Inhoud blog

	Woensdag keer ik terug !
	02/08/2006 Terug
	17/07/2006 in België
	06/07/2006 In Argentinie
	05/07/2006 We zijn bijna terug...

Archief per week

	09/09-15/09 2013
	31/07-06/08 2006
	17/07-23/07 2006
	03/07-09/07 2006
	26/06-02/07 2006
	19/06-25/06 2006
	12/06-18/06 2006
	05/06-11/06 2006
	29/05-04/06 2006
	22/05-28/05 2006
	15/05-21/05 2006
	08/05-14/05 2006
	01/05-07/05 2006
	24/04-30/04 2006
	17/04-23/04 2006
	10/04-16/04 2006
	03/04-09/04 2006
	27/03-02/04 2006
	20/03-26/03 2006
	13/03-19/03 2006
	06/03-12/03 2006
	27/02-05/03 2006
	20/02-26/02 2006
	13/02-19/02 2006
	26/09-02/10 2005

Zoeken in blog

Sofia in Paraguay

Rondreis in Zuid-Amerika (2006 - 2013)
2006: Stage te Asuncion - 2013: Ik ga terug !

22-03-2006

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

22/03/2006 warmte... verkoeling?

het is minder warm... of welja... het zou minder warm moeten zijn... de thermometer zegt 29 graden...
alleen is er iets anders veranderd... ik veronderstel de vochtigheid... waardoor het zweet nu eigenlijk nog sneller te voorschijn komt en in grote stromingen zijn weg naar de grond zoekt...

wat ik verkies weet ik nog niet...

er zou zoiets moeten bestaan als een warmte-index... want blijkbaar kloppen die graden toch niet altijd

22-03-2006 om 23:55 geschreven door Sofia

19-03-2006

19/03/2006 Bijna beroofd

Vandaag de schrik van ons leven gehad...

we zaten te wachten bij een ijssalon tot dat 5 minuten later zou open gaan...
toen plots 3 jongens naar ons toekwamen en dachten even vlug weg te lopen met onze rugzakken...
maar dat was buiten sofie en anneleen gerekend.

We hebben geschopt en geslagen (na toch wel even vlug te checken of er geen messen in het spel waren),
geroepen en gescholden (ik zelfs in het spaans... anneleen en ik stonden er achteraf helemaal verbaast over na te denken van waar die woorden gekomen waren)
en eigenlijk ook vooral onze rugzak vastgehouden...

en op een bepaald moment waren we waarschijnlijk zo overweldigend dat ze met de staart tussen hun benen zijn weggelopen.

Goed gedaan van ons... maar we hebben er toch wel een klein, zeer snel kloppend hartje aan overgehouden...

19-03-2006 om 20:09 geschreven door Sofia

18-03-2006

18/03/2006 Linos\' petekindje

Hier in paraguay heb ik in tegenstelling tot wat de meesten denken niet 2, maar 3 doelstellingen.

De eerste is, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen denken, stage doen en de medische gang van zaken hier uitpluizen...

De tweede... Paraguay en de Paraguayaanse mensen leren kennen...

En de derde... het petekindje van Linos zoeken...

Vreemd... zullen de meesten denken... een beetje meer uitleg dus.

Linos is een vriend van Greetje (het keitoffe kotgenootje waarmee ik naar Ecuador geweest ben). Hij is een belgische dokter die 10 jaar terug, net als ik nu, zijn stage gedaan heeft in Paraguay. Toen heeft hij hier een vrouw leren kennen die empanadas verkocht op het pleintje tegenover het ziekenhuis. Die vrouw had een zoontje, Louis, van 1 jaar oud dat bij haar kraampje zat te spelen. Het fijne weet ik er niet helemaal van... maar toen Linos terug naar België vertrok, was hij officieel de peter van Louis.

