Mijn levensverhaal is niets uitzonderlijks, alleen de gebruikelijke liefde en werken van een onbekende kleurling als ik met bescheiden stapjes vooruitkomt in de wereld. Ik ben Solomon Northup en werd verkocht als slaaf zonder ik ervan wist. Dit is mijn verhaal.
Mijn kenissen, Hamilton en Brown, en ik hielden elkaar gezelschap bij een begrafenisstoet. We gingen toen naar het Capitool en Hamilton en Brown bestelden er sterkedranken. Telkens schonken ze me een glas in nadat ze hun eigen hebben geserveerd. Ik werd er niet ziek van. Maar dan tegen de avond werd ik me bewust van hoogst onprettige belevingen. Ik kreeg een enorme hoofdpijn; onbeschrijflijk onaangenaam. Ik kon zelfs niet eten door de misselijkheid, dat ik, wanneer het donker werd, me in mijn slaapkamer onderdook. Omstreeks middernacht strond ik op door een droge keel. Ik sloop mijn weg naar de keuken en kreeg er een glas water ingeschonken.Een uur of twee later hoorde ik stemmen in de gang. Het waren meerdere mannen, of Hamilton of Brown één van die stemmen was, is me onbekend gebleven. Al wat ik me nog herinner is dat er mij gevraagd werd om bij de arts een geneesmiddel te halen, vervolgens mijn laarzen aantrok en zonder jas of hoed door de steeg naar de straat volgde. Het leek wel alsof drie mensen met me meekwamen, maar dat is een nogal vage en onduidelijke herinnering. Telkens wanneer ik het dokterspraktijk naderde, leek het alsof die naar achter uitweek. Dat was het moment dat ik bewusteloos viel. Hoelang is buiten zinnen was, ben ik nooit te weten gekomen.
Maar toen ik weer bij bewustzijn raakte, wist ik één ding zeker: ik zat in het pikkedonker. Ik had enigszins geen hoofdpijn meer, maar ik voelde wel iets zwaars rond mijn enkels: ze geketend, net zoals mijn handen. Het duurde wel even voor ik alles op een rijtje kon zetten: waar ik was, waarom ik vastgeketend zit, waar waren Brown en Hamilton? Waarom zit ik in deze kerker?... Ik probeerde zo stil mogelijk te zijn, om aan te voelen of er iemand in de buurt was wie ik om hulp kon vragen; maar er was niemand, alleen ik. Wat ik me nog wist te herinneren, is dat ik mijn zakken betastte en tot mijn spijt had ik mijn gelijk gekregen: niet alleen werd ik van mijn vrijheid als kleurling beroofd, maar ik was ook nog eens mijn geld en vrijheidspapieren kwijt. Hoe meer ik eraan dacht, hoe meer mijn vermoedens bevestigd werden. Dit was een trieste realiteit. Het voelde alsof er geen vertrouwen of medelijden te verwachten was van de mens in al zijn harteloosheid.
Ik zat er zo'n een drie uur vast, diep in akelige gedachten verzonken. Door het hanengekraai en kort daarna een dreunend geluid, wist ik dat het dag was, nochtans kwam er geen zonlicht door. Het geluid boven me duurde een uur aan een stuk, tot ik ze hoorde naderen. Een sleutel knarste in het sleutelgat, de deur kraakte open en liet een stroom licht binnen. Twee mannen kwamen binnen: de ene was een krachtige type, wellicht een jaar of veertig, genaamd James H. Burch; de ander was maar een simpele knecht, een zekere Ebenezer Radburn. Dat terzijde, ik kon door het licht de kamer ( als je het zo kan noemen) waar ik verbleef beter observeren. Het was ongeveer 12 vierkante meter groot, met muren van massieve bakstenen. De vloer was van zware planken. Er was een klein raampje met een dikke ijzeren tralie ervoor en luik, stevig dichtgemaakt, aan de buitenkant. Het gebouw waar de binnenplaats bij hoorde, had één of twee verdiepingen. Aan de buitenkant leek het op een privéwoning, een voorbijganger zou niet eens merken dat er iets schandaligs gebeurde. Gek genoeg was het Capitool vandaar te zien, je kon het gebabbel horen van mannen die met trots vertellen over vrijheid en gelijkheid, en het rammelen van de ketens van slaven vielen bijna samen. Net een slavendepot in de schaduw van het Capitool.
