Gisterenmorgen toen Thomas moest vertrekken naar school regende het. Niet zo erg veel, maar aangezien hij 10km met de fiets moet rijden…  Ik kan hem dan met de auto brengen, eventueel fiets in de koffer, en onderweg pik ik dan zijn vrienden, waarmee hij altijd afspreekt bij hen thuis op. Thomas woont het verst, dus dat is het meest logische. De anderen blijven normaal gezien in de avondstudie na schooltijd, Thomas niet, zodat ik normaal gezien geen rekening hoef te houden hoe de anderen naar huis komen. Zo kan Thomas zijn fiets eventueel mee.

Voor het ogenblik zit Thomas in de examens. In de voormiddag heeft hij examens, in de namiddag is hij thuis om te studeren. Normaal gezien blijven zijn vrienden op school om te studeren, maar zijn beste vriend R.  heeft zijn aanvraag voor de namiddagstudie te laat ingediend, en komt nu ook ’s middags naar huis.

Tot zover mijn inleiding. Gisterenmorgen regende het. Om niet het verwijt te krijgen dat ik toch maar mijn zin doe, vroeg ik aan Koen of het te doen was voor Thomas om er door te fietsen.  Eerst vond hij van wel, maar toen Thomas klaar stond om te vertrekken met zijn fiets, kwam hij binnen om te zeggen dat ik hem toch beter zou brengen. Geen probleem voor mij. Thomas belt zijn vriend op, die dan op zijn beurt de andere verwittigd.  Er wordt afgesproken dat ik Thomas zijn fiets niet meeneem, zodat ik ook R. naar huis kan brengen. Koen is daar volledig mee akkoord, want wil helemaal niet dat men denkt dat we R. aan zijn lot overlaten. R. heeft voor Thomas heel veel betekend voor het herstel na zijn depressie.

In plaats van 7u20, het uur dat Thomas vertrekt met de fiets, hoeven we dan pas om 7u45 te vertrekken.  Helaas, in de tussentijd stopt het met regenen. Dus vind Koen het niet meer verantwoord dat ik Thomas met de auto breng. Alleen is het dan te laat om Thomas met de fiets de laten vertrekken, en is iedereen ondertussen verwittigd. Hij beseft dus zelf ook wel dat hij op zijn stappen niet meer kan terugkeren, maar toch vind hij een reden om mij de volle lading te geven : hij vind dat het niet kan dat ik hem vraag of het doenbaar is voor Thomas om er door te rijden, want dat hij dan niet anders kan dan “neen” zeggen. ????????????? En of ik eigenlijk maar dat te doen heb : hele dagen rondrijden voor de kinderen. ????????????? Duidelijk de stappen uiteen zetten om aan te tonen dat hij wel beslist heeft dat Thomas niet met de fiets zou gaan, helpt niet. Het wordt tijd dat ik afleer om tegen hem zo’n grote mond op te zetten ????????????? en meer werk ???????????????

Enfin, hij was kwaad. Ik heb hem de hele voormiddag niet gezien, tot hij rond 11u verkondigde dat hij eens zou gaan vragen bij de buren of ze nog stro te koop hadden. Ik weet dat hij zich daar alleen maar een uurtje bezig houdt,  terwijl hij hard reageert tegen elke minuut waarop ik me volgens hem alleen maar zou bezig houden in plaats van te werken, maar eigenlijk kan het me niet schelen. Ik was blij dat hij weg was, en omdat ik er geen opmerkingen over maakte, gewoon zei dat het voor mij geen probleem was, deed zijn boze bui verdwijnen. De rest van de dag liep alles weer normaal.

Vanmorgen regende het niet toen Thomas vertrok. Koen had gezegd dat ze veel regen uitgaven voor deze voormiddag, maar dat hoeft geen hinder te zijn om met de fiets te vertrekken. Toen hij zo’n tien minuten vertrokken was, belde R. om te weten of Thomas met de fiets naar school reed. Op dat moment zag ik dat het ondertussen wel regende.  Enfin, ik veronderstel dat R. zijn vader hen wel naar school gebracht zal hebben met de auto, en aangezien R. vanmiddag ook naar huis komt, kan Thomas terug mee tot daar. Als het niet regent dan kan hij van daar uit naar huis fietsen.  Ik kon moeilijk voorzien dat het in het eerste kwartier zou beginnen regenen.

