Zet jullie maar schrap, want hier komt een nogal tamelijk lang blogbericht.
San Juan Na een lange busrit van ongeveer 10h vanuit Cordoba, kwamen we aan in San Juan. Een hotelletje, gelegen vlak bij het centrum. Dit hotelletje viel wat tegen, want het leek erop dat ze de badkamer vergeten te kuisen hadden. Haar in de wasgoot, stukken eten op de grond, modder, ... Dus na een grondige schoonmaakbeurt en na ons geïnstalleerd te hebben, verkenden we op ons gemak het stadje. Zoals gewoonlijk zochten we eerst en vooral de Toeristische Dienst. We wisten zoiezo dat we Valle de la Luna gingen bezoeken. Dat is een natuurpark die bekend is. Na overleg besloten we ook naar Barreal te gaan. Dat is een heel mooi dorpje. Maar vooraleer we de grote, lastige en vermoeiende excursies gingen doen, besloten we om er een rustige namiddag van te maken. Dus na een hapje gegeten te hebben, keerden we terug naar het hotel en besloten om vroeg te gaan slapen, omdat we er de volgende dag om 6h uitmoesten om naar Valle de la Luna te gaan. Volgende morgen was het vroeg opstaan. Met een privégids en nog één mevrouw mee, vertrokken we voor een busrit van toch zo'n 4h naar Valle de la Luna (=Vallei van de maan). Toen we er aankwamen, stonden er nog een hele groep mensen te wachten. We gingen namelijk met een hele groep op een soort van safari vertrekken. Allemaal auto's achter elkaar, met één gids. Omdat wij niet van Argentinië zijn, zou de ingang duurder zijn; maar onze overcoole gids regelde goedkopere kaarten. Helaas hadden we geen rekening gehouden met de safarigids. Toen we onze ticketten afgaven, vond hij het ten eerste nogal raar dat een roodharige meid uit Argentinië kwam, en ten tweede dat een iemand (Cesco) met zo'n witte benen uit Argentinië kwam, dus helaas pindakaas, we moesten de volle pot betalen! =( Maar dat kon ons plezier niet bederven. De landschappen die we te zien kregen waren o-ver-weldigend. Het parcours bestond uit 5 belangrijke stopplaatsen. Bij iedere stopplaats gaf de gids wat uitleg hoe alles tot zijn stand kwam enzo. Maar dat interesseerde Cesco en mij niet zo veel, en we besloten om wat fotootjes te trekken, zodat iedereen zou kunnen meegenieten en zodat we iedereen jaloers zouden kunnen maken! =) En als ik eerlijk mag toegeven. Ik zou wel jaloers zijn moest ik jullie zijn. Dat park was één van de mooiste dingen die ik gezien heb in de hele reis. Gelukkig heb ik aan jullie gedacht, en kun je op facebook onder het album 'San Juan!' meegenieten van de foto's! =) Op de terugweg stopten we langs een dorpje, die een tweede Lourdesplaats is. Hier ligt een moeder begraven, die bekend is in heel Argentinië en erbuiten. Waarom? Wel, de mythe is dat de vrouw juist een baby had gekregen, maar ze stierf. Vele dagen later vonden gaucho's haar in haar huis, maar de baby was nog levend. Hij had al die tijd van de borst gezogen van de moeder, en was zo niet gestorven aan hongersnood. Dit werd beschouwd als een groot mirakel, en ieder jaar wordt er een bedevaart naar georganiseerd! De volgende ochtend was het weer eens vroeg opstaan, want we vertrokken naar Barreal. Het was met dezelfde gids als de vorige dag, dus de sfeer zat er lekker in, en we praatten en praatten en praatten. Wat super was aan de chauffeur, was dat hij echt enorm veel wist over Argentinië. Ze vroegen we naar alle mannen die op de biljetten stonden wie ze waren, vroegen we naar de gaucho's, en leerden we eigenlijk echt heel veel bij. Wist je trouwens dat gaucho's eigenlijk de 'slechteriken' waren? Mensen die iets verkeerds gedaan hadden, werden uit de stad verbannen en leefden op het platteland. Na een tijdje groepeerden ze zeg, en werden ze gaucho's genoemd. Tegenwoordig worden dus alle mensen die op het platteland wonen, gaucho's genoemd.Barreal was werkelijk prachtig. Eerst reden we een heel eind echt tussen de bergen. Overal waar je keek, werd je ingesloten door bergen. Ik voelde me echt vrij. Er was dan ook niemand op de baan. Na een heel eind tussen de bergen, bracht de chauffeur ons naar een astrologisch museum. Hier kregen we een privérondleiding. Voor mij was het eigenlijk niet zo heel erg spectaculair, want astrologie interesseert me niet, en al zeker niet de technische uitleg ervan. Maar het was toch wel tof. Vlak bij dit museum was er een supergroot opgedroogd meer. In de zomer kun je hier strandzeilwagen. Wij trokken foto's. Prachtige foto's. Na de terugreis bedankten we onze lieve chauffeur en kropen vroeg in ons bedje, want de volgende dag vertrokken we naar de provincie van de wijnen: Mendoza!
Mendoza: In Mendoza was ons hotel werkelijk fantastisch! We hadden namelijk een Belgische hoteleigenaar! Hij is enkele jaren geleden verliefd geworden op een Argentijnse, en samen met hun dochter en moeder zijn ze naar Argentinië verhuist. Doordat het een Belg was, wist hij natuurlijk wat de eisen waren van ons. En we waren content. Een mooie kamer en heel belangrijk: een mooie, SCHONE(!) badkamer! Wie denkt dat we de eerste dag niets doen, had het deze keer flink mis. Zodra we aankwamen, zijn we namelijk de lucht van Mendoza gaan verkennen. PARAPENTE! Het was zalig. Voor een belachelijk goedkope prijs konden we een half uurtje de lucht in met een professional. Helaas was het weer enorm slecht, en konden we slechts 10 tot 15 minuten de lucht in. Maar een kwartier, of een half uur, het doet er niet toe. Het was zaaaaaaalig! Na de parapente keerden we terug naar het hotel, want 's avonds hadden we een asado in het hotel. Het was dé ideale gelegenheid om de andere gasten te leren kennen. En jawel hoor, voor de volgende dag hadden we een afspraak gemaakt met twee jonge gasten om een fietstocht te maken doorheen de wijngaarden. Ik zeg altijd: met z'n vieren is het toffer dan met z'n tweeën! =) De fietstocht was lekker rustig en gezellig. Met de handschoenen, muts en sjaal in de hand, kon ik wel een hele dag doorgaan. De fietstocht was een toer van 12km. Een lange baan met allemaal verschillende wijngaarden. Na iedere rondtoer (die we natuurlijk niet allemaal gedaan hebben), kregen we gratis wijn. In totaal hebben we zo'n 5 wijngaarden bezocht. Een ervan sprong echt uit het oog. Het was een redelijk recente wijngaard, met een prachtig dakterras. Ook het landschap was heel mooi, doordat het winter was, en daardoor het landschap helemaal rood, geel en oranje kleurde. Ik moet wel zeggen dat de heenfietstocht veel vlotter ging dan de terugfietstocht. Ja hoor, voor de eerste keer in haar jaartje hier, had Sofie wat gedronken en ze kon het voelen. Niet dat het erg was. Ik was gewoon supervrolijk en sociaal! En uiteindelijk was ik toch wel blij mijn bedje te zien; na een heel smaakvolle dag! =) Na al die tijd samen te zijn (met Cesco) was ik hem beu en besloten we om elk iets apart te doen die dag......... Neen hoor, ik was hem niet beu, maar we deden wel elk iets anders. Voor die dag stond er namelijk een gauchotocht gepland. We gingen met de paarden de bergen intrekken. Maar Cesco is allergisch aan paarden, dus hij deed het niet met paarden, maar met zijn voeten... We vertrokken samen met een hele groep naar de bergen. Daar was een huisje, waar helemaal niets van electriciteit was, en waar een gezin met 5 kinderen woont. Ze waren zoooooooooooooo schattig. Lekker vuil, maar ooo zo knoddig. Ik wou ze meenemen naar België, maar dat zagen ze niet zo erg zitten. De vader van die kinderen zorgde voor de paarden voor ons. Al zijn paarden leven in het wild. Als er dan een trektocht is, dan moet hij ze gaan vangen over een oppervlakte van meerdere hectares. Chapeau voor die man. Francesco ging met de oudste van de kindjes een wandeling maken van toch ongeveer een 4 a 5-tal uur, terwijl ik samen met de anderen de paardentocht ging doen. Ik was blij dat ik op een paard zat. Want die bergen waren echt stijl! Maar het landschap was prachtig. Er lag sneeuw op de bergen, waardoor het op een hoogte van 3000m wel echt koud was. Gelukkig konden we ons tijdens de middag opwarmen aan een kampvuurtje. Ook dronken we wijn en aten we sandwishes, zodat we genoeg krachten zouden hebben om het paard onder controle te houden om naar beneden te gaan, want dit was het moeilijkste deel. Toen we er bijna waren, begon mijn paard plotseling op hol te slaan, viel ik van het paard, en moest ik overgebracht worden naar het ziekenhuis!!!!!!!!! Haha, neen hoor, grapje. Mijn paard begon plotseling te galloperen, waardoor er eventjes paniek was, maar ik had hem met behulp van de leider al snel weer onder controle. Maar wat ik natuurlijk niet wist, was dat ik tijdens dat galloperen, mijn camera kwijt was geraakt. Dit besefte ik pas wanneer we terug bij het huisje aankwamen. De leider van de groep, een knappe gaucho was zo vriendelijk om heel dat eind terug te rijden om mijn camera te gaan zoeken. Het probleem was, dat mijn camera bruin is. Er was dus heel weinig kans dat ze het zouden vinden. En ja, ik was toch wel wat in paniek, want al de prachtige foto's van die dag, zouden allemaal verloren gaan. maar toen, kwam Mathias als een held uit een film al galloperend af, en zei: 'I've got it, I've got it!' Hij was werkelijk mijn held van de dag!!! Na afscheid genomen te hebben van de kindjes, keerden we allemaal moe terug naar het hotel. Normaalgezien gingen we de volgende dag het vliegtuig nemen vanuit Mendoza naar Bariloche om vandaaruit naar Calafate en Ushuaia te gaan. Helaas, door de vulkaan die uitgebarsten was in Chili, was al het luchtverkeer gesloten. Zeker naar het zuiden, waar er enorm veel stof was. We zouden dus met de bus moeten gaan. Maar na meer dan twee uur overleg en zoeken op het internet samen met de mensen van het hotel, kwamen we tot de conclusie dat we, gezien onze tijdslimiet, onmogelijk tot in Ushuaia of Calafate zouden geraken. Indien we naar Calafate zouden gaan, zouden we 4 dagen onderweg zijn om te reizen, en maar heel weinig tijd hebben, en dan zouden we de watervallen van Iguazu niet meer kunnen bezoeken, wat werkelijk het mooiste is van de reis! Dus besloten we om die middag de bus te nemen naar Buenos Aires, en van daaruit de boot nemen naar Colonia, in Uruguay. Ik was daar al eens geweest in december, en het was echt de moeite. Na ons gerief gepakt te hebben, en nog een filmpje gekeken te hebben, zaten we op de bus, opnieuw richting Buenos Aires!