Burch vroeg of hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat ik betere dagen heb gezien. Ik vroeg ook naar de reden van mijn gevangenneming, en hij antwoordde: "Ik heb je overkocht van een vriend, jij bent mijn slaaf nu. Ik sta zelfs op het punt om jou naar New Orleans te sturen." Ik was verbaasd toen ik dat hoorde en begon te brullen dat ik een vrij man ben, een inwonder van Saratoga Springs; waar ik een vrouw en kinderen heb die ook vrij waren. Ik heb ook zitten dreigen dat ik na mijn bevrijding, mijn beklag zal doen over deze ongewone behandeling die ik had ontvangen. Beide mannen ontkenden alles. Ik hield niet op met dreigen en roepen, en dat zorgde ervoor dat hij in een razernij liep: hij begon in volle snelheid te vloeken tegen mij. Hij noemde me een leugenachtige zwarte, een wegloper uit Georgia en andere vloeken die zelfs de geest niet kon verzinnen. Daarna werd ik uitgekleed en mijn voeten werden vastgemaakt aan de vloer. Radburn trok me over het bankje en Burch begon me ervan langs te geven met een plank.
Hij herhaalde zijn vraag, waarop ik hetzelfde bleef antwoorden: ik ben een vrij man. Toen kwamen de meppen weer, en harder dan tevoren want de plak brak waardoor hij et een nutteloze steel zat. Zo nutteloos was het nu ook weer niet aangezien Burch die gebruikte om me te slaan. Het deed heidens veel pijn. Bidden om genade deed ik. Hij bleef doorgaan totdat hij plots warempel stopte en me weer de vraag stelde. Ik kon niet antwoorden. Zelfs al wou ik antwoord geven kon ik niet. Noch dat, noch het feit dat ik om genade bad, hield hem tegen om het slaan te staken. Hij bleef maar de zweep op m'n arme lijf neerkomen, bleef de vraag tevergeefs herhalen. Ten slotte brulde Radburn dat het zo wel genoeg was. Het zou nutteloos zijn om me nog langer te geselen. Dat hield Burch wel tegen. Voor hi vertrok zwaaide hij een waarschuwende vuist in mijn gezicht. Mocht ik bezeren dat ik een vrij man was, ontvoerd werd en dergelijke meer, dan zou de straf die ik net kreeg niets zijn in vergelijking met die van hiernet. Met die woorden werden mijn polsen vrijgemaakt, maar mijn enkels bleven vast aan de ring hangen. Ze sloten de deur achter zich en ik was weer omsingeld door duisternis.
Eens we
vertrokken waren uit New Orleans, met het oog op onze aankomst in Bayou Boeuf,
smeedde ik een plan in mijn hoofd. Ik moest er op de één of andere manier
uitkomen. Ik besloot die geheim te houden diep in mijn hart. Om de ontsnapping
te voltooien steunde ik op mijn voorzienigheid en op mijn eigen intelligentie.
Uiteindelijk bereikten we Pine Woods. Ze ligt relatief hoog en is bedekt met
diverse soorten bomen- witte eiken, gele eiken, maar vooral moerasdennen.
Omstreeks middag kwamen we aan in Bayou Boeuf. Het was iets groter dan een
hectare, ook stond er een klein schuurtje met een vrijstaand keuken dide op
ongeveer een roede van het huis verwijderd lag. Daar rustten we even uit. Na
lunch liepen we verder. Met z'n allen vervolgden we onze weg naar Texas en net
voor de zon onderging, stootten we op een open plek van zo'n vijf tot zes hectare
groot. Daar stond een huis, groter dan die van daarjuist. Het huis van mijn
nieuwe meester Wiliam Ford. Sally werd gevraagd om ons naar onze slaapvertrek
te begeleiden. Harry en ik waren zo moe van onze voettocht dat, nadat de kok
John ons aankeek en al lachend wegliep zonder boe of bah, we zodra het donker
werd ons ik dekens wikkelden en op de vloer van de hut sliepen.
