Brutaal word ik gewekt door een voor mij oorverdovend geluid, als het ware een donderslag bij heldere hemel. Krampachtig val ik uit mijn ongelofelijk heerlijk bed. Al krakend (ik moet dringend op onderhoud) beweeg ik mij voort, voer ik mijn ochtendrituelen uit en doe ik vervolgens een sprint richting station (ik heb al menig records verbroken). Zwetend gooi ik mij neer op een verouderd bankstel van een verouderde trein met een nog meer verouderde conducteur en zucht ik .Maandag Het doet me spontaan kokhalzen. Maandag, de dag waarop wij, gewone normale burgers, weer al onze moed verzamelen om mee te draaien in de vijfdaagse sleur. Week na week na week... Een vicieuze cirkel waaraan geen ontsnappen mogelijk lijkt (ontsnappen kan altijd maar een dak boven mijn hoofd lijkt me toch geen overbodige luxe in deze tijd). Een steeds terugkomende vraag Waarom? Why? Pourquoi? Por Qué? A pain in the ass En als je dan het antwoord voor ogen hebt Dan gaat het van spontaan kokhalzen naar zware suïcidale neigingen. Begrijp me niet verkeerd, ik ga niet gebukt onder een depressie en ik ben ook geen pessimist, ik noem het gewoon realiteit. Allemaal draaien we mee in deze zwaar verzuurde maatschappij waarin ons dingen worden opgelegd. Waarin wij allen gezamenlijk zoals een kudde gebrainwashte schapen binnen de lijntjes lopen. Waarin wij eerlijke burgers lange dagen maken om onze facturen en de mensen die ons afpersen te kunnen betalen. Alles is een automatisme en een kwestie van MOETEN. Geen greintje spontaniteit meer. Hell yeah. Alsof we één grote sekte zijn. En ik maak er deel van uit! Behalve op maandag. Gelukkig zijn er maar 52 maandagen per jaar . Gelukkig is het morgen dinsdag .
Bloggen, OMG . Who does that shit?! Ik vanaf vandaag!!! Why? Combinatie van verschillende redenen Ik voel me niet verplicht om hier verder op in te gaan. Waarom zou ik? Voelen wij belgen ons dan vaak verplicht tot iets? Als ik naar de huidige politieke impasse kijk, kan ik niets anders dan met volle overtuiging, zonder enig spoor van twijfel en met volle kracht NEE zeggen (lees:roepen). MAAR krijg eens een uitnodiging in de bus, waar we niet onmiddellijk een vreugdedans voor organiseren? Damn, beschoren! Zielig nietwaar? Zijn we dan niet vrij in onze keuzes en interesses zonder persoonlijke aanvallen op onze medemens te moeten creëren? Hebben we dan geen doelen in ons o zo kort al dan niet gecompliceerd leventje? Hell yeah i have!!! Met trots kan ik zeggen dat ik voorlopig nog niet behoor tot de 100% apathische tamzakken zonder doel en ambitie. Maar bon, waar waren we gebleven? Juist, bloggen. Na een schamele 26 jaar levenservaring en zoveel bevindingen later over de dingen des levens , rest er nog te weinig ruimte in dat grote hoofd van mij om al de gedachten en levensvragen in mijn bovenkamer te bewaren. Thoughts are running through my mind, day and night Bloggen leek me wel een aardig archief, lekker besparend voor mijn zwaar vermoeide grijze massa. Het fenomenale van bloggen is dat het niet eens werkelijkheid moet zijn. Helaas voor mij, als het op liegen aankomt, I SUCK!! Big time. Het is alsof een vreemde entiteit langzaam en schrijnend mijn tenger vrouwelijk lichaam doet blokkeren. Nu versta me niet verkeerd, uiteraard heb ik al leugentjes om bestwil gebruikt. Wederom voel ik me niet verplicht om hier verder op in te gaan. Wel voel ik me gedwongen om in een zacht treurige gemoedstemming te vertoeven .. Oorzaak? Het einde van mijn drie weken verlof! Mijn god wat heb ik er naar gesmacht . Voorbij in een oogwenk. Mede-oorzaak? De zomer van 2011! Wat hebben we het weer getroffen in ons belgenlandje. Geen regering ok, maar geen zomer, dat raakt me toch wel tot in het diepst van mijn hart. Oppervlakkig bekeken dan, ik heb uiteraard al ergere dingen in mijn leven meegemaakt. Maar ik ben en blijf een graag klagende en vanaf nu bloggende belg!