Vijf minuten later komt Koen binnen, ziet dat R. gebeld heeft, en ik krijg de volle lading : Het was onverantwoord dat ik Thomas van morgen met de fiets naar school stuurde. NU moest ik hem gebracht hebben, in plaats van gisteren. Als ik naar het weerbericht geluisterd had, in plaats van naar die stomme TV (Ruben zet de TV open als hij klaar is om naar school te gaan, en het is nog geen tijd om te vertrekken, maar ik kijk daar niet naar. Ik ben gewoon aan het werk.), dan had ik geweten dat hij kletsnat geregend zou worden. Ik moest nu maar zorgen dat ik hen deze middag ophaalde. ????????? Ik weet van niets. Ik weet niet of ze met de fiets zijn of niet. Ik weet niet wie hen zal ophalen als ze niet met de fiets zijn, en ik zou daar ook moeten zijn. ????? DAT is pas pure tijdverspilling!

Ik heb hem gezegd dat ik onmogelijk kon weten dat het zou regenen (dan ben ik dom), en dat ik moeilijk zonder af te spreken Thomas kon ophalen (had ik zelf gezocht!). Ik heb er trouwens nog aan toegevoegd dat het heel hard had moeten regenen voor Thomas zou vragen of ik hem voerde, aangezien Koen zijn reactie van gisteren. En toen werd hij heel kwaad, vond dat ik niet het recht had om zo’n grote mond op te zetten. Enfin, blijkbaar voelde hij dat hij het onderspit zou delven, want hij vertrok kwaad naar buiten.

Ondertussen was het tijd voor Ruben om naar school te vertrekken. Helaas was de hevige regenbui ondertussen sterk afgezwakt. Omdat Ruben met een serieuze verkoudheid zit, heb ik hem toch gebracht, me verwachtend aan de rest van de bui nadien. Tot mijn grote verbazing heeft hij daar geen woord over gezegd.

Maar dat betekent niet dat zijn kwade bui voorbij was : hij had ontdekt dat er een doos Cecemel weggestopt was. Thomas drinkt graag een tas cecemel ’s morgens. Een tijd terug vond Koen dat onverantwoord en te duur. Thomas moest maar melk met nesquik drinken. Toppunt is dat Koen zelf heel veel van die Cecemel dronk. Blijkbaar moet wat hij niet verantwoord vind, zo vlug mogelijk leeg. Omdat ik er toch nog meebreng, en omdat papa ze niet allemaal zou leegdrinken, stopt Thomas de dozen weg, behalve de ene die open is en in de frigo staat. En die ene doos die nog weg zat had hij gevonden tussen de potten en pannen. Wat doet Koen in de lade van de potten en pannen? Zoeken waar de kinderen het snoep verstopt hebben. Als ik de zaterdag snoep meebreng, weten ze dat dit voor de hele week is, maar als het gewoon in de kast ligt, dan is het na twee dagen allemaal op. Koen kan er niet van blijven!!! Omdat Ruben op een bepaald ogenblik snoepte tot hij ziek was in het weekend, heb ik gezegd dat hij het moest verdelen over de hele week, maar dat lukt dus niet als papa het weet liggen. Ondertussen heeft Koen Ruben een paar keer gezien met snoep tijdens de week, en dus zoekt hij waar het vandaan komt….

Dus, kreeg ik de volle lading dat we hele dagen achter zijn rug bezig zijn (snoep en cecemel), en dat de keukenkasten allemaal kapot zouden gaan als ik nog die Cecemel daarin stopt, want dat die niet bestand waren tegen dat gewicht (1kg) ??????????? Dus…. Ik zorg niet voor mijn gerief, ik laat alles maar kapot gaan, hoe rapper hoe liever blijkbaar,…. En hij is niet van plan om volgend jaar een nieuwe keuken voor me te kopen. ……….

Pffffffff. Hij is terug naar buiten. Ik hoop voor de rest van de voormiddag.

