Inhoud blog

	Woensdag keer ik terug !
	02/08/2006 Terug
	17/07/2006 in België
	06/07/2006 In Argentinie
	05/07/2006 We zijn bijna terug...

Archief per week

	09/09-15/09 2013
	31/07-06/08 2006
	17/07-23/07 2006
	03/07-09/07 2006
	26/06-02/07 2006
	19/06-25/06 2006
	12/06-18/06 2006
	05/06-11/06 2006
	29/05-04/06 2006
	22/05-28/05 2006
	15/05-21/05 2006
	08/05-14/05 2006
	01/05-07/05 2006
	24/04-30/04 2006
	17/04-23/04 2006
	10/04-16/04 2006
	03/04-09/04 2006
	27/03-02/04 2006
	20/03-26/03 2006
	13/03-19/03 2006
	06/03-12/03 2006
	27/02-05/03 2006
	20/02-26/02 2006
	13/02-19/02 2006
	26/09-02/10 2005

Zoeken in blog

Sofia in Paraguay

Rondreis in Zuid-Amerika (2006 - 2013)
2006: Stage te Asuncion - 2013: Ik ga terug !

15-05-2006

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

15/05/2006 Weekend bij Celia

Dit weekend zijn we met Celia naar Pilar getrokken...
een dorpje op de grens met Argentinië... zo'n 300 km ten zuiden van Asunción... (en dat hebben we gevoeld)
waar Celia is opgegroeid... en waar haar familie nog steeds woont

Het was best fijn om samen met haar en haar familie even geen weekendje op het gemak te hebben
Pilar is een echt dorpje... rustig... iedereen kent iedereen... "de hoofdstad van de fiets" (vroeger was er alleen dat als transportmiddel - ondertussen ook bromfietsen en auto's... maar toch nog steeds heeeeel veeel fietsen)... eigenlijk een echte verademing na zoveel tijd de drukte van Asunción...

het was het weekend van de feesten
14 mei de dag van de onafhankelijkheid van Paraguay
15 mei... de paraguayaanse moederdag

en het was ook echt feest... niet alleen voor al die officiële redenen... maar ook gewoon omdat de dochters na een hele tijd niet meer thuis te zijn geweest... eindelijk nog eens in Pilar waren...

we hebben vanalles gedaan... naar een dans- en muziekfestival... naar het plaatselijk defile van alle verenigingen en scholen van Pilar... op familie- en vriendenbezoek...
en daarnaast... superveel gegeten... de ene culinaire verrassing na de andere... best wel fijn... en superlekker!
de papa en mama van Celia... ze kunnen er iets van!

15-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

12-05-2006

12/05/2006 Internationale dag van de verpleegsters

Vandaag is het de internationale dag van de verpleegster... hier in Paraguay een waar feest... heb het nog nooit meegemaakt in Belgie... maar alleen dat al doet me vermoeden dat het niet echt een heel groot feest is... of toch iet zoals het hier is

al heel de week is gans het ziekenhuis versierd en zitten wij dokters te knutselen voor kadootjes voor ons verpleegster... echt wel fijn... en vandaag was het dan zover... super... echt wel!

Eerst hebben we serieus gevierd op neonato... mijn dienst... gebakjes... koekjes... cola (ik krijg dat hier zodanig dikwijls voorgeschoteld dat ik het zelfs begin te lusten)
daarna naar de mis...
en daarna opnieuw receptie... toastjes... gebakjes... empanadas... kroketten... alles wat een mens kan bedenken...
en daarna... TOMBOLA...
en ik ben zelfs in de prijzen gevallen... een heel setje met verzorgingsproducten... ik heb bijna alles terug zelf weer aan andere mensen kado gedaan. (zo gaat dat hier... eigenlijk wel superfijn... kadootjes geven... kadootjes krijgen... het gebaar telt... wat je geeft is minder belangrijk)

keihard genieten met de mensen waarmee ik hele dagen werk... best wel eens fijn!

12-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

11-05-2006

11/05/2006 Rapper de rap

Even vlug... vooral geen tijd

Alles blijft goed gaan... ik vind mijn weg op neonato... en ik doe leuke dingen... dus ca va wel

Seffens gaan Anneleen en ik naar de cinema... Los secretos en los montañas... geen enkele zichzelf respecterende man durft die hier te gaan bekijken.. schrik om aanzien te worden als zijnde van de "verkeerde" soort... vreemd...

Dit weekend gaan we met Celia naar haar familie in Pilar... dat zal ook wel weer super worden.

De plannen voor Bolivië zijn ook concreet geworden...
we vertrekken 20 mei... naar La Paz... dan naar het Titicaca-meer... dan een busrit en een treinrit naar het Zuidwestelijk deel waar er zoutmeren zijn en vele andere natuurpracht... dan naar Potosí... naar Sucre... en naar Santa Cruz...
16 dagen is niet veel... maar we gaan er het beste van maken... het wordt superleuk... ik kijk er al ongeloolijk naar uit!

Mama... gelukkige moederkesdag deze zondag!

11-05-2006 om 20:43 geschreven door Sofia

08-05-2006

08/05/2006 Op neonatologie

Vanaf vandaag sta ik op neonatologie.
Vanaf nu sta ik alleen nog op urgencias als ik van wacht ben...

Neonatologie is fijn...

Kindjes uitkleden...
wegen...
velleke bekijken...
pamper verversen... navelstreng verzorgen...
hart en longen luisteren...
BCG-vaccinatie...
voetjes en handjes stempelen (Tante Hilde... doen ze dat in België nog???)

best wel leuk...

volgens dimitri steekt het na een paar dagen tegen... en dat zullen we dan wel weer zien he... maar tot nog toe vind ik het allemaal super

Deze middag heb ik ook ape-chance gehad...
alle R1's hadden examen... de basin van neonato (een hele toffe... Nora) had te veel werk... en er was een keizersnede bezig... en dat kindje moest door iemand worden opgevangen...
ze vroegen of ik dat zag zitten... TUURLIJK...
op mijn allereerste dat op neonato al metteen mogen doen wat ze normaal als grote beloning voor op het einde van je 10 dagen houden... super!

't is zo wel een beetje stress... want je weet toch maar nooit dat het niet begint te ademen.. gelukkig kwam Nora wel even meekijken op het cruciale moment... en dan om te bedenken wat je weer allemaal moet nakijken en in welke volgorde... maar uiteindelijk ging het allemaal best goed...

en nu ik het één keertje gedaan heb.. misschien mag het dan wel nog eens... want ondertussen heb ik "ervaring".. of laat ons hopen dat ze zo denken...

