Ik vertel graag mijn verhaal als steun naar andere mensen toe met hetzelfde probleem, maar zeker ook voor de mensen die me willen begrijpen of denken me te begrijpen.

Ik hoop dat dit een goede manier kan zijn dat het echt tot mensen doordringt wat dit echt betekent en hoe ze me kunnen helpen als ze dat willen.

Dit is mijn eigen ervaringsverhaal en ik verwacht hier geen beoordeling over van andere mensen. Positieve oprechte feedback en tips zijn natuurlijk wel welkom.

14 februari 2011, laatste werkdag, ik herinner het me nog alsof het gisteren was, voor het licht volledig uitging. Maandenlang tegen het gevoel gevochten dat er iets niet oké is, elke dag vermoeid opstaan en de dag last heel moeilijk doorkomen, veel last van maag en darmen,…

Wat is er mis, testen wijzen uit dat er niets mis is, dan maar rusten. Na enkele weken zal het wel over zijn, dat bleek als snel dat dat niet het geval was. Stilaan komt het besef dat ik rust en veel tijd nodig heb en dat maakt het er niet makkelijk op want ik wil gewoon werken. Maar dat lijkt nu heel ver weg.

Dagen worden weken, weken worden maanden. Enkel rusten is de boodschap, alles is teveel. Talrijke gesprekken met de psycholoog lijken ook niet op te schieten. Waarom kan je als 25‑jarige plots niks meer? Jarenlange overbelasting hebben zijn tol geëist. Teveel van jezelf eisen, doen wat de maatschappij vraagt,  te weinig naar jezelf luisteren…  Het herstel gaat langzaam, zo langzaam dat ik het zelfs bijna niet voel, maar naarmate de maanden verstrijken lijkt er toch lichte vooruitgang te komen en dat geeft me moed om door te gaan.

Maar dan na een jaar, beslist men plots dat ik terug aan het werk ‘moet’. Je bent nog jong, je kan geen uitkering meer krijgen, en daar sta je dan. Je wereld stort in, want werken, dat is momenteel echt nog te hoog gegrepen. Maar wat zeg je, niks, helemaal niks, want je hebt er gewoon geen kracht en energie voor. Degene die dit verzonnen heeft mogen ze eens één dag laten voelen hoe ik me toen voelde na één jaar, een tijdlimiet plakken op het herstel van een burnout, totale waanzin!

Goed, op dat moment weet je het niet meer, en ik besloot ontslag te nemen, enkel door meer tijd te hebben en hopen dat het binnen enkele maanden toch beter gaat en ik terug kan werken.

5 maanden later dan toch terug aan het werk gegaan. Ik dacht dat het wel ging, maar dit bleek als snel met vallen en opstaan te gaan, maar ik bleef denken dat het nog wel zou beteren. Betere periodes wisselden zich af met zeer lastige en vermoeide momenten. Ik moest me er regelmatig tegen verzetten maar wat moet je doen? Je krijgt geen uitkering, je moet werken! Althans ik zag geen andere mogelijkheid.

April 2014

Onze zaak begint stilaan uit zijn voegen de barsten en het werk begint zich op te stapelen. Dan maar wat sneller en meer werken om alles gedaan te krijgen, onbewust weliswaar. De combinatie en de druk wordt hoog, ik leg de lat voor mezelf hoog, ik besef het, maar toch kan ik niet anders dan doorgaan, het is een drang. Eigenlijke een regelrechte verslaving, dat is hard, maar zo is het wel. Je wordt er keer op keer naartoe gezogen, het is eindelijk hetgene wat ik graag doet, maar het eist veel van mezelf.

Ik moet ingrijpen, nu, voor het te laat is, of is het al te laat? Oké, de beslissing was redelijk snel gemaakt,  ik stop met mijn werk en focus me nog enkel op onze zaak. Ik voel me opgelucht. Ik krijg terug ademruimte, ruimte om even tot mezelf te komen. 

De vermoeidheid wordt  erger, ik rust veel maar blijf toch enkele uren per dag aan het werk. Stilaan komt het besef dat ik te ver ben gegaan, een 2^e burn-out is een feit. En hoe harder dit doordringt, hoe meer het besef komt dat ik me moet geven om terug beter te worden. Dit doet pijn, heel veel pijn, zeker omdat ik na de 1^e keer weet wat een moeite en energie dit kost om dit boven te komen, energie die er momenteel niet is. De spieren staan strak gespannen in mijn hele lijf, elk geluid komt dubbel zo hard binnen, de stilte is momenteel mijn beste vriend. Mijn lichaam zegt ‘stop’, nu is het welletjes geweest en legt me volledig lam. Dat is de enige manier om vooruit te komen momenteel. Het enige wat ik nu kan doen is dit accepteren en nadenken hoe ik mijn leven wil aanpakken om hier definitief van verlost te geraken. Ik heb het zelf volledig en in handen en ik kies zelf wat ik ervan ga maken. Maar hoe pak ik dit in godsnaam aan?