Al maanden voor ik vertrok had Linos mij gevraagd of ik, als ik dan toch in datzelfde ziekenhuis werkte, Louis niet wou opzoeken en hem een kadootje geven.
Alleen blijkt, nu ik hier in Paraguay ben, dat de afdelingen Gynaeco en Pediatrie ondertussen verhuisd zijn naar een nieuwer gebouw aan de andere kant van de stad... San Lorenzo dus... waar wij nu zitten. Vandaar dat ik dus in het begin geen enkel aanknopingspunt vond waar ik die vrouw en haar kind moest gaan zoeken.
Na wat over een weer gemail met Linos en wat rondvragen in ons ziekenhuis, heb ik uiteindelijk ontdekt dat er een ouder universiteitsziekenhuis was en waar ik dat kon vinden.
Op een goeie namiddag ben ik dan ook met een rugzak met kadootjes en brief en veel goede moed vertrokken naar dat andere ziekenhuis. Maar eenmaal daar, bleek er geen enkele vrouw te zijn die empanadas verkocht, en zeker niet op de plaats waar Linos mij verteld had te gaan kijken.
Toen ik begon rond te vragen naar een vrouw die empanadas verkoopt met een zoon van 11 jaar die Louis heet (meer info is er niet) kreeg ik als antwoord vooral veel vragende gezichten, maar niemand die zich iemand kon herinneren die empanadas verkocht. Een bewaker vertelde me dat ik misschien beter eens voor 10u terug kwam, dat er dan soms wel meer mensen waren die empanadas verkochten. (NB empanadas zijn een soort van dubbelgevouwen deegplakjes met daartussen iets van vlees, kaas, mais, groentjes...) Toen ik de moed eigenlijk al opgegeven had, en terug aan het wandelen was naar de straat met bussen, klopte er plots iemand op mijn schouder. Een lichtjes dronken man verteld me dat hij een vrouw kende met een zoon Louis die inderdaad misschien wel 11 jaar oud zou kunnen zijn die hier vroeger empanadas verkocht op de plek die ik had aangewezen. De vrouw was echter een aantal jaar eerder verhuisd naar de buurt van San Lorenzo (inderdaad, waar wij wonen), meer bepaald naar Ñemby. Als hij het zich goed herinnerde heette ze Juna of Juana of zoiets.

Ondertussen ben ik gisteren het frustratie-verhaal dus nog eens naar dat ziekenhuis geweest vóór 10u, maar ook toen was er op heel het pleintje geen enkele vrouw te bespeuren die empanadas verkocht. En opnieuw kon ik niemand vinden die me iets wijzer kon maken.

Vandaar dat Anneleen en ik vandaag hebben omgetoverd in zoek linos petekinde-dag. Ons eerste idee was om het aan de priester van San Lorenzo te gaan vragen. Alleen konden we die nergens ontmoeten. Bovendien is het hier zonet hevig beginnen regenen... (trouwens compleet anders dan in België... hier valt de regen echt met bakken tegelijk gewoon recht naar buiten uit de lucht... de straten worden hier echte rivieren... fotos volgen)

Alleen zorgt die regen er nu wel voor dat alle mensen in hun huizen gaan schuilen en dat de straten echt leeg worden. Dat maakt er de zoektocht natuurlijk niet makkelijker op. Maar we geven de moed niet op. Even terug naar huis droge kleren aantrekken, want we zijn helemaal doorweekt, (fijn gevoel trouwens na dagen extreme hitte) en dan gaan we eens naar Ñemby zelf gaan zien.

Eigenlijk vind ik dat het hele verhaal een beetje weg heeft van een sprookje... en ik hoop dat het einde ook zo goed, lang en gelukkig zal zijn als in de meeste sprookjes.

18-03-2006 om 23:14 geschreven door Sofia

17-03-2006

17/03/2006 Frustrerend

Hier zijn we weer... ben de laatste tijd een beetje te veel online heb ik zo het gevoel... maar daar zullen jullie wel niet over klagen.

Vandaag was een keifrustrerende dag... de inefficiëntie van het hele systeem hier was me even te veel... verdorie verdorie... en ik moet het gewoon even kwijt...

ik sta zoals jullie wel weten op 'alto riesgo' de dienst waar mensen worden opgenomen om wille van hoog risico zwangerschappen...
momenteel liggen daar nu 3 jonge meisjes met hypertensie (hoge bloeddruk).
Eentje met gekende chronische hypertensie die verergerd is door de zwangerschap,
en 2 zwangerschaps-geïnduceerde pre-eclampsieën waarvan eentje zelfs af en toe naar eclampsie neigt te gaan...
allemaal nog verre van voldragen...
voor de niet-medici... ernstig EN gevaarlijk voor zowel moeder als kind.

Deze morgen zijn we met die 3 meisjes met de ambulance even naar het centrum van Asunción gereden... uiteindelijk een trip van bijna 1u door verschrikkelijke hitte (het was vandaag weer een 45 graden dag) in een ambulance met 1 zetel en 1 berrie... waar we dan met 4 mensen een plekje moesten zoeken... comfortabel is anders... zelfs het publiek transport is hier beter...