08-05-2006 om 23:05 geschreven door Sofia

06-05-2006

06/05/2006 Rustdag

Anneleen en ik waren het busreizen even ongelooflijk beu... vandaar dit weekend... geen verre trip naar de één of andere exotische bestemming... maar lekker thuis uitrusten naast het zwembad... soms heeft een mens dat meer dan nodig...
En zeker na die 2 weken op urgencias... amper tijd gehad om voor mezelf te zorgen

Ben momenteel bezig om de Da Vinci Code in het spaans te lezen... "El codigo Da Vinci"... geleend van een toffe collega... Nery... en ik moet zeggen.. het leest supervlot... veel vlotter dan ik gedacht had... en bovendien... het is superspannend... ideale ontspanlectuur dus!

Gisteren hadden we weer een bijzonder geval op de spoedgevallendienst...
een kindje van 1 jaar 1 maand... met ernstige ondervoeding...
als je gezegd had dat het 3 maanden oud was, had niemand eraan getwijfeld...
verschrikkelijk...
het had zelfs geen kracht genoeg meer om te wenen... je zeg zijn gezichtje vertrekken... en zijn mond opengaan... maar er kwam geen geluid... evenmin traantjes... amper kracht genoeg om nog te ademen...
wat het juist had... daar wordt nog over gedebateerd... is het nu marasmus of is het kwashiorkor... 1 ding is duidelijk... had tot gisteren gedacht dat ik zoiets nooit zou tegenkomen en dat het iets uit de boekjes was... vreemd hoe dat plots kan veranderen.

de vraag die zich daarbij stelt is "hoe kan dit gebeuren?"
Bij het binnenkomen werd de mama metteen aangevallen... hoe onverantwoordelijk ze wel was... en dat haar kindje elk moment kan sterven... en dat dat haar schuld zou zijn... vooral dat laatste werd dan nog honderd keer herhaald...
ik weet het niet zo goed...
inderdaad... die mama had eerder moeten komen met haar kind... daar is geen twijfel aan mogelijk...
maar waarom heeft ze dat niet gedaan...
omdat ze haar kind graag zag doodgaan... ik betwijfel het...

de mama was 20... en had een ongelooflijk laag intelectueel niveau...
bovendien kwam ze van heel diep in het binnenland... veel medische ondersteuning is daar niet... en ik kan me inbeelden dat er aan educatie rond zorg voor je pasgeborene ook niet zoveel tijd word besteed...
het kindje leefde bijvoorbeeld nog steeds voornamelijk van borstvoeding... en daarbij kreeg het nog wat puree en wat bouillon...
als er 1 dokter, familielid,... haar daarop had gewezen... dan was het misschien ook niet zo ver gekomen...

't is moeilijk... en hier willen ze dat precies niet zien... dat zoiets niet alleen de fout van de moeder is...
ik zeg niet dat die moeder vrijuit gaat he... verre van... maar om haar als enige schuldige aan de schandpaal te zetten... dat vond ik ook niet eerlijk.

Het systeem is hier zo enorm log... het vraagt heel veel energie zowel van dokter als patiënt...
en met dat syteem doen ze het hier in Asunción wel best, bewonderenswaardig zelfs, goed...
maar het heeft zijn beperkingen

bijvoorbeeld:
Als mensen hier met een ziek kind naar het ziekenhuis moeten komen (huisdokter bestaat hier niet) dan zitten ze hier dus effectief een ganse dag... te wachten met hun ene zieke kind... meestal moet de rest dan ook meekomen... aangezien ze anders alleen thuis zitten...
en dan wordt het kind behandeld... maar meestal komt daarbij... kom morgen nog eens terug om de evolutie te zien...
morgen... dat wil dus zeggen...
om 06u30 in het ziekenhuis staan om een nummertje te krijgen...
en daar dus weer een hele dag zitten om te horen of het goed gaat met je kind...
samen met al je andere kinderen... (want wat doe je er anders mee)
daar zit je dus als moeder...
als je al werk hebt is elke dag dat je in het ziekenhuis zit een dag zonder inkomen... en een werknemer die geregeld niet komt opdagen... is rap vervangen...

bovendien kost het ook aan deze mensen superveel

heb hier al vele mensen zien binnenkomen die zeggen een gemiddeld maandinkomen te hebben van 600.000 guaranies...
da's dus nog geen 100 euro per maand...
en het leven is hier wel goedkoper... maar zo goedkoop nu ook weer niet... bovendien zijn de gezinnen hier dikwijls net iets groter dan in België
een gewoon simpel hemogram bijvoorbeeld, kost hier al rap 30.000 guarani alles inbegrepen...
maar daar blijft het niet bij...
dan nog de medicatie... eventueel een RX van de longen (het regent hier longontstekingen... herfst... koud... 28 graden... ;-) ), eventueel een urineonderzoek... en de controle-onderzoeken

er word hier veel meer klinisch gedaan dan in België, maar voor sommige dingen moet je gewoon een technisch onderzoek doen... en dat kost geld...

het is niet zoals bij ons... even vlug naar de dokter... en de CM betaalt dat wel terug...
nog maar eens... België is een droomland... en 't is spijtig dat vele Belgen dat amper beseffen...

06-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

04-05-2006

04/05/2006 Lang geleden

Lang geleden dat ik nog iets van me liet horen...

lang geleden trouwens ook dat jullie nog iets van jullie lieten horen...

ondertussen ben ik mijn weg aan het vinden op pediatrie... fijn om te voelen dat je ergens je eigen job gevonden hebt in alle chaos.. fijn om een missie te hebben... ook gewoon fijn om de mensen te leren kennen... neit meer met vreemden te moeten werken.
't blijven wel lange dagen... zo 10 uur per dag in het spaans functioneren in een chaotische ruimte.. het vraagt veel energie... maar ik weet dat het maar voor even is... en dat maakt het te doen

ondertussen zijn we ook alweer op reis geweest
2 weekends terug naar Encarnacion... de jesuitenruines gaan bezichtigen... en daarna even in posadas binnen gesprongen... (zie fotos)

vorig weekend trokken we naar de watervallen van Iguazu...
in cuidad del este heelhuids over de grens geraakt (mijn paspoort is ondertussen een ware stempelverzameling geworden... het land uit... het land in... en terug uit... best wel grappig)
de watervallen waren fantastische.... eigenlijk echt niet te beschrijven... je moet maar naar de fotos gaan kijken op de fotosite... die zal mijn paps daar één van dezer dagen terug op zetten...

we hebben bovendien in brazilie de definitie van pizza hergedefinieerd gezien...
pizza met pindanoten...
pizza met banaan...
pizza met chocolade...
je kon het zo gek niet bedenken of ze hadden het!

en bovendien echt wel superlekker...

het syteem was ook wel een echte ontdekking... je betaalt 1 prijs... en heel de avond komen er obers rondlopen met gigapizza's met veel verschillende smaken... en je moet gewoon zeggen... dat stukje... super... tot je buikje rond is...
een rare combinatie is wel dat ze bij pizza ook frietjes serveren... maar voor ons gaf dat niet... eindelijk nog eens frietjes!