Ondertussen heb ik het van me afgeschreven en van me afgezet. Ik laat me door zijn boze buien niet meer beïnvloeden en zoek het positieve in mijn werk. (Lukt ook niet altijd)

Rond 15u30 kreeg ik een sms-je van Thomas met de vraag hem na school af te halen omdat hij zich niet lekker voelde. Normaal rijdt Thomas met de fiets naar school, een afstand van ongeveer 10km. Ik heb daar geen problemen mee, maar aangezien het onbegrip en het gepreek van Koen vorige week, toen ik Thomas naar school voerde omdat hij ontdekte dat zijn band lek was op het ogenblik dat hij wou vertrekken, zag ik er wel tegenop om het aan Koen door te geven. Hij is thuis, dus ik kan niet zomaar eventjes over en weer rijden zonder dat hij het merkt.

Naast de preek over hoeveel tijd ik dan wel verloor en hoeveel uren ik dan wel minder werkte die ik vorige week kreeg, kon ik me ook verwachten aan de gebruikelijke sneeuwpaniek. Hier; landelijk gelegen, en waar de gemeente nooit strooit, ligt er nog vrij veel sneeuw. Ik ben geen zo'n goede chauffeur als Koen, rij ook niet graag door de sneeuw, maar als het nodig is red ik me wel. Als de sneeuw te dik ligt heb ik wel problemen om hier met de auto weg te geraken, omdat de straat op het eind nogal flink helt, en daardoor niet zo evident is om boven te geraken. Bij hevige sneeuwval zijn er al vaker auto's daar in de problemen geraakt. Ik ben dus niet de enige.

Het probleem is dat Koen geen correcte inschatting kan maken en van zodra het sneeuwt, beschouwt hij het meestal als onmogelijk voor mij om daar door te geraken. Dus... ik verwachtte al een hoop tegenstand.

Ik moest mijn hoofd er niet lang over breken : Koen kwam binnen om een kop koffie en ik vertelde hem van Thomas zijn sms-je. Oh, geen probleem!! En hij had net op de weg geweest, en de sneeuw die er lag zou eigenlijk ook geen probleem mogen vormen voor mij. Leuk, blijkbaar een goede dag vandaag! Tien minuten later komt hij terug binnen : Zou ik niet beter iets vroeger vertrekken en ook Ruben afhalen van school? Het zou toch jammer zijn als die jongen door de sneeuw nog viel! Ik ben zelf geen echte fan van zo'n weer, dus haal ik met liefde de kinderen op.

En, als ik dan toch onder weg is, kon ik dan nog even stoppen om iets te halen voor hem? Ah, daar kwam de kat op de koord! Thomas zijn lessen eindigen een half uur later dan die van Ruben, en het is maar 7km rijden van de ene school naar de andere, dus heb ik tijd zat om nog een boodschap te doen. Ik maak daar geen enkel probleem van. Alleen stel ik mezelf de vraag of hij het even vanzelfsprekend had gevonden dat ik de kinderen ophaalde, indien hij zelf niets nodig gehad had...

De kinderen zijn thuis, ik heb mee gebracht wat hij vroeg (en nog iets extra's voor de kinderen als vieruurtje ), en ik word beloond met een royale glimlach, en een helpende hand : hij heeft de fietsen uit de auto gehaald! Het beloofd een fijne avond te worden. Soms moet je gewoon het geluk hebben dat hij denkt dat hij iets nodig heeft...

Alles wat ik uitgeef aan speelgoed of extra's voor de kinderen, is volgens Koen teveel. Zelfs op kledij zit hij te vitten, van is dat nu echt nodig???

Enkele jaren terug, toen de kinderen in de vakantie met een oude go-cart aan het prutsen waren, nam hij plots, onverwachts de kinderen mee, om een nieuwe go-cart te kopen. Zomaar, ineens,... Een plotse dure aankoop maar iets waar de kinderen wel al vele uren plezier mee gehad hebben.

Daarentegen is de aankoop van een computer voor de kinderen (heb ik op dat ogenblik doorgedreven, met aan te geven dat die go-cart vooral door Ruben gebruikt zou worden, en dat er dan wel iets mocht gegeven worden ter compensatie aan de anderen) nog altijd niet verteerd. Ook al hebben de kinderen hem effectief nodig voor school en kan hij daar niet omheen, toch vind hij dat een "onnodige kost", nu aangevuld met "waartoe de school de ouders verplicht".