Eens daar aangekomen... eerste onderzoek... afname van het ECG...
chance dat ik er was... want de interna die mee was, wist maar half waar de zuignapjes moesten staan... ECG interpreteren was er al helemaal niet bij...
Dan... wandelen naar de wachtzaal van het tweede onderzoek... dat was keiver... die meiskes constant de ene harde buik na de andere (NB als ze op het CMI zijn, mogen ze met moeite even naar de cafetarie wandelen).
Een overvolle wachtzaal... weer wachten...
dan uiteindelijk toch mogen binnengaan bij de dokter... bleek dat een interna te zijn... (pas afgestudeerde arts die al 2 weken patiënten aan het zien is) luistert die even naar de longen, het hart, kijkt eens in de ogen en de keel... internistisch advies: verder doen met de huidige behandeling en keizersnede plannen rond 38 weken... alsof we zelf nog niet zover gekomen waren... geen enkele supervisor gezien by the way...
dan op naar de oogarts... weer uren wachten... dokters genoeg die er rondlopen... maar niemand heeft even tijd om naar ons drie meiskes te kijken. Dan uiteindelijk toch iemand die even moeite doet... worden het gezichtsveld en de gezichtsscherpte getest... ook een oogdrukmeting... en uiteindelijk, na wat aandringen... een fundoscopie... het onderzoek waarvoor we eigenlijk kwamen
We zijn 12u30 ondertussen... gelukkig hebben ze er zelf aan gedacht hun medicatie mee te nemen... want anders was ook dat in het honderd gelopen.
En dan... wachten op de ambulance... er is geen water... geen eten... alleen verzengende hitte... en dan blijkt ook de ambulance meer dan een uur op zich te laten wachten.
En dan opnieuw dezelfde oncomfortabele rit terug... maar nu is het ondertussen volop middag... volop brandende zon dus...

Een van ons patiënten is zelfs bijna flauwgevallen... medisch verantwoord? een groot vraagteken.
Daarenboven kost dat dus handenvol geld aan patiënten waaraan het vooral daaraan ontbreekt...

En dat allemaal voor een internistisch advies waar we niks aan hebben... een ECG... en een fundoscopie.

't Is niet dat ze hier incompetent zijn of zo he... dat zeker niet... de opleiding is hier zeker in orde... en dat die interna's nog veel dingen niet kunnen is ook meer dan verstaanbaar... hoe was ik mijn eerste weken als stagiair... en er zijn nog zoveel dingen die ik niet kan... en zij ondertussen al wel... dus dat ca va echt wel...
maar volgens de interna die mee was... spelen soms wel eens andere motieven dan het belang van de patiënt de hoofdrol...
(nu dat gebeurt bij ons natuurlijk ook... en dan erger ik mij ook blauw... alleen vond ik het nu precies nog erger... )
de interna... Oswaldo heet hij trouwens... heeft zich ook blauw geërgerd vandaag... en hij heeft zich honderd keer geëxcuseerd voor zijn 'país'
Ik vind het moeilijk om daarop te reageren... hij kan er ook niks aan doen dat het hier af en toe in het honderd draait... en ik heb gewoon chance dat ik geboren ben in een landje als België waar (neem het van mij maar aan) de gezondheidszorg ongelooooooflijk goed georganiseerd is. Bovendien is Paraguay op andere vlakken echt ook wel een superland... moeilijk...

17-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

16-03-2006

16/03/2006 Cruz roja

Vandaag zijn we naar het ziekenhuis van het Cruz Roja Paraguaya geweest... een Paraguayaanse arts die in België zoiets als gedoctoreerd heeft had ons daar uitgenodigd voor een voordracht die hij gaf ivm zijn onderzoek in Leuven. 't Was echt wel interessant eigenlijk... het ging over endometriose, onvruchtbaarheid en nieuwe technieken om dat te onderzoeken.
Daarna hebben we gebabbeld met de bazen van het ziekenhuis daar... en het is in orde dat we daar ook 1 dag per week zouden komen wacht doen... hopelijk meer werk voor ons... en minder erop staan kijken... want uiteindelijk is het toch wel zo een beetje vrijwillig he.
Nu alleen nog de goedkeuring van het CMI (waar we nu werken) en van de KUL... maar eigenlijk denken we dat beide geen probleem gaan vormen... dus het ziet er wel fijn uit.

Mijn stagewerk gaat maar niet vooruit... 't is verschrikkelijk... nog 14 dagen en dan moet het klaar zijn... veel te weinig tijd nog... en het ergste van al... ik heb er helemaal ook geen zin in... nu... eigenlijk is het grootste werk al gedaan... alleen nog de discussie schrijven... maar da's niet van het simpelste.

Vandaag is het hier weer 42 graden... verschrikkelijk warm dus... Annelies... probeer er misschien in gedachten al aan te wennen... want ik vrees dat het volgend jaar niet anders zal zijn... mentale voorbereiding of zo.

't Is trouwens keileuk om te merken dat er best wel veel mensen mijn blog lezen... weet ik waar waarom ik hier zoveel tijd in steek.