't was eigenlijk echt een ongelooflijk weekend... even echt vakantie... superleuk hostal... superleuke mensen... en ongelooflijke watervallen

Ondertussen heb ik ook mijn fotos teruggekregen... 1 tip... in latijns-amerika foto's laten afdrukken is niet altijd een even goed idee... zelfs na verschillende herdrukken waren de mensen nog steeds lijkbleek... maar kom

heb ondertussen ook een fotoboek gemaakt voor Fabricio Ivan... mijn kamasutra-kindje
de mama was er supergelukkig mee... van geen enkel van haar andere kinderen had ze zoiets... en eigenlijk achteraf gezien is dat ook normaal... vrouwen bevallen hier alleen... familie is niet toegelaten.. dus wie zou er fotos kunnen nemen...
een heel speciaal kado dus...
was er zelf supercontent van... en nog meer toen ik zag hoe gelukkig ze ermee waren... 't is fijn om zoiets te doen!

Ondertussen ligt ook vast dat we in onze vakantie naar Bolivie gaan trekken... op naar de Andes... en de koude... ik kijk er al naar uit...

04-05-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

29-04-2006

29/04/2006 Even tussendoor

Dit weekend vertrekken we opnieuw naar Cuidad del Este... deze keer met paspoort en vaccinatiekaart... kwestie van helemaal over de grens te geraken... op naar die ongelooflijke watervallen...
ik ben benieuwd

ondertussen ben ik al 2 dagen ziek geweest... hoofdpijn... buikpijn... niet ideaal... maar ik ben er door... en da's het belangrijkste. Eigenlijk heb ik al chance gehad dat het tot nog toe bij die 2 dagen gebleven is. Dus er valt zeker niet te klagen.

Heb hier net foto's laten ontwikkelen... een heel pak eigenlijk... superleuk om aan mensen kado te geven... maar eigenlijk ook wel superduur... duurder dan in België alvast... en dat wil toch iets zeggen.
En bovendien...

een heeeeeeeel grooooooooot nadeel...

ze zijn er hier van overtuigd dat de kleuren moeten aangepast worden voor het afdrukken... en dan vooral in de zin van dat ze mensen er bleker willen laten uitzien... het resultaat... precies zo van die postkaarten die al 10 jaar in een rek in de zon staan... verschrikkelijk.
Ik had nochtans gezegd toen ik mijn kaartje afgaf dat ze zeker ABSOLUUT NIKS aan de kleuren mochten veranderen... maar het heeft niet veel zin gehad blijkbaar. Nu ja... de ergste heb ik gewoon teruggegeven en die gingen ze voor mij opnieuw doen... een beetje stoem eigenlijk.
het lijkt me dat het keiveel werk is om voor elke foto de kleurbalans te gaan aanpassen... waarom dan niet gewoon simpel alles laten zoals het is.. zeker als ik het dan nog expliciet gevraagd had.
We zullen seffens zien hoe het er uiteindelijk uitziet...
nog even duimen dus...

Nog superleuk nieuws ook

Ik heb gisteren onverwacht bezoek gekregen in het ziekenhuis...
van Fabricio Iván Ruiz Diaz Sanchez (met zijn mama natuurlijk)
- het kamasutra-kindje van 19/04... -
hij en zijn mama stellen het by the way super

en... ze hadden een kadootje mee...
een keischattig paaskonijn...
met een kaartje... "Gracias para poner me en el mundo. Que dios te vendiga. Te agredece"
SUPER toch!!!
omdat ze vonden dat ze toch iets voor mij moesten terug doen... ik had zo goed voor hen beide gezorgd... keilief!

Was al van plan een speciaal foto-boekje maken... en dat ga ik nu ZEKER doen

29-04-2006 om 16:07 geschreven door Sofia

26-04-2006

26/04/2006 Pediatrie

Ondertussen ben ik van dienst veranderd...

pediatrie wordt het nu... een hele aanpassing... echt wel
alleen al de uren zijn anders... ik werk nu van 07 tot 17... 10 uur per dag... best vermoeiend... want dat spaans vraagt toch meer energie dan het gewone nederlands...

bovendien is het ook echt wel compleet anders...

waar er in gynaeco-obstetrie nooit veel patiënten waren... en veel lege bedden...

liggen op pediatrie alle bedden overvol...
zit de wachtzaal ALTIJD overvol (liefst met veel krijsende babys)
en is er een overvloed aan artsen en artsen-to-be

alleen... is er geen ruimte...

frustrerend...
want je bent met veel artsen... en er zijn veel patiënten... alleen is er geen ruimte om patiënten te zien...
dus kan er maar 1 dokter, 1 patient zien...
en moet de rest wachten en toekijken...

en niet alleen dat is frustrerend..

ook de pathologieën en de vele problemen zijn niet altijd even goed voor de stemming...