Ik kom het nu dag na dag steeds meer onder ogen wat er mis is gegaan. De put is diep en ik hoop snel de bodem tegen te komen. Dan kan het alleen maar beter gaan.  Misschien geef ik mezelf gewoon elke dag een stukje meer waardoor de spanning loskomt, zo voelt het toch aan op dit moment. Wie weet wordt het morgen beter, wie weet ook niet, we zien wel, ik laat het zijn zoals het nu is. Het vermoeide en machteloze gevoel wordt erger, maar is dit erg? Eigenlijk niet, het is een nieuwe start, een nieuw begin. Het week in week uit aanmodderen en afwachten tot wanneer het weer eens echt goed zal gaan is voorbij, ik geef me over. Stap 1: uitrusten en tot mezelf komen. Dat is meer dan duidelijk! Ik sta mezelf eindelijk rust toe. Veel rust en beslis zelfs om overdag enkele uren terug in bed te kruipen, ik voel dat het de juiste beslissing is, voelen wat ik al zo lang niet meer gedaan heb,  constant op het verstand doorgegaan en gehandeld volgens wat moet in mijn hoofd en wat er van je verwacht wordt.

Wat voel je dan, waar heb je pijn? Het antwoord is moeilijker dan de vraag. De constante spanning van de spieren in heel mijn lijf is gewoon niet te beschrijven. Het gevoel zo moe te zijn en zelfs niet meer te kunnen ontspannen is onbeschrijflijk. Als het even kon, zou ik dit gevoel eens door willen geven aan mensen die dit graag willen begrijpen of denken dat ze het begrijpen, want dat doen ze niet, ze begrijpen het niet. En dan zouden ze stil worden, ze zouden stil worden omdat ze iets helemaal anders in gedachten hadden. Ze zouden niet meer zeggen, komaan ga iets ondernemen, nee ze zouden zich schamen dat ze dit zo verkeerd hebben ingeschat. Gewoon één Adag doormaken wat ik nu doormaak is voldoende, meer wens ik niemand toe, dit is niet voor watjes!

Lekker een half uur genieten van de natuur en tot rust komen, dit doet deugd, dit is wat me gelukkig maakt. Niet het heen en weer gesleur de ganse weken van hier naar ginder, de druk van de maatschappij is hoog, verschroeiend hoog. De maatschappij vraagt actie en rusten is ‘not done’.  Je moet presteren, je moet sociaal zijn, je moet zo veel dat het gewoon onhoudbaar wordt. Iedereen gaat hier in mee, waarom, omdat het moet? Van wie moet het? Je maakt jezelf iets wijs, je vergeet tot jezelf te komen, je verliest jezelf. En als je hier niet in meegaat, ben je raar.  Mensen veroordelen je omdat je niet in hun idealen meegaat.

Dat is het probleem, de oorzaak waardoor bij vele mensen het licht even uitgaat. Maar het moet omdat andere mensen het je zo opleggen. En ze durven niet anders. Maar is dit daarom de enige en juiste manier van leven? Waarom verliezen we hetgeen wat eigenlijk het belangrijkste in je leven is, gewoon jezelf kunnen zijn en genieten van de kleine dingen, gewoon lekker doen waar je zin in hebt.

Mensen vergeten vaak te luisteren naar wat andere mensen willen vertellen, wat ze echt willen vertellen, niet wat ze zelf willen horen of er zelf van maken. Ze moeten eens vaker de ogen sluiten en hun hart openen ipv de ogen open te houden en hun hart te sluiten.

Oké, ik weet het, mijn gevoelens gaan diep, en dit is vaak lastig, maar toch ben ik ervan overtuigd dat je pas een echt gelukkig gevoel krijgt als je je eigen gevoel gaat volgen, en niet het verstand. Want het verstand volgt de maatschappij en dan eindigen we weer bij hetzelfde: ‘druk’.

Nee, ik moet de schuld niet op iemand anders steken. Ik heb de eigen verantwoordelijkheid over mijn eigen daden. Maar waarom doe ik dat dan niet?  Waarom ga ik steeds opnieuw mee in de vraag van anderen? Waarom doe ik niet gewoon mijn eigen ding? Het gevoel is weg, het verstand neemt het over. Het verstand weet het wel dat ik niet goed bezig ben maar toch kan ik niet ingrijpen. Het engeltje zegt: ‘je bent slecht bezig, doe toch rustig aan’. Het duiveltje zegt: ‘kom op , laat je niet kennen en werk verder’.  Steeds opnieuw wint het duiveltje… Oké, dat moet gedaan zijn, dat wordt hard werken om die duivel te verslaan maar dat komt, dag per dag, of zeg maar maand per maand. Het zal lang duren, iets wat jaren zich heeft opgebouwd kan niet na een paar dagen rusten of therapie plots opgelost zijn, nee dat heeft tijd nodig, veel tijd. De combinatie van veel tijd en weinig druk zal een oplossing bieden.  En niet druk van de maatschappij!

Voel ik daar een lichte verbetering? Het super gespannen gevoel begint toch af en toe eens weg te ebben, al is het maar even maar het doet deugd. Na een kleine inspanning is de spanning al terug. Ik moet waakzaam blijven, als is dat op dit moment nog niet echt een probleem. De successen zijn nog klein en het zware gevoel zit diep in mijn geheugen gegrift. Ik begin er vertrouwen in te krijgen dat rusten nu echt wel de enige en effectieve manier is om uit dit diepe dal te raken.