Groetje en tot hoors

16-03-2006 om 23:30 geschreven door Sofia

15-03-2006

15/03/2006 Mijn eerste echte bevalling

Hela allemaal

gisteren was ik terug van wacht... en ik heb mijn eerste echte normale bevalling mogen meemaken... een aterm jongetje van een goeie 3 kg (voor hier is dat een gigantisch kind) Keifijn !!! Bovendien heb ik ook voor het eerst de ontsluiting mogen voelen en tijdens de bevalling was het mijn job was om keihard om de buik van de mama te duwen tijdens de weeen... dat zou blijkbaar helpen om de kracht naar onder te richten... en buiten de weeën moest ik zoiets doen als de buik kietelen... dat zou de volgende wee sneller doen komen... daarnaast moest ik het infuus dichtknijpen tijdens het persen... want anders zat de leiding vol bloed. Beperkte taken... ik weet het... maar 't is toch fijn om iets te mogen doen! En ik heb wel het gevoel dat ze mij vertrouwen en dat ik beetje bij beetje meer zal mogen doen.

Gisteren is er ook weer een misvormd kindje geboren... deze keer had het een waterhoofd, open ruggetje, bijgevolg volledig misvormde beentjes, een neusje dat niet open was... kortom... heel veel problemen... maar het leefde en ademde en weende goed.
De pediaters zijn momenteel in discussie wat ze gaan doen... wat haalbaar is en wat ze zo moeten laten.

Het andere kindje met de omphalocoele (zie eerder) stelt het goed. Bij verder investigatie bleek dat er toch niet zoveel ingewanden als verwacht buiten zijn buik gebleven waren en dat het mogelijk was de inhoud van de zak in 1 keer te reduceren zonder problemen van te grote druk die zou ontstaan in zijn buik. Dat kindje stelt het momenteel ook goed. Het moet nog een aantal operaties ondergaan, maar de pediaters zeggen dat het ergste achter de rug is. Ik zie de mama nog regelmatig en ook zij stelt het goed en kijkt uit naar het moment dat ze haar kindje mag meenemen naar huis.

Op de fotosite (klik op de tekening) gaan er nu ook foto's komen van het ziekenhuis... die heb ik gisteren tussendoor genomen. 't Is beperkt... maar 't is toch iets

Morgen gaan we naar een ziekenhuis van het Cruz Roja om te vragen of we daar 1 dag per week zouden mogen gaan werken. Daar zijn meer patiënten en minder personeel... dus technisch gezien... meer werk voor ons. We zullen zien.

Groetje
Sofie

15-03-2006 om 22:28 geschreven door Sofia

12-03-2006

12/03/2006 ons ziekenhuis

Ons ziekenhuis heet 'Centro Materno Infantil' en is gelegen in San Lorenzo, een soort deelgemeente van Asunción. Met de bus doen we er een goeie 25 minuten over om in het centrum te geraken.
Het ziekenhuis ligt op een grote weg 'Mariscal Lopez' die vanuit Asunción naar San Lorenzo loopt. Het ziekenhuis ligt langs de ene kant van de baan, ons appartement aan de andere kant. We wonen dus super dicht bij ons werk. Echt wel heel plezant.
Zoals de naam het zegt is het 'centro materno infantil' een ziekenhuis gericht op moeders (materno) en kindjes (infantil). Net de 2 subdomeinen waar ik hier stage in kom doen. Het is een universitair ziekenhuis. Dat houdt in dat er heel veel assistenten (residentes) en stagiairs (interna's) van Paraguay zelf werken. Enerzijds is dat leuk omdat er veel leeftijdsgenoten van ons zijn en we dus dingen samen kunnen gaan doen, cf. verjaardagsfeestjes, maar anderzijds wil dat ook zeggen dat er heel veel gegadigden zijn voor relatief weinig werk en taken. Voorlopig mogen we dus vooral kijken hoe anderen dingen doen. (cf. vorige blogs)

De structuur van het ziekenhuis is helemaal anders dan in België. Om te beginnen is zo goed als alles op het gelijkvloers. Eigenlijk kan je het zo zeggen dat er 5 blokken zijn die met elkaar verbonden zijn via gangen. Die gangen zijn eigenlijk gewoon overdekte gangpaden... je loopt dus echt buiten. Gelukkig met afdak... want zoals we hier al eens gemerkt hebben... ook hier kan het regenen.
Paraguay heeft niet zo lang geleden een dictatuur gekend. Nog steeds blijft het budget voor gezondheidszorg vrij beperkt. De middelen in ons ziekenhuis zijn dan ook echt beperkt.
Voor een aantal procedures biedt de overheid een pakket aan. Zo krijgen de mensen voor een gewone bevalling en voor een keizersnede een zak vol materiaal. Maar dat is nooit genoeg, een aantal dingen ontbreken of zijn gewoon van ongelooflijk slechte kwaliteit. Die dingen moeten de patient of zijn familie gaan halen naar de apotheek. (Het spreekt voor zich dat de apotheken hier dan ook als bloemkolen uit de grond schieten... 1 om de 100 meter zal geen onderschatting zijn). Ook als er complicaties zijn of als mensen komen voor andere dingen moeten komen, wordt er niks gedaan zolang de mensen hun eigen middelen niet bij hebben.