Zo mochten de kinderen ook het geld voor het oud ijzer voor hen houden als ze hielpen om alles te verzamelen. Op de hoeve is regelmatig wel oud ijzer te verzamelen. Er was na de afbraak van de woning ook nog wel het één en ander overgebleven, zodat er bijna een volledige vracht voor een vrachtwagen lag. Aangezien het ijzer vorige zomer heel duur was, hadden de kinderen bijna 1000 euro samen. Een heel mooie geste, zeker voor iemand die elke cent uit zijn portemonnee telt, en mij om melkpoeder voor de kalveren zou sturen, om het toch maar niet zelf te moeten betalen...

Begrijpen wie het begrijpen kan, maar voor de kinderen is het alvast een positief signaal van een ouder van wie ze al zo vaak veel moeten missen.

De voorbije dagen waren voor mij het traditionele hormonaal bepaalde dieptepunt van de maand. Soms heb ik er weinig last van. Deze keer was het dubbel zo erg. Naast me slecht in mijn lijf voelen, had ik twee dagen migraine, wat zich gisteren begon af te bouwen, en vandaag helemaal lijkt weg te trekken. Resultaat : ik kan heel weinig verdragen en men moet me gewoon gerust laten.

Helaas, hier treft PMS niet alleen mezelf, maar lijkt het besmettelijk, en weet mijn partner er dus ook goed van. Over de migraine zwijg ik al zoveel mogelijk tegen hem want het heeft alleen maar commentaar tot gevolg : waarom ik geen Dafalgan neem als ik pijn in mijn hoofd heb? Helaas, dat werkt niet bij migraine, maar dat kan er bij Ivan niet in : Hoofdpijn is hoofdpijn, en bij hem werkt Dafalgan altijd. Waarom zou het bij mij dan niet werken?

Altijd handig een dokter in huis :(

Ik heb medicatie die wel werkt, maar ik loop er zo high van rond, en het vertraagt mijn reactievermogen, zodat ik ze eigenlijk enkel neem als de pijn echt niet meer te harden is, en ik niet min  of meer verder kan werken. Of als ik 's nachts wakker lig van migraine (meestal niet), want tegen de ochtend is het ergste 'high-" gevoel dan wel over.

Het resultaat van zijn PMS besmetting is dat hij heel geïiriteerd rond loopt, niets kan verdragen, continue op mijn dak zit, of mij voor allerlei onbenulligheden steeds weer nodig heeft. En dat op een ogenblik dat ik eigenlijk, met uitzondering van een lieve geste of een doodgewone fijne knuffel, het liefst van al gewoon gerust gelaten wordt. De voorbije dagen waren dan ook één ellende : preek over dit, preek over dat, ik moet dit, ik moet dat,... pfffffff.  Het resultaat is dat ik, vanaf dat hij nog maar zijn mond open doet, ik het gevoel heb dat ik al mijn stekels al aan het opzetten ben om in de aanval te gaan, of de aanval of te weren. Het lijkt er helemaal niet meer op aan te komen wat hij te zeggen heeft. Ik moet mezelf gewoon dwingen om die stekels even nog te laten rusten en eerst te horen wat er uit zijn mond komt. Tegen de kinderen kan ik het openlijk zeggen : let op, laat me gerust, want ik heb mijn stekelvarkenvel op. En zij weten dan wel dat ze best even uit de buurt blijven. Maar bij Koen zou dat toch maar een volgende preek uitlokken : dat hij dan wel duidelijk is dat ik niets meer van hem moet hebben, dat ik altijd pinnig op hem reageer, en dat het dus duidelijk allemaal mijn fout is. En dat is net wat ik niet moet hebben, ook al weet ik dat mijn stekelvarkenvel ook geen lieverdje is.

Enfin, voor mij is het tij aan het keren, en naarmate ik me terug beter in mijn vel voel zal Koen ook wel volgen. Hopelijk heb ik er over vier weken beduidend minder last van.

