Welkom op de blog van ''kleuters bewegen en zwemmen''.
Via deze blog houden wij u graag op de hoogte van de activiteiten op het sportkamp. Wij gaan u elke dag een beeldfragment proberen te tonen zodat u de kleuters eens in actie ziet.
na 3 jaar zentraining in het klooster ben de door de roshi naar zijn hospis in Amerika op Whidbey eiland gestuurd. Mensen met een terminale ziekte begeleiden naar hun dood, is een belangrijk onderdeel van de zentraining volgens mijn zenmeester. hier zijn enkele foto's van de hospis. hopelijk kan ik hiermee een beeld geven hoe mooi het hier is.
De winter lijkt nu zeer veraf. De tijd dat je vingers bijna afvrozen is een tijd geworden van continu zweten. De humiditeit maakt dat de warmte de hele tijd aan je lijf blijft kleven. Je kan douchen maar na 5 minuten zweet je toch weer opnieuw. De medidaties worden er niet makkelijker op. Ik word snel moe en concentreren wordt veel moeilijker met dit weer (ik ga vaker wegdromen over de dingen die ik dan normaal in de zomer deed). Geef mij maar een koude winter. Daar kon ik mij tenminste verwarmen en de meditatie ging stukken beter.
Na een paar wekenkomt de volgende kotai (nieuwe trainingsperiode en jobherverdeling, zie terug). Na de laatste O-sesshin heb ik besloten om mij voor deze volgende trainingsperiode in te schrijven en hier dus een jaar langer te trainen. Met de ervaringen die ik dit jaar gehad heb, ben ik benieuwd hoe diep ik nog kan gaan. Om mij voor honderd
procent voor deze training in te zetten moet ik veel van mijn vrije tijd
opofferen. Ik heb dit jaar ervaren dat ik weinig tijd heb om deze blog aan te
vullen. Daarbij merk ik dat hoe langer ik de training doe, hoe minder ik er kan over vertellen. Dit wordt dus ook mijn laatste bericht.
Bedankt voor jullie interesse en ook voor jullie vele reactie! Sommige
waren echt een steun om er weer volledig voor te gaan.
Hieronder volgen nog enkele losse onderwerpen die ik leuk vond om over te schrijven: takahatsu.
Drie keer in de maand gaan we op bedeltocht. Dan doet iedereen monikgewaden
aan en hangt een bedelzak rond onze nek. Aan onze voeten hebben wij sandalen
die we zelf uit touw hebben gemaakt .
Om de mensen te laten weten dat wij op bedeltocht zijn gaan we de hele tijd
'HO' zeggen (elk op zijn eigen manier). We stoppen aanelke deur en daar zeggen we opnieuw 3 maal
'HO'. Als er mensen een donatie geven dan zeggen we de sutra "negawakuwa
kono kudoko omote...". Met deze sutra wens je dat met deze donatie de
vrijheid van alle bewuste wezens wordt geholpen.
De eerste takahatsu is in de buurt rond het klooster, dit is dan ook de
kortste. De tweede takahatsuis in het
oude gedeelte van Okoyama. En op het eind van de maand sluiten we met de
takahatsu in het centrale deel van de stad. We eindigen hier in een
winkelcentrum. Voor de twee laatste takahatsu's nemen we telkens de bus om ons
te verplaatsen. Ze duren alle twee ongeveer 3 uur en een half.
toiletdumping
De meeste toiletten hier hebben geen riolering. Als de reservoirs vol zijn
dan moeten een stuk of 5 leden van de sangha alle pis en stront transporteren
naar een put die we dan eerst nog zelf moeten graven. Per 2 krijgen we een stok
en twee grote emmers voor het transport. Na een tiende keer op en af te lopen wegen die stokken
zwaar door op je schouders.