Simpele dingen zoals even een infuus doorspuiten als er een klontertje bloed de doorgang verspert, gaan niet, want er zijn geen spuiten.
We hadden zo een jong meisje dat aan het bevallen was en haar pijnmedicatie kreeg via een infuus. Ze was naar het toilet geweest met het infuus op haar schoot (ook infuusstaanders zijn hier schaars), en was teruggekomen met een leiding volgelopen met bloed. Natuurlijk had er zich al een klontertje gevormd waardoor het infuus niet meer liep. Geen nieuwe naalden om een nieuw infuus te prikken... geen spuit om het infuus door te spuiten... spijtig genoeg dus geen pijnmedicatie meer... kei-erg eigenlijk... maar hier vinden ze dat doodnormaal... da's nu eenmaal pech hebben. vreemd toch.

Ook de kamers zijn hier helemaal anders dan bij ons. Hier is het niet kiezen tussen 1- / 2- of 4- persoonskamers... hier is het gewoon een 6-persoonskamer... 6 bedden; 3 aan elke kant... geen gordijntjes voor de privacy... geen frigotjes... geen televisie... geen badkamertje... gewoon bedden. Er zijn denk ik een 8-tal kamers rond een centraal buitenpleintje met wat groen... da's wel veeeel fijner dan bij ons... niet? per kamer staat er een soort buro'tje waar de artsen verantwoordelijk voor die kamer hun dossiers maken. Eigenlijk is dat nog niet zo heel slecht. De patiënten kunnen altijd bij de dokters terecht met hun vragen en zijn echt van alles op de hoogte. Bij ons zou dat denk ik niet lukken... ik denk dat onze cultuur het niet zou toelaten... maar hier verloopt alles zonder problemen... de dokter heeft rustig de tijd om te werken en heel af en toe stelt een patiënt eens een vraagje. 't Is eigenlijk best wel fijn werken zo... je kent je patiënten echt wel veel beter dan bij ons.

Het werk van de dokters hier bestaat vooral uit het invullen van papieren. Elke morgen wordt elke patiënt onderzocht... bij ons is dat dan vooral de buik en de ligging en parameters van het kindje. En dan moeten er dus papieren worden ingevuld. Elke dag wordt er bijna een blad vol geschreven... elke dat hetzelfde tekstje... met aanpassing van een aantal parameters... eigenlijk te zot voor woorden... en dan klagen wij in België over te veel papierwerk... hier doen ze gewoon niks anders.
Af en toe komt de verantwoordelijk dokter of de prof eens toeren en dan moet je zien dat je je patiënten door en door kent. Hb-waarden en zo meer moeten eruit vliegen alsof het niks is. Gelukkig wordt dat van ons voorlopig nog niet verwacht.

Meer vertel ik later nog wel eens. Groetje

12-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

12/03/2006 Wassen wassen wassen

Vandaag mijn was gedaan... met de hand... het is eens iets anders...

het ene geurtje ging er al beter uit dan het andere... mijn handen doen nog pijn van het schrobben... misschien moet ik maar eens kijken voor van die plastic handschoenen... beter dan terug heelkunde-handjes te krijgen...

spijtig genoeg vonden ook de kleurtjes het fijn om even op verkenning te gaan naar bij hun burren... en ik die dacht dat alleen mijn ondergoed rood afging... NIET DUS... alles wat in contact geweest is met mijn rood rokje heeft er blijvende littekens littekens aan overgehouden... gelukkig heb ik het op tijd weten te onderscheppen... amaar 2 dingen hebben echt afgezien...
----- Greetje... jouw pulleke van in Ecuador... het is hier en daar een beetje paars geworden... :(... keispijtig... maar daarom ga ik niet laten om het aan te doen hoor!

he pepe... keileuk dat je een berichtje achterliet op mijn gastenboek! keifijn dat je zoveel moeite doet om in contact te blijven. Ik hou je op de hoogte van het reilen en zeilen hier in Paraguay
(de anderen natuurlijk ook bedankt he... )

Misschien is het wel het moment om eens iets meer te vertellen over ons ziekenhuis... zal anders een nieuw bericht starten daarvoor.

12-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

11-03-2006

11/03/2006 verjaardagsfeest

Klik op de afbeelding om de link te volgen

Hier ben ik weer... het eerste weekend is bezig...

Gisteren zijn Anneleen en ik naar het verjaardagsfeestje geweest van Monica, één van de internas op mijn afdeling. Onze allereerste echte paraguayaanse uitstap. Het was echt plezant, we hebben heel hard gelachen en plezier gemaakt. Zij lachten met ons spaans... wij met hun nederlands, en zo was de cirkel rond. We keken ook naar de trouwvideo van haar broer... eerst vonden we het een keivreemd idee... maar blijkbaar is dat hier doodnormaal... en het was nog leuk ook!