Raar onderwerp kun je denken, maar voor mij een belangrijke mijlpaal. Mijn lange haren zijn hier altijd een zwaar geladen onderwerp geweest. Vanmorgen besefte ik dat dit eigenlijk voor mezelf altijd al een beladen onderwerp geweest is : mijn moeder heeft een enorme voorliefde voor kort geknipte kapsels, en eigenlijk is mijn haar laten groeien als kind en puber een manier geweest om mijn verzet te uiten, zonder dat het opviel. Een negatieve ervaring bij de kapper, waarbij mijn haren veel korter geknipt werden dan de bedoeling was, toen ik twaalf was (alhoewel mijn moeder altijd beweert heeft van niet, verdacht ik haar van samenzwering met de kapper), hebben mij ook niet echt kapper-minded gemaakt. De jaren voor ik huwde ben ik er wel af en toe langs geweest (NOOIT meer bij de kapper van mijn moeder!) om mijn haar bij te knippen, en daar bleef het bij.

En toen kwam Koen, en hij koos mij uit omwille van mijn lange haren. Dat heeft hij altijd gezegd, en pas toen ik weet had van autisme besefte ik dat dit geen grap was, maar pure ernst. Zijn moeder had lange haren toen hij kind was, zijn schoonzus heeft nog steeds lange haren, en dus moest zijn vrouw ook lange haren hebben. Ik ben er nog altijd niet uit of ik zijn manier van kiezen wel of niet kan appreciëren. Nog een troost : het was niet het enige criterium waaraan zijn vrouw moest voldoen. Ze moest ook nog slim zijn! Of was dat alleen maar mooi meegenomen?

Enfin, toen we gehuwd waren ben ik éénmaal naar de kapper geweest, in het eerste jaar dat we gehuwd waren. Om gewoon bij te knippen. Zijn conclusie :

teveel geld en tijdverspilling. Dat kon zijn moeder ook. Dat klopte wel :

gewoon wat bijknippen kon ze ook! Ik was toen nog heel tevreden met mijn lange haar en mijn echtgenoot.  Alleen was het wel vervelend dat hij eigenlijk nooit wou dat ik het liet bijknippen. Dat gebeurde toch, maar meestal met de nodige tegenwind. En toen ik die eerste keer van de kapper kwam, zag hij niet dat het korter was (zei hij!), maar als ik het liet bijknippen door mijn schoonmoeder, ook al was het maar enkele centimeter, zag hij het meteen!

In 2003 was ik mijn lange haren kotsbeu en op een moment dat Koen blijkbaar toch wel toleranter was (of dacht hij dat ik het niet zou doen???) heeft mijn schoonzus mijn haren afgeknipt tot een klassieke carré. Mààr, hoe gul hij die keer ook zijn toestemming gaf, ik heb niets anders mogen horen dan dat ik nu helemaal op niets meer trok, dat ik een echte rattekop had. En zo werd mijn haar geleidelijk aan weer langer…

Ook onze dochter Evy had lange haren. Tot ze ze deze zomer wou afknippen.

Iets langer dan schouderlengte en in laagjes. Dus geen echt kort kopje. Maar ze kreeg er een totaal andere look mee, en het staat haar enorm goed. Dus, ook bij mij begon het opnieuw te kriebelen, wat op dat ogenblik op hevig verzet stootte bij Koen : hij kreeg al nachtmerries van een dochter en vrouw die al hun geld vergooiden aan de kapper! En ik voelde me op dat ogenblik niet sterk genoeg om er tegen in te gaan. Nee, nu besef ik dat ik op dat ogenblik gewoon bezig was om terug zijn zin te doen, omwille van de lieve vrede.

Voorlopig naar de achtergrond, maar niet vergeten!  De tijd dat mijn haar nog bijgeknipt werd… ik weet het niet meer. Het was al lang geleden. En het groeide maar verder. Tot ik mij enkele weken terug de bedenking maakte dat ik wel overal lange haren vond, en ik bij het samen nemen van mijn haar tot één staart bemerkte dat die wel erg dun geworden was. Ik vermoed dat ik in enkele maanden tijd de helft van mijn haar verloren ben! Niet dat het nu erg dun staat, maar ik had altijd heel veel haar. Dit was uiteindelijk voor mij de druppel die de emmer deed overlopen, want tenslotte trek ik zelf ook nog altijd een aantal haren los bij het ontwarren van zo’n lang haar. En dat extraatje kon er voor mij nu niet meer van af. Uiteindelijk was mijn haar na zolang niet meer knippen, ook erg kapot, zelfs tamelijk ver. Gewoon bijknippen kon dit niet meer ongedaan maken. Dus, alle hens aan dek, en mijn haarzorgen over Koen spuien, duidelijk vermelden dat lang haar als het te dun staat ook op niets trekt, dat het beter was, voor het uitvallen, dat het korter geknipt was, tot ik dacht dat hij me begreep en aan het idee gewend was.