Eergisteren bijvoorbeeld kregen we een straatkind binnengebracht. Louis 11 jaar. (ik heb het nagevraagd... niet de Louis die ik zocht.)
Snijwonde in zijn keel... gevochten... bovendien echt ziek.... koorts... overgeven... buikpijn... eigenlijk een hoopje miserie.... maar in tegenstelling tot in België kan er niks gebeuren als de patiënt niet eerst zelf het materiaal gaat kopen... onmogelijk voor een straatkind dus...
Gelukkig was de man die hem binnengebracht had zo vriendelijk om op eigen kosten het nodige te gaan kopen. Wonde gehecht... siroop gegeven... maar dan... hij ligt op een brancard te slapen... waardoor op die plek niemand anders meer gezien kan worden... alle bedden van het ziekenhuis zijn bezet... geen mogelijkheid om hem te interneren dus...
de chef van wacht heeft alle mogelijke instellingen afgebeld met de vraag of ze hem daar niet konden opvangen... maar nergens was er plaats.
Uiteindelijk heeft hij de politie gebeld... en die zijn hem komen halen... ze zouden hem naar een opvangcentrum brengen voor straatkinderen...
Achteraf hoorde ik van de interna's dat de kans groot was dat hij daar nooit zou raken... de politie heeft hier blijkbaar de gewoonte hun frustraties eens goed bot te laten vieren op straatkinderen zonder identiteit om ze daarna terug ergens op straat te droppen...
"waarom ze die dan in godsnaam belden" vroeg ik... "tsja waarom... niemand anders wou komen en hier kon hij niet blijven"

Een paar minuten later... nog een straatkind... nog een snijwonde... weer een vriendelijke mevrouw die hem komt binnenbrengen... die zijn materialen gaat kopen... en die gelukkig ook op hem wacht... na de verzorging wordt hij teruggebracht naar zijn straathoek...

Alle straatkinderen van de wereld redden is onmogelijk...
eentje redden is evenzeer onmogelijk...
maar het is verdomd moeilijk om dat elke keer te blijven zeggen als je er eentje vlak voor je neus hebt...
en je niks meer kan doen dan hen even zo goed mogelijk te verzorgen en te behandelen...
en het daarna terug weg moet sturen naar God weet waar omdat er plaats moet gemaakt worden...

en niet alleen de plaats is beperkt... ook de middelen en de organisatie zorgt dikwijls voor problemen...

Gisteren heb ik bijvoorbeeld de beentje van een kindje van een 1 jaar en 2 maand dat ongelooflijk hard verbrand was (meer dan 50%) een uur staan vasthouden terwijl het krijste van je kan niet meer...
spijtig genoeg was er geen morfine in de buurt om zijn pijn te verzachten... het enige wat je kon doen, was liters fysiologisch vocht over hem uitkappen en hopen dat hij allicht zou gaan flauwvallen... maar dat deed hij spijtig genoeg niet... en die ambulance om hem naar het brandwondencentrum over te brengen kwam maar niet...
Toen ik het niet meer kon aanzien, heb ik mijn taak aan iemand anders overgegeven en ben ik maar zelf op zoek gegaan naar morfine... met succes uiteindelijk... gelukkig...
Uiteindelijk is na een uur wachten de ambulance gearriveerd... en kon hij worden overgebracht naar het brandwondencentrum.
Niet alleen met brandwonden... maar ondertussen ook onderkoeld...
In België hebben we toch geluk hoor...

26-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

26/04/2006 zicht op paraguay

Paraguay...

als je in paraguay rondreist... zie je een eigenlijk een schilderij van horizontale lijnen in alle mogelijke schakeringen... met hier en daar een kleine uitzondering die de regel bevestigd.
Iets helemaal anders dan de ecuadoriaanse andes... maar daarom niet minder mooi...

even een foto...

26-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

19-04-2006

19/04/2006 Op mijn ukkie nog een bevalling gedaan...

Yep... je leest het goed... ik heb nog een bevalling mogen doen... maar er hangt wel een superspannend verhaal aan vast... zet u schrap...

Gisteren was mijn laatste wacht... en zoals gezegd had ik pannekoeken gebakken om samen met ijs en chocoladesaus te eten... superlekker trouwens. Ondertussen had mijn jefa en sub-jefa al gezegd dat ze het helemaal zagen zitten om mij nog een bevalling te laten doen... superfijn... desnoods een nulipara (vrouw die van haar eerste kindje bevalt)... echt wel fijn om te voelen dat ze je ect vertrouwen...

Terwijl ik bezig was met instrumenteren bij een keizersnede, was er een vrouw binnengekomen die zou gaan bevallen... maar toen ik uit het OK kwam, zeiden ze me dat het nog wel even zou duren... en aangezien het net 16u00 was, zeiden ze dat ik misschien eerst voor het 4-uurtje kon gaan kijken... dus was ik vlug de pannekoeken gaan opwarmen... en toen ik 5 mintuten later terugkwam.. was het al te laat... het kindje had onverwacht plots heel veel haast gekregen...
ik dacht dat ik mezelf kon doodschieten... dan bieden ze jou zo'n kans... en dan ben je er op het ultieme moment niet eens... maar gelukkig was ik niet de enige... iedereen was precies overdonderd dat het zo plots gegaan was en dat ik niet op tijd was geweest... de volgende zou voor mij zijn...

alleen kwam er niet direct nog iemand binnen... spijtig spijtig...

ondertussen bleek dat de interna bij wie ik sta, graag naar huis ging om borstvoeding te kunnen geven aan haar kindje van 5 maand... en heb ik voorgesteld dat ik wel de nacht zou blijven in haar plaats... dat kwam nog niet slecht uit voor mij... want misschien kwam er nog wel iemand binnen...

en inderdaad...
om 22u00 was het zover...
Sonia... een tercipara (vrouw met al 3 vaginale bevallingen)... met 3cm opening...

ik wist dat het lang zou duren... maar ik had het er voor over...
elk uur een complete check-up... mee naar het toilet... gaan liggen... gaan zitten... een beetje rondwandelen... zwangere vrouwen zien af... en geen enkele houding is comfortabel...
ik heb zelfs dienst gedaan als letterlijke steunpilaar... 't is te zeggen... toen de weeën echt helemaal doorkwamen... stond ik daar... en hing Sonia echt gewoon aan mij... een beetje troosten... geruststellen... steunen... hoop geven... het schept een band...
en die steeds weerkomende vragen...