's Ochtends werden we allemaal wakker. Rose haastte zich naar binnen om de kinderen aan te kleden, Sally om de koeien te melken, en John de kok was reeds binnen om het onbijt klaar te maken. Harry en ik wandelden rond het veld om onze nieuwe verblijf te verkennen. Ford zei ons dat we terugg moesten gaan met Walton naar de Inian Creek. Wat ik me nog weet te herinneren, is at Eliza aan het jammeren was over het verlies van haar kinderen. Ford was leek zo'n slechte man niet te zijn aangezien hij haar trachtte te troosten door haar aan te bieden om misschien Rose te kunnen helpen. Ze hoefde dus zogezegd niet hard te werken. Toen Walton, Harry en ik aankwamen in Indian Creek, waren er nog twee slaven aanwezig. Sam en Antony; Sam was ook uit Washington en kwam uit dezelfde groep als Rose. Antony was een smid uit Kentucky. Sam kende Burch ook, en toen hij hoorde dat Burch dezelfde handelaar was die mij vanuit Washington had doorgestuurd zoals met Sam, was het nogal opmerkelijk dat we eens waren wat voor een schurk Burch wel was.
Ik had een plan om de planken naar hun eindbestemming te brengen wat minder kosten met zich meebracht. Mijn bedoeling was om mijn meester te behagen en ook om Adam Taydem, een soldaat uit Florida, aan te tonen dat mijn plan geen hersenschim was. Nadat we vertrokken, waren op het vlot richting Lamouri, kwamen we sneller dan verwacht aan. Dat zorgde ervoor dat meester Ford me overlaadde met lof. Ik kan feitelijk zeggen dat mijn jaren in Pine Woods gelukkige jaren waren.
Al die jaren; 12 jaren om precies te zijn; heb ik me rotgewerkt. Ik werd beledigd door mijn meesters en ik werd zelfs verplicht om een ander te slaan. Al die jaren van vernedering heb ik moeten doorstaan. Maar op dinsdag 4 januari veranderde alles.
De heer Epps en zijn raadsheer kwamen samen met Nortup, Waddil, de rechter en de sherrif van Avoyelles en ik in een vertrek in het dorp Marsville bij elkaar. Ik werd ondervraagd en de sherrif beschreef alles over het tafereel in de katoenvelden van meneer Ford. De raadsheer E. Taylor verzekerde dat dit meer dan genoeg bewijs was en dat een rechtszaak niet nodig was en volstrekt zinloos.
Nadat er een akte was opgesteld waarin epps erkende dat hij overtuigd was van mijn recht op vrijheid en verklaarde dat hij me formeel overdroeg aan de autoriteiten van New York, haastten meneer Nortup en ik ons naar de aanlegsteiger en namen passage op de eerste stoomboor die arriveerde. Algauw vaarden we op de Red River, die ik twaalf jaar eerder vol wanhopige gedachten was opgevaren.
...
Ik kreeg te horen dat ann en mijn kinderen in Glens Falls woonden. dus op de ochtend van 21 januari vertrok ik, in het gezelschap van verschillende bekenden, naar Glens Falls. bij het binnentreden zag ik mijn oudste dochter Margaret. Ze herkende me niet, aangezien ze zeven was toen ik haar achterliet. Zij was mij echter niet vergeten. Margaret heeft haar kind naar mij vernoemd: Solomon Northup Staunton. Toen iemand haar vertelde wie ik was, liep ze in mijn armen van de vreugde. Door de commotie die ze maakte, kwam zusje Elizabeth kijken in de gang. Haar moeder kwam aanrennen van het hotel toen ze hoorde dat ik arriveerde. De vreugde om terug in hun gezelschap te zijn is niet te verwoorden.
Toen de vreugde voorbij was, zaten we rond de haardvuur en we spraken over de duizend dingen die waren gebeurd.
Hier is mijn verhaal afgelopen. Ik hen niets meer verder te vertellen over de slavernij. Ieder persoon die mijn verhaal leest, mag zijn eigen mening vormen over dit onderwerp. Toch wil ik mijn vader bedanken aan wie ik mijn vrijheid en vreugde te danken heb. Ik hoop dat ik voortaan een rechtschapen en nederig leven te leiden, en dan uit te rusten naast mijn vader op het kerkhof.
Ik probeerde zo stil mogelijk te zijn, om aan te voelen of er iemand in de buurt was wie ik om hulp kon vragen; maar er was niemand, alleen ik. Wat ik me nog wist te herinneren, is dat ik mijn zakken betastte en tot mijn spijt had ik mijn gelijk gekregen: niet alleen werd ik van mijn vrijheid als kleurling beroofd, maar ik was ook nog eens mijn geld en vrijheidspapieren kwijt. Hoe meer ik eraan dacht, hoe meer mijn vermoedens bevestigd werden. Dit was een trieste realiteit. Het voelde alsof er geen vertrouwen of medelijden te verwachten was van de mens in al zijn harteloosheid. 