Zaterdagavond, naar ik dacht op een gepast moment, heb  ik hem gezegd dat ik een afspraak gemaakt had met de kapper. Helaas, het huis was te klein. Hij was woedend, vond dat ik net zo goed het geld helemaal kon buitengooien,… En ik werd woedend, zo woedend dat ik uitriep dat hij zijn zin wel zou krijgen, dat ik het dan niet zou doen! Ik ben gevlucht naar het toilet en heb daar een kwartier zitten huilen, echt huilen, voor het eerst sinds jaren echt huilen, zodat ik mijn pijn en verdriet daarin kwijt kon en het opluchtte. En toen besefte ik wat voor stommiteit ik uitgestoken had : het gewone liedje :

hij wil iets niet, maakt zich kwaad, en krijgt zijn zin! Ik heb mezelf dan maar eens bij de oren genomen : “Sofie, dat doe je niet! Je plooit niet! Het patroon dat hij gebruikt om zijn zin door te drijven MOET doorbroken worden.

Zet je daar boven!” Enfin, hij is kwaad gaan slapen, en ik ben maar gevolgd op het ogenblik dat ik vermoedde dat hij sliep!

Zondagmorgen nog een hele rij achter mijn hoofd en de vermelding dat ik het voor hem niet moest laten om mezelf om zeep te laten helpen, want dat ik anders nog in staat zou zijn om hem de schuld te geven als ik kaal werd! Hoe onnozel ik die redenering ook vond, ik ben er grif op in gegaan, heb bevestigd dat het dan inderdaad zijn schuld zou zijn! Ik heb er dan nog eens duidelijk bij gezegd dat hij niet begreep hoe ik er mee in zat dat mijn haar uitviel. De rest van de dag is er niet meer over gesproken. De dag was al zwaar beladen genoeg doordat ik met de kinderen ging nieuwjaar vieren bij mijn ouders. Ook gisteren is er geen woord meer over gezegd. Vanmorgen heb ik gewoon meegedeeld dat mijn afspraak met de kapster deze voormiddag was, en behalve de opmerking dat ik me beter meteen kaal kon laten scheren, zodat het lang zou duren voor ik terug moest, kwam er geen reactie.

Ik was deze morgen wel te prooi aan een hele boel emoties : Enerzijds zat het mij wel dwars dat de goedkeuring van Koen wel veel meer voor me betekent dan ik zou willen. Anderzijds voelde ik wel dat mijn vertrouwen in kapsters nog niet echt groot was, ook al wist ik na de twee keer dat Evy er nu geweest is, dat het iemand is die wel zeer vakkundig knipt : Evy's laagjeskapsel valt perfect, en ik heb al opgemerkt dat niet iedere kapster dat op die manier kan. Bij een nichtje (andere kapster) is het altijd net dat niet wat het volgens mij zou moeten zijn. Ik heb opgemerkt dat het nog steeds heel eng is voor mezelf om de controle uit handen te geven. Want dat is het toch wat je bij een kapster doet : zij heeft het resultaat in handen, ik moet er mee verder. Loslaten is dus blijkbaar nog altijd niet even evident. En net op zo’n moment zou een bemoedigend woord “Het zal wel meevallen!” zoveel betekenen. Dat steuntje in de rug, van je partner, maar net dat is er nooit. Ik heb er mee leren leven, maar af en toe mis ik het wel!

En het resultaat? Yes, het mag er zijn! Ik voel me er goed bij. Omdat ik bij Evy destijds een foto voor en na genomen heb, wou Thomas dit ook van mij doen. En Koen??? Complimenten verwachtte ik niet. Het is voor hem hoe dan ook wennen. Echte kritiek heb ik tot nu toe ook niet gekregen, dus beschouw ik dat al als een groot compliment :) Het meest vreemde vind ik dat hij me met mijn nieuwe kapsel vergelijkt met een schaap. Als er nu iets is wat ik niet heb, en een schaap wel, zijn het krullen.