Colonia: Toen we aankwamen in Buenos Aires, namen we 1 uur de boot, en kwamen aan in Colonia. Weer een stempel bij op mijn internationaal paspoort! Haha! Colonia is een prachtig dorpje aan de zee. We zouden hier één dag blijven, dus na ingecheckt te hebben in het hotel, huurden we een soort van golfkarretje/autootje en verkenden we de stad. We reden een heel eind langs de kust, en kwamen tenslotte aan bij een oude stierengevechtenarena. Dit is nog een restant van de Spanjaarden... Na de toeristische dingen te bezoeken, besloten we om eens binnen te rijden in de armere wijken. Deze waren veel meer afgelegen, en waren totaal anders dan de kasten van villa's langs de kust. Ze leven met heel veel samen in één huis, en we zagen zelfs een gevecht. Toch maakten we ons rap uit te voeten, want we voelden ons toch wat ongewenst daar: de toeristen met hun golfkarretje! We hadden de perfecte dag uitgekozen om naar Uruguay te gaan, want het was juist 'dag van het vaderland'. We zagen dus een hele parade met al de soorten eenheden van het leger, de politie, brandweer, luchtmacht, zeemacht, ... Het was echt indrukwekkend. Daarna stopten we ook eventjes bij een soort van openluchttentoonstelling van het nationaal leger van Uruguay. Alle machines waren opgesteld, en we konden een kijkje nemen in hun tanks ook. Geloof het of niet, maar er waren héél wat geweren afkomstig van België, en net toen we wilden weggaan, vonden we zelfs een tank uit België. Alles instructies waren geschreven in het Nederlands en Frans! Eventjes voelden Francesco en ik ons als de koning en koningin. We gingen iedere stand binnen, en vroegen om uitleg over vanalles en nog wat aan de soldaten. En we waren nog populair ook! Omdat we nog redelijk veel tijd overhadden eer we de auto moesten binnenbrengen, besloten we nog eens de kust te doen. De eigenaar had nog zo gezegd: niet op het strand rijden! Wat doet de Cesco? Hij rijdt op het strand! Zaten we wel niet vast zeker! We hebben twee mannen moeten gaan halen om te helpen duwen, maar zo'n auto is niet zo licht, en de krachten van de natuur (het zand dus), mag je niet onderschatten. Niet toen we het wouden opgeven, en we een beetje bang wilden bellen naar de baas, kregen we hem eruit! Gelukkig maar! Heel de auto was in zand, maar we waren toch gered. Na een flinke fooi te geven aan de mannen, besloten we een hapje gaan eten in een oude vuurtoren... Daarna keerden we terug naar het hotel, want de volgende dag zouden we naar Montecarlo vertrekken, zodat Francesco mijn gezin zou leren kennen. Hadden we wel geen 'file' zeker!?! Gelukkig met ons klein autootje (die toch wel 60 kan) geraakten we overal gemakkelijk tussen. En omdat het zo tof was, besloten we een paar keer geen en weer te gaan. We werden veel bekeken, want bleek achteraf dat je op bepaalde plaatsen maar 40 mocht, waar wij 60 reden! Gelukkig, om 20h, brachten we de auto veilig terug bij de eigenaar. En ik was ook blij dat ik veilig was aangekomen! Na zo'n lange dag, besloten we vroeg te slapen. We namen een lekkere douche, zaten nog wat op het internet, en babbelden nog een beetje. Daarna gingen we slapen, en dromen over dat ik eindelijk Alejandro terug zou zien binnen 2 dagen! =)
Montecarlo: Wat was ik blij om na al die tijd mijn schatje terug te zien! Hij stond mij op te wachten aan de bushalte! =) Het was grote liefde! Toen we aankwamen thuis, waren mijn broer en zus nogal verrast om mij te zien. Ik ging namelijk de dag erna pas toekomen. Toch waren ze superblij om mij te zien en maakten ze kennis met Francesco. Alle tijd dat we in Montecarlo waren, hebben we het echt rustig gedaan. Ook die eerste dag dat we toekwamen. We hebben wat op de computer gezeten, een siestatje geslapen, een filmpje gekeken, en 's avonds zijn we uit eten gegaan. De volgende dag zouden we de watervallen in Iguazu bezoeken. Omdat we zowel de Argentijnse kant, als de Braziliaanse kant wilden bezoeken, zouden we vroeg moeten opstaan. Heel vroeg. Om 5h in de morgen was onze bus al naar Iguazu. Dit betekende om 4h opstaan. Gelukkig konden we nog wat slapen op de bus. Het positieve van dit alles, is dat we enorm vroeg toekwamen bij de watervallen van de Argentijnse kant. Er was bijna niemand! De hele voormiddag, tot 12h, kwamen we bijna niemand tegen. Het weer zat mee, niet veel volk, ... Het was perfect! Voor mij was het de 4e keer dat ik naar die watervallen ging, en nog iedere keer sta ik met open ogen te kijken. Ook Cesco genoot ervan. Na de boven- en onderkant bezocht te hebben, hadden we nog een deel te bezoeken. Hiervoor moesten we een treintje nemen. Er was al wat meer volk nu, heel wat meer volk. Maar dat kon de pret en de schoonheid niet bederven... Na het hele park bezocht te hebben, kregen we zo tegen 13h30 toch wel fameuze honger. We hadden een korting gekregen om voor 40 pesos te eten zoveel je maar kon. Buffet a volonté. Het was de eerste deftige maaltijd van Francesco en mij na al de pasta's en pizza's en milanesa's van de afgelopen weken. Overheerlijk gewoon. Je zou kunnen blijven eten. Helaas, als we nog het park aan de Braziliaanse kant wilden bezoeken, moesten we terugkeren. Maar toen gebeurde er de grootste pech die je je maar kan bedenken. We waren te laat om naar de Braziliaanse kant te gaan! Het park sluit namelijk al om 18h, en om 15h kwamen we aan aan de bushalte om ons naar Brazilië te brengen, maar aangezien het 2h rijden was naar daar, en je minstens 2h nodig hebt om het park te bezoeken, ... Tjah, bedenk zelf maar! Een beetje verdrietig, maar met de gedachte dat we toch de mooiste kant (de Argentijnse!) bezocht hebben (en heel grondig) keerden we terug naar Montecarlo. Die avond aten we een typisch gerecht: reviro. Iets wat alle Misioneren dus overheerlijk vinden (en de meeste buitenlanders ook), maar de Cesco dus niet. Hij hield het bij gewoon ei! Na het eten, bezocten we een bezoekje aan Alejandro's huis. We keken een film, en besloten om daar te blijven slapen. De volgende dag hadden we het echt niet getroffen met het weer. Er zat niets anders op dan de hele dag binnen te blijven, televisie te kijken, met de kaarten te spreken, en Francesco wat Spaans te leren. Gelukkig was het de vrijdag heel wat beter en hebben we Montecarlo wat kunnen verkennen. We maakten een lange wandeling tot aan de rivier. Het was er prachtig. Lekker rustig... Normaalgezien zouden we nog het labyrint gaan bezoeken, maar Cesco wilde nog aan de rivier blijven. Uiteindelijk, toen we terugkeerden, was het al te donker om nog naar het labyrint te gaan, en besloten we naar huis te keren. De mama van Alejandro had ons uitgenodigd om te gaan eten 's avonds: guiso. Opnieuw een typisch gerecht van Argentinië. Een soort stoofpot van rijst en kip. Dit vond Francesco wel geslaagd. =) De volgende dag, zaterdag, wilde Francesco niet meer mee naar mijn huis. Hij vond het bed bij Alejandro zo goed, dat hij opnieuw besloot daar te slapen (eigenlijk was de reden dat mijn broer Pablo 3 weken in mijn kamer geslapen had, en het er nogal rommelig bijlag en het er nogal muffig rook). De volgende dag had ik hem niet gezien tot in de namiddag. Blijkbaar had hij het ferm naar zijn zin met de zus van Alejandro. Haha... Neen, ik denk dat hij redelijk versleten was na die 2 weken vakantie, dat hij heel veel geslapen heeft. En dat was goed ook, want die avond zou ik hem kennis laten maken met het uitgaansleven van Montecarlo. We zouden naar de disco gaan! De disco begint hier om 2h, iets wat voor hem al heel wat anders was. We kleedden ons om en vertrokken naar Deja Vu. Het was een blij weerzien met iedereen, en ook Francesco kon goed zijn plan trekken. Inmiddels heeft hij al enkele Montecarloaanse vrienden. Haha! Uiteindelijk kwamen we om 6h30 in de morgen terug aan thuis. Je kan al raden wat we de zondag hebben gedaan: slapen! Maar niet de hele dag, want om 15h in de namiddag had Francesco zijn bus naar Montecarlo om dan de maandag zijn vlieger te kunnen nemen naar België. Na afscheid genomen te hebben van iedereen, en dan vooral van mij in het bijzonder, vertrok hij. Gedaan met de reis. Ik moest terug naar school! =(
Ik heb echt 3 weken een onvergetelijke reis gehad. Ik heb dingen gezien, waarvan ik nooit had durven dromen. Ik wist niet dat de natuur zo prachtig kon zijn. Bij deze wil ik eerst en vooral Francesco bedanken die speciaal voor mij naar Argentinië is gekomen. Zonder hem had ik deze reis nooit kunnen maken. Maar ook mama en papa, dankuwel dat ik deze reis mocht maken van jullie. Het was echt de moeite, en ik heb het onderste uit de kan gehaald om zoveel mogelijk te bezoeken! DANKUWEL! =)
In Cordoba kwamen we toe tegen de vroege ochtend. We checkten in ons hotel, maar moesten nog tot 11h wachten om de kamer binnen te mogen. Bij deze besloten we de stad wat te verkennen. We zaten superdicht bij de markt, die heel mooi was. Wat opviel was de mooie kathedraal. Omdat we enorm veel tijd hadden, besloten we naar de toeristische dienst te gaan, om te zien wat we allemaal konden bezoeken. Om 15h planden we een citytour om de belangrijkste dingen binnen de stad te bezoeken, en voor de volgende dag planden we een trip naar het zuiden.
