Brutaal word ik gewekt door een voor mij oorverdovend geluid, als het ware een donderslag bij heldere hemel. Krampachtig val ik uit mijn ongelofelijk heerlijk bed. Al krakend (ik moet dringend op onderhoud) beweeg ik mij voort, voer ik mijn ochtendrituelen uit en doe ik vervolgens een sprint richting station (ik heb al menig records verbroken). Zwetend gooi ik mij neer op een verouderd bankstel van een verouderde trein met een nog meer verouderde conducteur en zucht ik .Maandag Het doet me spontaan kokhalzen. Maandag, de dag waarop wij, gewone normale burgers, weer al onze moed verzamelen om mee te draaien in de vijfdaagse sleur. Week na week na week... Een vicieuze cirkel waaraan geen ontsnappen mogelijk lijkt (ontsnappen kan altijd maar een dak boven mijn hoofd lijkt me toch geen overbodige luxe in deze tijd). Een steeds terugkomende vraag Waarom? Why? Pourquoi? Por Qué? A pain in the ass En als je dan het antwoord voor ogen hebt Dan gaat het van spontaan kokhalzen naar zware suïcidale neigingen. Begrijp me niet verkeerd, ik ga niet gebukt onder een depressie en ik ben ook geen pessimist, ik noem het gewoon realiteit. Allemaal draaien we mee in deze zwaar verzuurde maatschappij waarin ons dingen worden opgelegd. Waarin wij allen gezamenlijk zoals een kudde gebrainwashte schapen binnen de lijntjes lopen. Waarin wij eerlijke burgers lange dagen maken om onze facturen en de mensen die ons afpersen te kunnen betalen. Alles is een automatisme en een kwestie van MOETEN. Geen greintje spontaniteit meer. Hell yeah. Alsof we één grote sekte zijn. En ik maak er deel van uit! Behalve op maandag. Gelukkig zijn er maar 52 maandagen per jaar . Gelukkig is het morgen dinsdag .
