Wanneer Nita aankwam met een plan om ons te helpen het bureau neer te halen, vroeg ik me af waarom ze dat zou doen. Ik besloot te onderzoeken waarom ze het deed en net op tijd kwam ik erachter dat ze ons juist helemaal niet wou helpen. Nita beraamde zelf een moord op een van de leiders van het bureau en daarbij kon ze onze hulp wel gebruiken. Het kan dan misschien wel zijn dat Nita ons contacteerde uit eigenbelang, maar is daarom alles wat ze ons verteld heeft niet waar? We probeerden erachter te komen welke informatie juist was, toen we het bericht kregen dat de spanningen in Chicago tussen de factielozen en de Afwijkenden toenamen en dat we aan de vooravond stonden van een koude oorlog tussen deze twee facties. Toen we met deze info naar het bureau stapten en wouden weten wat er aan de hand was, kwamen we erachter dat het bureau de herinneringen van iedereen in dit experiment opnieuw wou instellen.
Het is alweer een paar weken geleden dat we het nieuws te horen kregen. Ik heb geprobeerd mijn gedachten te verzetten, maar het lukt gewoon niet. Het lijkt alsof ik alleen nog maar aan mijn stad kan denken. Tussen de laatste keer dat ik in mijn boekje schreef en nu, zijn we weer tot een paar ontdekkingen gekomen. Een week geleden contacteerde een meisje genaamd Nita ons, ze vertelde dat Het Genetisch Bureau geen goede bedoelingen had. Er werd ons verteld dat het Genetisch bureau hun macht misbruikte, het bureau liet burgers via een simulatieserum andere onschuldige burgers vermoorden. Ik weet niet meer wie ik moet geloven...
Het zijn een paar shockerende dagen geweest sinds we van de trein sprongen. Eens we de trein uit gesprongen waren, zagen we even later een vrachtwagen rijden. Het was het eerste teken van ander menselijk leven dat we zagen buiten de stad. Op de vrachtwagen bleek één van de vroegere leiders te zitten van Tobias, Amar had hem geleerd hoe je je moest gedragen als Onverschrokkene. Tobias had al die tijd al gedacht dat hij dood was dus het was een grote verrassing om hem terug te zien. We besloten mee te rijden met de vrachtwagen, die ons naar Het Bureau voor Genetisch Welzijn bracht. Daar vertelde de leider van het bureau, David, dat onze stad, Chicago, slechts één van de vele experimenten is, om een genetisch probleem op te lossen. We kregen te horen dat als je Divergent bent (Afwijkend), het betekent dat je één van de personen bent met een genezend gen. Toen we dit nieuw te horen kregen waren we kapot, onze heel jeugd is een leugen geweest...
Een paar dagen geleden werd het plan gemaakt om met een trein de stad proberen uit te gaan. Gisteren was het zover, samen met een aantal andere Afwijkenden en Onverschrokkenen sprong ik de trein op. Tot mijn verbazing sprong mijn broer, Caleb, even later ook op de trein samen met Tobias. Caleb, één van de handlagers van Jeanine, die op dat moment geëxecuteerd zou moeten worden. Alle handlagers ondergaan namelijk hetzelfde lot, ze worden geëxecuteerd. Maar Tobias had hem meegelokt door te zeggen dat hij Caleb naar zijn executie bracht. En zo zat mijn broer dus op dezelfde trein als mij, de stad uit. Al koester ik nog steeds haatgevoelens voor hem, toch was ik ergens wel blij dat hij mee de stad uit ging. De stad uitgaan is een verdiende straf voor hem, aangezien hij mij-zijn eigen zus- verried, om te voorkomen dat mensen de stad uit zouden gaan. Even later minderde de trein vaart, een teken voor ons dat we de stad uit waren. Net voor ik de trein uit sprong, keek ik nog eens rond. Het kon zo de laatste keer zijn dat ik een trein zag, of iets anders dat me aan mijn afkomst herinnert.
Doodsbang liet ik een geheime opname zien aan de stad. Jammer genoeg bevatte het filmpje helemaal andere informatie dan ik verwacht had. Uit het filmpje bleek namelijk dat de stad waar wij in wonen niet de enige is. Niet alleen ik ben gevangen genomen na het publiceren van deze video, al mijn vrienden zijn ook opgepakt. Maar dat is nog niet het ergste, Evelyn, de moeder van mijn vriendje die nu aan de macht staat van de factielozen, heeft de leiding gegrepen in de stad. En ik vermoed jammer genoeg dat Tobias niet aan mijn kant staat, maar aan die van zijn moeder. We zijn hier namelijk al enkele dagen en hij is ons nog steeds niet komen opzoeken. Om mijn gedachten te verzetten en om de tijd zo snel mogelijk voorbij te laten gaan, zit ik hier nu al schrijvend in mijn boekje. Ik wil weg, niet alleen uit deze cel maar ook uit deze stad. Ik moet weten wat er aan de andere kant van het hek is.