De citytour was eigenlijk wel interessant. Misschien komt dit ook door de gids en zijn chauffeur die twee supertoffe gasten waren. Op zicht is er eigenlijk niet zo heel veel te zien in Cordoba. Cordoba is de populairste studentenstad van Argentinië. Ze hebben er dan ook een universiteit met 130.000 studenten en ongeveer 30.000 professoren! En dit allemaal wordt geleid door een klein, mager vrouwtje. De reden waarom er zoveel studenten zijn, is eigenlijk heel simpel: het is gratis. In Cordoba hebben ze 7 universiteiten, waarvan 6 privé (waar je dus moet betalen) en 1 publiek. Het verschil qua niveau is nihil, dit is enkel voor status. Er komen dus enorm veel studenten van het buitenland naar de universiteit in Cordoba, die eigenlijk wel goed is. Verder zijn er enorm veel kerken in Cordoba, waarvan we er natuurlijk enkele bezocht hebben. Ook hebben ze het voetbalstadium waar dit jaar 'Copa Americana' gehouden wordt. Hierna zijn we doorgereden naar de rijkere buurt van Cordoba. Ook hier hebben ze enorme verschillen tussen arm en rijk. Kasten van huizen waren het! Dit waren de belangrijkste dingen die we bezocht hadden in het centrum. Na afscheid genomen te hebben van de gidsen, besloten we op een gezellig pleintje iets te gaan etenen tot onze grote vreugde kregen we er nog een water- en lichtspektakel bij ook! Omdat we redelijk moe waren van de lange busrit die nacht, besloten we vroeg te gaan slapen, de volgende dag hadden we er immers een tour van 10h naar het zuiden opzitten!
Toen we onze gidsen zagen voor de volgende dag waren we superblij: het waren dezelfde van de vorige dag! We hadden er een lange busrit opzitten naar het zuiden, dus legde de chauffeur music jaren '80 op. Hij was verwonderd dat ik zoveel liedjes kende, en ik denk tot een klein beetje ergernis van de anderen, zaten Francesco en ik de hele tijd mee te zingen! Kwestie van wat sfeer te brengen! :) In het midden van de gidstoer, stopten we in een dorpje genaamd Alta Gracia. Dit is het geboortedorp van Ernesto 'Che' Guevara. Natuurlijk dat we zijn geboortehuis bezochten. En het was wel degelijk waar, want Fidel Castro is er op bezoek geweest! Che had in vele provincies een huis, zoals in Misiones, maar hier leefde hij de eerste 11 jaren van zijn leven. Daarna bezochten we 'una estancia jesuitica'. Een soort van verblijfplaats voor jesuïten. Daar konden we vele mooie foto's trekken. Francesco werd zelfs gevraagd om een foto met hem te trekken door twee meisjes. Met zijn blanke huid is hij hier zoooo populair... :) ;) Na de vele fotosessies reden we door naar helemaal het zuiden van de provincie waar we 2 prachtige meren tegenkwamen. Cesco en ik gingen de avontuurlijke toer op en gingen de daalklimtocht af, tot bij het randje van de rivier. Ik moet toch iets aan mijn conditie doen zunne! Doordat we helemaal van de weg waren afgeraakt, wisten de gidsen niet waar we waren. Zij maar wachten op ons, en wij maar foto's trekken. Gelukkig hebben de Argentijnen de Belgen graag! ;) Na een superlekkere Argentijnse steak te eten (de tweede maar na al die maanden in Argentinië), begonnen we aan de terugrit. Deze keer ging het er wat minder vrolijk aan toe. Iedereen lag namelijk te slapen. Maar de tocht was nog niet gedaan. We hadden namelijk nog een kleine rustpauze in een 'Duits' dorpje. Het was heel mooi, want bijna alles was in hout. Hier zitten heel veel Duitsers. Het verhaal hier achter is het volgende: Op het einde van de Tweede Wereldoorlog zaten de 3 geallieerde landen een Duits schip achterna. Dit schip vroeg om in Buenos Aires aan te meren om reparaties uit te voeren, maar dit werd geweigerd. Omdat de kapitein geen uitweg meer zag, besloot hij, na zeker te zijn dat al zijn bemanning veilig op het Argentijnse vasteland was, zijn schip te doen exploderen door gelijktijdig drie bommen te laten afgaan die het schip in stukken brak. Ook de kapitein schoot zichzelf doet. In het dorpje waar wij stopten, hadden al die Duitsers een gemeenschapje gericht. Ze trouwden met een Argentijnse vrouw, stichtten een gezin, en zijn er nooit meer weggegaan.
Uiteindelijk na een lange, maar superinterssante dag kwamen we terug aan in het hostel. Daar checkten we uit en zetten onze reis verder naar de volgende halte: SAN JUAN!
Ik denk dat jullie wel razend benieuwd zijn naar mijn eerste dagen van mijn rondreis doorheen Argentinië! :)
We (Alejandro en ik) vertrokken de donderdag met de bus van 15h. Hij een kleine rugzak, ik een supervalies! (Hij een man, ik een vrouw! ;) We hadden een busrit voor de boeg van ongeveer 16h, maar nog na geen 5min. had Alejandro het al zitten. De hele nacht door moest hij overgeven en voelde hij zich slecht. Ook ik had heel wat hoofdpijn. Misschien komt dit door de stank naar zweetvoeten die je in de bus kon ruiken!!!
Uiteindelijk kwamen we om 9h de volgende morgen aan. We namen een taxi naar het hotel en konden daarna beginnen met de eerste verkenning. Na wat enkele probleempjes opgelost te hebben in het hotel (die eigenlijk wel supergoed is!) trokken we erop uit. Ons hotel ligt helemaal in het centrum van Buenos Aires, wat wel super is. De eerste dag hebben we het rustig aan gedaan. We hebben enkel de wijk wat verkend, en zijn wat gaan 'shoppen'. We trokken hier en daar wat foto's en de dag was al voorbij.
De volgende dag besloten we om een grote wandeling te doen en de belangrijkste dingen van Buenos Aires te gaan bezoeken, zoals de obelisk, casa del gobierno, plaza de mayo, de kathedraal. Het belangrijkste wat me is opgevallen is hoe vuil Buenos Aires er bij ligt. Bijna elke vijf meter liggen er bergen vuilniszakken die opengekrabd zijn door honden of katten. Ik vind het nog raar dat er geen ratten rondlopen. De monumenten zelf zijn heel mooi natuurlijk. Na bijna 5h wandelen keerden we terug naar het hotel om een tangolesje te volgen (je kan namelijk niet in Buenos Aires geweest zijn, zonder tango gezien of gedanst te hebben), te eten en daarna doodmoe in ons bed te kruipen!
Ik had gedacht om lang te kunnen slapen de volgende dag, maar dat was buiten de broer van Alejandro geregeld. Hij had samen met zijn nonkel en tante een dagtrip gepland naar Lujan. Dat is een toeristisch dorpje op zo'n twee uur rijden van waar wij zaten. De rit er naartoe was wel wat koud, want we zaten namelijk met zijn allen vanachter in een truck. En om 8h ' s morgens... Toen we daar aankwamen begonnen de mannen onmiddellijk met het vuur aan te steken, want jawel.. we gingen asado eten! :) De vrouwen besloten om naar het plein te gaan en daar de enigste, maar prachtigste attractie te bezoeken: een kerk! Hij was echt supermooi en heel mooi afgewerkt. Voor de kerk kon je dan allemaal van die kleine standjes vinden (wel meer dan 50) waar mensen souvenirs verkochten. Na een goeie asado gegeten te hebben, besloten we naar het bijgelegen 'pretpark' te gaan. Pretparken hier zijn toch heel wat kleinschaliger dan een België. Maar het was dikke fun! Uiteindelijk keerden we doodmoe (iedereen lag bijna te slapen in de truck) terug naar huis, en Alejandro en ik gingen supervroeg slapen, want de volgende dag moesten we Francesco aan de luchthaven staan opwachten!