- "dokter, hoe lang nog?"
wist ik veel...
"toch nog wel even... maar je bent goed bezig... het kindje is aan het zakken... je doet dat goed"
- "dokter... je gaat me toch niet in de steek laten he"
dat was ik inderdaad niet van plan... geen 2 keer op 1 dag overkomt mij dat...

het ging van 3cm om 22u00 naar 4cm om 23u00 naar 6cm om 00u30... op het gemakske
toen besloot mijn R2 dat we de vliezen zouden breken...
en kwam de mededeling... "Sofie... nu mag je niet meer te veel voelen hoeveel opening ze heeft... je zal wel merken als het zover is..."

de tijd gaat verder... het wordt 01u00...het wordt 02u00... ik blijf de contracties goed opvolgen... en als steunpilaar fungeren...
en plots zegt Sonia "doctora... doctora... tengo que hacer caca"
het grote signaal dat het niet lang meer gaat duren...

niemand in de nabijheid te bekennen... dus ik denk... komaan he... we gaan nog maar eens voelen naar die opening...
8cm en 80%
tsja...

ik op zoek naar mijn supervisoren... nog steeds niemand te bekennen... zelfs geen verpleegster...
ik kan niet op zoek gaan naar iemand want anders moet ik mijn patiënte alleen laten... en da's ook niet ideaal
maar hopen dat er allicht iemand komt...

ik ga dus terug... vertel haar dat het nu echt niet lang meer gaat duren... maar toch wel nog even...
en plots zegt ze... "dokter dokter... wil je niet nog eens voelen... het is aan het komen..." waarop ik al lachend zeg... "nu ook niet hopen dat het zo vlug gaat gaan he... heb nog maar 2 minuten geleden gekeken... nog even geduld"

en plots een kreet
"doctora doctora... ya está"

en inderdaad... als ik die pamper opendeed... was daar het hoofd al goed op weg naar de uitgang van de vagina...

nog steeds niemand te bekennen...
maar vlug gezegd dat ze zeker niet mocht duwen... een poging gedaan om vlug handschoenen aan te doen (op zo'n moment lukt dat precies niet zo goed... ) en luidkeels "enfermeraaaaaaa!!!!!" geroepen...

de adrenalina piekte volop

en plots was daar al het hoofdje
toen maar tegen mezelf gezegd
"sofie... je kan dit... gewoon doen... dat gaat lukken..." (en nog veel meer... verbazingwekkend hoe veel je op heel weinig tijd kan denken)
mooi het hoofdje helpen draaien...
naar beneden voor het schoudertje (alleen waren daar wel de tafel en de voeten van Sonia die in de weg zaten... toch wel even een klein desorientatie gevoel)
kwam daar in plaats van een schoudertje plots een handje te voorschijn... een mens verschiet zich dood... (maar herstelt zich rap)
toen ook de geboorte van het achterste schoudertje...
de beentjes...

en daar sta je dan... nog in de pre-parto...
met plots een kind in je armen...

tja... en dan...
normaal is er een pediater die het kindje opvangt... niet dus
gelukkig begon het kindje vanzelf goed te wenen... wel veel watergerochel... maar het ging nog...

maar dus geen kochers... geen schaar... geen doek... nikske...

mama gerust gesteld...
en toen was plots iedereen daar...

de verpleegster vlug het nodige materiaal gaan halen
met bevende handen die navelstreng doorgeknipt... kindje naar een warmere plek gebracht... iemand om een pediater gestuurd...

en dan de mama in de rolstoel om naar de bevallingszaal te gaan... voor de nageboorte
en ook dat verliep vlotjes...

was blij dat ik alles zelf mocht doen...
had gedacht dat ze mij alles uit handen zouden nemen toen ze op me kwamen toegestormd... maar niet dus... echt wel fijn... ze vertrouwen mij echt wel... fijn om te voelen...

en daar sta je dan... 10 minuten later... een kindje kleertjes aan te doen... verbazingwekkend...
compleet vuil.... overal bloed en slijm... (want tijd om een schort aan te trekken was er ook niet...)
bevend en gelukkig

je kan wel begrijpen...
geen tijd voor actiefoto's... spijtig... maar genoeg herinneringen in mijn koppeke... en da's eigenlijk het belangrijkste...

19-04-2006 om 21:31 geschreven door Sofia

17-04-2006

17/04/2006 Pannekoeken

Vandaag (en gisteren eigenlijk ook) in de keuken bezig geweest... pannekoeken gebakken... fijn fijn...
morgen is mijn laatste wacht op gynaecologie... en ik ga al mijn collega'tjes pannekoeken met ijs en chocolade voorschotelen...
hopelijk genieten ze ervan...
in 2 keer een uurtje tijd heb ik in totaal 62 pannekoeken gebakken... niet slecht toch he... en 't zijn superlekkere... dat ook nog... ben fier op mezelf.

17-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

16-04-2006

16/04/2006 Pasen valt in het water... of toch een beetje

Deze morgen had ik mijn wekker gezet... ik dacht... nu er hier een echte kerkelijke feestdag is in Paraguay terwijl ik hier ben... is het misschien de moment om nog eens een kerk op te zoeken...
de laatste keer dat ik er nog echt geweest was, was voor Tinne's begrafenis... en ik had precies nood om ook nog eens voor iets positiefs in een kerk binnen te stappen

Ik stond al om 08u30 in de kerk... amper volk... ik had gedacht... die paraguayanen zijn met alles super vroeg... die mis zal dus ook supervroeg zijn... maar niet dus... om 09u00 begon het spektakel... 't was wel plezant om eens zo'n mis in het spaans mee te maken... zoveel verschil met Belgische missen is er denk ik eigenlijk niet... er word superveel gezongen... maar dat doen ze in België de laatste jaren ook alsmaar meer he...
't was eigenlijk best leuk... en ik verstond het ook... de mensen keken wel een beetje vreemd dat ik daar zo plots tussen hen zag... maar al vlug werd ik een van de vele... en na een lichte aarzeling kreeg ik toch ook vredeshandjes en vredeskussen... best wel grappig... achteraf waren ze nog aan het lachen dat ze gedurfd hadden...

leuk.. grappig... achteraf nog even met de priester staan babbelen... ze hadden niet gedacht dat ze me nog eens zouden zien... (zie eerder... we waren er al eens als toerist geweest... toen ook al waren ze supervriendelijk...)

na de mis ben ik volgens de traditie hier paaseieren gaan inkopen... het is hier de gewoonte dat je op pasen (of in de periode errond) aan bepaalde mensen uit je omgeving paaseieren heeft... dus ik heb mijn voorraad ingeslagen... morgen worden ze uitgedeeld... wel moeilijk om te beslissen... zie geef je er wel eentje... wie niet... want om iedereen van een paasei te voorzien... daar is ons ziekenhuis te groot voor...

waarom dan de titel... wat is er in het water gevallen
wel... cf mijn vorige stukje... normaal zouden we op zondag teruggaan naar de familie van Zady... maar de oom die ons zou komen halen... die had even beslist dat hij naar een andere paraguayaanse plek op reis zou gaan... en dus zelf niet naar het feest zou gaan...
allemaal goed en wel... alleen was hij ons dat wel even vergeten zeggen...
wij zaten dus te wachten... maar er kwam maar niemand... proberen bellen... geen antwoord...
uiteindelijk dan toch doorverbonden geraakt... en toen te horen gekregen dat we dus niet zouden kunnen gaan...
superspijtig... want ik keek er echt al naar uit...

maar er zijn genoeg andere leuke dingen te doen ... zoals jullie even op de hoogte brengen...
bij deze dus

superveel groetjes vanuit paraguay...
en laat van jullie horen!

