9 maanden lang zat ik in je lichaam geborgen. Daarna draaide je hele wereld rond mij verzorgen. Elke kuch en hoest maakte je ongerust, alle 'pijntjes' werden liefdevol door je weggekust. De monsters onder mijn bed hadden geen vrij spel want jij was onbevreesd en verbande ze wel! Verloor ik tijdens het studeren even mijn moed? Dan kwam jij me energie leveren: een bordje fruit met zoet. Met liefdesverdriet kon ik altijd bij jou terecht, en zo werd onze band met de jaren heel hecht. Op deze dag maak ik je er graag op attent, bedankt lieve mama omdat je er altijd voor me bent!
het is middernacht, naast me lig je te woelen je gedachten zijn je hersenen aan het overspoelen overdag wordt elke indruk door jou opgezogen elk detail wordt gevangen door je ogen je verwerkt het met honderden gedachten zoals je denkt dat ze van je verwachten 'ze' zijn voor ons abstract, maar voor jou heel concreet volgens 'ze' ben jij een profeet die hogere machten, die jij overal ziet en hoort zijn jou realiteit en helpen je met vraag en antwoord voor mij zijn 'ze' weer een bron van onrust en geven je een vals gevoel van levenslust die grote zwarte ogen met een dwingende blik het is weer zover, tot mijn grote schrik je ziekte steekt terug te kop op en ook zag ik het aankomen, ik zet het zomaar niet stop weken zijn weer voorbij van huilen, vrezen en praten tot ik niet anders kon of het grove geschut bovenhalen je medicatie terug verhogen om je terug op deze wereld te halen en weten dat jij eenmaal bij je positieven terug zal balen terug een psychose, terug die confrontatie dat het onmisbaar is in je leven, die medicatie maar we komen er samen wel uit, zoals iedere keer, en nog sterker of voordien en weten waar we nu op moeten letten om het te woorkomen, misschien...
Belofte maakt schuld, hier mijn persoonlijke 'love-story'
Laat ons even terugkeren naar mijn eerste bericht: 'Alle begin is moeilijk'. Herinneren jullie nog mijn zotte 'apen-jaren'? Wel in die periode leerde ik via een gemeenschappelijke kennis Ronsino kennen. Ik ging op bezoek bij dat meisje, die toen nog een goeie vriendin was. Laat ons haar Geilke noemen, met een knipoog naar haar seksverslaving. Ik had toen nog geen mensenkennis, ze bleek achteraf 1 van de meest achterbakse personen te zijn die ik ooit gekend heb. Terwijl ze nog steeds gelooft DE eerlijkste mens op aarde te zijn. Je zou denken, zeer lachwekkend? De gedachte in mijn hoofd was eerder: zielig... Het eerste moment dat ik Ronsino zag was hij weg van deze wereld, mentaal dan. ' Wat heeft ze nu terug binnengehaald' dacht ik in mezelf. Bleek dat het terug uit was met haar vriendje en Ronsino haar 'tussendoortje' was. En met dat tussendoortje kon ze lustig omspringen met hem en zijn drugs. Want ja, je leest het goed, ze had een drugsprobleem, net als hij. Ik zat erbij en keek ernaar. Hoe raar ik die Ronsino ook vond, toch zag ik hem regelmatig de tijd die volgde. Ik ging veel uit met Geilke, en Ronsino was natuurlijk ook van de partij. Bleek dat we het toch goed konden vinden, terwijl Geilke op de dansvloer zich uitleefde voerden we vele gesprekken. We wisselden emails uit en hadden op via msn chat contact. De dag kwam dat Geilke haar ex terugzag op een fuif en ze zich in zijn armen gooide, net voor de ogen van Ronsino. Ik kende haar ondertussen goed, deze gebeurtenis was onvermijdelijk. Hij was boos, ik praatte op hem in. De woede duurde niet lang, en we bleven contact houden via internet. Regelmatig kwamen we elkaar tegen op fuiven. Ondertussen had ik me losgetrokken van Geilke en een hele vriendenkring opgebouwd, ECHTE vrienden. En bleek, Ronsino en ik hadden veel gemeenschappelijke vrienden. Hij trok altijd naar me toe als we elkaar zagen, en op internet hadden we soms lange en intense gesprekken. Maar toch gebeurde het dat ik hem soms weken of maanden niet hoorde, ook niet zag op fuiven. En ineens was hij er terug en praatten we bijna iedere dag online. Ik zat in het laatste jaar middelbaar toen ik aan het studeren was voor examen