Om 5h in de morgen ging de wekker af! Na al die tijd ging ik eindelijk nog eens een bekende Belg vinden. Na heel wat ongeruste telefoontjes naar België (Francesco kwam maar niet af, bijna een uur en een half nadat het vliegtuig geland was), kon ik eindelijk mijn beste Vlaams weer bovenhalen. Het was een tof terugzien. Na ons geïnstalleerd te hebben in het hotel, deden we dezelfde toer die ik de zaterdag met Alejandro had gedaan. Jammer dat het regende, en jammer dat er vele dingen gesloten waren, zoals de kathedraal, casa del gobierno, ... en heel wat kraampjes stonden er niet meer! Toch hebben we ons ferm geamuseerd. Maar om 4h waren we al terug in het hotel, om een enorme siesta te slapen, voor we gingen gaan dineren. Voor Francesco is er die jetlag natuurlijk, en ook Alejandro en ik waren al wakker van 5h. Opnieuw een nachtje vroeg gaan slapen dus...
Voor de volgende dag hadden we een historische toer geboekt. Eerst bekeken we een video van 20min. over de belangrijkste historische punten naar Argentinië om daarna de belangrijkste zaken in levende lijve te gaan bekijken. Als eerste bezochten we een plaats waar vroeger de jesuïten woonden. Dit waren de enige resten die er nog waren. Later boden ze ook onderdak voor heel veel immigranten. Het is wel grappig dat deze 'ruïne' midden in het centrum van Buenos Aires verborgen lag. Onze volgende stop was natuurlijk Plaza de Mayo. Daar kwamen we veel te weten over de tijd van de dictatuur. In deze tijd, de militaire dictatuur, verdwenen heel veel studenten, dit in opdracht van de president. Ze werden gefolterd om informatie te krijgen over de politieke groepen en daarna werden ze gedood. Hoe? Ze werden gedrogeerd, meegenomen op een vliegtuig, en met een steen aan hun voeten in het water gegooid. Nooit zijn ze teruggevonden. Er zijn een duizenden studenten 'vermist' (ze werden namelijk van de ene op andere dag weggenomen) en er werden er zo'n 500 teruggevonden. Iedere donderdag om 15h komen er moeders bijeen met witte kappen om dit te herdenken. Daarna bezochten we ook een museum over Evita Duarte natuurlijk. Zij was de bekendste en belangrijkste vrouw van Argentinië. Ze was de vrouw van president Peron. Voor de Argentijnen hier betekende ze heel veel. Zelf kwam ze uit een zeer lage klasse, dus wanneer ze hogerop raakte, probeerde ze zoveel mogelijk het welzijn van de armeren te verbeteren. Zo zorgde zij ervoor dat de vrouwen konden stemmen. Heel veel mensen wilden dat zij presidente werd, maar dat mocht ze niet van haar man, omdat hij anders heel veel vijanden zou creëren. Uiteindelijk stierf ze op 33 jarige leeftijd aan kanker. Na al deze zeer interessante dingen te bezoeken, gingen we met z'n allen gezellig iets eten op een marktje, waar we een live tangovoorstelling konden bijwonen. Daarna kropen we weeral in ons bedje voor een siësta, want die avond hadden we namelijk de laatste avond voor de boeg. We bezochten namelijk de rijkere kant van Buenos Aires, de kant van de rivier. Daar zochten we iets voor te eten met supermooi uitzicht, en daarna dronken we nog wat in de bar van het hotel.
De woensdag hadden we een trip geregeld naar 'La Boca'. Een van de kleurrijkste wijken die ik al gezien heb. Ook dit deden we met een gids. Eigenlijk had ik er veel meer van verwacht. Het was een gewone wijk, met inderdaad één deel waar de huizen kleurrijk zijn. Dit komt omdat La Boca vroeger een drukgebruikte haven was, en de kapotte kleurrijke planken van de boten werden gebruikt om huizen te maken. In La Boca zijn het ook bijna allemaal immigranten. Vandaar eigenlijk de vele pizza en pastarestauranten in Buenos Aires. Veel hebben we ook niet bezocht: na het bekijken van die kleurrijke huizen zijn we binnengeweest in het winkeltje van een oude man die allerlei dingen maakt uit kapot metaal van de haven, we zijn een museum binnengeweest en we zijn een boekenwinkeltje geweest. Die boekenwinkel is wel redelijk speciaal, want het zijn boeken gemaakt door kinderen, uit karton. Om de kinderen van straat te halen, kunnen ze deelnemen aan dit project, waar ze karton moeten zoeken op straat, en hieruit maken ze dus boeken. Na een flinke fooi te geven (eigenlijk dwong ze ons een beetje, ze herhaalde het wel 4 keer tijdens de toer dat we een tip moesten geven) keerden we wat ontgoocheld terug naar het hotel. Toch waren we blij dat we La Boca eens gezien hadden. Normaalgezien zouden we de donderdagmorgen vertrekken naar Cordoba. Dus gingen we gaan checken bij de bushalte om hoe laat en hoe veel uur we een bus hadden. Toen bleek dat we 10h op de bus zouden zitten, besloten we om niet tijdens de dag, maar wel 's avonds te rijden. Zo verloren we geen dag, en ging de reis ook sneller, aangezien we konden slapen. Dus verbleven we nog een dagje meer in Buenos Aires, en gingen we de donderdagavond richting Cordoba vertrekken.
Omdat we dus een dagje meer hadden, besloten we om het graf van Evita Peron te gaan bezoeken. Dit was een heel eind wandelen, dus de dag ging snel voorbij. Na het graf bezocht te hebben, die superklein was en voor vele mensen verdiende ze iets veel meer, keerden we al terug naar het hotel, omdat Alejandro naar huis terug moest keren. Op de terugweg zagen we een hele horde mensen voor een huis staan. Blijkbaar fans van Ricky Martin. Hij was in Argentinië om met de presidente te spreken over het homohuwelijk. Helaas konden we geen glimp van hem opvangen, want het bleef maar duren. Na een triestig afscheid van Alejandro genomen te hebben, keerden Francesco en ik terug naar het hotel, maakten kennis met enkele Fransen (mijn Frans is dus rampzalig!!!!) en maakten ons klaar voor onze volgende bestemming: CORDOBA!!
't Is alweer een heel eindje geleden, maar ik heb er een excuus voor: er is namelijk niets gebeurd! Maand mei was superrustig. Naar school gaan, in de namiddag wat opkuisen, terere drinken (af en toe eens maté, want het is hier toch behoorlijk koud), facebooken, ... Gewoon het dagelijkse leventje.
Deze maand waren we redelijk veel alleen thuis (Mariana, Pablo en ik) want mijn tante werd geopereerd aan haar eierstokken, maar er zijn heel wat complicaties opgedoken. Hierdoor kon ze het bed niet uit, waardoor ze veel hulp nodig had. Het probleem is echter dat mijn nonkel half verlamd is, dus hij doet zoveel hij kan, maar dat is natuurlijk niet voldoende. Hierdoor is mami in totaal toch ongeveer een kleine twee weken naar Posadas gegaan om mijn tante uit de nood te helpen. Het huis voor ons alleen dus. Je zou denken dat het alle dagen feest zou zijn, maar dat was zo niet, want het huishouden moest natuurlijk gedaan worden. Het probleem echter is dat Pablo en Mariana niet al te veel doen. Enkel koken. Het huis proper houden was niet echt één van hun hoofdpunten. Aangezien ik toch niet al te veel te doen had, heb ik deze taak dan maar op mij genomen. Maar het was met plezier gedaan, want de mami was trots op mij!
Naast de mami, is de plaatselijke non ook trots op mij. Ze is trots omdat ik ' zo'n goeie AFS-studente ' ben. Ze heeft me zelfs uitgenodigd om bij haar te komen eten. De non woont naast mijn school. Eigenlijk in mijn school, en iedere middag kun je de lekkere geur van eten uit haar keuken ruiken. Alle leerlingen dromen ervan om eens bij haar te mogen eten. En mij heeft ze zomaar uitgenodigd. Ik was wel wat zenuwachtig. Het is nu niet dat ik alle dagen bij een non ga gaan eten. Maar na 5min. waren die zenuwen al weg. Het eten was werkelijk superlekker. Ik weet niet meer wat het was, maar het was heerlijk. Voor we aten, zongen we een gedankslied voor God. Het was wel grappig. Na heel veel praten, vloog de tijd voorbij, en na een uurtje moest ik helaas al weer weg, want ik had een AFSpresentatie voor de boeg.
Die AFSpresentatie was in EPET. De technische school van Montecarlo. Wat me opviel is dat het bijna allemaal jongens waren. En ik moest als eerste mijn presentatie doen. De zenuwen waren er toch. Maar na het liedje 'Dos cervezas' te laten horen, zat de sfeer erin en was iedereen aandachtig. Er is zelfs een meisje die door mijn presentatie zin heeft om een uitwisseling te doen naar België! :)
Ook mijn zus, Mariana, is druk aan het kijken om een jaar naar een ander land te gaan. Haar voorkeur gaat uit naar Maleisië. België zat niet eens in haar keuzelijst. Maar haar excuus hiervoor was dat ze zoiezo toch naar België zou gaan om mij te bezoeken! Haha!