16-04-2006 om 23:38 geschreven door Sofia

15-04-2006

15/04/2006 Semana santa

Op witte donderdag naar Zady en haar familie geweest... het werd een superervaring...
samen aan een lange tafel gegeten... recepten en culturen uitgewisseld... getetterd... genoten van elkaars gezelschap...
de kindjes waren ook door het dolle heen met ons bezoek... we hebben een poging tot volleybal spelen gedaan... veel gelachen... we zijn naar de Rio Paraguay gaan kijken... adembenemend mooi... later volgen de foto's nog wel...

EN zondag mogen we terug... voor het opeten van de restjes... EN van het hoofd van een varken of koe... dat wisten ze nog niet helemaal... ik verwacht mij al aan vreemde taferelen... zal ook wel weer leuk worden...
Gelukkig ben ik geen vegetariër...

Wat wel heel vreemd is... eigenlijk is de semana santa ondertussen alweer gedaan... echt vreemd.

We zijn stille zaterdag... in België de dag voor de grote dag...
maar deze morgen kwamen we een madam tegen in de lift... ze was met superveel gerief aan het sleuren... en haar uitleg was... "tja... na die semana santa... 't is toch altijd zo'n gesleur"... de semana santa is dus blijbkaar gedaan..

Blijkbaar is hier de belangrijkste dag... de dag dat Jezus aan het kruis sterft... zijn verrijzenis is bijzaak.
En eigenlijk verschiet ik daar niet zo van... in Ecuador was er iets gelijkaardigs met de mensen.
Hier wordt precies de lijdende persoon vereerd... gezien als een held.
Waarom willen Paraguayanen bijvoorbeeld naar België komen. Je zou denken... wel al die mooie steden, oude gebouwen, die geschiedenis... maar neen hoor... als je het hen vraagt zeggen ze alsof het compleet de logica zelve is... "om eindelijk eens die graven van al die echte helden van die oorlog bij jullie te zien... want dat waren toch echte helden he" en dan kijken ze even dromend weg... vreemd.

In Ecuador was het net zo... je werd pas als goeie moeder gezien als je afzag... als je leed... als je alles opgaf voor je gezin... van 's morgens vroeg tot 's avonds laat afzien, geslagen worden door je man, honger lijden voor je kinderen, fysiek jezelf kapot werken... allemaal vanzelfsprekend... dingen waar je terecht fier mocht op zijn... want als je dat allemaal niet deed... dan was je pas een verschrikkelijk persoon...
Dat je als vrouw ook recht had op een ander bestaan... daar stonden ze zelfs niet bij stil... daar wouden ze zelfs niet van horen... ze droomden er wel van... maar in realiteit wilden ze hun eigen vereerd bestaan niet opgeven... een bestaan waarover ze kloegen... maar waar ze tegelijkertijd ook fier op waren... een vreemde samenhang van dingen... 1 van de dingen die ik nooit helemaal gesnapt heb aan ecuador en aan de meisjes waarmee ik daar gewerkt heb... iets vreemds... theoretisch is het wel te vatten... maar in de praktijk voelt het voor mij toch heel wrang.

15-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

12-04-2006

12/04/2006 Rodolfo

Een supermooie foto van het kindje van mijn eerste bevalling...

Rodolfo is de naam

Ik had aan de mama beloofd dat ik haar een aantal foto's zou bezorgen... en toen ik ermee afkwam... stopte ze me prompt geld in mijn handen met de vraag of ik nog foto's wou maken en die wou afdrukken... dan zou ze die naar haar familie versturen.
Fijn om mensen gelukkig te kunnen maken met kleine dingen... en ik vond het zelf nog superleuk ook!

Verder staan er weer nieuwe foto's online van in Cuidad del Este... zoals altijd... klik op de tekening

Net als in België is het hier ook de week voor Pasen... de semana santa...
hier houdt dat in... vanaf vandaag... gedaan met werken... ideaal om op reis te gaan zou je zeggen... maar eigenlijk is het dat niet zo... de bussen zitten overvol met mensen die naar hun familie reizen... en vanaf donderdag rijden er gewoon geen bussen meer.
Morgen gaan we met Zadi... iemand van mijn werk... naar een tante van haar om langs een rivier het typische eten van hier te maken...
gaat leuk worden!

Herinneren jullie nog dat kindje waarover ik verteld heb met die omphalocoele?
Wel dat is vorige week vrijdag naar huis mogen vertrekken... er wachten hem nog heel veel operaties... maar dat zijn zorgen voor later... eerst mag hij er even genieten van thuis te zijn...

12-04-2006 om 20:05 geschreven door Sofia

08-04-2006

08/04/2006 in Cuidad del Este

Sinds vrijdagavond zijn we in Cuidad del Este. Even een weekendje er op uit.

En Sofie is superstom geweest...

ik ben mijn origineel paspoort vergeten mee te nemen...
en Cuidad del Este ligt dus helemaal op de grens met Brazilie en Argentinia en dichtbij de overbekende watervallen van Iguazu... maar daar kunnen we dus niet naar toe, want ik mag de grens niet over... ze zeggen hier wel dat je eigenlijk wel kan proberen, maar ik zou niet graag vastzitten in Brazilie met alleen maar een copie van mijn paspoort.

We gaan een andere keer terugkomen. Kwestie van geen risico's te nemen. Maar 't is wel superstom. Bovendien is Cuidad del este dus wel degelijk geen leuke stad... veel te warm... veel te druk... alles trop eigenlijk. Niet mijn ding.

Voordeel is wel: Louis woont hier... dus we moeten toch nog eens terugkomen om hem te zoeken... want we weten het juiste adres nog niet... en het is hier dus ook te groot eigenlijk.

We zien wel... seffens een doucheke... gaat deugd doen.