Als kadootje hadden we, hoe kan het anders: CHOCOLADE, meegenomen, maar daarnaast ook een hele toffe lamp... zo eentje zou ik er zelf ook wel willen... (zie foto)

29 jaar werd ze... net afgestudeerd als artse en nu haar eerste patiënten aan het zien. Dat is niet zo abnormaal hier, blijkbaar zijn er per jaar maar 100 plaatsen beschikbaar aan de unief en elk jaar zijn er naar het schijnt ongeveer 1000 kandidaten, veel mensen moeten dus jaren aan een stuk een poging doen om toegelaten te worden

Vandaag lang uitgeslapen... het deed eens deugd... bovendien met de airco aan... zalig... niet helemaa plakkend van het zweet wakker worden... fijn! Het ding maakt wel lawaai voor 20, maar alles is beter dan hitte.

11-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

10-03-2006

10/03/2006 Heet

Beste mensen,

groot nieuws... er staan een hele resem foto's online. Klikken op de tekening is alles wat je moet doen om ze te bezichtigen.

En by the way... berichtjes achter laten is dus wel degelijk toegestaan! volg het voorbeeld van de collega van mijn papa zou ik zo zeggen.

Ondertussen gaat alles hier goed.
De regen heeft weer plaats gemaakt voor ongelooflijke hitte... 40 graden zal geen overschatting zijn... heet dus!

Vandaag mijn eerste 'poging tot vaginale bevalling' meegemaakt. Poging... want uiteindelijk is het WEERAL een keizersnede geworden. 1 ding is me toch al duidelijk geworden... er zal nog veel moeten gebeuren voor ik mezelf dat aandoe... amai... het zag en hoorde er ongeloooooflijk pijnlijk uit.

Morgen is er ons allereerste weekendje hier... en we gaan er een rustig even thuis genieten, uitslapen en relax weekendje van maken. Even de buurt hier dichtbij verkennen voor we op verkenning gaan in het 'grote' Paraguay.

10-03-2006 om 21:22 geschreven door Sofia

09-03-2006

09/03/2006 Regen... Gloria!

Vandaag regent het hier... een hele verademing... we voelen ons hier metteen al meer thuis... want in slaap vallen bij 35graden... op de één of andere manier lukt dat niet zo goed.

09-03-2006 om 22:45 geschreven door Sofia

08-03-2006

08/03/2006 Interessant geval

Vandaag was alweer een tikkeltje interessanter...
het begon wel slecht... ik moest er om 07u00 staan... en al de rest kwam pas tegen 07u30... paraguayaanse klokken tikken blijkbaar anders. Daarna patiënten gezien tot 09u00... veel buiken mogen voelen... was wel fijn... en toen begon het zitten wachten op werk... gepland tot 12u00.

Maar plots was er een van ons patiënten die naar het OK mocht voor een keizersnede. een vrouw van de 'alto riesgo' met een kindje met omphalocoele en hartafwijkingen.

Een omphalocoele is een soort zak met ingewanden die thv de navel uit de buik komt, eigenlijk is er gewoon geen navel. Het is een gevolg van fouten die gebeurd zijn tijdens de vorming van het kindje. De omphalocoele is meestal zeer rap zichtbaar... maar daarnaast zijn er dikwijls ook verschillende andere afwijkingen die niet metteen zichtbaar zijn... dat moet dus nog onderzocht worden:

Bij dit kindje denken we alvast dat er ook hartafwijkingen zijn.

Zo'n kindjes worden in België veel minder frequent geboren, ze worden denk ik meestal geaborteerd.

Dus dit was echt een interessant geval.

Dit kindje stelt het momenteel goed... ondanks alles

08-03-2006 om 20:11 geschreven door Sofia

07-03-2006

07/03/2006 Aan het werk in AsunciÃ³n

Hela allemaal thuis,

Hier in Paraguay gaat alles ondertussen al zijn hangetje... ik begin het leven hier gewoon te geraken, en het bevalt me wel.

Ondertussen hebben we ons appartementje. 2 kamers, 2 badkamers, een vrij grote woonkamer en keuken... meer moet dat niet zijn. Best gezellig.

De draagbare computer van anneleen, liet het geregeld afweten... hij werd zo heet dat je er een eitje op kon bakken. (dat hebben we maar niet uitgetest, kwestie van het probleem niet nog groter te maken ;-) ), maar na een superinval van mijentwege (al zeg ik het zelf ;-) ) is dat probleem opgelost... we werken nu aan de computer al op de grond zitten, met de computer op de rooster van de stoelen. Eigenlijk kan alleen een foto dit te goei beschrijven.

Ondertussen zijn we ook begonnen in het ziekenhuis aan de overkant van de straat hier. Gisteren op verkenning geweest, want blijkbaar was het nog niet mogelijk om dan te beginnen.