Verder gaat het goed in school. Ik haal goeie punten (dat komt waarschijnlijk omdat ik enkel de toetsen maak van de vakken die ik wil studeren zoals Engels, godsdienst, chemie en wiskunde). Het heeft je zo'n goed gevoel om alles te kunnen snappen in wiskunde of chemie. Dit had ik nooit van mijn leven durven dromen! :) We hebben ook onze T-shirts en pulls gekregen van mijn klas. Alle laatstejaars, van gelijk welke school, hebben een eigen uniform met hun naam erop. Ik heb in totaal dus al zo'n 4 uniformen! Het voelt wel goed. Zo voel je je echt deel van de groep. En ze zijn prachtig!
Aja, groot nieuws nog! Ik heb hier voor de eerste keer gekookt voor de familie! Kip met rijst en currysaus, mijn lievelingsgerecht! Ik had eerst geprobeerd in het huis van Alejandro. Moest het dan mislukken, is het zo erg nog niet. Maar het was geslaagd. Een beetje te veel melk, en te weinig zout, maar ze vonden het wel lekker. Ze hadden nog nooit gebakken kip gegeten! Een primeur dus. De laatste twee weken van mijn jaar hier, ga ik leren om alle typische gerechten van hier klaar te maken. Zo kan ik in België genieten van al dat heerlijks. En natuurlijk koken voor de anderen! ;)
En nog groter nieuws! Ik ben meter geworden deze maand! De 24e mei van 2011 is het zoontje van mijn neef geboren, en ik mag meter zijn! Een flinke jongen, genaamd Lorenzo Hugo Bonnez! Ik vind het jammer dat ik hem nog niet heb kunnen vastnemen, maar via skype heb ik hem toch al eens kunnen zien. En natuurlijk is hij het mooiste kindje ter wereld! Nog eventjes, en ik kan hem ten volle verwennen! Wat ben ik een trotse meter
Als je dit allemaal leest, is er dus eigenlijk niet veel speciaals gebeurd. Maar daar komt vandaag (02/06) verandering in, want vandaag vertrek ik voor een maandje op rondreis doorheen Argentinië. Ik kijk hier al naar uit van december, en nu is het eigenlijk zover! Francesco komt maandag toe in Buenos Aires. Ik vertrek vandaag al, samen met Alejandro, en zo kunnen we hem staan opwachten. Na enkele dagen in Buenos Aires vertoefd te hebben, vertrekken we richting Iguazu. Als je in Argentinië bent, moet je de watervallen natuurlijk bezoeken. Voor mij zal het ondertussen de 4e keer zijn! =) Na Iguazu vertrekken we voor een busrit van meer dan 20h naar Cordoba. Van daaruit vertrekken we richting San Juan en Mendoza. De provincies die grenzen aan het Andesgebergte. Dat zal dus mooie pictures opleveren. Daarna vertrekken we richting het zuiden: Bariloche, Calafate en Ushuaia, waar je prachtige gletsjers kunt vinden. Na een rondreis van drie weken, zullen we terugkeren naar Buenos Aires, waar Francesco opnieuw richting België vertrekt. Voor mij zal dit twee weken erna zijn, want inderdaad, na die rondreis resten er mij nog maar twee weekjes en ik keer terug naar België! :( :)
Ziezo, natuurlijk hou ik jullie op de hoogte van de hele rondreis en je zult hier wel af en toe een verslagje kunnen lezen. De foto's zul je vinden op facebook! =)
De volgende keer dat ik iets laat weten, zit ik waarschijnlijk aan de andere kant van Argentinië! Joepieeeeeeeeeeeee! :)
Vrolijk paasfeest! Wat heb ik die heerlijke lekker chocolade van België gemist met Pasen! Gelukkig was er hier een weekje later een groot pakket toegekomen met Belgische pralines en zeevruchten. Dat maakt het toch een beetje goed! ;) Dankuuuu!
Met Pasen ben ik dus naar mijn tia en tio (tante en nonkel) geweest naar Posadas. We hadden de donderdag en vrijdag geen school, dus vertrokken we voor 4 dagen naar Posadas. Vanaf dat we daar toekwamen, was het druk druk in de weer met koken. Van donderdag tot zaterdag werd er namelijk geen vlees gegeten. Dat betekende heel veel chippas en heel veel 'sopa paraguaya', zoals jullie kunnen zien op de foto. Ook werden er paaseieren gemaakt, maar natuurlijk veel minder lekker dan in België! De zondag, wanneer er vlees gegeten mocht worden, werd een supergrote asado klaargemaakt. Smullen maar! Voor de rest werd er eigenlijk niet veel gedaan. Veel slapen, samenzitten met de familie en wat babbelen, televisie kijken en eten natuurlijk. Eén avond ben ik met de 'jeugd' naar La Costa Negra geweest. Dat is 'de kust' van Posadas, waar je kan wandelen langs een grote rivier. Gezellige 4 dagen...
Zoals jullie konden lezen in mijn 'introductie' is er opnieuw een pakketje toegekomen van België! Dankuwel iedereen! Het was alweer een eindje geleden en ik was er gewoon superblij mee. Bier, pralines, tijdschriften, bh's, cadeautjes, ... Danku danku danku!
Het bier en de chocolade kan ik gebruiken voor mijn presentatie in de scholen. Voor AFS moeten we namelijk allemaal ons land voorstellen door middel van een powerpoint in het Spaans. Maandag 25/04 was de eerste keer en begonnen we in mijn oude school. Het deed deugd om daar opnieuw eens rond te lopen. Natuurlijk was ik zenuwachtig. Mijn Spaans is namelijk niet perfect en voor zo'n grote groep (ongeveer 200 a 300 leerlingen) spreken, is niet evident. Maar, eens die eerste woorden komen, en je ziet dat je publiek echt geïnteresseerd is, vallen al die zenuwen weg. En om eerlijk te zijn, ik vond het superleuk om te doen! Iedereen die vragen stelt op het einde, zien dat ze geïnteresseerd zijn, horen dat je Spaans heel goed is en dat je presentatie supergoed was, ... Ik kan niet wachten om de andere scholen te doen. We hebben er nog 4 te gaan!
Verder gaat in school alles ook beter en beter. zo begin ik stilletjesaan de toetsen mee te maken, en zoals in mijn vorig blogbericht gezegd was mijn eerste toets die van godsdienst. Een 9,5 op 10! Hier zit een supertrotse meid! =) Ook hebben we onlangs een toets van Engels gemaakt. Supergemakkelijk natuurlijk. Niveau tweede middelbaar! :) Met een groepje leerlingen doen we nu ook een project. We gaan namelijk 2x per week naar het weeshuis gaan en we gaan er bijles geven voor de kinderen die het moeilijk hebben met één of ander vak, en we gaan natuurlijk gewoon ook spelletjes spelen met hen. Ik kijk er echt superveel naar uit! Misschien kan ik ze zelfs een woordje Nederlands leren?! :)
Ziezo, dat was het ongeveer. Een kort blogberichtje. De volgende zal waarschijnlijk zijn na mijn reis doorheen Argentinië. En dan ja, dan ben ik bijna weer terug thuis en kunnen jullie al mijn verhalen horen vertellen! :)
Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Tijd voor wat nieuws dus!
Zoals jullie kunnen zien op de aftelklok ben ik aan minder dan 100 dagen gekomen. Ik heb een dubbel gevoel bij dit getal. Ik zal zo blij zijn om mijn papa, mama, zussen, hond, familie, vrienden, buren, huis, bed, kamer, stad, brooderie, pastabar, frietekot op de markt en zoveel meer terug te zien, maar wat zal ik het hier allemaal missen. Mijn gezin hier is ondertussen echt een tweede gezin geworden voor mij, mijn vrienden zijn super, mijn kamer is mijn tweede thuis, en natuurlijk het overbekende vriendje... Maar ik ben niet getreurd. Ik moet genieten van de dagen die mij nog resten en nog proberen om zoveel mogelijk te bezichtigen en te beleven.
Dit is helaas niet voor iedereen van de AFSstudenten in Montecarlo weggelegd. Vandaag 10/04 is er een AFSstudente van Noorwegen naar huis vertrokken. Ze had moeilijkheden met haar gezin en moest daarom veranderen. Omdat een gezin in Montecarlo moeilijk te vinden is, zou ze moeten veranderen van stad, provincie. Op zicht lijkt dit niet zo héél erg, maar helemaal opnieuw beginnen is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Het duurt immers 3 maanden eer je je helemaal thuis voelt in je gezin, dorp, school, en er resten ons nog maar 3 maanden. Ook was er de kwestie van het vriendje die ze zou moeten achterlaten in het dorp. Na een week bij mij thuis te hebben gelogeerd (eigenlijk meer bij het vriendje) heeft ze zelf besloten om naar haar land terug te keren en niet te veranderen van van alles...
Ook morgen 11/04 vertrekt de jongen van Canada terug naar zijn land. Wegens heel wat problemen met AFS Montecarlo (overtreden van regels) en wegens grote problemen met zijn gezin (hij haat zijn zus en omgekeerd) wilde ook hij veranderen van gezin, en liefst van dorp. Maar hier gebeurde het tegenovergestelde van Helene (meisje uit Noorwegen). Hij MOCHT niet veranderen van dorp en moest in Montecarlo op zoek gaan naar een gezin, maar omdat hij nogal gekend is in Montecarlo door zijn uitbundig leven, en omdat hij op één dag een nieuw gezin moest zoeken, is ook hij bijna verplicht om terug te keren naar Canada. Hij neemt het vliegtuig, omwille van zijn hond (die eigenlijk meer op een rat lijkt) die hij wil meenemen... Morgen ga ik hem gaan uitzwaaien.