08-04-2006 om 22:08 geschreven door Sofia

05-04-2006

05/04/2006 Ik heb ZELF een bevalling gedaan!

Vandaag heb ik mijn allereerste bevalling zelf gedaan...

een vrouw die beviel van haar 8ste kindje...

EINDELIJK dan toch...
ze hadden het mij beloofd!
en het is werkelijkheid geworden.

Eigenlijk was het wel een beetje vreemd...
want eigenlijk stond Anneleen op de dienst van de bevallingen (ik sta momenteel bij de post-abortus patiënten in combinatie met de prive-patiënten),
maar de mensen van de bevallingen zeiden dat ze het aan mij beloofd hadden dus dat het nu ook zo moest zijn dat ik het zou doen...
gelukkig kwam ik toen ook toevallig langs om Anneleen mee te vragen naar een gezamelijke les...

Kreeg ik dus plots te horen dat ik mij moest haasten om mijn groen pakje aan te doen, want dat mevrouw elk moment kon bevallen... spurten werd het... maar gelukkig was ik nog helemaal op tijd klaar...

best wel spannend... best wel stress... maar blijkbaar was daar uiterlijk niet zoveel van te merken...

koppeke vast genomen... mooi gedraaid... naar onder... naar boven... en floep... daar was hij al...
nog even vlug die navelstreng afklemmen en doorknippen...
en hij kon mee met de pediater
Om 10u53 om precies te zijn, mocht ik als eerste in deze wereld dit jongetje in mijn armen nemen... een heerlijk gevoel

3450g (een giga-kind naar Paraguyaanse normen) en maar 49.5 cm lang... een klein dikkertje dus

daarna nog de nageboorte... maar ook dat ging vlotjes...

en naar het schijnt was ik er goed in... ze zeiden dat het leek of ik mijn hele leven niks anders gedaan had... grappig he

Spijtig genoeg zijn er geen actie foto's want daarvoor ging het allemaal te snel en bovendien had ik mijn fototoestel niet bij... maar toch een paar van achteraf...
1. nog even uitleggen hoe die borstvoeding weer in z'n werk ging en het kindje een beetje stimuleren... want die zuigreflex wou niet metteen in gang schieten

2. Samen met de pediater van dienst op de foto... leuk toch!

Een rare gewoonte is hier wel dat je voor alles wat je mag doen moet "betalen"... voor de jefa (de baas) moest ik haar middageten gaan kopen... en voor de andere 2 (R1 en R2 - degene die gezegd hebben dat ik het mocht doen) weet ik nog niet wat het gaat worden... wel een beetje vreemd eigenlijk... maar kom... dat is alleen maar voor de eerste... daarna moet het niet meer... of dat hoop ik alvast

Gisteren mocht ik bijvoorbeeld eindelijk eens instrumenteren... en toen bleek achteraf ook dat ik toen maar voor iedereen eten moest kopen... echt vreemd... en het geeft toch wel een beetje een raar gevoel... precies alsof mijn geld zomaar uit de lucht komt vallen en ik het maar op te rapen heb... vreemd

05-04-2006 om 23:07 geschreven door Sofia

01-04-2006

01/04/2006 Wist je dat...

- de aarde hier uit iets rood zand-achtigs bestaat...

- tenen hier anders zijn... ze zien er anders uit... precies trommelstokteentjes... en bovendien gaan ze als een waaier open bij iedere stap... bizar en vreemd... en aangezien iedereen hier teenflippers draagt is een tenen-studie rap gebeurd.

- in ons ziekenhuis niet alleen het ras der homo sapiens bevalt... maar evenzeer honden, katten en aanverwanten... rond deze tijd loopt het vol van jonge poesjes die vrolijk spelen met weggewaaide kompressen en puppys die luieren in de zon

- het favoriete voedsel van de paraguayaan sopa paraguay is.. vergis u niet... het gaat hier niet om een vloeibare substantie die je met een lepel naar binnenspeelt... neen... het is een soort cake-uitziende massa die gemaakt is uit bloem, mais, ajuintjes en nog een paar geheime ingredienten... effectief superlekker

- de zon hier nooit in het zuiden staat en tegen de wijzers van de klok in draait... zonder oorlog nooit wapens wordt dat dan...

- iedereen hier denkt dat wij enerzijds amerikaans zijn en anderzijds duits babbelen... hoe ze die 2 samenpassen vraag het mij niet.

- er hier zoiets bestaat als ijsbuffet het GAT in de markt van België... 1 vaste prijs per kilo... je neemt zoveel je wil van alle smaken die je graag hebt... als je wil kan je dan nog allerlei sausjes en dressins toevoegen... en aan de kassa betaal je volgens gewicht... super... Als onze doktercarriere flopt, dan worden anneleen en ik ijsbuffet-uitbaters!

- melk en yoghurt hier even duur zijn als bij ons... als je weet dat de gemiddelde paraguayaan 145 euro per maand verdient... worden dat dus plots luxe-producten... geen wonder dat de mensen hier klein zijn... coca-cola daarentegen is hier spotgoedkoop...

- sommige mensen dimitri ook wel Njembotabeu noemen

- mijn adres in paraguay hetvolgende is:
Sofie Sleeckx

Mcal. Lopéz esq. Cnel. Machuca

Quartier Club Las Marías

Edificio María Estuardo

            5e piso 2502
            San Lorenzo
            Paraguay

01-04-2006 om 00:00 geschreven door Sofia

30-03-2006

29/03/2006 Beurs!

Goed nieuws... IK HEB EEN BEURS !!! fijn fijn fijn... dat wil dus zeggen dat ik een vergoeding krijg ter compensatie van de reiskosten en de bijkomende verzekeringen die ik moest afsluiten... eigenlijk de grote kosten dus aan het naar hier komen... fijn fijn... SUPER!

Verder van de rest... niet speciaal veel nieuws.
Mijn stagewerk is verstuurd naar de faculteit dus daar moet ik mij absoluut geen zorgen meer in maken.
Dat zorgt er voor dat ik nu meer tijd heb om consultaties mee te volgen in de namiddag... best leuk... eens iets anders... veel interactie... veel lachen ook... zalig leuk eigenlijk. Ondertussen ben ik ook al ongelooflijk goed geworden in alle papieren hier invullen... kwestie van het allemaal net iets rapper en efficienter te laten gebeuren... want om nu te zitten kijken hoe iemand anders dat aan het doen is.. 't is nu ook niet dat he... hun werk wordt er lichter door... en mijn werk aangenamer... iedereen wint dus... en bovendien kunnen we dan nog eens goed lachen met al mijn schrijffouten... want spreken is 1 ding... dat op papier zetten is nog iets anders... maar ook dat zal met de dagen wel beteren...