Roshi vindt dit de beste samu in het verlengde van onze training. "No
body, no nose , no eyes",de beste
manier om ons te onthechten van onze aardse geneugden.
sesshin kokoho
Voor elke sesshin is de avond ervoor kokoho. Dan moet iedereen om kwart
voor acht op zijn kussen in de zendo zitten en dan wachten we tot de Roshi
komt. Vooraf is het nooit zeker wanneer hij komt, soms kan je wel een uur of op
hem wachten. Eens hij uiteindelijk op zijn kussen zit moet iedereen zijn kussen
achteruit schuiven en dan gaat iedereen met zijn blote knieen op de matten gaan neerknielen. Als hij begint te praten dan brengen ons hoofd naar beneden op onze handen.
Zo blijven we zitten tot hij volledig is uitverteld. Dit kan ook soms een uur duren. Voor de Osesshin is
het altijd wat langer omdat hij eerst begint met de strenge regels die helden
voor de hele week. Daarna verteld hij altijd een verhaal van een of andere
meester die op zijn manier tot verlichting is gekomen. Het kan zo lang
duren dat mensen in slaap vallen en beginnen te snurken, die worden dan
onmiddelijk wakker gemaakt. Zodra Roshi is gedaan, gaat iedereen rechtop
zitten, dan doen we een sutra.Direct erna moet iedereen rechtstaan om 3
buigingen te maken. Vaak zijn er veel mensen die dan niet kunnen rechtstaan
omdat hun benen nog slapen.
Bij het begin van de trainingsperiode moeten we zelfs twee keer op onze
knieen zitten(eerste keer in het sutra gebouw en een andere keer in de zendo). Dan
kan je een uur tot een uurenhalf op je knieen zitten.
sarei
s'avonds tijdens de sesshinperiode, eindigen we de zazen met thee en een
koekje (geschonken door een van de sanghaleden). Alweer moeten we daarvoor
wachten op de Roshi. Hij komt meestal op het laatste moment. Gelukkig leer je veel geduld hebben na vele uren zazen.
wie is de man die ons elke dag gaande houdt in ons zware training?
toen hij begin de twintig was had hij een geen goed gevoel over zichzelf. Hij ging psychologie studeren in de hoop te vinden waarom mensen zo ellendig kunnen zijn. op een dag zag hij de zenmeester mumon roshi op de bus. hij was zo diep geraakt door de uitstraling van die de zenleraar dat hij besliste om monik te worden onder leiding van deze Roshi. Na een paar jaar kreeg hij de dharma naam ; shodo (= true path) . Roshi was op een zeker moment zo zwaar terleurgesteld dat hij niet was ontwaakt (als spirtueel wezen), dat hij de bergen introk om daar door te breken. uiteindelijk ging hij terug naar het klooster en vond daar de verlichting. Toen mumon roshi stierf heeft shodo harada roshi 3 jaar jaza(de hele nacht door mediteren) gedaan. hij was ondertussen al abt van sogenji waar ik op dit moment aan het trainen ben. Hij slaapt elke dag maar 3 uur per dag en hij geeft elk moment van de dag alles voor wat hij noemt 'the true path'.Voor hem is er maar een moment die telt en dat is 'nu'. De man is 75 jaar oud maar hij beweegt als een sportveteraan van 50. Als wij op bedeltocht gaan haalt hij mij vaak in op de trap. 5 jaar geleden klom hij nog in de bomen tot hij eruit viel. Dokters hebben hem toen platte rust aangeraden, maar hij ging gewoon door met zijn dagelijkse leven. Dit is een beeld over mijn leraar.
Ik kom net weer uit een andere o sesshin. Wat nu heel lastig was, waren de vele ongemotiveerde momenten op het kussen. Telkens opnieuw alle energie die ik heb erin steken om daar voorbij te gaan. heel heftig en emotioneel maar uiteindelijk is het alleen maar een gevecht met jezelf. Ik ben vandaag heel moe meer ik ben nog nooit zo wakker geweest. De laatste dag was ik zo uitgeput maar dan merkte ik dat je altijd energie hebt om door te gaan, ik weet alleen niet vanwaar het komt. wordt vervolgt...