Van de 7 AFSstudenten die hier toegekomen zijn, zijn we nog met 4 (+ een jongen uit Duitsland die in februari is toegekomen). Gelukkig heb ik geen enkel probleem met mijn gezin. Mijn familie is gewoon super! Ik kon het niet beter getroffen hebben...
Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Het is ondertussen herfst, maar nog altijd weer om in short en top rond te lopen. Hoewel de ochtenden en nachten behoorlijk koud zijn. Zeker als je te voet om 6h20 naar school moet wandelen! We worden er aan gewend ondertussen. In school loopt alles ook zijn gewone gangetje. Héél saai! Een week geleden heb ik mijn eerste toets gemaakt van mijn jaar in Argentinië! En dan nog wel godsdienst! Het wordt afwachten voor de punten...
Ik kijk verder enorm uit naar juni. Dan ga ik namelijk een rondreis maken doorheen Argentinië, samen met Francesco, een vriend uit België. We hadden een weddenschap dat als hij zou afkomen, ik hem een scheerapparaat zou geven. Indien niet, hij een auto! Dat wordt dus op zoek gaan naar een scheerapparaat! :) We zullen een reis maken van ongeveer 3 weken. Eerst bezoeken we enkele dagen Buenos Aires, daarna komen we af naar Montecarlo, zodat mijn familie weet met wie ik het 3 weken moet proberen teoverleven. Natuurlijk zullen we (weeral! ;) ) de watervallen bezoeken. In Iguazu zullen we dan het vliegtuig nemen naar Cordoba, dé stad voor de jongeren. Daar zullen we enkele dagen verblijven en ook de naburige provincies Mendoza en San Juan bezoeken. Provincies die grenzen aan het Andesgebergte. Dat wordt dus de moeite. Vanuit Cordoba zou ons plan zijn om met de auto naar het zuiden te rijden. Zo kunnen we het landschap zien veranderen en als we een mooie plek zien, blijven we daar gewoon. In het zuiden zullen we natuurlijk ook de bekende gletsjer bezoeken! Vanuit het zuiden nemen we dan opnieuw het vliegtuig naar Buenos Aires om van daaruit naar België en Montecarlo te vertrekken. Natuurlijk hou ik jullie op de hoogte van alle avonturen die we zullen meemaken, want die zullen er komen!
Ziezo, dit is weer een (kort) verslagje van de voorbije maand.
Dikke Argentijnse zoenen!
PS. Voor de mensen die het niet zouden gelezen hebben op facebook: Bono van U2 was in Montecarlo! Hij had een optreden in Buenos Aires, maar wilde met zijn zus de watervallen van Iguazu bezoeken. Dit alles zonder te veel media-aandacht. Daarom verbleef hij incognito 3 dagen in Montecarlo! En niemand heeft hem herkend! Gewoonweg de kans van mijn leven gemist!
Ziezo, het zit erop. Na 3 maanden van slapen tot 12h, na 3 maanden van niets doen, heeft mijn leven weer een nieuwe wending gekregen! Vroeg opstaan (6h!) en studeren!
Ik had dus van december tot februari de grote vakantie hier. Een zalig leventje van niets doen, gewoon wat relaxen, zonder zorgen... Helaas is maandag school weer begonnen en het is toch nog even aanpassen. Nu ga ik namelijk naar een private school wat dus wil zeggen: - Opstaan om 6h, want school begint om 6h40! - Niet gelijk welke kleren, maar een schooluniform! - Nieuwe mensen ontmoeten! - Opnieuw studeren (en een beetje meer dan in een openbare school)! - Godsdienst krijgen van een echte zuster en leren werken met de bijbel! - Per ongeluk naar de jongenstoiletten gaan waardoor de hele school je uitlacht, maar iedereen je dus wel al kent! - ...
Je ziet het, er is dus heel wat veranderd. Toch ben ik blij dat ik nu eens een andere school leer kennen. Indien ik niet zou veranderd zijn, zou ik weeral het laatste jaar doen in dezelfde school en trouwens, al mijn vriendjes en vriendinnetjes van mijn oude school zijn vertrokken naar verschillende plaatsen in heel Argentinië om te studeren, dus het zou toch niet meer hetzelfde zijn...
Wat natuurlijk het nadeel is in die nieuwe, private school is dat ik veel meer moet werken. Ik kan nu namelijk niet meer het excuus gebruiken dat ik geen Spaans kan spreken en verstaan, en ook zijn we nu het begin van het schooljaar, dus het excuus van 'toekomen midden in het schooljaar en niet mee zijn met de lessen' kan ik ook niet meer gebruiken... Ik hoop gewoon dat ik geen testen ofzo moet maken. Ik zal eens informeren bij de vorige AFSstudent die daar was of hij ze maakte. Ik zou ze wel willen maken, maar het probleem is dat ik nog altijd problemen heb met schrijven van Spaans. En het enige wat de leerkrachten doen is dicteren. Maar de Spaanse taal is toch wel moeilijk om te schrijven en sommige letters zeggen ze niet... We zullen wel zien...
Wat wel supertof is in die school zijn de uniformen. Heel even voelde ik mij weer een St.-Germain meisje! Het uniform bestaat namelijk uit een blauwe korte broek (maar het is zo gemaakt dat het lijkt alsof het een rok is), een wit hemd, blauwe das, blauwe lange sokken en zwarte schoenen. Ook de jongens dragen zwarte lange broek met wit hemd en blauwe das. En geloof me: dat is allemaal hééééééél sexy om naar te kijken. I like guys in costum! ;) Het enige probleem met dit kostuum was dat ze natuurlijk mijn maat niet meer hadden in de winkel, waardoor ze het op maat hebben moeten maken, waardoor ik 5 maal terug moest gaan naar de winkel en waardoor ik de hele week dus het enige meisje in de hele school was die met een jeans rondliep! Ja, 5 keer ben ik terug moeten gaan! Of mijn broek was te groot, of hij was te klein, of hij was nog niet klaar, ... Gelukkig voelde ik mij vrijdag op en top Michelstudente! (Michel is dus de naam van de school!)
En dit was het dus... Een heel saaie eerste week in mijn nieuwe school. Gelukkig moet ik maar 3 maanden gaan, want in juni zal ik namelijk een hele maand reizen doorheen Argentinië! Ik kijk er nu al naar uit! =)
Dikke zoenen en tot gauw iedereen! Nog 136 dagen!!!!!!
Na een weekje thuiszijn wordt het hoogtijd voor een verslag van mijn reis naar Brazilië...
Voor de mensen die het nog niet wisten, ik ben dus met mijn familie voor 10 dagen naar Brazilië geweest. Meer specifiek naar Santa Catarina, Camboriu... Een grote stad helemaal in het oosten van Brazilië tegen de zee. Met de auto zo'n 15h rijden van hier.
Na een halve nacht en hele dag gereden te hebben (ocharme mijn broer), kwamen we eindelijk aan bij ons appartementje. Het was een klein appartementje met een leefruimte, een slaapkamer en een toilet. Dit voor 5 personen! Wel wat anders wat ik gewoon ben, maar het is gezellig en je raakt het gewend... Zodra we toekwamen zijn we onmiddellijk een bezoekje gaan brengen naar de zee. De zee was ongeveer één kilometer wandelen van ons gezellig huisje dus beter konden we het niet treffen... Voor mijn familie was het heel speciaal om de zee te zien, want hun reis naar Brazilië, deze tien dagen zijn de enige dagen in het jaar dat zij een echte zee zien. Ook voor mij was het tof om dat prachtig natuurschepsel te zien... Wat had ik dat gemist! Na een nachtduik keerden we terug naar ons huisje waar we allemaal als een blok in slaap vielen!
De rest van de dagen verliepen eigenlijk allemaal hetzelfde: Slapen tot de middag, eten, siësta tot 14h30 - 15h, naar het strand gaan, douchen, eten, een wandeling in het centrum, met de kaarten spelen, gaan slapen.... Dit iedere dag hetzelfde. Niet gelogen! Maar dit had ook z'n charmes en er was een reden voor. Vroeger naar het strand gaan kon je gewoon niet door de hitte. Zelfs als wij toekwamen was het nog om dood te gaan. De oplossing was dus veel zonnecrème en veel in het water...
Toch hebben we één dag een keer iets speciaals gedaan: gaan wandelen! Een hele grote wandeling. Helaas was het weer echt su-per-slecht en begon het te regenen dat het geen naam had. Daar stonden we dan met z'n allen op zo'n paar kilometer van ons huisje... Maar o wat hadden we plezier... In onze bikini liepen we over straat, dansten we Shakira-Waka waka en flirtten we met de auto's. We zongen liedjes, sprongen in de plassen en genoten... Toch was iedereen niet zo blij. Zoals mijn Mami. Zij was echt helemaal kapot na enkele kilometers wandelen, dus was mijn broer zo galant om alleen achter de auto te gaan, zodat wij konden schuilen en hij zou ons dan komen ophalen... Maar wat hadden Mariana en ik plezier... De volgende dag was het wel minder, want Sofie was wat ziekjes. Het gevolg van dansen in de regen...
De rest van de dagen besloten we om gewoon normaal te doen en naar het strand te gaan. Wat ik zo tof vind aan Brazilië is dat het totaal niet uitmaakt hoe je eruit ziet. Dik, dun, oud, jong... Iedereen loopt daar rond in zijn bikini of zwembroek... Wat ook speciaal is, is dat je kleren kan kopen op het strand. Zo zijn er een stuk of 50 man, die met klerenrekken rondlopen (vooral zomerkleedjes en hemden en van die wikkelkleden enzo) en waar je dan enorm veel keuze hebt. Niet enkel met kleren, maar ook rekken met hoeden, juwelen, eten, ... Supertof!