wiskunde. Het ging over kansberekening en ik verstond er de ballen van. Ronsino was online en ik spuwde mijn gal uit , hij suste me en bood aan om me te komen helpen. Ik natuurlijk blij, en een uurtje later zat hij naast me in mijn kamer. Hij woonde in Roksem, ik in Oostende. Hij probeerde geduldig de kansberekening in mijn hoofd te krijgen, maar het enige waar ik op lette waren de vlinders in mijn buik. Ik had sinds de breuk met Geilke een boontje voor hem gekregen, maar nu was het onvermijdelijk, ik was verliefd!! De dag na het examen informeerde hij of het gegaan was(alles via msn hé) en raakten we terug aan de praat . Ik vertelde dat ik veel last van nachtmerries en vertelde dit aan hem. Hij zei me dat hij een boek over dromen thuis had liggen en bood aan om het te brengen. Toen ik op een zaterdag moest babysitten samen met mijn beste vriendin Sara kwam hij het brengen. En toen gebeurde er iets waar ik geen rekening mee had gehouden, maar toch veel mee in aanraking kwam. Hij kreeg een boontje voor Sara! Vergeet niet dat ik in die periode nog niet geopereerd was en nog zwaarlijvig was. Het was meer regel dan uitzondering dat jongens die ik leuk vond voor vriendinnen van me vielen. Hij viste daarna regelmatig waar Sara heen ging omdat hij haar wou terugzien. Ik heb toen de boot afgehouden en we zijn wat contact verloren. Maanden hoorde ik hem niet. Ondertussen had ik mijn operatie gehad en was ik al een 15tal kilotjes kwijt. Ik had hem eens teruggezien toen ik naar de fuse in brussel ging en ik voelde zijn ogen constant op mijn brandden maar ging er niet op in. Nog eens maanden later kreeg ik op een dag een bericht van hem op mijn gsm. Raar! Hoeveel we ook contact hielden, nooit reageerde hij op mijn sms berichten, het was altijd via de computer. Hij vroeg me of hij zijn boek van 'dromen' terug kon hebben, en schreef er een adres bij, of ik het wou opsturen. Ik zond terug dat ik het persoonlijk zou komen geven, zoals we destijds afgesproken hadden. Hij had me talloze keren gezegd dat ik maar eens 'een filmtje moest komen kijken'. Maar iedere keer als ik concreet wou afspreken hield hij de boot terug af. Ik besloot dat het nu genoeg was en ik zou en ging hem bezoeken! Het berichtje die ik terugkreeg schrok ik van. Hij stuurde dat hij opgenomen was in het ziekenhuis, hij had een psychose gehad door de drugs. Maar dat hield me niet tegen, ik vroeg of hij bezoek mocht ontvangen, ik zou wel daarheen komen. En zo kwam het ervan dat ik hem op een mooie lentemiddag ging ophalen aan het ziekenhuis met mijn brommertje. We reden naar stad en maakten een wandeling en gingen iets drinken. Ik was ondertussen mijn 30 kilo kwijt en had een hele nieuwe klerenkast aangeschaft en al zeg ik het zelf, ik zag er goed uit. En dat Ronsino hetzelfde gedacht had zag ik in zijn ogen, hij kon zijn ogen niet van me afhouden. Hij stelde voor om eens naar de kinepolis in Brugge te gaan. Ik zag dat wel zitten zei ik. Aan het einde van de middag bracht ik hem terug. Een grote week later zat in op de schoolbanken (ondertussen hogeschool) samen met Hanne, het was een saaie les en we verveelden ons. Hanne bladerde gedreven in haar roddelboekje (de story denk ik) en ik was bezig met mijn gsm, toen ik besloot te zenden naar Ronsino. "Hoe zit het nu met de cinema, wanneer gaan we?" Ik kreeg direct een antwoord: "Vanavond? Ik kom je ophalen." Ik stemde toe, en s avonds vertrokken we naar de kinepolis in Brugge (er was nog geen in Oostende). Hij had lichtjes in zijn ogen en ik kon het ook niet meer verbergen, ik was verliefd. Na nog een filmavondje bij hem ging ik op een mooie zondagmiddag bij hem bbq-en. Na het eten keken we een film in zijn kamer en toen kwam onze eerste kus.... Het was het begin van een stormachtige relatie, met heel veel om te overwinnen. Zo veel dat talloze koppels in onze situatie al lang uit elkaar zouden zijn. Maar we hebben het gehaald, en zijn vandaag ondertussen al 5 jaar samen. Veel van die stormen zullen jullie nog kunnen lezen, later....
