijnlijke benen die niet meewilden.
Ze sleurde ze dus mee, stap voor stap, zucht voor zucht…
Ach ja, ze zou het einde van de dag wel halen, de avond zou vanzelf wel komen.