Deze middag kreeg ik van Thomas een sms-je : "En hoe valt het kapsel mee?" Ik heb geantwoord : "schaapachtig, zegt papa, maar aangezien hij de krullen heeft en al heel de middag bè zegt..."  Want dat is zijn manier om mij er op te wijzen dat hij mij net een schaap vindt : telkens hij mij ziet begint hij te blaten als een schaap. Ik laat hem maar, kan het loslaten, vind dat het meer zegt over hem dan over mij.

Om een lange blog kort samen te vatten : ik vind dit een gigantische stap van mezelf, ben trots op mezelf. Ik heb al belangrijke stappen gezet, maar dit is een voor Koen heel duidelijk zichtbare stap, en dat is nog iets totaal anders. Wat hij niet weet, is dat dit pas een begin is. Nu eerst terug mijn kilo's kwijt. Voor wie wist dat ik in het voorjaar verschillende kilo's kwijt geraakt ben, ze zijn er allemaal terug :(, zodat ik me ook op dat vlak terug goed in mijn vel voel. En dan zou ik willen mijn hele look (lees mijn kleerkast) veranderen, maar zover ben ik nog niet :)

De tijd rond kerst- en nieuwjaar is voor Koen altijd al moeilijk geweest. In de loop van de jaren is er al heel wat aan activiteiten rond die dagen weggevallen, maar wat nog overblijft, daar hou ik me aan.

Zo vieren we kerstavond met pakjes samen in gezinsverband en gaan we met kerstdag zelf in de namiddag naar mijn schoonouders. Voor oudejaarsavond en nieuwjaar net hetzelfde scenario, maar dan zonder pakjes. De kinderen krijgen dan een bijdrage voor hun spaarrekening.

Wat er nu zo vervelend is, is dat die dagen zowat halfweg de week vallen. Ik aanhoor al enkele dagen zijn verontwaardiging over het feit dat heel wat mensen veertien dagen verlof hebben. Voor de bouwsector is dat trouwens verplicht. Ik besef wel dat zijn verontwaardiging ook wel bedoeld is om er mij op te duiden dat ik niet moet denken van veertien dagen niets te doen.

Daar er nogal wat administratie blijven liggen is, die ik deze weken zou willen wegwerken,  is daar trouwens geen sprake van.  Ik ben van plan om woensdagmiddag te stoppen. Of ik vrijdag werk, weet ik nog niet. Eerst zien hoe het werk vlot.

Gisterenavond is hij toch eens een kijkje gaan nemen in mijn agenda om te zien wat ik gisteren allemaal gedaan had. En toen zag hij dat ik door donderdag een streep getrokken had.

"Sofie, ben jij van plan om een hele dag niet te werken???"

Ik snapte eerst niet waarover hij het had.

"Een hele dag niet werken?"

"Ja, er staat een streep getrokken door donderdag!"

In plaats van me op stang te laten jagen, vond ik het eigenlijk amusant

"Dat klopt. Donderdag is het kerstdag en ik ben van plan een hele dag niet te werken!"

"Een hele dag???"

"Ja, echt een hele dag!"

De kinderen waren ondertussen ook genaderd.

"Mama, gaat donderdag een hele dag niet werken!"

Thomas : "En woensdag en vrijdag ook niet!"

Ik "Nee, het gaat over donderdag : Er staat een streep in mijn agenda erdoor getrokken!"

Koen : "ja kijk! Een streep door heel de dag! Hoe durft ze! (Veel durf is er daar eigenlijk niet voor nodig ) Ik zou daar toch iets moeten bijschrijven!"

Hij pakt een stylo en de kinderen staan alle drie te kijken wat hij gaat schrijven :

LUL

Thomas : "papa, dat is echt flauw. Dat is een opmerking op kleuterniveau!"

Evy pakt een stylo en maakt er LOL van.

" Ik heb er LOL van gemaakt. Dat is het wat we die dag zullen hebben! Nu klopt het tenminste!"

En Koen? Die kon hier echt niet tegen op, en is dan maar weggegaan. Niet boos, gewoon opgegeven en naar buiten gegaan, kijken of die koe nog niet kalfde.