Mijn herstel kon beginnen. Het eten laten was geen probleem, samen met de operatie was mijn zin, mijn 'goesting' in eten verdwenen. Dus ik at uit noodzaak. Ik at niet veel, wat ik at was niet echt ongezond, maar ook niet het beste wat ik kon eten gezien de zware operatie. Maar hey, ik viel af! What did I care? Ik genoot mijn buikje te zien wegsmelten. Mijn vader was ondertussen op zee vertrokken met zijn werk (het leger). Ik hield hem nauwkeurig op de hoogte van mijn vorderingen, maar zond expres geen foto door. Kon ik hem over enkele maanden lekker verrassen! Ik genoot van de complimentjes, de aandacht,... Ik kon niet genoeg krijgen van mezelf en bij iedere spiegel die ik tegenkwam hield ik even halt om nog eens te glunderen naar mezelf. Ik kon het nog steeds niet geloven, ik was slank! 30 kilo en 5 maanden later was ik een heel ander meisje geworden. Ondertussen had ik ook eindelijk een relatie, met iemand die ik altijd al een boon voor had. Ik zou ik niet zijn als ik niet weer het moeilijkste pad gekozen had... maar later meer daarover! De dag dat mijn vader terugkwam kleedde ik me mooi op (was in ondertussen een kei in geworden! ) en ging hem mee afhalen in de haven van zeebrugge. Toen hij me zag barste hij in tranen uit. Ik had hem slechts 2x eerder zien huilen, en was natuurlijk ontroerd. We gingen even mee aan boord van het schip en ik voelde alle blikken op me rusten. Ik voelde me zo zelfzeker en mooi. Nooit gedacht dat een mens zich ZO goed kon voelen. Zalig...!
Volgend keer vertel ik meer over mijn toen kersverse relatie
Toen ik wakker werd wist ik niet goed waar ik was. Ik voelde aan mijn linkerarm telkens een spanning opkomen en terug lossen. Het spande zich soms zo op dat ik het ding ervan wou sleuren. Ik wist niet wat het was, en besloot te proberen mijn ogen te openen. Toen ik dat deed zag ik enkele verpleegsters rond mijn bed druk gebaren uitwisselen, hun monden spraken klanken die ik niet wist te ontcijferen.Juist! Ik was geopereerd, was het al achter de rug? Tijdens dat piekeren vielen mijn ogen terug toe. Maar ik wilde weten wat er gebeurde, ik opende ze terug en zag van achter een hoek de chirurg in een looppasje mijn bed naderen. De verpleegsters nog steeds klanken uitstotend, keken hem vragend aan.' Geef haar ...! ' (wat het was weet ik niet meer) Mijn mond voelde droog aan, mijn keel schuurde. Ik wilde slikken maar besefte ineens waarom die heisa rond mijn bed plaatsvond. Ik was aan het schreeuwen. Schreeuwen van de pijn. Ik herinner me niet dat ik op dat moment iets voelde. Maar wat als een film in mijn geheugen gegrift staat is het moment dat ik ineens op mijn kamer mijn ogen opende. Mijn papa, mama en hartsvriendin Hanne stonden rond mijn bed. Ik zag ze ongerust kijken en wou iets zeggen, maar er kwam geen woord over mijn lippen. Toen ik mijn speeksel wou doorslikken wist ik waarom. Een dikke buis liep door mijn keel. Ik probeerde te hoesten maar na enkele seconden voelde ik dat dit een slecht idee was. Mijn hele lichaam, alles wat ik voelde, leek gebroken. Een snijdende pijn bereikte mijn hersenen en ik voelde me geradbraakt. In mijn hele leven had ik me nog nooit zo slecht gevoeld, en voorlopig heb ik dat ook nooit meer meegemaakt. Ik dacht werkelijk dat ik aan het doodgaan was. En blijkbaar zag ik er ook zo uit , want uit Hanne haar verhalen achteraf bleek dat mijn mama constant al huilend 'Mijn kindje..!' snotterde en mijn papa lijkbleek haar probeerde te troosten. Al kon hij niet verbergen dat hijzelf ook doodongerust was. Hij bleef bij me, die lieverd, de hele nacht sliep hij in de grote stoel naast mijn bed. Al kon ik het niet slapen noemen, want ik weigerde van te plassen op de pan in bed. Iedere keer dat ik naar de wc moest hielp hij me uit bed, samen met bakster en staander, maagsonde