Lang geleden dat ik hier nog eens op heb geschreven maar nu is de tijd daar weer rijp voor. Ik probeer hier alleen de essentie neer schrijven. Als ik het teveel zou doen wordt het oppervlakkig en daar heb ik het niet voor.
Hier gaat alles eigenlijk zijn normale gangetje. Het was al na 2 maanden dat ik mij makkelijk kon aanpassen aan het ritme hier. Alleen vorige maand (april )was net iets anders. Deze maand komen bedrijven hun nieuwe werknemers droppen in het klooster. Die komen dan voor 1 of 2 dagen het proeven van het kloosterleven. Voor ons betekent dat een uur later opstaan, werken in de namiddag en minder mediteren. Ook in deze maand heb ik ,direct na de o sesshin, een dokusesshin gehad (doku = alleen). Acht dagen zat ik alleen in de pagoda (zie foto lager)ergens hoog op de berg. De enige mensen die ik zag waren de Roshi en zijn tolk elke ochtend (en soms ook s avonds)voor een kort gesprek. Het was een heftige ervaring. Het is alleen jij die bepaald hoe intens je die sesshin maakt ( hoeveel uur je mediteert, hoe lang de periodes van een zitting zijn). Om het mij makkelijk te maken heb ik een beetje het schema van de o sesshin proberen te volgen( alleen in de namiddag zat ik meer omdat er nu geen teisho was van de Roshi). Omdat de dagen stillaan warmer begonnen te worden en de lente zo mooi tot zijn bloei, werd het voor heel moeilijk om te focussen (en daar draait het allemaal om). zes dagen heb ik een gevecht opgezet met mijzelf om mij iedere keer terug op dat kussen te krijgen. De 7de dag zat ik zo vast dat er voor mij nog een uitweg was; gewoon beginnen wenen en alles los laten. Hierna constateerde ik dat er eigenlijk maar een was wat ik echt wou doen. Ik ben gewoon terug op mijn kussen gaan zitten en beginnen ademen. Ik ben beginnen zitten zonder enige verwachting of verplichting. Het was toen de eerste keer dat ik zag hoe die stem die mij altijd opjaagt in mijn hoofd niet "mijn"stem was omdat ik er afstand kon van nemen en het kon observeren. Niet alleen mijn innerlijke stem maar ook mijn emoties en andere sensaties, die mij wegdrijven van mijn focus, begon ik te zien als fenomenen die gewoon komen en gaan. Al dit kon ik ervaren door gewoon te ademen en te kijken, zonder er iets aan toe te voegen. Buitengewoon maar eigenlijk heel gewoon en natuurlijk.
Na die koude winter hebben eindelijk de warme zon terug iedere dag. Maar zoals ik al zei die warmte doet mij alleen maar wegdromen dus ik heb alweer een nieuwe uitdaging. Binnenkort begint het regenseizoen maar eens die over is komt de vochtige hitte van de zomer. vorig jaar was het hier 40 graden (en s nachts 30 ).Je mag dan douchen zoveel je wilt, je zweet de hele dag! Dit wordt heel lastig om te mediteren. Maar lastig gaat ook ...
De ramp in het Noorden van Japan is hier nauwelijks voelbaar. Ik zit dan ook op 600 kilometer van de ramp. enige was dat er geen brood of fleswater meer te koop was in de winkel. De mensen hadden niets meer te eten daar en het kraanwater was niet meer drinkbaar. De roshi is voor drie dagen naar daar geweest om zijn diensten aan te bieden. Hij kwam terug met chockerende verhalen. De mensen hadden via radio en tv een waarschuwing gekregen voor de tsunami. Degene die onmiddelijk reageerden hebben hunzelf hoger in veiligheid kunnen brengen. Anderen die bleven, voor gelijk welke reden, zijn door de golf in de oceaan getrokken. Nu is een andere kloostermonik daar om 200 lijken helpen te begraven. Hij gaat voornamelijk het kerkhof op orde zetten. Het is wel heel mooi om te zien hoe de Jappanners elkaar steunen in deze tijden. Er leeft hier een groot samenhorigheidsgevoel.