Vandaag van 7u tot 9u zitten wachten buiten aan een kantoortje tot de prof klaar was om ons te zien... vreemd, maar kom... ondertussen hebben we wat spaans zitten leren, kon ook geen kwaad. En na nog wat uitleg van de ene hier en de andere daar, konden we aan onze eerste werkdag beginnen.

Dag 1, en ik ben er al in geslaagd om metteen van wacht te zijn... nu ja... hier van wacht zijn, staat synoniem aan een normale werkdag in België.... het wil zeggen dat je nog moet blijven werken van 12 tot 20 uur... niks dus... en dat 1 keertje per week... weerom... niks dus.

Onze officiele werkuren zijn van 7 tot 12, en in de namiddag mogen we als we willen consultaties volgen.

We beginnen met 2 maand gynaeco/obstetrie en daarna 2 maand pediatrie.

Momenteel sta ik op intensieve zorgen van de obstetrie... vreemd hoor... een kamertje met 6 bedden waar er 1 dokter achter een tafeltje zit... fiches te schrijven... je hoort het goed, schrijven... heb in heel het ziekenhuis al 1 computer gevonden... internet, daar hoop ik zelfs niet op. Maar dus... 1 kamertje met 6 bedden (gevuld met 3 patienten) en dat is het dan. Drie dokters die daar ronddwalen plus mij. Meer dokters dan patienten dus... En dan nog 1 iemand die verantwoordelijk is voor ALLE zalen. Hoeveel dat er dan zijn, daar ben ik nog niet achter.

De opleiding geneeskunde ziet er hier lichtjes anders uit dan bij ons.

Eerst 3 jaar algemene opleiding (cf. België), dan 3 jaar klinisch theoretische opleiding (1 jaartje meer dan in België), dan hebben ze nog geen patiënt gezien, maar ze zijn wel al dokter.

Dan komt er een soort stagejaar... interna noemen ze dat, tijdens dat jaar moeten ze ook 2 maand op het platteland gaan werken.

En daarna komen de specialisatiejaren... voor gynaeco bijvoorbeeld zijn dat er 4. Dat heet hier Residente

Op mijn afdeling staat bijvoorbeeld: 1x R1 (residente 1^e jaar), 1x R2, 1x interna en ik... een onbenoembaar gegeven in hun termen. Geen doktersdiploma en toch al in het ziekenhuis ... grote vraagtekens... wat naamgeving betreft dan toch... voor de rest zijn ze hier wel goed met ons bezig... we mogen niet klagen.

Toen ik deze namiddag van guardia (wacht) was, heb ik toch de nadelen gemerkt van het nog-geen-dokter zijn. In tegenstelling tot die gastjes die net van de schoolbanken komen. Wij komen helemaal laatstes in de rij voor alles. Ik moet erop staan kijken hoe de R2 (2^e jaar specialisatie) huid leert dichtnaaien met een gewone enkele steek... lichtjes frustrerend echt wel.

Van op een afstand kijken naar operaties waarbij ik tientallen keren geassisteerd heb in België, das wat ik tot nog toe mag doen... laat ons hopen dat het betert.

Heb vandaag staan kijken naar de interna die harttonen aan het zoeken was en toen ik het niet meer kon zien, heb ik hem even uitgelegd waar je je kan op baseren om je toch een beetje te orienteren (dank je hiervoor inge!), maar zelf mag ik de sonde nog niet vasthouden... vreemd... frustrerend...

Ondertussen hebben ze denk ik wel al gemerkt dat het voor ons niet veel nieuws en bijzonders is om te staan kijken hoe andere mensen dingen doen. En dat we zelf wat meer actie gewend zijn.

Deze avond stelde de interna zelfs voor om afwisselend te instrumenteren... ik ben er blij mee... we zijn nog maar zover, en ze doen al pogingen om zich aan te passen en ons ergens te herorienteren in hun systeem... keifijn!

07-03-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

06-03-2006

05/03/2006 Goed aangekomen in AsunciÃ³n

Hela allemaal

eindelijk zijn we er... na 18u bus... toegekomen in Asuncion. De busrit was voorbij voor ik het wist... 'k heb zelfs wat geslapen.
Het valt hier reuze mee. Ons appartementje is best groot. met keuken, living, 2 slaapkamers en 2 badkamers mag het er wel wezen.. oeps... zelfs het allerbelangrijkste nog vergeten... AIRCO... zalig in dit landje! want daarstraks was het hier zomaar even 35 graden... stikken dus... zeker voor mij... de zonnecreme uit de engelse taxfree is hier al goed van pas gekomen. Bovendien is er binnen tussen de verschillende blokken van appartementen een ZWEMBAD...overheerlijk!

Morgen onze eerste werkdag en we gaan al metteen te laat komen... we moeten nog tijdens de voormiddag thuis blijven om het contract voor het appartement te tekenen... een beetje dom... maar het is nu zo... ze zullen het hopelijk wel snappen.