en drain met zakje bloed. Die paar meter leken kilometers ver, maar met zijn hulp redde ik het. Zo kwam ik mijn eerste nacht door. Ik bleef 4 dagen in het ziekenhuis, en met het uur voelde ik me beter worden. Al zal ik nooit vergeten hoe ik heb afgezien. De eerste dagen dacht ik in mezelf 'Wat heb ik toch gedaan??' Ze zeggen dat men de pijn vergeet eens je het resultaat hebt. Zoals ze zeggen dat je na een bevalling direct de liefde inruilt voor de herinneringen aan de pijn. Wel, ik kan je verzekeren: IK BEN HET NOOIT VERGETEN, en tot op de dag van vandaag herinner ik me nog hoe radeloos ik was. Wat ik ook nooit zal vergeten, zijn de vrienden die me komen bezoeken zijn. Katty,Natalie, Levi en Arne ; die allemaal samen binnenkwamen met de grootste teddybeer dieik ooit had gezien. Arne die een roosje voor me meehad. Ik huilde tranen met tuiten van ontroering, verbaasd over mezelf want dit was de eerste keer. Ook Stephanie, die me kwam bezoeken met een olifantenspaarpotje, om centjes te sparen voor een nieuwe kleding-uitzet. En natuurlijk Hanne, die me bijgestaan heeft en een hele dag in het ziekenhuis gebleven is de hele dag. Ik heb met allemaal vandaag nog contact, Natalie, Katty en Arne iets minder. Maar Levi, Hanne en Stephanie behoren vandaag nog steeds, na bijna 6 jaar, tot mijn beste vriendinnen! De dag kwam dat ik naar huis mocht, ik was dolblij! De hele weg naar huis voelde ik elke oneffenheid op de weg, elk bochtje werd gevolgd door mijn gekreun. En dan zag ik het, mijn huis! Allé, mijn ouders hun huis, maar daar was mijn thuis! Mijn kamertje, mijn bedje, mijn computer , mijn tv en zeteltje. Het herstel kon beginnen, en de kilo's konden verdwijnen!
15 november 2006 Die datum zou de eerste keer een nieuw begin betekenen. Wist ik veel waar ik aan begon, het enige waar ik aan dacht: 'Misschien krijg ik binnenkort een lief!' en 'Ik zal mooie kleren kunnen kopen!' 19 was ik, even naïf of een pasgeschoren lammetje. Binnenkort nooit meer dik zijn! Dat het lammetje na verloop van tijd opnieuw zou moeten geschoren worden dacht ik er niet bij. Net zomin dat ik door mijn genen al van het kijken naar een taartje de weegschaal de lucht in zag gaan. Maar door die operatie... zou de hele wereld veranderen, alles zou beter zijn. Ik zou nooit meer moeten dieëten en op mijn eten letten. Alle problemen zouden opgelost worden eenmaal ik mijn maatje 36 had, want die maat 46 was om de muren mee op te lopen. De dag zelf ging mijn dierbare vriendin Hanne mee, samen met mijn papa. Om me bij te staan. Om 7u werd ik er verwacht, nuchter natuurlijk. Ik had het weekend ervoor wat minder gedronken tijdens het uitgaan, want waar dat nuchter overal op sloeg wist ik niet precies. Het zekere voor het onzekere dus, en heb ik het weekend ervoor proberen mijn manieren te houden. Toen we na 4 uur wachten op de kamer, het was 11u gepasseerd, nog steeds niemand gezien hadden waren mijn zenuwen al wat minder. Om 11u10 kwamen enkele verpleegsters ineens binnengestormd met een spuit in de hand. 'Uw bil meisje, uw bil!' Ik keek verbaasd van de een naar de ander. 'Dit spuitje is om te kalmeren, want u moet naar beneden naar het operatiekwartier.' verduidelijkte de helft van het gezelschap. Ik draaide me braaf om zodat ze het goedje richting aders kon sturen. Ze vertrokken terug en ik installeerde me op m'n bed, toch wat nerveus. Nog geen 5 minuten later kwam opnieuw een verpleegstertje binnen en vertelde me dat ze me kwam halen. Nu al?? Het kalmerende goedje werkte nog niet. Niks aan te doen, eenmaal binnen in de operatiekamer bonden ze me vast op de tafel ,verbaasd dat ik nog zo bij mijn positieven was. Na een opmerking van een verpleegster'datikhiertochnietopmijnplaatswas' en dat ik 'tochnietdikwaseneenmooimeisjewas' zakten mijn ogen toe...