Dit was alles wat ik te zeggen heb. bedankt voor jouw aandacht.
Na de O sesshin van Januarie is alles veel rustiger geworden. Ik ben toegekomen in de piekperiode van jaar maar in januarie loopt de trainingsperiode teneinde. Voor een nieuwe trainingsperiode herverdeelt de Roshi de jobs (kotai genoemd). Als hij de mensen wat meer structuur of stress (of beide) wil geven dan geeft hij ze een job (job in de keuken, tuin, zendo,...). Ik heb niets gekregen.
Ondertussen is Roshi al twee keer afwezig geweest voor telkens twee weken (dan geeft hij o sesshin in het buitenland). Dan sfeer wordt hier dan veel losser. De mensen in het klooster gaan zich dan meer ontspannen en mooi om te zien is dat ze ook de kapoen kunnen uithangen. Hier komen vaak ook de spanningen meer boven (wij blijven toch allemaal mensen). Voor mij was dit alweer zeer moeilijk om mij aan te passen aan de plots zeer ontspannen gang van zaken. Ook heel dubbel, want als onze guru tekeert moeten direct weer onze focus scherp zetten en dat gaat niet zo snel bij mij. Nu hij voor de tweede keer weg is houd ik de middenweg met ontspannen focussen .
over focussen gesproken, daar gaat de hele training om bij mij. De theorie spreekt vanzelf; keihard concentreren op je ademhaling en niet op je gedachten (ook niet de gedachten of emoties, pijn of gelijk welk fenomeen je ervaart). de praktijk: probeer het zelf maar eens! Ik ben het wel eens met de filosofie die er verder uitvloeit. In alles wat je doet op elk moment, geeft je jouw complete inzet en energie. normaal heb ik de neiging om vaag te blijven. Als ik werk bijvoorbeeld ga ik voortdurend denken aan hoe ik mijn vrije tijd ga opvullen (is het dan nog vrije tijd als het al opvult??) en als ik vrije tijd heb ben ik continu bezig met het organiseren van werk of andere taken (boodschappen doen bijvoorbeeld). Hier probeer ik tijdens de Samu (werkperiode) al mijn concentratie in mijn taak te steken ipv weg te mijmeren in gedachten. Dit lukt mij alleen de eerste week na Osesshin, daarna gaat druipt mijn concentratie heel langzaam af. Je kan o sesshin dus zien als een soort vorm van opladen. Zienbaar gebeurt daar niets (een kudde mensen die aan het zitten is en de enige actie is wanneer iemand in slaap valt). Maar zo'n osesshin gaat heel diep. Telkens opnieuw botst ik tegen dezelfde frustraties en emoties (ze hebben alleen telkens een ander verhaal). Telkens opnieuw komt er een moment in die week waar ik vastberaden ben om zo vlug mogelijk naar huis te gaan. maar eens is opnieuw door die frustratie of emoties ben gegaan is het alsof ik 20 kilo minder weeg. Ik ben heel moe na zo een sesshin maar diep voel ik iets dat nooit moe is (Ik slaap bijvoorbeeld maar 3 uur per dag tijdens een Osesshin maar op onze vrije dag erna heb ik niet de behoefte om te gaan slapen, ik krijg de klop meestal 3 dagen later).