Ondertussen sta ik dus op gynaecologie... een weekje is dat dan...
heel veel vrouwen met tumoren, veel oudere mensen ook dan op obstetrie... 't is een iets anders.
Vandaag nog een operatie gezien van een vrouw met een giga-ovarium(eierstok)-tumor... toen de operatie bezig was bleek het uiteindelijk compleet iets anders te zijn... plots bleek namelijk dat het om een dundarmtumor ging... eigenlijk wel grappig...vreemd vooral...
en daar lig je dan plots als patiënt...
buik helemaal open...
een troep gynaecologen rond je...
waarvan er nog geen eentje ooit gezien heeft hoe een dundarmanastomose gemaakt wordt...
laat ons zeggen dat het er verward aan toe ging...

maar toen kwam plots de redding van alles en iedereen... de KINDER-CHIRURG... die had dat al wel eens meer gedaan... dus toen heeft die bij een vrouwtje van 61 een dundarmanastomose gemaakt... bizar op z'n minst... maar het werkt wel.
(by the way... in ons ziekenhuis zijn er alleen maar pediaters en gynaecologen... algemene chirurgen zijn 20 km van ons verwijderd.)

Deze avond hier naar de film geweest... tegen alle verwachtingen in tonen ze hier de films in hun originele taal met spaanse ondertitteling... "Memorias de una geisha" werd het... was best wel fijne ontspanning!

Goed... anneleen is al aan het wachten om terug "San Lorenzo - waarts" te keren.. dus ik ga het hierbij laten...
Groetjes en tot hoors!

NB Het uurverschil is met jullie zomeruur nu plots 6u geworden...

30-03-2006 om 02:24 geschreven door Sofia

27-03-2006

26/03/2006 Als een kreeft

Vandaag hebben we eens echt vakantie genomen sie... met een boekje aan ons zwembad... heerlijk...
het Bernini-mysterie uitgelezen... spannend spannend
vergeten mij in te smeren met zonnemelk... ai ai ai... we zaten nochtans in de volle schaduw... maar toch... rood rood rood... heel vreemd eigenlijk... rood in vlekken... een afwisseling van rood met wit. Mijn badpak staat erin gebakken... maar gelukkig doet het eigenlijk amper pijn... eerder een licht gevoel van kriebels overal...
als we nu nog bruin zijn ook binnen een paar dagen.. dan zal het ideaal zijn.

Morgen terug werken. Mijn eerste dag op gynaeco (ervoor stond ik altijd op obstetrie)... we zullen zien of het interessant wordt.. duimen maar.

27-03-2006 om 01:08 geschreven door Sofia

24-03-2006

24/03/2006 Gelukkige verjaardag paps

Je weet het misschien niet, maar vandaag wordt mijn paps de volle 49 jaar. Proficiat paps!

Hier in paraguay gaat alles verder zijn gangetje... het is keileuk om de residentes echt te goei te leren kennen... keifijne mensen eigenlijk... superlief... schatjes zijn het! Vandaag was eigenlijk weer zo'n dagje waarop er amper iets te doen was... maar ik ben gewoon van de ene residente naar de andere gewandeld om een klapke te slaan... ben ondertussen superveel slimmer geworden (ze houden ervan om over hun land te kunnen babbelen), en mijn inzicht in de paraguayaanse cultuur wordt alsmaar groter.. fijn om te voelen.
Tegen dat mijn toertje erop zat was er plots veel volk op de 'spoedgevallendienst': allemaal vrouwen die denken dat ze gaan bevallen, maar het eigenlijk nog niet doen. Eentje van de 10 hebben we vandaag opgenomen om te bevallen... maar is wel leuk... elke keer helemaal ondervragen... klinisch onderzoek... en ja... ondertussen mag ik al veel zelf doen... alleen dat speculum plaatsen dat mag nog niet... maar ze zeggen dat ik als ik zo verder doe... dat dat niet meer zolang zal duren.
Heb gisteren ook eens langs mijn neus weg gevraagd of de mogelijkheid er misschien inzat dat ik ook eens een bevalling zou mogen doen... eerst keken ze raar... maar uiteindelijk zei Celia me dat dat zeker geen probleem zou zijn... nog even wachten zei ze... fijn he.
Ondertussen lijk ik ook de vaginale bevalling aan te trekken... ik zit ondertussen al aan 7 stuks... terwijl anneleen bij 3 blijft steken en dimitri nog helemaal op 0 staat... chance hebben is dat zeg! maar superfijn! Allemaal gezonde kindjes... superleuk... af en toe eentje die minder goed op gang komt... maar allemaal eindigen ze met een apgar van 9/9.

Het is hier leuk... echt waar... ik vind het onzettend leuk om zo eens een klapke te slaan met de mensen... en zij vinden dat precies ook tof... (gelukkig maar). Aan alle mensen die na mij komen... werk aan jullie spaans!!! het scheelt zoveel als je niet over elke zin 10 minuten moet nadenken en het er zomaar kan uitvloeien... ook voor de mensen hier scheelt het veel in wat ze je vertellen en wat ze je laten doen! dus laat die spaanse televisie af en toe maar eens opstaan... al begrijp je niet alles... een beetje spaanse tongvallen in de beurt kan zeker geen kwaad.

Vandaag regent het hier dat het giet... ongeloolijk eigenlijk echt. We moesten 10 meter gaan van het busstation naar de bus... en we waren doorweekt tot op ons vel... rillen van de kou... had niet gedacht dat ik dat hier ooit ging doen... misschien zelfs een verkoudheid opgedaan... schandalig toch... ;-) Natuurlijk waren we daar niet op voorzien... als het 35 graden is als je vertrekt sta je er niet bij stil dat misschien polts de zee wel eens uit de lucht zou kunnen komen vallen...
De straten hier waren er precies ook niet op voorzien... opsommige plaatsten stond het water zo hoog dat het gewoon binnenliep in de gemiddelde auto... we hebben onze ogen uitgekeken... fototoestel niet bij... dus geen spectaculaire foto's... wel spectaculaire netvlies-impressies.

Paps... geniet van je dag!

Groetje
Sofie