De zee zelf is ook wat anders. Zo zijn er enorme golven! Soms zo groot dat er hele stukken zee afgesloten worden omdat het te gevaarlijk is. Mariana en ik zijn zelfs 'gered' geweest! We hadden namelijk ons plaatsje op het strand vlak voor een 'zona peligroso' wat betekent 'gevaarlijke zone'. Dus zijn we juist naast die gevaarlijke zone gaan zwemmen. Moja... Door de stroming enzo kwamen we terecht in die gevaarlijke zone, hoewel we het totaal niet doorhadden. Mariana en ik bleven dus maar dieper de zee in gaan, tot we plotseling uit het water werden getrokken. Vier redders om ons heen die ons kwamen redden. Het hele strand stond te kijken naar ons! En wij maar lachen!
In de stad zelf was er niet veel te bezoeken. Er was een supergroot beeld van Jezus met een licht in zijn handen die 's nachts dan ook allerlei kleuren aannam, en er waren superveel winkels. Er was één grote straat, waar er ook veel straatartiesten waren. Eventjes voelde ik mij in Barcelona... Maar dit was het. Verder was er niets te bezoeken. Als we dus gingen wandelen was het telkens dezelfde straten en terugkeren langs het strand waar de hele stad buiten zat om terere of maté te drinken... Supertropisch! :)
Ziezo, dit was de reis. Veel hebben we niet gedaan, maar iedereen kwam supergerelaxed terug thuis om daarna het hele huis onder handen te kunnen nemen en te schilderen en te kuisen.
Op naar de volgende reis zou ik zo zeggen...
Dikke dikke dikke zoenen! Sofie...
P.S.: Ik weet dat ik jullie af en toe in de steek laat, maar laat mij ook niet in de steek. Het is nog steeds leuk om reacties of berichten te krijgen. Ik probeer om ze te beantwoorden!
Ik denk dat velen van jullie wel benieuwd of Kerstmis en nieuwjaar op de hele wereld hetzelfde gevierd wordt. Wel, ik weet het niet van de hele wereld, maar ik kan jullie wel wat meer uitleg geven over deze feesten in Argentinië. Haha
Over het algemeen is er niet zo heel veel verschil. Er wordt veel gegeten en gedronken, de familie komt bijeen en er worden pakjes uitgedeeld. Ook ik moest pakjes kopen voor de hele familie: tante, nonkel, neven, nicht, oma, mama, zus en broers. Er moesten dus heel wat pakjes gekocht worden en omdat er in Montecarlo echt niets te vinden is, had ik de perfecte oplossing gevonden: Waarom geen bier en koeken van België? We hebben het beste bier van de wereld, en het bier hier trekt op niets... Toen ik in Buenos Aires was had mama een valies vol met cadeau'tjes meegegeven aan de Belgen. Een valies vol met bier, bodycrèmes en voor de zus en nicht een toiletzak (met inhoud weliswaar). Gelukkig hebben de bierflessen de hele reis door Argentinië overleefd. Er is enkel één glas gebroken. Dus toen het mijn toer was om de cadeautjes te geven, was ik wel wat zenuwachtig. Ik wist namelijk niet of ze het mooi zouden vinden. En tot de koop toe mag mijn nonkel geen alcohol drinken, dus ben ik in de dichtsbijzijnde winkel nog rap iets gaan zoeken. Uiteindelijk heeft hij het moeten stellen met een beeldje van 'Het Laatste Avondmaal' (die licht maakt!). Gelukkig is hij gelovig en gelukkig waren de anderen ook supercontent met hun pakje. En ze hebben het moeten toegeven: het Belgisch bier is het best! =)
Zoals jullie wel kunnen afleiden, kwam dus de hele familie bij ons thuis om Kerstmis te vieren. Maar je moet weten, als familie op bezoek komt, is dat niet voor één dag, maar voor 4 of 5 dagen. Dit betekent dat het dus gedurende 4 à 5 dagen heel hectisch was bij mij thuis. Er waren immers 6 extra mensen die bleven slapen, en we hebben maar 5 bedden. De oplossing? Ik slaap bij Alejandro en er slapen mensen op de grond. Haha... Voor mij geen probleem.
Op kerstavond zijn we met de hele familie bij de beste vriendin van Mami gaan eten. Op zich was dat niet echt speciaal. Er werd gegeten, gedronken en gedanst. Wat wel heel typisch is hier, is dat er als dessert fruitsalade is. Het was gewoon een enorme kom! Zalig lekker. Achteraf had ik buikpijn omdat ik er zoveel van gegeten had. Wanneer het belangrijkste met de familie voorbij is, gaan alle jongeren uit. Ik ook natuurlijk. Ik zou eerst naar Alejandro gaan, om daarna samen naar de boliche gaan. Voor we gingen, besloot ik om nog wat te slapen. Het was immers nog maar 1h. Een uurtje slapen zou me deugd doen. Tot ik wakker werd om 4h! Gelukkig begon het feest pas echt om 3h. Zo heel laat waren we dus niet. En wij konden nog een eindje doorgaan tegen 6h, terwijl de anderen al allemaal moe waren... ;)
De volgende dag gingen we opnieuw naar de vriendin van Mami om het overschot op te eten.
Met nieuwjaar zijn we dan naar het huis van mijn oma geweest, zo'n uur en een half van Montecarlo. Eigenlijk had ik niet zoveel zin om te gaan. Mijn zus en broers ook niet. In het dorp van mijn oma is er namelijk niets te doen, en al onze vrienden waren hier en zouden uitgaan. Maar we moesten er het beste van maken. Uiteindelijk viel het echt niet mee. Ik zit tot 22h30 in mijn vuile kleren, besloot dan om een douche te nemen en trok mijn 'feestkleren' aan. Daarna aten we, zo ongeveer een uurtje (heel normale dingen), dronken we maté buiten en zouden de jongeren uitgaan. Tot mijn nonkel zei dat Mariana en ik niet meemogen. Het was namelijk enkel voor oudere mensen, zo'n 30+. Tot ik hem erop attent maakte dat Pablo zelf nog maar 20 is, Lucas 23 en hij 29! Dan zat hij vast. En Mariana en ik gingen gewoon mee. Toen bleek dat hij gelogen had en ons gewoon niet meewilde! We gingen namelijk gewoon langs de straat zitten (waar alle jongeren (ook van min 30!) zaten) en dronken alcohol. Enorm saai, want we kenden er niemand. Dat is de reden waarom Mariana en ik om 4h besloten om ons bedje op te zoeken.
De rest van de dagen (we bleven immers 3 dagen bij oma) waren enorm saai. Ik sliep tot de middag, keek TV tot 5h, dronk maté tot 8h, ging een uurtje wandelen met de familie, las in mijn boek en ging slapen. En dit zo twee dagen tot we vertrokken...
Maar we vertrokken niet naar huis, neen, we gingen met het gezinnetje naar een campamento. Een camping dus. Voor twee dagen, één nacht. Eigenlijk was het supergezellig. Doordat we geen tv en geen computer hadden, waren we verplicht om andere dingen te doen, samen, zoals met de kaarten spelen, gaan wandelen, ... Echt supertof. Ik voel me nu echt goed in mijn familie. Doordat ik veel heb kunnen praten enzo... Nieuwjaar viel tegen, maar de camping was super...
Toch kijk ik ernaar uit om nieuwjaar weer in België te kunnen vieren. De Belgen staan toch nog altijd boven de Argentijnen in verband met kennis over feestjes bouwen! Haha
Oké, hoooooooooooooog tijd voor een nieuw blogbericht! Ik ben bijna al 2 weken terug van Buenos Aires, en heb nog steeds niets laten weten. Een schande! Maar ik maak het goed. Zet jullie goed neer, neem bril erbij, een lekker tasje warme chocolademelk (het is immers heel koud bij jullie, haha!) en lees mijn avonturen...
Zoals jullie weten werd ik uitgenodigd voor een trouw in Buenos Aires. Het was de trouw van een Belgische man met een Argentijnse vrouw. Natuurlijk wilde ik op de uitnodiging ingaan. Eventjes een vakantie in Buenos Aires! Want het sprak voor zich dat ik niet enkel ging gaan voor één dag. Neen, er was een hele vakantie georganiseerd door Paul Vantomme... En het was de moeite...