KOUD, dat is het hier wel geweest de laatste maand. Temperatuur schommelt in de vroege morgen van 0 tot min5. we lopen altijd rond zonder kousen , muts en handschoenen, dus voor die lichaamsdelen is het wel een uitdaging.Mijn vingertoppen zijn de delen die er tot nu toe onder lijden. Ik voel continu een tinteling of druk dat precies niet over gaat. De medekloosterleden zeggen dat het wel over gaat eens de temperatuur weer stijgt (zolang ze niet zwart uitslaan ga ik ze niet verliezen ;-) )
Ik heb mij voorgenomen om in eind Julie te beslissen of ik tot het eind van de volgende trainingsperiode blijf of niet( die loopt van augustus tot eind januarie). Nu heb ik daar totaal geen zicht op. Het zelfs mogelijk dat ik volgende week alweer in belgie sta. Time will Tell
Ik heb net een intense periode achter de rug. 2 weken voor kerst is er Rohatsu. Dit is een vergelijkbaar met een O sesshin, maar dan wordt er verwacht dat je niet gaat neerliggen gedurende die 7 dagen. Reden hiervoor is dat je "chi" energie verliest als je gaat liggen. Rohatsu is de viering van de verlichting van de boeddha en er wordt ook gezegd dat vele mensen een grote doorbraak krijgen in deze week als ze echt alles geven. Ik heb de eerste nacht al zittend en leunend tegen een muur geslapen. maar omdat ik de volgende dag zo moe was (ik viel al staand in slaap), ben ik voor de rest van de week gaan liggen. De laatste dag werd er zelfs niet geslapen, de laatste ceremonie eindigde om 7u en om 10u zag ik voor het eerst mijn bed na 24u. Vreemd is dat je voelt dat je heel moe bent, maar door het vele mediteren voel je jou terzelfdetijd vol energie. Alsof je lichaam en geest daar niets over te zeggen heeft.
Om er nog een schepje bovenop te doen was na 2 dagen rust alweer een O sesshin om degene die niet (nog) doorbraken tijdens rohatsu nog een extra kans te geven. De dag na de laatste dag van O sesshin is er dan tochitoya. Hier gaan alle monniken van de zenkloosters eens totaal uit de bol. Ze eten en drinken uitbundig (ja, alcohol!). Dit was voor mij echt van het ene extreem naar het andere. De dag na tochitoya moest ik dan nog koken voor 40 man terwijl de rest een vrije dag had. spanning -ontspanning - stress Vandaag heb ik nu mijn vrije dag gekregen. Na dit literaire gedeelte ga ik waarschijnlijk een beetje slaap inhalen.
De training gaat voorlopig goed. Ik heb drie vuisteregels die mij gaande houden: zitten, focussen en ademen Ik probeer elke uitademing zo bewust mogelijk te tellen. op die manier gaat alle concentratie weg van mijn gedachten. Elke gedachte die komt moet ik telkens opnieuw loslaten. op den duur besef je dan ook wat voor onzin al die gedachten kunnen zijn, gewoon omdat je er niet meer op reageert. Je blijf continu in het hier en nu. belangrijke voorwaarde is dan wel dat je op elk moment aanvaard hoe je jou voelt. Ongeloofelijk vind ik hoe mijn ademhaling geleidelijk begint te veranderen. Mijn uitademen gaat zeer ontspannen en zeer lang. Na de laatste Osesshin begin ik nu ook "iets " te voelen in mijn onderbuik telkens als ik lang en diep uitadem. De roshi herkent het als energie in mijn tandem, hij luisterst naar mijn adem en zegt dan telkens hetzelfde : good, but continu. Tijdens de dharma talk zegt hij dat zenboeddhisme je leert om alles los te laten. En hetgeen waar wij ons het meest aan vast houden is ons-zelf. Het klein ik-je in ons die ons doet vervremen van onszelf en dus ook van de mensen naast ons.
Het monnikenleven gaat ondertussen gewoon door. Deze avond begint er alweer een KO sesshin. Op kerstavond wordt er gewoon iets gegeten maar de sesshin gaat door.
Begin januari is er alweer een O sesshin en daarna vertrekt de Roshi naar Duitsland waar er ook een one drop zendo is. Als hij weg is mogen we een uur langer slapen. 5u in plaats van 4u , uitslapen noemen we dat in het klooster.
