Ondertussen doe ik nog steeds mijn best om uit de duisternis te blijven. Af en toe komen er vlagen van verdriet aangeraast maar ondertussen weet ik de remedie. Bezig blijven en geen moment meer stilstaan of nadenken over de voorbije maanden. Wat gebeurd is zal niet meer veranderen en het enige wat ons nog rest zijn de herinneringen. Sommige al mooier dan anderen. Het enige dat ik mogelijk acht om dit onmenselijke gevoel van verdriet te overmeesteren is ALLES vergeten, vergeten, vergeten en negeren. 

Maar zijn het niet juist de herinneringen die ons maken wie we zijn?

Papa, het is al augustus, waar blijf je toch?

19-08-2013 om 15:35 geschreven door Lien Claire

25-05-2013 om 23:42 geschreven door Lien Claire

25-05-2013 om 23:34 geschreven door Lien Claire

Onwerkelijk is het enige woord mij bijblijft. De rest vervaagt in mijn hoofd, alle rest doet er niet toe. Niets wat er gebeurt is echt, niets wat ik voel is echt. Maar wat als het dat toch is? Sinds september kamp ik met zo’n grote angst. De angst dat het ergste mogelijk zal gebeuren. Sinds januari is het niet enkel meer angst maar leegte. Angst om de leegte die zou ontstaan… welke uiteindelijk ook is ontstaan. Ik voel me alleen. Sinds januari ben ik niet meer volledig. Onwerkelijk is 4 maanden later dan ook nog het enige woord dat me te binnen springt. In een onwerkelijke wereld is elk mogelijk gevoel voelbaar. Zo heb ik me de laatste maanden ook gevoeld. Rondom me zag ik enkel nog duisternis. Het erge aan de duisternis is dat deze je langs alle kanten omringt zodat je geen uitweg meer ziet.

Maar opgeven is altijd de gemakkelijkste oplossing. En dat is niet wat ik voor mogelijk zag. Proberen is moeilijk, het vergt zoveel energie wanneer er nog zo weinig overblijft. Maar ik weet dat hij nooit de gemakkelijkste uitweg voor me gewild heeft. “Nooit opgeven, hoe moeilijk het ook wordt, ik weet dat jij het kan, komaan schatje.” Dit is misschien het fundamenteelste dat hij me heeft kunnen meegeven tijdens mijn tienerjaren. Weet maar vanaf nu dat ik je nooit zal teleurstellen.

Het droevigste vanal waren misschien wel de ochtenden. Dromen over betere werelden die eindigden waren meestal de reden om nog even de ogen terug te sluiten. De regen en de grijze lucht buiten waren nog een andere reden om me nog even om te draaien. De ochtenden leken eindeloos en het gevoel van leegte liet me geen seconde alleen. Wanneer je dit ochtend na ochtend meemaakt, wordt het elke ochtend net dat tikkeltje zwaarder en droeviger. En net wanneer ik het gevoel kreeg voor eeuwig door duisternis omhuld te zijn, spookte het door mijn hoofd dat ik je beloofd had nooit op te geven. Ik denk dat vanaf toen het besluit vastlag. Ik kon me nog oneindig lang slecht voelen en leven als een plant. Of stilaan terug mijn vroegere dromen oprapen en voor mezelf uitmaken hoe het allemaal zal moeten beteren…

En beetje bij beetje valt er nog steeds elke dag een stukje duisternis weg…

25-05-2013 om 23:27 geschreven door Lien Claire

Dit is voor degenen die een jaar geleden zich onmogelijk hadden kunnen inbeelden hoe hun leven nu zou zijn…

Wat doe je als elk doel waarvoor je leefde, al jouw dromen, van de ene dag op de andere niet meer zien te bestaan? Wat doe je als alles wat je als vanzelfsprekend zag, je wordt afgenomen? Alles verandert… Niet enkel jouw dromen maar ook je karakter.

Alles waar ik ooit in geloofde, wat me bij elke tegenslag staande hield, leek plots enkel nog een leeg gezegde zonder diepere betekenis.

“If it can be broke, it can be fixed. If it can be lost, it can be won. All you need is time.”

Ik wou dat je gelijk had...

25-05-2013 om 22:59 geschreven door Lien Claire