Nadat er heel wat heen en weer werd gemaild en alles op puntjes stond voor mijn reis, veranderde er de laatste dag toch nog iets waardoor alles rap rap moest gaan. Normaalgezien zouden er twee Belgen naar Montecarlo komen en zouden we samen naar Iguazu reizen om de watervallen te bezoeken. Maar omdat hun vliegtuig vanuit Buenos Aires niet opsteeg, moest ik onverwacht alleen reizen naar Iguazu wat eigenlijk niet zou mogen van AFS. Maar na nog eens wat heen en weer gebeld te hebben, vertrok ik dus een dag vroeger naar Iguazu. Alleen. (Wat eigenlijk totaal niets voorstelt. Gewoon twee uurtjes alleen op de bus zitten.) In Iguazu aangekomen ontmoette ik het koppel uit België. Gelukkig verliep het eerste contact direct goed. Ik moest immers nog tien dagen met hen delen. Haha! Toen ik mijn hotel zag was ik supercontent! Een goed bed, een supermooie en propere en grote badkamer, een zwembad!, ... Dit zou vakantie worden! Tot ik merkte dat mijn fototoestel en een gsm gestolen waren. Gelukkig was het een fototoestel die kapot was en een gsm die hier in Argentinië niet werkt, maar toch... Oké, na een nachtje goed geslapen te hebben, vertrokken we al vroeg om de cataratas te gaan bezoeken. Ik was al eerder geweest, maar toen was het met school, had ik een lange broek aan en was ik moe. Nu konden we alles op het gemak doen, konden we gaan waar we wilden en had ik een korte broek aan! Het was gewoon zalig. En we hebben alles bezocht. Voor mij was het niet zo héél speciaal meer, maar toch... Iedere keer zullen die watervallen wonderbaarlijk blijven... We waren al vroeg terug, tegen 4h in de namiddag, maar als je zo vroeg vertrekt... En natuurlijk wilden we nog in het zwembad springen ook. En er stond een verrassing op me te wachten aan het busstation. Omdat ik mijn memorycard van mijn fototoestel vergeten was, is Alejandro speciaal achtergekomen die dag om mij die te bezorgen. En natuurlijk ook om mij te zien. haha... Helaas kon hij niet meegaan naar Buenos Aires zelf, en vertrok hij die avond terug naar huis... De volgende dag was een dilemma. We moesten namelijk om 1h in de namiddag vertrekken om ons vliegtuig te halen naar Buenos Aires, maar we hadden de watervallen aan de Braziliaanse kant nog niet gedaan... Omdat we toch een zwembad hadden, zouden we eventueel daar gewoon wat kunnen relaxen de hele voormiddag, omdat het anders heel stressy zou zijn, maar nadat we zijn gaan informeren en we een taxi konden regelen die ons zou brengen naar Brazilië en daarna ons zou opwachten om naar het hotel te gaan en daarna naar de luchthaven, besloten we ze toch te bezoeken. Het koppel was er namelijk maar één keer in hun leven. (Ik niet, haha!) Ik moet zeggen. Ik ben echt blij dat we die watervallen zijn gaan bezoeken in Brazilië ook. Daar heb je een heel overzicht van alle watervallen en als je aan de Argentijnse kant bent, is het bijna niet te geloven dat ze zo groot zijn. Prachtig gewoon. (Zoals je kunt zien op de foto's)
Eenmaal aangekomen in Buenos Aires maakten we direct kennis met papa Paul. Alles heel erg georganiseerd en toch wel altijd een klein beetje stressy... Maar een reis zonder plannen is geen reis. Eerst en vooral gingen we naar ons hotel. Een prachtig hotel, midden in het centrum van Buenos Aires, vlak naast de grootste winkelstraat. Fantastisch! Er zou dus al een dagje shoppen gepland worden in mijn agenda. Ik had immers nog een kleed nodig voor de trouw die twee dagen later was. 's Avonds zijn we dan gaan eten op een heel gezellig pleintje waar er een tangoshow werd opgevoerd. Dit voelde Argentina. 's Avonds rond 23h buiten eten met een tangoshow... Dit heb je niet in Montecarlo. De volgende dag stond dus shopping op het programma. Ik had de tijd van mijn leven. Met dit ik de enige 'jongere' was in het gezelschap, ben ik alleen gaan winkelen en kon ik dus doen wat ik wilde. Maar het belangrijkste was natuurlijk mijn jurk voor de trouw. Toen de hoop bijna in mijn schoenen zonk, vond ik in de laatste winkel die ik bezocht de perfecte vrouw om mij te helpen. Ze toonde heel wat jurken die eigenlijk op niets trokken, maar na heel wat geknutsel en gedoe werd het een mooie rode jurk. =) Mijn missie was geslaagd.
De volgende dag had ik afgesproken met Gilles. Een jongen van België die ook op AFS in Argentinië zit en dicht bij Buenos Aires woont. Hij zou mij de stad wat laten zien. Uiteindelijk na een uur te laat te komen (vanwege de trein was zijn uitleg =p ) zijn we de breedste straat ter wereld gaan bezoeken met de obelisk in het midden. Welgeteld 14 rijvakken telt deze straat. Ongeloofelijk en supergevaarlijk als je dit moet oversteken, maar het is gelukt. Na wat gerelaxed te hebben daar en een gesprek gevoerd te hebben met de kerstman keerden we terug naar het hotel. Zo heel veel heb ik dus niet gezien, maar op het einde van mijn jaar keer ik nog terug, dus geen paniek.
Die avond hadden we ook een receptie voor alle Belgen die afgekomen waren naar Argentinië in het huis van de ouders van de bruid. Het deed deugd om nog eens echt Nederlands (en zelfs dialect!) te kunnen spreken. Natuurlijk was ik ook trots op de kennis die ik al had van het Spaans. Daarna zijn we ook naar een tangoclub geweest waar je de tango kon leren. Je had beginners, gemiddeld en gevorderden. Natuurlijk zaten wij bij beginners, maar dat was een beetje te beginner voor mij. 10 minuten uitleg voor vier stappen. Moja, voor de mannen was dat handig... Haha... Uiteindelijk was het wel tof. Omdat ik geen partner had, kon ik na een tijdje niet meer meedansen, maar dat was niet erg, want ik had er plezier in te kijken hoe de anderen het deden. En natuurlijk stond ik met open ogen te kijken naar de profs. Dit is tango!
Daarna kwam eindelijk het moment waarop we allen gewacht hadden. De dag van de trouw! Iedereen had zijn beste kleren aangetrokken (en ik kon mijn nieuw kleed ook showen) en alle Belgen waren heel benieuwd hoe zo'n Argentijnse trouw eraan toe ging. De mis was ongeveer hetzelfde als in België, alleen is de priester veel toffer. Maar het feest is heel anders. In België eten we eerst tot weet ik wanneer waarna er daarna gedanst wordt. In Argentinië dus niet. Eerst was natuurlijk de receptie (met bloedworst als hapje!) en daarna mochten we aan tafel gaan. Daarna kwamen de bruid en bruidegom binnen en begonnen ze onmiddelijk met de openingsdans (op Amélie Poulain!). Daarna namen ze de schoonvader en schoonmoeder, daarna andere familieleden en daarna brak het feest al los! Terwijl we nog niet gegeten hadden. Na zo ongeveer een uurtje, een uurtje en een half flink gedanst te hebben, mochten we aan tafel. Natuurlijk was het asado. Wat had je verwacht? Maar het was de lekkerste asado ooit. Daarna werd er weer gedanst, daarna de grote taart en daarna brak het feest opnieuw los tot in de vroege uurtjes. Er werden carnavalshoedjes enzo uitgedeeld en er was drank a volonté, waarvan iedereen natuurlijk geprofiteerd had en dat kon je wel zien.
De volgende dag zaten er velen met een kater, maar dat kon papa Paul niet deren. We zouden namelijk Uruguay gaan bezoeken. Colonia. Een klein dorpje dat aan de zee lag. Het is een fantastisch dorpje! Ik zou er kunnen wonen! En het was zo zalig om de zee nog eens te kunnen zien, met een strand! Er stonden enkele huizen te koop. Misschien moet ik maar eens gaan informeren.
Maandag verlieten we dan Buenos Aires en vertrokken we naar een naburig gauchodorpje. Gaucho's zijn de soort van cowboys van Argentinië. Het dorpje was heel authentiek en we vonden er een supersuperoud winkeltje. Alles was er eigenlijk oud. Heel mooi...
Dinsdag zijn we dan naar Rosario geweest. Om eerlijk te zijn, ben ik helemaal vergeten wat we daar gedaan hebben. Aja, natuurlijk. Zo heel veel heb ik niet gedaan. Er was namelijk een fantastisch zwembad in de achtertuin van het hotel! Omdat ik in Montecarlo geen zwembad heb, heb ik ervan genoten om daar een hele dag te liggen en wat cocktails enzo te drinken. 's Avonds zijn we dan naar een bekend visrestaurant geweest met een prachtig uitzicht op de zee.
De volgende dag zat mijn vakantie erop en nam ik afscheid van de Belgen. Het besef dat zij eerder mijn familie zouden terugzien dan mij, deed even pijn, maar ik was blij om toch genoten te kunnen hebben van hun gezelschap. Er stond mij een busreis te wachten van 16h. Tot overmaat van ramp had de bus problemen en vielen we na zo'n 14h in panne, midden in de namiddag en viel de airco uit! Het was om dood te gaan. Hierdoor hadden we heel wat vertraging en moest ik in Posadas overstappen van bus. uiteindelijk na 20h op de bus te zitten kwam ik aan in Montecarlo, na een fantastische reis.
Ik zou heel graag Paul Vantomme bedanken omdat hij zoveel voor mij gedaan heeft... En natuurlijk ook alle mensen die ik heb leren kennen op de reis en mama en papa ook omdat ik deze reis mocht doen. Het was super! Dankuwel!
Dag mijn lieve bloglezertjes!
In Cordoba kwamen we toe tegen de vroege ochtend. We checkten in ons hotel, maar moesten nog tot 11h wachten om de kamer binnen te mogen. Bij deze besloten we de stad wat te verkennen. We zaten superdicht bij de markt, die heel mooi was. Wat opviel was de mooie kathedraal. Omdat we enorm veel tijd hadden, besloten we naar de toeristische dienst te gaan, om te zien wat we allemaal konden bezoeken. Om 15h planden we een citytour om de belangrijkste dingen binnen de stad te bezoeken, en voor de volgende dag planden we een trip naar het zuiden. 
Dag lieve mensjes allemaal!
Ziezo, het zit erop. Na 3 maanden van slapen tot 12h, na 3 maanden van niets doen, heeft mijn leven weer een nieuwe wending gekregen! Vroeg opstaan (6h!) en studeren! 
Ik denk dat velen van jullie wel benieuwd of Kerstmis en nieuwjaar op de hele wereld hetzelfde gevierd wordt.
Oké, hoooooooooooooog tijd voor een nieuw blogbericht!