Ik probeer een vlug beeld te geven over het dagdagelijkse leven in het klooster.
3u40 opstaan en om 4u klaar staan in samuki en hakama om naar de hondo te gaan. Daar doen we sutra`s tot ongeveer 5u. De sutra`s hebben de bedoeling om de energie die we hebben vergaard tijdens onze medidaties in onze woorden te leggen en die zo, naar de wereld toe, uit te sturen. Het gaat hem over lage energie, De energie die er altijd is, vergeten of aan de kant geschoven wordt door de hoge mentale energie. Na de sutra`s gaan we mediteren inde zendo, dit noemen ze zazen. Dan gaat er een bel,iedereen springt op en loopt als een bezeten ziel naar de Roshi. Een gesprek met de Roshi noemt men zanzen. 7u ontbijt. alles is formeel en wordt volgens de regels van het klooster opgedient en opgegeten en opgekuist. 8u Inside en outside cleaning: de tuin en de zendowordt gekuist. het wordt veronderstelt dat alles in stilte en volle concentratie wordt uitgevoerd. 9u Samu: allemaal klusjes die in het klooster moeten worden uitgevoerd. ook hier wordt dezelfde concentratie en stilte verwacht. 13u Eten: zelfde formele regels daarna hebben we vrij tot 17u30, we mogen het klooster verlaten maar dan wel onder goedkeuring van de roshi. dan gaan we alweer 2 u zitten en om 21u gaan we afsluiten met sutra`s en de taken voor de volgende dag worden uitgedeeld.
Dit is het normale klooster leven.
bij een KO sesshin komen er s`avonds nog 2u bij dus beginnen we medidatie om 16u. bij een O sesshin komen wordt de samu en de vrije tijd vervangen door medidatie. Dit zijn de zware programma`s die 7dagen duren, 1 keer in de maand voorkomen en waar tot 13u per dag wordt gemediteert. Dat voelen je benen!
Het enige wat ik nu moet doen in mijn medidaties is ademen. De roshi zegt dat mijn ademhaling te oppervlakkig is en geeft mij de raad om elk mentaal idee of concept over ademhalen te vergeten. Ik moet zitten als een stomme idioot volgens hem. makkelijker gezegd dan gedaan. het is hier vooral een les van te leren loslaten. De mensen die hier komen kunnen bijvoorbeeld even gemakkelijk komen als dat ze gaan. Soms is dat moeilijk maar aan de andere kant geeft het een gevoel van opluchting om dat je weet dat er altijd nieuwe mensen zullen komen.
over twee dagen start er opnieuw een Osesshin. Het wordt dus opnieuw een zware week.
4 oktober 2010 vertrek ik naar Sogenji, een Japans klooster in Okayama waar allemaal westerlingen "zitten".
Het wordt voor mij afwachten wat voor een ervaring mij dit zal geven. Ook heb ik nog veel twijfel als ik dit wel 1jaar zal kunnen volhouden. Ik ben alsmeer nieuwsgierig, opgewonden en nerveus naarmate mijn vertrekdatum dichter komt.
Zenboeddhisme is voor mij een gelegenheid om eens dieper in mijzelf te gaan kijken. Stilte en concentratie brengt mij vaak naar heel bijzondere plaatsen. Plaatsen die direct verdwijnen als je er een betekenis probeert aan te geven. Al sinds ik psychologie ben beginnen studeren in 2005 wist ik dat een mens meer was dan hij zelf kon bedenken. Immers als je denkt : "ik ben ZO", dan geef je geen ruimte meer voor alle andere dingen die je kan zijn. Ratio heeft blijkbaar ook zijn beperkingen.
Via deze blog zal ik jullie laten weten hoe het met mij gaat en wat mijn ervaringen zijn.
 "Very Happy"){kind=icon}