En toen ik wakker werd... dat is voor morgen Slaapwel!!
dit is nieuw voor me. Ook al praat ik graag en schrijf ik nog liever, alle begin is moeilijk. Daarom zal ik in enkele keren een grote lijn van mijn leven vertellen, om daarna mijn dagdagelijkse belevenissen op deze blog te zetten.
Ik ben een 24-jarige persoon (meisje of vrouw, vul zelf maar in) en heb in die jaren een redelijk gevulde rugzak met ervaringen verzameld. Goede en slechte, al vind ik de slechte even belangrijk of de goede, want die hebben me gevormd tot de persoon die ik nu ben. En ik ben tevreden met wie ik ben als persoon. Dat was vroeger ooit anders, in mijn kind-periode werd me vaak verweten dik te zijn. Toen waren er nog maximum 2 dikkertjes per klas. Ondertussen is standaard dat een derde van de klas overgewicht heeft in deze door - eten - geobsedeerde - maatschappij. Maar in die tijd viel ik dus blijkbaar op. Al vind ik bij het terugkijken van mijn jeugdfoto's dat het best nog meeviel. Toen voelde ik me een opgeblazen strandbal, terwijl ik nu besef dat ik een vrolijk en gek mollig meisje was met toevallig enkele etters in de klas. Nuja, het was wat het was. In de laatste jaren van het middelbaar hield het pesten op, en 'hoorde ik erbij'. Dat ik daarvoor soms tussen mensen zat die ik in elke normale situatie in het donker niet zou willen tegenkomen nam ik er dan maar bij. Na het middelbaar kwam de hogeschool, die ik vakkundig verprutst heb met mijn dubbel eerste jaar(zonder gevolg). Ik werd ingelijfd in de wereld van het uitgaan, met alle daarbijhorende ondeugendheden. Ja, ik heb soms mijn eigen grens overschreden,en vooral mijn ouders teleurgesteld. Dat is het enige negatieve. Maar god, als ik nu terugkijk heb ik mij ferm geamuseerd en kan ik met een glimlach terugkijken naar mijn 'apen-jaren'. In dat dat 2de schooljaar (terwijl ik nog altijd in het eerste jaar zat btw) liet mijn vader een maagring steken. Wat was ik jaloers! Mijn militaire vader, die enkel trots op me kon zijn als ik samen met hem op dieet was en kilometers lang jogde, had me verraden en de 'gemakkelijkste' weg gekozen. Bij iedere kilo die hij afviel versterkte mijn woede. Hij moet het ergens gemerkt hebben, want hij nam me mee naar zijn chirurg. Deze bekeek me van top tot teen en liet een luide 'NJET' over zijn tong rollen. Ik was niet dik genoeg met mijn 92 kilo en 1m68. Ik teleurgesteld, papa teleurgesteld. Tot een kennis die ook in de NJET-categorie zat wel een maagband gekregen had bij 1 of andere chirurg. Dat we daarvoor een tiental kilometers verder moesten rijden maakte niks uit, we gingen op consultatie. In de wachtkamer speelde 'Wonderwall van Oasis' en ik voelde dat dit mijn moment was. En ja, ik kreeg gelijk toen ik een half uur later met een big smile buitenliep. Het was een YES geworden, maar geen maagband, maar een nieuwere techniek (in 2006 was die nog niet zo bekend) een gastric bypass. Ik had er nog nooit over gehoord, maar er ging in me gesneden worden en ik zou eindelijk slank worden. Woehoe!!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
dacht ik in mezelf. Bleek dat het terug uit was met haar vriendje en Ronsino haar 'tussendoortje' was. En met dat tussendoortje kon ze lustig omspringen met hem en zijn drugs. Want ja, je leest het goed, ze had een drugsprobleem, net als hij. Ik zat erbij en keek ernaar. 