Asuncion is een fijne stad... zonet al even rondgewandeld... klein en gezellig... leuker dan het grote overdrukke Buenos Aires. De mensen zijn hier ook supervriendelijk..
Tijdens het eten lazen we dat we zowaar door de 'zona roja' gewandeld waren... de zogenaamde overgevaarlijke buurt (chance dat we het op voorhand niet wisten), maar eerlijk gezegd... ik het er toch niks van gemerkt... meer wankele huizen dan elders... ok... maar dat is het dan... er was ook een zalig leuk speeltuintje en klein strandje bij de rivier ook... en ambiance... ongelooflijk.
'Zona roja' een fenomeen om mensen schrik aan te jagen? wie weet.

Hier in asuncion zijn er veel minder internet cafe's dan in Buenos Aires... verwacht dus maar iets minder berichtjes dan tot nog toe... bovendien moet ik nu ook echt beginnen werken...

kus
Sofie

06-03-2006 om 02:41 geschreven door Sofia

03-03-2006

03/03/2006 Regen!

Zo goed zalig zonnig, warm en ijsjes-weer het gisteren was..., zo nat en belgisch weer is het vandaag.
Het valt hier met bakken uit de lucht, nog erger eigenlijk dan het belgische weer, maar het is toch nog altijd een vrij warm.
Vanacht zalig lekker geslapen en net een heerlijk ontbijtje gekregen.

03-03-2006 om 22:26 geschreven door Sofia

02/03/2006 Goed aangekomen

Even vlug laten weten dat we goed aangekomen zijn hier in Buenos Aires. We slapen in een leuke jeugdhostal. Het ticket voor de verdere reis is al geboekt. Zaterdag vertrekken we naar Asuncion in een slaapbus... naar het schijnt valt het heel goed mee, maar al bij al zal het toch 18u bus zitten/liggen zijn.
Hele dikke knuffel aan iedereen in België. Alles gaat hier goed, ik amuseer me, en mijn reisgenoten zijn supermensen!

groetje
Sofie

03-03-2006 om 01:40 geschreven door Sofia

01-03-2006

01/03/2006 De grote dag

Vandaag is de grote dag... mijn laatste uurtjes in België zijn aan het aftellen... nu ja laatste... ik kom natuurlijk nog terug ook he. Al bij al is het maar voor 4 maand, 't zal denk ik rapper voorbij zijn dan gedacht, maar ik ga ervan genieten.

Gisteren bij het pakken van mijn bagage was het één grote chaos, maar eens dat in orde was, kwam de kalmte terug. Vandaag voel ik de stress terug stijgen...

Ik ga blij zijn als ik op dat vliegtuig zit en vertrokken ben. Alles wat ik dan vergeten ben, dat is dan maar vergeten... Terwijl ik nu verwoede pogingen doe om vooral niks te vergeten... een mens zit raar in elkaar.

Jullie horen nog van mij!

01-03-2006 om 10:03 geschreven door Sofia

23-02-2006

23/02/2006 Hup ik kan het!

Het valt niet zo op, maar er is iets veranderd...

het heeft uren geduurd voor het wou werken... maar uiteindelijk is het dan toch zo ver... ik slaag erin om prenten gelijk waar in mijn tekst in te voegen.

Super!

23-02-2006 om 16:03 geschreven door Sofia

19-02-2006

19/02/2006 Nu ook foto's online.

Vandaag nog even een dagje in Deinze doorgebracht. Veel familie kwam op bezoek om me nog even te zien en me succes toe te wensen tijdens mijn trip.

Tegelijkertijd heb ik met mijn paps ook eens overlegd hoe ik foto-albums online zou kunnen krijgen.

Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar uiteindelijk is het ons toch gelukt.

Om al een voorproefje te krijgen, klik op de tekening hiernaast.

De tekening hierboven is van Daniela Andrada, een Paraguayaans meisje. Ze was hiermee finaliste voor Paraguay in de tekenwedstrijd voor kinderen tussen 8 en 12 jaar met als thema 'Mijn wereld in 2000" (First Arts Olympiad). Op de website van het ICAF (International Child Art Foundation) vind je meer info.

19-02-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

14-02-2006

14/02/2006 Net begonnen

Net mijn eigen blog gecreëerd sie.. we zullen eens zien hoe dat marcheert... nog maar heel weinig tijd tot ik vertrek... de zenuwen slaan toe... geen tijd meer voor niks... werken werken werken... nog welgeteld 1 zaterdag en 2 vrije dinsdagnamiddagen om alles gekocht en geregeld te krijgen...
woensdag 1 maart vertrek ik... heeeeeeeeel rap.
Mijn to-do-lijst is nog compleet onoverzichtelijk vol...